Rusland |
24 februari 2022

Bron: moonofalabama 24 februari 2022 ~~~

Dit is een re-post van een stuk dat oorspronkelijk gepubliceerd werd op 12 februari 2007.

Met de toespraak van Poetin op de Munich Security Policy Conference is Rusland terug.

Men vraagt zich af waarom het zo lang duurde. Ja, het uiteenvallen van de Sovjet-Unie en de catastrofale neoliberale privatisering van de jaren Jeltzin hadden hun tol geëist. Maar onder Poetin werden de oligarchen eindelijk tot de orde geroepen en werd de rechtsstaat hersteld. Dankzij de stijgende grondstoffenprijzen kon de internationale schuld van Rusland worden afbetaald.

Toch was er de laatste jaren weinig te merken van het internationale aura van Rusland. Door het Westen gefinancierde NGO’s voerden de ene kleurenrevolutie na de andere uit. De EU slokte het economische rijk op en in haar voetstappen, en tegen alle beloften uit het verleden in, volgde de NAVO.

Nu zei Rusland “nu is het genoeg”. De laatste druppel die de emmer deed overlopen waren de plannen van de VS om delen van hun raketafweersysteem in Oost-Europa te installeren. Dit heeft geen zin om Europa te beschermen, noch is het geografisch relevant tegen (niet-bestaande) raketten uit Iran of Noord-Korea. De enige plausibele reden voor deze nieuwe wapens is het doorbreken van het Mutual Assured Destruction (MAD) evenwicht dat bescherming bood tegen een nucleaire uitwisseling tijdens de koude oorlog.

Dit en de beschuldigingen van mensenrechtenschendingen en autocratisch gedrag, van de Amerikaanse imperialisten en Abu Ghraib beulen, brachten Rusland terug op het internationale toneel.

Poetin maakte duidelijk dat van nu af aan de regels anders zijn en verder unilateraal gedrag van de VS niet door de vingers zal worden gezien:

Wat is een unipolaire wereld? Hoe men deze term ook verfraait, uiteindelijk verwijst hij naar één soort situatie, namelijk één centrum van gezag, één centrum van macht, één centrum van besluitvorming.

Het is een wereld waarin er één meester is, één soeverein. En uiteindelijk is dit niet alleen nefast voor allen die binnen dit systeem vallen, maar ook voor de soeverein zelf, omdat het zichzelf van binnenuit vernietigt.

En dit heeft zeker niets gemeen met democratie. Want, zoals u weet, is democratie de macht van de meerderheid in relatie tot de belangen en meningen van de minderheid.

Trouwens, Rusland – wij – worden voortdurend onderwezen over democratie. Maar om de een of andere reden willen degenen die ons onderwijzen, zelf niet leren.

Ik ben van mening dat het unipolaire model niet alleen onaanvaardbaar maar ook onmogelijk is in de wereld van vandaag. En dat is niet alleen omdat als er in de wereld van vandaag – en juist in de wereld van vandaag – sprake zou zijn van individueel leiderschap, de militaire, politieke en economische middelen niet toereikend zouden zijn. Wat nog belangrijker is, is dat het model zelf gebrekkig is, omdat aan de basis ervan geen morele fundamenten voor een moderne beschaving liggen en kunnen liggen.
[…]
Tot slot zou ik het volgende willen opmerken. Wij horen heel vaak – en persoonlijk hoor ik heel vaak – oproepen van onze partners, waaronder onze Europese partners, om Rusland een steeds actievere rol te laten spelen in wereldzaken.

In verband hiermee zou ik een kleine opmerking willen maken. Het is nauwelijks nodig om ons daartoe aan te zetten. Rusland is een land met een geschiedenis die meer dan duizend jaar omspant en dat vrijwel altijd gebruik heeft gemaakt van het voorrecht om een onafhankelijk buitenlands beleid te voeren.

Wij zijn niet van plan deze traditie vandaag te veranderen. Terzelfder tijd zijn wij ons er terdege van bewust hoe de wereld is veranderd en hebben wij een realistisch besef van onze eigen mogelijkheden en potentieel. En natuurlijk zouden wij graag in contact komen met verantwoordelijke en onafhankelijke partners met wie wij zouden kunnen samenwerken bij de opbouw van een eerlijke en democratische wereldorde die veiligheid en welvaart zou garanderen, niet alleen voor een kleine selecte groep, maar voor allen.

Deze nieuwe assertiviteit heeft onmiddellijke invloed op mogelijke oplossingen voor Kosovo, op de oorlog tegen Iran en op alle niet-stappen (Red: i.e. handhaven van de status quo) op de routekaart in Palestina.

Ik juich deze ontwikkeling toe en hoop vooral dat de Europese landen weer zullen inzien waar hun werkelijke belangen liggen.

PS: Ik raad aan de toespraak in zijn geheel te lezen. Hij is goed.

Eerdere berichten in dit archief:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *