EU,Oekraïne |
3 juni 2022
Bron: Andrew Korybko 
oneworld.press 1 juni 2022 ~~~

Duitsland houdt toezicht op deze operatie, terwijl Polen het zware werk doet als zijn pion, maar het eindresultaat is hetzelfde: zelfs als Oekraïne niet van de kaart wordt geveegd, zou zijn soevereiniteit wel eens voorgoed verdwenen kunnen zijn.

Vice-voorzitter van de Russische Veiligheidsraad en voormalig president Dmitri Medvedev heeft onlangs de aandacht gevestigd op de opkomende Pools-Pruisische alliantie, die volgens hem economisch voordeel zal opleveren als Oekraïne instort. In zijn woorden: “De Pools-Pruisische alliantie, die de situatie uit alle macht laat escaleren en de gestoorde Zelenski tot steeds catastrofalere uitspraken en daden aanzet, zou er veel baat bij hebben als de staat Oekraïne van de kaart verdwijnt. Er zullen onbeheerde fabrieken, akkerland, kolenmijnen, strategische uitgestrektheid en menselijke hulpbronnen overblijven. Ik herinner me dat iemand aan het eind van de jaren dertig al in dezelfde trant en met dezelfde vurigheid sprak. Hoe het afliep is bekend.”

Toevallige waarnemers zouden zijn beweringen kunnen bespotten, maar er is in feite heel wat grond van waarheid, zowel in termen van het heden als met betrekking tot het historische precedent dat hij aanhaalde. Om te beginnen is Polen al aan het fuseren met Oekraïne tot een de facto confederatie na het resultaat van de laatste reis van de Poolse president Andrzej Duda naar Kiev, wat de voormalige Oekraïense president Viktor Janoekovitsj ertoe bracht te waarschuwen dat zijn land zijn soevereiniteit dreigt te verliezen als gevolg van deze nieuwste ontwikkeling. Warschau’s poging om zijn voormalige Gemeen- schap weer op te bouwen kwam echter in een impasse toen het zich realiseerde dat het de rekening voor dit project niet volledig kan betalen, en daarom eiste dat het nabijgelegen Noorwegen de extra opbrengsten die het tot dusver dit jaar uit de verkoop van energie heeft gehaald, aan het land en Kiev zou geven.

Een ander obstakel deed zich voor toen Polen klaagde dat Duitsland de oude tanks die het naar Kiev had gestuurd, niet door nieuwe verving, zoals het had beloofd, maar Berlijn ontkende dat het daar ooit officieel mee had ingestemd. De onofficiële leider van de EU manipuleerde duidelijk zijn buurland om de helft van zijn voorraad naar dat land over te brengen, wat in de lijn ligt van de trend dat iedereen gebruik maakt van de imperiale nostalgie van het Poolse leiderschap zodat het daar zijn zin krijgt. Desondanks blijven de Pools-Duitse betrekkingen nauw, zozeer zelfs dat Medvedev hen als bondgenoten beschouwt die samenzweren om Oekraïne economisch te vernietigen, wat niet overdreven is. Beiden willen de overvloedige hulpbronnen van het land plunderen, hoewel ze ook met elkaar en anderen wedijveren om die hulpbronnen.

In het verleden sloten Nazi-Duitsland en de Tweede Poolse Republiek in 1934 een niet-aanvalsverdrag, waarvan slechts weinigen buiten die twee landen op de hoogte zijn, omdat het door de VS geleide Westen zich tegenwoordig uitsluitend richt op het Molotov-Ribbentroppact, dat de laatste overeenkomst vertegenwoordigde die een land ooit met Hitler sloot vóór de Tweede Wereldoorlog, en dat in elk geval de enige realistische optie was die de Sovjetleiding destijds had om tijd te winnen voor de dreigende uitbarsting. Dat was echter niet het geval met het Nazi-Poolse pact, dat werd gesloten zonder enige dwang en louter om hun gemeenschappelijke belangen tegen de USSR te behartigen. De voormalige Poolse sterke man Jozef Pilsudski haatte de Sovjets met een hartstocht en vermoedelijk dacht hij dat de nazi’s zijn “Prometheïstisch” complot zouden kunnen helpen bevorderen.

Dat concept verwijst naar de “Balkanisering” van de USSR die Polen in het interbellum voor ogen stond en die de mogelijkheid zou hebben geschapen om Warschau’s lang verloren Commonwealth over het huidige Wit-Rusland en Oekraïne nieuw leven in te blazen. Dat had op zijn beurt rechtstreeks kunnen leiden tot de oprichting van zijn beoogde “Intermarium” alliantie van de Centraal- en Oosteuropese (MOE) landen tussen de Baltische en de Zwarte Zee, waarvan het verwachtte dat het deze landen zou helpen een maximale strategische autonomie te behouden ten opzichte van hun veel grotere en machtigere nazi- en Sovjetburen. In geval van een gezamenlijke nazi-Poolse invasie in de USSR hadden de agressors kunnen overeenkomen om de kortstondige status quo na het Verdrag van Brest-Litovsk te herhalen en gezamenlijk die ruimte te bezetten, precies zoals Keizerlijk Duitsland en Oostenrijk-Hongarije trachtten te doen.

Dat scenario heeft zich uiteraard niet ontvouwd, maar het “Intermarium” leeft tegenwoordig voort via het door Warschau geleide “Drie Zeeën Initiatief” (3SI), dat eerder door de voormalige Trump-regering werd gepromoot als een wig tussen Duitsland en Rusland, maar sindsdien door die van Biden en Berlijn is gecoöpteerd als een puur anti-Russisch project. In de huidige context volgt Duitsland het voorbeeld van Polen ( hoewel het ook een voortrekkersrol speelt, het moet gezegd worden) door wapens naar Kiev te sturen met het doel het conflict dat uiteindelijk de economie vernietigt, voor onbepaalde tijd te laten voortduren. Niet alleen dat, maar de nieuwe coalitieregering heeft onlangs ook ingestemd met een investering van maar liefst 100 miljard euro in het leger van het land gedurende het komende half decennium tot eind 2026.

De de facto confederalisering van Oekraïne met Polen, parallel met de nooit eerder geziene Duitse militarisering sinds de Tweede Wereldoorlog, past perfect in hun gezamenlijke plannen om de economie van die grondstofrijke voormalige Sovjetrepubliek in te laten storten door deel te nemen aan de door de VS geleide NAVO-proxyoorlog tegen Rusland aldaar. Precies zoals iets meer dan een eeuw geleden kortstondig gebeurde, maar met een hedendaagse neo-imperiale draai, lijkt Duitsland de bezetting van Oekraïne te beramen, zij het deze keer samen met Polen in plaats van het vroegere Oostenrijk-Hongarije. Destijds was Wenen de junior partner van Berlijn, nu is dat Warschau, precies zoals het in dit scenario medio jaren dertig voor ogen stond, als het nazi-Poolse non-agressiepact tot een gezamenlijke invasie van de USSR had geleid.

Om deze onderling samenhangende historische en hedendaagse strategische redenen had Medvedev gelijk toen hij onlangs de aandacht vestigde op wat hij terecht de Pools-Pruisische alliantie noemde. Deze twee spannen namelijk met elkaar samen om de Oekraïense economie in te laten storten door deel te nemen aan de proxy-oorlog tegen Rusland aldaar, om vervolgens de overvloedige hulpbronnen te plunderen onder het mom van “wederopbouw” volgens het postmoderne schema dat de Oekraïense president Volodymyr Zelensky zelf vorige maand voorstelde tijdens een toespraak op het Economisch Wereldforum in Davos. Duitsland houdt toezicht op deze operatie, terwijl Polen het zware werk doet als pion, maar het eindresultaat is hetzelfde: zelfs als Oekraïne niet van de kaart wordt geveegd, zou zijn soevereiniteit wel eens voorgoed verdwenen kunnen zijn.

Andrew Korybko is een Amerikaans politiek analist