NAVO,Oekraïne,Rusland |
1 maart 2022
Bron: Thierry Meyssan 
Voltaire Netwerk 1 maart 2022 (NL) 
ook in عرب  Deutsch  English  Español  français  italiano  русский ~~~

Rusland voert geen oorlog tegen het Oekraïense volk, maar tegen een kleine groep mensen binnen de machtsstructuur van de VS die Oekraïne onbewust hebben omgevormd, de Straussianen. Zij werd een halve eeuw geleden opgericht en heeft reeds ongelooflijk veel misdaden begaan in Latijns-Amerika en het Midden-Oosten zonder dat de Amerikanen daarvan op de hoogte waren. Hier is hun geschiedenis.

Dit artikel is een vervolg op :
 1. “Rusland wil de VS dwingen het VN-Handvest te respecteren“, 4 januari 2022.
 2. “Washington zet RAND plan door in Kazachstan, daaarna Transnistrië“
 3. “Washington weigert naar Rusland en China te luisteren“, 18 januari 2022.
 4. “Washington en Londen, getroffen door doofheid“, 1 februari 2022.
 5. “Washington en Londen proberen hun heerschappij over Europa te behouden”, 8 februari 2022.
 6. “Twee interpretaties van de Oekraïense zaak“, 15 februari 2022.
 7. “Washington luidt de doodsklok terwijl bondgenoten zich terugtrekken”, 22 februari 2022.

Bij dageraad op 24 februari trokken Russische troepen massaal Oekraïne binnen. Volgens president Vladimir Poetin, die toen voor de televisie sprak, was deze speciale operatie het begin van het antwoord van zijn land op “degenen die streven naar wereldheerschappij” en die de infrastructuur van de NAVO tot voor de deur van zijn land duwen. Tijdens deze lange toespraak vatte hij samen hoe de NAVO Joegoslavië zonder toestemming van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties heeft verwoest en in 1999 zelfs Belgrado heeft gebombardeerd. Vervolgens noemde hij de vernietiging door de Verenigde Staten in het Midden-Oosten, Irak, Libië en Syrië. Pas na deze lange uiteenzetting kondigde hij aan dat hij zijn troepen naar Oekraïne had gestuurd met de tweeledige opdracht om aan de NAVO gelieerde strijdkrachten te vernietigen en een einde te maken aan door de NAVO bewapende neonazigroepen.

Onmiddellijk veroordeelden alle lidstaten van het Atlantisch Bondgenootschap de bezetting van Oekraïne als vergelijkbaar met die van Tsjecho-Slowakije tijdens de “Praagse Lente” (1968). Het Rusland van Vladimir Poetin, zo beweerden zij, had de “Brezjnev-doctrine” van de Sovjet-Unie overgenomen. Daarom moet de vrije wereld het herrezen “duivelse rijk” straffen door het “verwoestende kosten” op te leggen.

De interpretatie van het Atlantisch Bondgenootschap is er in de eerste plaats op gericht Rusland zijn voornaamste argument te ontnemen: Ok, de NAVO is geen confederatie van gelijken, echter een hiërarchische federatie onder Angelsaksisch commando, maar Rusland doet hetzelfde. Het ontzegt Oekraïne de mogelijkheid zijn eigen lot te kiezen, net zoals de Sovjets dat aan de Tsjecho-Slowaken hebben ontzegd. Ok, het is waar de NAVO, door de wijze waarop zij opereert, de beginselen van soevereiniteit en gelijkheid van staten schendt, zoals bepaald in het Handvest van de Verenigde Naties, maar zij dient niet te worden ontbonden, tenzij ook Rusland wordt ontbonden.

Misschien, maar waarschijnlijk niet.

De toespraak van president Poetin was niet gericht tegen Oekraïne, of zelfs maar tegen de Verenigde Staten, maar expliciet tegen “degenen die streven naar wereldheerschappij”, d.w.z. tegen de “Straussianen” in de machtsstructuur van de VS. Het was een echte oorlogsverklaring aan hen.
Op 25 februari noemde president Vladimir Poetin de leiders van Kiev een “kliek van drugsverslaafden en neonazi’s”. Voor de Atlantische media waren deze woorden die van een geesteszieke.

In de nacht van 25 op 26 februari zond president Volodymyr Zelensky via de Chinese ambassade in Kiev een voorstel voor een staakt-het-vuren aan Rusland. Het Kremlin antwoordde onmiddellijk met zijn voorwaarden:
 arrestatie van alle nazi’s (Dmitro Yarosh en het Azov Bataljon, enz.),
 verwijdering van alle straatnamen en vernietiging van monumenten ter verheerlijking van nazi-collaborateurs tijdens de Tweede Wereldoorlog (Stepan Bandera, enz.),
 het neerleggen van de wapens.

De Atlantische pers negeerde deze gebeurtenis, terwijl de rest van de wereld, die ervan op de hoogte was, zijn adem inhield. De onderhandelingen mislukten enkele uren later na tussenkomst van Washington. Pas dan zal de westerse publieke opinie worden geïnformeerd, maar de Russische omstandigheden zullen altijd voor hen verborgen blijven.
Waar heeft president Poetin het over? Tegen wie vecht hij? En wat zijn de oorzaken die de Atlanticistische pers blind en dom hebben gemaakt?

Paul Wolfowitz

Een korte geschiedenis van de Straussianen

Laten we even stilstaan bij deze groep, de Straussianen, over wie het Westen weinig weet. Dit zijn individuen, allemaal Joden, maar absoluut niet representatief voor de Amerikaanse Joden of de Joodse gemeenschappen in de wereld. Zij werden opgeleid door de Duitse filosoof Leo Strauss, die tijdens de opkomst van het nazisme naar de Verenigde Staten vluchtte en professor in de filosofie werd aan de Universiteit van Chicago. Volgens talrijke berichten had hij een kleine groep trouwe leerlingen opgeleid aan wie hij mondelinge lessen gaf. Er zijn dus geen geschriften over. Hij vertelde hen dat de enige manier voor de Joden om niet het slachtoffer te worden van een nieuwe genocide, de vorming van een eigen dictatuur was. Hij noemde hen hoplieten (de soldaten van Sparta) en zond hen uit om de lezingen van zijn rivalen te verstoren. Tenslotte leerde hij hen discretie en prees de “edele leugen”. Hoewel hij in 1973 overleed, bleef zijn broederschap bestaan.

De Straussianen begonnen een politieke groepering te vormen een halve eeuw geleden, in 1972. Het waren allemaal leden van het team van de Democratische Senator Henry “Scoop” Jackson, waaronder Elliott Abrams, Richard Perle en Paul Wolfowitz. Zij werkten nauw samen met een groep trotskistische journalisten, ook joods, die elkaar hadden ontmoet op het City College van New York en het tijdschrift Commentary uitgaven. Ze werden de “New Yorkse intellectuelen” (New York Intellectuals) genoemd. Samen waren deze twee groepen nauw verbonden met de CIA, maar ook met de Rand Corporation (de denktank van het militair-industrieel complex), dankzij de schoonvader van Perle, Albert Wohlstetter (de Amerikaanse militair strateeg). Veel van deze jonge mensen trouwden met elkaar tot ze een compacte groep van honderd vormden.

Te midden van de Watergate-crisis (1974) hebben zij samen het “Jackson-Vanik-amendement” opgesteld en goedgekeurd, waardoor de Sovjet-Unie onder dreiging van economische sancties gedwongen werd de emigratie van haar Joodse bevolking naar Israël toe te staan. Dit is haar oprichtingsakte.

In 1976 was Paul Wolfowitz [1] een van de architecten van het “Team B” dat in opdracht van President Gerald Ford de Sovjetdreiging moest evalueren [2]. Hij bracht een waanzinnig rapport uit waarin hij de Sovjet-Unie ervan beschuldigde voorbereidingen te treffen om de “wereldhegemonie” over te nemen. De Koude Oorlog veranderde van aard: het ging er niet langer om de USSR te isoleren (containment), maar deze moest worden gestopt om de “vrije wereld” te redden.

De Straussianen en de New Yorkse intellectuelen, allen links, stelden zich in dienst van de rechtse president Ronald Reagan. Men moet begrijpen dat deze groepen niet echt links of rechts zijn. Sommige leden zijn vijf keer overgestapt van de Democratische Partij naar de Republikeinse Partij en weer terug. Wat voor hen belangrijk is, is het infiltreren in de macht, ongeacht ideologie. Elliott Abrams werd onderminister van Buitenlandse Zaken. Hij leidde een operatie in Guatemala waar hij een dictator aan de macht bracht en experimenteerde met Israëlische Mossad-officieren over het creëren van reservaten voor Maya-Indianen, om uiteindelijk hetzelfde te doen in Israël met Palestijnse Arabieren (het verzet van de Maya’s leverde Rigoberta Menchú haar Nobelprijs voor de Vrede op). Daarna zette Elliott Abrams zijn misbruiken voort in El Salvador en tenslotte in Nicaragua tegen de Sandinisten met de Iran-Contra affaire. De New Yorkse intellectuelen, die nu “neoconservatieven” worden genoemd, hebben van hun kant de National Endowment for Democracy (NED) en het U.S. Institute of Peace opgericht; een instrument dat vele kleurenrevoluties heeft georganiseerd, te beginnen met China, met de poging tot staatsgreep van Premier Zhao Ziyang en de daaropvolgende onderdrukking op het Tiananmen Plein.

Aan het einde van de ambtstermijn van George H. Bush (de vader) stelde Paul Wolfowitz, toen nummer 3 van het Defensie Secretariaat, een document [3] op dat gebaseerd was op een sterk idee: na het uiteenvallen van de USSR moesten de Verenigde Staten de opkomst van nieuwe rivalen voorkomen, te beginnen met de Europese Unie. Tot slot pleitte hij voor de mogelijkheid om unilateraal op te treden, d.w.z. een einde te maken aan het overleg met de VN. Wolfowitz was ongetwijfeld de architect van Desert Storm, de operatie om Irak te vernietigen die de VS in staat stelde de regels van het spel te veranderen en een eenzijdige wereld te organiseren. Het was in die tijd dat de Straussianen de begrippen “regime change” en “bevordering van de democratie” propageerden.

Gary Schmitt, Abram Shulsky en Paul Wolfowitz zijn de Amerikaanse inlichtingendiensten binnengekomen via de Werkgroep voor de hervorming van de inlichtingendiensten van het Consortium voor de studie van de inlichtingendiensten (Consortium for the Study of Intelligence’s Working Group on Intelligence Reform). Zij bekritiseerden de veronderstelling dat andere regeringen op dezelfde manier redeneren als de regering van de VS [4]

. Vervolgens bekritiseerden zij het gebrek aan politiek leiderschap van de inlichtingendiensten, waardoor deze zich met onbelangrijke zaken bezighielden in plaats van zich op de wezenlijke te concentreren. Het politiseren van de inlichtingendiensten is wat Wolfowitz al had gedaan met Team B en wat hij in 2002 met succes zal herhalen met het Office of Special Plans; het verzinnen van argumenten voor nieuwe oorlogen tegen Irak en Iran (de “edele leugen” van Leo Strauss).

De Straussianen werden uit de macht gezet tijdens Bill Clinton’s termijn. Daarna zijn ze de think tanks van Washington binnengeslopen. In 1992 publiceerden William Kristol en Robert Kagan (de echtgenoot van Victoria Nuland, vaak geciteerd in eerdere artikelen) een artikel in Foreign Affairs waarin zij het timide buitenlands beleid van president Clinton betreurden en opriepen tot een heropleving van de “welwillende mondiale hegemonie” (benevolent global hegemony) [5]. Het jaar daarop richtten zij binnen het American Enterprise Institute het ‘Project for a New American Century’ (PNAC) op. Gary Schmitt, Abram Shulsky en Paul Wolfowitz waren leden. Alle niet-joodse bewonderaars van Leo Strauss, waaronder de protestantse Francis Fukuyama (de auteur van The end of the History), sloten zich onmiddellijk bij hen aan.

Richard Perle

In 1994 werd toenmalige wapenhandelaar Richard Perle (alias “de prins der duisternis”), adviseur van de president en ex-Nazi Alija Izetbegović in Bosnië-Herzegovina. Hij was het die Osama Bin Laden en zijn Arabisch Legioen (de voorloper van Al Qaeda) uit Afghanistan haalde om het land te verdedigen. Perle was zelfs lid van de Bosnische delegatie bij de ondertekening van de Dayton-akkoorden in Parijs.

In 1996 schreven leden van het PNAC (waaronder Richard Perle, Douglas Feith en David Wurmser) een studie aan het Institute for Advanced Strategic and Political Studies (IASPS) voor de nieuwe Israëlische premier, Benjamin Netanyahu. In dit verslag [6] wordt gepleit voor de eliminatie van Yasser Arafat, de annexatie van de Palestijnse gebieden, een oorlog tegen Irak en de overbrenging van Palestijnen daarheen. Het werd niet alleen geïnspireerd door de politieke theorieën van Leo Strauss, maar ook door die van zijn vriend, Ze’ev Jabotinsky, de grondlegger van het “revisionistische zionisme”, van wie Netanyahu’s vader de privé-secretaris was.

Robert Kagan

Het PNAC zamelde geld in voor de kandidatuur van George W. Bush (de zoon) en publiceerde vóór diens verkiezing zijn beroemde rapport “Rebuilding America’s Defences“. Daarin riep het op tot een Pearl Harbor-achtige catastrofe om het Amerikaanse volk in een oorlog om wereldwijde hegemonie te storten. Dit zijn precies de woorden die minister van Defensie Donald Rumsfeld, een lid van PNAC, gebruikte op 11 september 2001.

Dankzij de aanslagen van 11 september hebben Richard Perle en Paul Wolfowitz admiraal Arthur Cebrowski op de achtergrond van Donald Rumsfeld geplaatst. Hij speelde een rol vergelijkbaar met die van Albert Wohlstetter tijdens de Koude Oorlog. Hij legde de strategie van de “eindeloze oorlog” op: de strijdkrachten van de VS zouden niet langer oorlogen moeten winnen, maar er veel moeten beginnen en ze zo lang mogelijk aan de gang houden. Het doel zou zijn alle politieke structuren van de doelstaten te vernietigen om deze bevolkingen te gronde te richten en hen alle middelen te ontnemen om zich tegen de VS te verdedigen [7]; een strategie die de afgelopen twintig jaar is toegepast in Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, Jemen…

De alliantie van Straussianen en zionistische revisionisten werd in 2003 bezegeld op een grote conferentie in Jeruzalem, waaraan Israëlische politici van alle partijen helaas meenden te moeten deelnemen [8]. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Victoria Nuland (de echtgenote van Robert Kagan, destijds ambassadeur bij de NAVO) tussenbeide kwam om in 2006 in Libanon een staakt-het-vuren af te kondigen dat het verslagen Israëlische leger in staat stelde te voorkomen dat het door Hezbollah werd achtervolgd.

Bernard Lewis et Benjamin Netanyahu | Bureau de Presse du Premier ministre

Bepaalde personen, zoals Bernard Lewis, werkten samen met alle drie groepen, de Straussianen, de neoconservatieven en de zionistische revisionisten. Als voormalig agent van de Britse inlichtingendienst verwierf hij het Amerikaanse en het Israëlische staatsburgerschap, was hij adviseur van Benjamin Netanyahu en lid van de Amerikaanse Nationale Veiligheidsraad. Lewis, die halverwege zijn loopbaan had beweerd dat de Islam onverenigbaar was met terrorisme en dat Arabische terroristen in feite Sovjetagenten waren, veranderde later van mening en beweerde met evenveel overtuiging dat de godsdienst terrorisme predikte. Hij bedacht de strategie van de “botsing der beschavingen” voor de Nationale Veiligheidsraad van de VS. Het idee was om culturele verschillen te gebruiken om moslims te mobiliseren tegen de orthodoxen, een concept dat populair was gemaakt door zijn assistent bij de Raad, Samuel Huntington, met dit verschil dat Huntington het niet presenteerde als een strategie, maar als een onvermijdelijkheid die moest worden tegengegaan. Huntington was zijn carrière begonnen als adviseur van de Zuid-Afrikaanse geheime dienst van de apartheid en had vervolgens een boek geschreven, The Soldier and the State [9], waarin hij beweerde dat de militairen (gewone soldaten en huurlingen) een kaste vormden die als enige in staat was de behoeften van de nationale veiligheid te begrijpen.

Na de vernietiging van Irak zijn de Straussianen het voorwerp van allerlei discussies [10]. Iedereen is verbaasd dat zo’n kleine groep, gesteund door neoconservatieve journalisten, zo’n gezag heeft kunnen verwerven zonder onderwerp te zijn geweest van een publiek debat. Het Amerikaanse Congres benoemt een Irak Studiegroep (de Baker-Hamilton Commissie) om het beleid te evalueren. Het veroordeelt, zonder deze bij naam te noemen, de strategie Rumsfeld/Cebrowski en betreurt de honderdduizenden doden die deze strategie heeft veroorzaakt. Maar Rumsfeld nam ontslag en het Pentagon zette onverbiddelijk deze strategie voort, die het nooit officieel had aangenomen.

In de Obama regering vonden de Straussianen hun weg naar het kabinet van Vice President Joe Biden. Zijn nationale veiligheidsadviseur, Jacob Sullivan, speelde een centrale rol bij de organisatie van operaties tegen Libië, Syrië en Myanmar, terwijl een andere van zijn adviseurs, Antony Blinken, zich concentreerde op Afghanistan, Pakistan en Iran. Hij leidde de onderhandelingen met Opperste Leider Ali Khamenei die leidden tot de arrestatie en gevangenneming van belangrijke leden van het team van president Mahmoud Ahmadinejad in ruil voor de nucleaire deal.

De regimewisseling in Kiev in 2014 is georganiseerd door de Straussianen. Vice President Biden is een fervent voorstander. Victoria Nuland komt de neonazistische elementen van de rechtse sector steunen en toezicht houden op het Israëlische “Delta”-commando [11] op het Maidanplein. Een onderschept telefoongesprek onthult hun verlangen om “de EU te verneuken” (sic), in de traditie van het Wolfowitz-rapport van 1992. Maar de EU-leiders begrijpen het niet en protesteren slechts zwakjes [12].

“Jake” Sullivan en Antony Blinken plaatsen de zoon van vicepresident Biden, Hunter, in de raad van bestuur van een van de grote gasbedrijven, Burisma Holdings, ondanks het verzet van minister van Buitenlandse Zaken John Kerry. Hunter Biden is helaas een junkie, en zal worden gebruikt als dekmantel voor een gigantische zwendel ten koste van het Oekraïense volk. Hij zal verschillende van zijn junkie-vrienden aanstellen, onder toezicht van Amos Hochstein, om als stromannen aan het roer te staan van verschillende bedrijven, die het Oekraïense gas plunderen. Dit zijn de mensen die president Vladimir Poetin een “kliek van drugsverslaafden” noemde.

Sullivan en Blinken vertrouwen op maffiagodfather Ihor Kolomojskyj, de op twee na rijkste man van het land. Hoewel hij joods is, financiert hij de sterke mannen van de Rechtse Sector, een neonazistische organisatie die voor de NAVO werkt en op het Maidanplein strijdt voor “regimeverandering”. Kolomoïsky maakte gebruik van zijn connecties om de macht te grijpen binnen de Europese Joodse gemeenschap, maar zijn geloofsgenoten kwamen in opstand en stootten hem uit internationale verenigingen. Hij is er echter in geslaagd de leider van de Rechtse Sector, Dmytro Jarosj, benoemd te krijgen tot ondersecretaris van de Oekraïense Nationale Veiligheids- en Defensieraad en om zichzelf benoemd te krijgen tot gouverneur van de oblast Dnipropetrovsk. Beide mannen werden snel uit elke politieke functie verwijderd. Het was hun groep die door president Vladimir Poetin werd omschreven als een “kliek van neonazi’s”.

In 2017 richtte Antony Blinken WestExec Advisors op, een adviesbureau dat voormalige hoge ambtenaren van de regering-Obama en veel Straussianen samenbrengt. De activiteit van het bedrijf is uiterst discreet. Zij gebruikt de politieke connecties van haar werknemers om geld te verdienen; wat ergens anders corruptie zou worden genoemd.

Joe Biden is geen Straussiaan, maar hij doet al zo’n vijftien jaar zaken met ze. Hier met Anthony Blinken.

De Straussianen zijn nog steeds dezelfde als altijd

Sinds Joe Biden terug is in het Witte Huis, ditmaal als President van de Verenigde Staten, hebben de Straussianen het hele systeem onder controle. “Jake” Sullivan is adviseur nationale veiligheid, terwijl Antony Blinken minister van Buitenlandse Zaken is met Victoria Nuland aan zijn zijde. Zoals ik in eerdere artikelen heb gemeld, gaat zij in oktober 2021 naar Moskou en dreigt zij de economie van Rusland te verpletteren als het land zich niet voegt. Dit was het begin van de huidige crisis.

Staatssecretaris Nuland liet Dmitro Jarosj herrijzen en legde hem op aan president Selenskiy, een televisie-acteur die door Ihor Kolomoyskiy wordt beschermd. Op 2 november 2021 benoemde hij hem tot speciaal adviseur van het hoofd van de strijdkrachten, generaal Valerii Zaluzhnyi. Deze laatste, een echte democraat, weigerde eerst en aanvaardde tenslotte. Gevraagd door de pers naar dit verbazingwekkende duo, weigert hij te antwoorden, zich beroepend op een kwestie van nationale veiligheid. Jarosj geeft zijn volledige steun aan de “witte führer”, kolonel Andrej Biletskij, en zijn Azov Bataljon. Deze kopie van de SS-divisie Das Reich wordt sinds de zomer van 2021 geleid door voormalige Amerikaanse huurlingen van Blackwater [13].

Na deze lange uitweiding, waarin we de Straussianen hebben geïdentificeerd, moeten we toegeven dat de ambitie van Rusland begrijpelijk en zelfs wenselijk is. De wereld bevrijden van de Straussianen zou recht doen aan de miljoenen of meer doden die zij hebben veroorzaakt en degenen redden die zij op het punt staan te doden. Of deze interventie in Oekraïne de juiste weg is, valt nog te bezien.

Hoe het ook zij, als de verantwoordelijkheid voor de huidige gebeurtenissen bij de Straussianen ligt, hebben allen die hen ongestoord hun gang hebben laten gaan ook een verantwoordelijkheid. Te beginnen met Duitsland en Frankrijk, die zeven jaar geleden het akkoord van Minsk ondertekenden en niets deden om het uit te voeren, tot de 50 landen die de OVSE-verklaringen ondertekenden om de NAVO-uitbreiding ten oosten van de Oder-Neissegrens te verbieden en er niets aan deden. Alleen Israël, dat zich juist heeft ontdaan van de zionistische revisionisten, heeft zojuist een genuanceerd standpunt over deze gebeurtenissen ingenomen.

Dit is een van de lessen van deze crisis: democratisch geregeerde volkeren zijn verantwoordelijk voor de besluiten die hun leiders op lange termijn hebben genomen en die na de machtswisseling zijn gehandhaafd.

[1] “Paul Wolfowitz, the Pentagon’s Soul”, by Paul Labarique, Voltaire Network, 4 October 2004.

[2] Killing Detente: The Right Attacks the CIA, Anne H. Cahn, Pennsylvania State University Press (1998).

[3] Dit document werd onthuld in “US Strategy Plan Calls For Insuring No Rivals Develop”, Patrick E. Tyler, New York Times, 8 maart 1992. Zie ook de uittreksels op blz. 14: “Uittreksels uit het plan van het Pentagon: ’Voorkom het opnieuw opduiken van een nieuwe rivaal’”. Aanvullende informatie wordt gegeven in “Keeping the US First, Pentagon Would Preclude a Rival Superpower” Barton Gellman, The Washington Post, 11 maart 1992.

[4] Silent Warfare: Understanding the World of Intelligence, Abram N. Shulsky & Gary J. Schmitt, Potomac Books (1999).

[5] « Toward a neo-Reaganite Foreign Policy », Robert Kagan & William Kristol, Foreign Affairs, july-august 1996, vol. 75 (4), p. 18-32.

[6] «A Clean Break : A New Strategy for Securing the Realm», Institute for Advanced Strategic and Political Studies (1996).

[7] “De Rumsfeld/Cebrowski doctrine”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 25 mei 2021.

[8] «Sommet historique pour sceller l’Alliance des guerriers de Dieu », Réseau Voltaire, 17 octobre 2003.

[9] The Soldier and the State: The Theory and Politics of Civil-Military Relations, Samuel Huntington, Samuel Huntington, Belknap Press (1981).

[10] Deze controverse blijft maar doorgaan. Voor het schrijven van dit artikel heb ik met name de volgende boeken geraadpleegd: The Political Ideas of Leo Strauss, Shadia B. Drury, Palgrave Macmillan (1988). Leo Strauss and the Politics of American Empire, Anne Norton, Yale University Press (2005). The Truth About Leo Strauss: Political Philosophy and American Democracy, Catherine H. Zuckert & Michael P. Zuckert, University of Chicago Press (2008). Straussophobia: Defending Leo Strauss and Straussians Against Shadia Drury and Other Accusers, Peter Minowitz, Lexington Books (2009). Leo Strauss and the Conservative Movement in America, Paul E. Gottfried, Cambridge University Press (2011). Crisis of the Strauss Divided: Essays on Leo Strauss and Straussianism, East and West, Harry V. Jaffa, Rowman & Littlefield (2012). Leo Strauss, The Straussians, and the Study of the American Regime, Kenneth L. Deutsch, Rowman & Littlefield (2013). Leo Strauss and the Invasion of Iraq: Encountering the Abyss, Aggie Hirst, Routledge (2013).

[11] «Qui sont ces anciens soldats israéliens parmi les combattants de rue dans la ville de Kiev ?», AlyaExpress-News.com, 2 mars 2014. “The new Gladio in Ukraine”, by Manlio Dinucci, Il Manifesto, Voltaire Network, 21 March 2014.

[12] “What about apologizing to Ukraine, Mrs. Nuland?”, by Andrey Fomin, Oriental Review (Russia) , Voltaire Network, 7 February 2014.

[13] « Exclusive : Documents Reveal Erik Prince’s $10 Billion Plan to Make Weapons and Create a Private Army in Ukraine », Simon Shuster, Time, July 7, 2021.

Eerdere berichten in dit archief:

Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *