Oekraïne |
4 april 2022
Bron: Scott Ritter 
RT 04 april 2022 ~~~

“In oorlog is de waarheid het eerste slachtoffer.” Dit citaat wordt toegeschreven aan Aeschylus, een Griekse tragedieschrijver uit het zesde millennium voor Christus, bekend om zijn “overvloedig gebruik van beeldspraak, mythische toespelingen, grootse taal, woordspelingen en raadsels.” Het is dan ook niet meer dan toepasselijk dat de man die als eerste het concept van moderne oorlogspropaganda heeft bedacht, zijn citaat tot leven ziet komen in het huidige Oekraïne. De regering in Kiev en hun westerse adviseurs op het gebied van informatie-oorlogvoering hebben wellicht alle hulpmiddelen van Aeschylus’ toneelschrijver gecoöpteerd om in het Oekraïense stadje Boeka een moderne tragedie te creëren die het begrip leugen illustreert als niet alleen een bijproduct, maar ook een oorlogswapen.

De belangrijkste bron van de tragedieverslagen van Bucha is een videoband, gemaakt door de Oekraïense Nationale Politie, van een van hun konvooien die door een straat in de stad rijden. Een tiental lijken ligt op de weg, velen van hen lijken te zijn vastgebonden. Deze video is viraal gegaan en heeft een pandemie van angst en woede veroorzaakt die een groot deel van de wereld heeft overspoeld en de aandacht heeft getrokken van zowel staatshoofden als het hoofd van de katholieke kerk, wat heeft geleid tot een vloedgolf van veroordelingen en verontwaardiging gericht tegen Rusland en zijn president, Vladimir Poetin. De oorzaak-en-gevolg relatie tussen de video en de wereldwijde ophef is duidelijk – het eerste zou niet kunnen bestaan zonder het tweede.

Een van de eerste lessen van objectiviteit is de zaken te vertragen om ervoor te zorgen dat feiten niet door emotie worden vertroebeld. De videoband van Bucha is verontrustend.
Het lijkt erop dat de video in zijn huidige vorm is uitgebracht met de uitdrukkelijke bedoeling de kijker een visceraal “shock and awe”-moment te bezorgen. Als dit inderdaad het geval was, dan zijn degenen die de video hebben vrijgegeven – de Oekraïense Nationale Politie – daar boven hun stoutste verbeelding in geslaagd. Of die van hun adviseurs, zoals het geval kan zijn.

Het verband tussen de doden en het Russische leger werd onmiddellijk gelegd, zonder enige op feiten gebaseerde gegevens om het te staven, en vond vervolgens weerklank in alle vormen van media – zowel mainstream als sociale. Iedereen die het waagde om het gevestigde “Rusland heeft het gedaan”-verhaal in twijfel te trekken, werd uitgescholden en gebagatelliseerd als een “Russische informant”, of erger.

Dat deze conclusies het bijproduct zijn van massahysterie doet niet ter zake – waarom zou je objectief willen zijn als het verhaal past in elk stereotype dat van tevoren zorgvuldig was samengesteld door dezelfde mensen die nu het verhaal van Bucha ond bazuinen. ongeacht hoe erg de toedracht van het verhaal de geloofwaardigheid ervan aantast. En laten we duidelijk zijn – het Oekraïense verhaal over de gebeurtenissen in Bucha lijkt ongeloofwaardig.

De chronologie van het verhaal is de eerste rode vlag die aangeeft dat het verhaal dat door Oekraïne wordt rondverteld en in het Westen weerklank vindt, niet is wat het lijkt. Het is een vaststaand feit dat Russische troepen Bucha op 30 maart hebben geëvacueerd. De Oekraïense nationale politie is op 31 maart Bucha binnengegaan, en diezelfde dag heeft de burgemeester van Bucha aangekondigd dat de stad volledig onder controle van de Oekraïense autoriteiten stond. Op geen enkel moment suggereerde de burgemeester of enige andere Oekraïense functionaris dat Rusland massamoorden zou hebben gepleegd. De bewuste videoband werd door de Oekraïense autoriteiten vrijgegeven op 2 april; het is niet zeker of de video eerder, dan wel op die dag is gemaakt. Zeker is dat de beelden op de video sterk afweken van het aanvankelijk door de burgemeester geschetste verhaal.

Rusland van zijn kant heeft de aantijgingen met klem ontkend en om een spoedvergadering van de VN-Veiligheidsraad gevraagd om te praten over wat het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken de “misdadige provocaties door Oekraïense soldaten en radicalen” in Boeka heeft genoemd. Het voorzitterschap van de Veiligheidsraad is in handen van Groot-Brittannië, en de Britse missie bij de VN heeft het Russische verzoek afgewezen, en verklaard dat een discussie over Oekraïne, die momenteel voor dinsdag 4 april is gepland, als forum zou kunnen dienen voor besprekingen over Boeka.

Men zou denken dat de Veiligheidsraad, die zich in het verleden bereid heeft getoond op korte termijn bijeen te komen om de gebeurtenissen in Oekraïne te bespreken, zou proberen aan het Russische verzoek inzake een zo belangrijke aangelegenheid tegemoet te komen. Het doel van de Britten lijkt echter niet een snelle zoektocht naar waarheid en gerechtigheid te zijn, maar veeleer tijd te winnen om de politieke gevolgen van het vermeende bloedbad in Boeka verder te laten uitwerken.

Een voorbeeld van deze tactiek is de reactie van de Amerikaanse president Joe Biden. “Je hebt gezien wat er in Boeka is gebeurd,” verklaarde hij in een commentaar aan verslaggevers, en hij voegde eraan toe dat de Russische president Vladimir Poetin “een oorlogsmisdadiger is.” Biden greep de Bucha-crisis aan om te pleiten voor de levering van meer wapentuig aan Oekraïne. “We moeten Oekraïne blijven voorzien van de wapens die ze nodig hebben om de strijd voort te zetten,” zei hij. “En we moeten alle details verzamelen zodat dit een echt proces voor oorlogsmisdaden kan worden.

Dit alles van de president van een land dat geweigerd heeft het Internationaal Strafhof te erkennen. Om redenen die duidelijk zouden moeten zijn voor iedereen die bereid is om kritisch na te denken.

Gelukkig voor president Biden en de Oekraïense regering kondigde de Britse hoofdaanklager van het hof, Karim Khan, begin maart 2022 aan dat hij een onderzoek was begonnen naar vermeende oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid die in Oekraïne zouden zijn begaan. Gezien het grote belang van de beschuldigingen in Bucha, kan men zich voorstellen dat Khan een forensisch team heeft gestuurd om de plaats van het misdrijf in handen te nemen en toezicht te houden op de lijkschouwingen op de slachtoffers om het tijdstip van overlijden vast te stellen, het mechanisme van overlijden, en of de slachtoffers zijn gestorven op de plaats waar ze zouden zijn gevonden, of dat hun lichamen van een andere plaats daarheen zijn overgebracht.

Khan zou ook gemachtigd worden om gesprekken te voeren met de Oekraïense nationale politie, die in het verleden nauwe banden heeft onderhouden met leden van extreem-rechts in Oekraïne, waaronder het beruchte Azov Bataljon. Van bijzonder belang zou een onderzoek zijn naar de orders die aan de politie zijn gegeven met betrekking tot de behandeling van die Oekraïense burgers die geacht werden te hebben gecollaboreerd met het Russische leger tijdens de bezetting van Boeka.

De resultaten van een dergelijk onderzoek zouden meer dan waarschijnlijk in strijd zijn met het verhaal dat door de Oekraïense regering wordt gevoerd en dat in het Westen weerklank vindt in volgzame mediakanalen en politici. Dit is de voornaamste reden waarom Khan momenteel niet ter plaatse is in Bucha. Men kan ervan uitgaan dat als en wanneer Khan uiteindelijk toegang krijgt tot bewijsmateriaal over de moorden in Bucha, dit bewijsmateriaal door de Oekraïense Nationale Politie zodanig zal zijn gemanipuleerd dat het weerleggen van de beschuldigingen vrijwel onmogelijk zal zijn.

De waarheid over wat er in Bucha is gebeurd, ligt op de loer. Helaas komt die waarheid degenen die in de positie verkeren om er hard aan te werken, middels een forensisch onderzoek ter plaatse, niet goed uit. Als uiteindelijk blijkt dat de Oekraïense Nationale Politie Oekraïense burgers heeft vermoord wegens vermeende collaboratie met de Russen tijdens hun korte bezetting van Boeka, en de krachten van het internationale recht worden ingezet tegen de ware daders van die misdaad, dan moeten bij een werkelijk streven naar gerechtigheid zowel de regering van de VS als die van het VK worden betrokken als medeplichtigen aan een ten laste gelegde misdaad.

Scott Ritter is een voormalig inlichtingenofficier van het US Marine Corps en auteur van “SCORPION KING: America’s Suicidal Embrace of Nuclear Weapons from FDR to Trump. Hij diende in de Sovjet-Unie als inspecteur voor de uitvoering van het INF-verdrag, in de staf van generaal Schwarzkopf tijdens de Golfoorlog, en van 1991-1998 als wapeninspecteur van de VN.

Topfoto: Een vrouw loopt in Bucha, in de buitenwijken van Kyiv, Oekraïne, zondag 3 april 2022 © AP Photo/Rodrigo Abd