Peru |
2023-03-06
Door Miguel Santos García 
Global Research, 6 maart 2023 ~~~

Pedro Castillo was president van Peru van juli 2021 tot december 2022. In zijn laatste presidentiële daad probeerde hij het Peruviaanse congres te ontbinden en een nieuwe regering te vormen om uit de onverzettelijkheid en regeringsverlamming te komen waarin het land zich bevond door het door de VS aangestuurde congres.

(Red: alleen de links naar engelstalige artikelen zijn in deze vertaling opgenomen; lees de oorspronkelijke publicatie op Global Research voor de links naar de spaanstalige artikelen)

Castillo had in slechts 18 maanden drie pogingen tot afzetting door het Peruviaanse congres overleefd. Het congres had in buitengewone zitting een motie van afkeuring tegen de toenmalige president Castillo wegens moreel onvermogen goedgekeurd, kort nadat hij de ontbinding van de kamer en het uitschrijven van nieuwe parlementsverkiezingen had aangekondigd. Castillo riep daarop een voorlopige vergadering bijeen om een nieuwe grondwet op te stellen, waarmee de voortdurende aanvallen van het congres in de vorm van frauduleuze afzettingsprocessen zouden worden opgeschort. Het Peruviaanse Constitutionele Hof kwalificeerde Castillo’s acties echter als een poging tot staatsgreep en hij werd gearresteerd en vastgezet door de nationale politie.

In de strategie voor de handhaving van de hegemoniale controle over wat de Verenigde Staten nog steeds als hun neokoloniale provincies beschouwen, is er de techniek, een reeks doctrinaire praktijken die juridische oorlogsvoering (LawFare) mogelijk maken om regionale onafhankelijkheid te ontkrachten en regeringen te delegitimeren die niet op één lijn liggen met de Amerikaanse belangen in de Nieuwe Koude Oorlog. Het Peruviaanse congres heeft de politieke macht, terwijl de Peruviaanse oligarchie de economische macht en de massamedia in handen heeft, hetgeen juridische en informatieoorlogsvoering mogelijk maakt als onderdeel van een integrale hybride oorlog. Andrew Korybko noemde deze regionale dynamiek Operatie Condor 2.0. In plaats van rigide militaire staatsgrepen wordt regimeverandering in gang gezet door het recht zelf, onder het mom dat het doel is de rechtsstaat te beschermen. De macht van de wetgevende en rechterlijke macht van Peru wordt scherper naarmate deze complexer wordt binnen de geopolitieke berekening van de Nieuwe Koude Oorlog als gevolg van de wereldwijde systemische overgang naar multipolariteit, waarbij de VS en hun vazallen ernaar streven deze wereldwijde overgang voor onbepaalde tijd te vertragen en zo mogelijk terug te draaien.

Terug naar juli 2021: Castillo werd president van Peru met meer dan 50% van de stemmen, en de Nationale Jury voor Verkiezingen – die toeziet op de verkiezingsprocessen – riep Pedro Castillo, de kandidaat van Peru Libre, uit tot winnaar, na een hertelling van de stemmen uit de tweede ronde van de verkiezingen met wekenlange uitdagingen en juridische gevechten. De oorspronkelijke beschuldiging van fraude door Keiko Fujimori diende om de verkiezingsuitslag te vertragen, waardoor Castillo meer dan een maand moest wachten op zijn beëdiging, wat aangeeft hoe zijn regering altijd in de verdediging zit, ook na de verkiezingscampagne, en uiteindelijk niet mocht regeren. Evenzo heeft de Peruaanse pers geprobeerd verdeeldheid te zaaien binnen de PPNPL-beweging om haar te verzwakken en zo gemakkelijker te ontmantelen en/of te coöpteren.

Het was in de media en de sociale netwerken waar K. Fujimori en haar partij het idee van fraude propageerden, een beschuldiging die pas vlak voor de overwinning van Pedro Castillo door het Peruaanse verkiezingsorgaan werd ontkend. Aangezien het doel is asymmetrische conflicten van buitenaf uit te lokken, gebaseerd op het saboteren van concrete geo-economische belangen, werd de info-oorlog vanaf het begin betrokken in de hybride oorlog tegen de regering van Castillo door een grote verscheidenheid aan nationale, regionale en internationale media die de ideologisch-juridische matrix regelen en bevorderen door middel van lawfare. Degenen die de arrestatie van president Castillo Terrones regelden, handelden in nauwe coördinatie met de openbare aanklager van het land, Patricia Vargas, met de hoogste rechter Juan Carlos Checkley Soria, die samen met de magistraat kapitein Cesar San Martin Castro coördineerde met de leiders van het Congres, in het bijzonder met de voorzitter van het Congres, Jose Zapata.

Deze coup d’état van de hybride oorlog is uitgevoerd vanuit dezelfde wetgevende en rechterlijke macht van Peru, die als het ware zijn gehackt en gecoöpteerd door de regering van de VS en haar vele agentschappen en departementen die een dergelijke inmenging en neokolonisatie mogelijk maken. Castillo is er niet in geslaagd de volkskracht te hergroeperen en de veranderingen in het Peruaanse juridisch-politieke systeem te versnellen om te breken met de status quo, door zich te baseren op de beginnende volksbeweging die zijn verkiezing heeft veroorzaakt. Lawfare werkt onder het mom van de strijd tegen corruptie en de verdediging van de democratie mbv gebrekkige juridische processen die niet de minste juridische toetsing kunnen doorstaan. Castillo wilde het land stabiliseren temidden van een intense hybride oorlog met informatieoorlog die de slagkracht van lawfare vergrootte.

Dina Boluarte wordt als huidige president geconfronteerd met verschillende demonstraties waarin haar aftreden wordt geëist en waarbij tot dusver 60 doden en duizenden gewonden zijn gevallen. De staatsgreep tegen de regering van Pedro Castillo werd uitgevoerd met duidelijke Amerikaanse steun van het Amerikaanse Southern Command en het Amerikaanse State Department zelf. De Peruaanse politie heeft met grof geweld en met scherp geschut gereageerd op de protesten die de sluiting van het congres en het aftreden van Boluarte eisten. De sterke repressie waaronder het Peruaanse volk te lijden heeft, wordt verklaard door het hardnekkige beleid van de nationale veiligheidsdoctrine die de Peruaanse veiligheidstroepen aanstuurt. Behalve dat zij regelmatig inlichtingen en opleiding ontvangen van het Pentagon, worden Amerikaanse officieren vaak opgenomen in het Peruaanse leger. De band tussen het leger van de VS en dat van Peru is sterk: zij houden voortdurend gezamenlijke oefeningen en trainingen, waardoor de hele Peruaanse commandostructuur wordt doorkruist door het US Southern Command.

De opeenvolgende jaren van de regering van Alberto Kenya Fujimori Inomoto, die van 1990 tot 2000 president van Peru was, werden gekenmerkt door een duidelijke onevenwichtigheid tussen de republikeinse takken van de regering, die op hun beurt gekoppeld waren aan Amerikaanse controle-instrumenten. Terwijl Fujimori het neokolonialisme belichaamde door de macht te concentreren in de uitvoerende macht, is het in dit post-Fujimori tijdperk het congres dat nu de tirannie belichaamt.

Hoewel de Fujimoristas niet de enige proxy Peruviaanse aanhangers van de VS zijn in het Zuid-Amerikaanse land, zijn zij zeker de machtigste en dienen zij als schakel tussen de VS en de kleinere Amerikaanse proxies aldaar. Het Fujimorisme evolueerde van louter overblijfselen van een dominant netwerk, geschokt door de gevangenneming van Alberto Fujimori begin 2000, tot een beweging die samen met zijn dochter Keiko Fujimori een eigen kracht is geworden, erfgenamen van de regionale militair-oligarchische erfenis, nu geherformuleerd en geactualiseerd naar de tijden van legale oorlogsvoering als onderdeel van een alomvattende hybride oorlog van de VS tegen de regionale soevereiniteit.

De hybride oorlog was al verklaard tegen Castillo lang voordat hij aantrad en zelfs voordat hij kandidaat was. In de koloniale gewesten van de VS en hun miljardenbondgenoten in Amerika is hybride oorlogvoering de norm. Castillo’s positie binnen de PPNPL was nooit solide genoeg als louter door de partij verwelkomde kandidaat, hij kon niet rekenen op onvoorwaardelijke steun van iedereen. De PPNPL kreeg te maken met de rest van de partijen die zich aansloten bij een onofficiële alliantie binnen het Fujimorisme die meer dan de vereiste 2/3 haalde om een afzettingprocedure goed te keuren.

Sinds 2011 heeft Peru acht verschillende presidenten gehad, waarvan de laatste Dina Boluarte was die het presidentschap op zich nam na het ontslag van Pedro Castillo. Peru heeft de afgelopen tien jaar een ongekend aantal presidenten gehad, van Ollanta Humala (2011-2016), Pedro Pablo Kuczynski (2016-2018), Martin Vizcarra (2018-2020), tot uiteindelijk Manuel Merino (2020) vlak voor Castillo. Het Fujimorisme, het prominente VS-proxy-netwerk in dat land, beperkt zich echter niet tot het systematisch mogelijk maken van frauduleuze beroepen op afzettingrocedures, maar heeft ook belangrijke veranderingen in het justitiële landschap bewerkstelligd, zoals de wijziging van de wet op de rechten van participatie en burgercontrole, waardoor elk referendum over constitutionele hervormingen voortaan bij besluit van het Congres moet worden uitgeschreven.

De Amerikaanse ambassadeur in Peru sinds 2020, Lisa Kenna, is een veteraan van de CIA en was een van de eersten die de interim-regering van Dina Boluarte, de huidige president van Peru, erkende. Ze had een verdachte ontmoeting met de minister van Defensie van het Andes-land slechts één dag voor de staatsgreep en de gevangenneming zonder proces van de president.

Dat Castillo niet in staat was een kabinet te benoemen dat zijn regeringsvisie deelt, is zeer opvallend, aangezien de benoemingen van Miguel Angel Rodriguez Mackay en Cesar Landa tot minister van Buitenlandse Zaken te veel banden hebben met de gezamenlijke juridische en hybride oorlogsvoering van de VS en Peru.

De pro-VS proxies in de wetgevende en rechterlijke macht en in de massamedia zijn erin geslaagd het democratische mandaat van het Peruaanse volk uit te schakelen. De systematische aanvallen via het rechtssysteem plus hun controle over de beeldvorming via info-oorlogsvoering hebben de interne cohesie in de wetgevende kamer aangetast, waardoor de PPNPL versnipperd en geïsoleerd raakte. De mechanische praktijk van lawfare vanuit het standpunt van een gevolmachtigde wetgever vertaalt zich in het in praktijk brengen van alle instrumenten van parlementaire obstructie om elke vooruitgang van Castillo en de PPNPL in het algemeen te blokkeren, waardoor zij gedwongen en verstrikt raken in lawfare van de wetgevende macht. De versnippering van het Peruaanse politieke landschap beperkt de capaciteit voor politieke actie, want hoewel veel politieke waarnemers in het land kunnen vaststellen dat er bedreigingen zijn voor zijn democratische veiligheid, beschikken zij als staat niet over de voldoende politieke wil om de structuren en het personeel te formeren die nodig zijn om deze bedreigingen op coherente wijze aan te pakken.

Topfoto: Pedro Castillo – Montage van Kurt Nimmo

Miguel Santos García is een Puerto Ricaanse schrijver en politiek analist die vooral schrijft over de geopolitiek van neokoloniale conflicten en hybride oorlogen binnen de 4e industriële revolutie, de aanhoudende Nieuwe Koude Oorlog en de overgang naar multipolariteit.

gerelateerd (berichten in dit archief):