NAVO,Oekraïne |
1 april 2022
Bron: T.J.Coles, TheGrayZone, 1 april 2022 ~~~

Sinds de door de VS geënsceneerde staatsgreep van 2013-14 in Oekraïne, hebben Amerikaanse troepen Oekraïners, waaronder neonazistische eenheden, geleerd hoe ze moeten vechten in stedelijke en andere burgergebieden. Het bewapenen van Oekraïne is onderdeel van Washingtons streven naar wat het Pentagon “full spectrum dominance” noemt.

“If you can learn all modalities of war, then you can be the god of war,” zo zei een Oekraïense artilleriecommandant in 2016 terwijl hij training kreeg van het Amerikaanse leger.

De naamloze commandant werd geciteerd door Lt. Claire Vanderberg, een mortierpelotonleider die soldaten traint als onderdeel van de Joint Multinational Training Group-Ukraine van het Pentagon. De training vond plaats in het absurd genaamde International Peacekeeping and Security Center, dat dicht bij de grens met Polen ligt in de buurt van de Oekraïense stad Yavoriv. De westerse media maakten melding van de recente aanval van Rusland met kruisraketten op de basis, maar verkozen niet te vermelden wat zich daarbinnen heeft afgespeeld.

De hierboven beschreven relatie is een momentopname van een decennialange VS-NAVO poging om Oekraïne niet alleen uit de baan van Rusland te trekken, maar om het land actief te bewapenen tegen Moskou.

De Amerikaanse nationale veiligheidsdienst erkent dat Rusland terugslaat, maar niet als eerste.

In hun interne documenten herhalen het Pentagon en andere takken van de Amerikaanse nationale veiligheidsstaat dezelfde argumenten die anti-oorlog links gebruikt om Rusland te provoceren tot een militaire escalatie. Het belangrijkste verschil is dat het Pentagon spreekt vanuit een ongegeneerd imperialistisch perspectief waarin dergelijke provocaties worden gezien als een belangrijk onderdeel van de Amerikaanse machtsprojectie.

Onlangs meldde het jaarlijkse dreigingsbeeld van de Amerikaanse directeur van de nationale inlichtingendienst: “Rusland biedt Washington weerstand waar het kan, zowel plaatselijk als wereldwijd, en gebruikt technieken tot en met het gebruik van geweld.” Let wel: Rusland is aan het “terugduwen”, niet als eerste aan het duwen.

Een rapport uit 2021 van de National Intelligence Council geeft over Rusland en China toe: “Geen van beide heeft zich veilig gevoeld in een internationale orde die is ontworpen voor en wordt gedomineerd door democratische machten,” waarbij met “democratisch” de VS en bevriende landen worden bedoeld. Zowel Rusland als China “hebben een op soevereiniteit gebaseerde internationale orde bevorderd die hun absolute autoriteit binnen hun grenzen en geografische invloedsgebieden beschermt.”

In oktober 2017 verklaarde de assistent-commandant van de US Army Field Artillery School, Col. Heyward Hutson, die verantwoordelijk is voor de opleiding van Oekraïners: “Oekraïne wil een NAVO-natie worden, maar Rusland wil niet dat ze een NAVO-natie worden. Rusland wil een bufferzone.” Hij voegde eraan toe dat een ander “probleem is dat veel van Oost-Oekraïne pro-Rusland is, zodat de burgerbevolking daar verdeeld is.” Een rapport uit 2016 van het US Army War College herhaalde: “De fundamentele nationale veiligheidsstrategie van Rusland is om zijn ‘buurgordel stabiel’ te houden, de NAVO zwak, China dichtbij, en de Verenigde Staten elders gericht.”

Een ander, uit 2007, legt uit dat de “hervormingsgezinde krachten die sinds de Oranje Revolutie aan de macht zijn” (lees: pro-Amerikaanse krachten) “Oekraïne vierkant in de Euro-Atlantische gemeenschap zouden willen plaatsen, met slechts beperkte eerbied voor Rusland.”

In het document wordt verder opgemerkt dat op dat moment de “politieke en militaire leiders van Oekraïne verdeeld bleven over de vraag of Oekraïne een collectieve veiligheidsbenadering moest volgen of zijn neutrale status moest behouden”. Het concludeerde dat, terwijl “[de meeste] senior [Oekraïense] commandanten pro-hervormings geloofsbrieven hebben … er nog steeds grote aantallen senior leiders binnen de Main Defense Forces zijn die niet of slechts beperkt zijn blootgesteld aan westerse training en operaties.”

De door de VS gesponsorde staatsgreep van 2013-14 stelde Washington in staat om die tegenstrijdigheid glad te strijken door een uitgebreid programma te lanceren om eenheden van de Oekraïense strijdkrachten te trainen.

President Bill Clinton ondertekent de wetgeving over de uitbreiding van de NAVO, 21 mei 1995.

De NAVO is “geen oefening in diplomatie en afschrikking zoals vroeger”

Toen de Sovjet-Unie ineenstortte, stortte ook haar militaire bondgenootschap, het Warschaupact, in. Maar het Westen weigerde niet alleen zijn bondgenootschap – de Noordatlantische Verdragsorganisatie (NAVO) – op te heffen, het breidde zich ook uit tot aan de grenzen van Rusland.

In NAVO-documenten staat dat in 1992, “Slechts vier maanden na de onafhankelijkheidsverklaring van Oekraïne” van de USSR, “de NAVO haar vertegenwoordiger uitnodigde voor een buitengewone vergadering van de Noord-Atlantische Samenwerkingsraad, het orgaan dat was opgericht om de samenwerking tussen de NAVO en de staten van het voormalige Warschaupact vorm te geven”.

Rusland heeft geen soortgelijk pact voorgesteld met de buurlanden van Amerika.

In 1994 sloot Oekraïne zich aan bij het zogenaamde Partnerschap voor de Vrede (PFP). Onder verwijzing naar het VN-handvest bepaalt het PFP dat de ondertekenaars overeenkomen “zich te onthouden van dreiging met of gebruik van geweld tegen de territoriale integriteit of de politieke onafhankelijkheid van enige staat, de bestaande grenzen te eerbiedigen en geschillen met vreedzame middelen te beslechten”. Een primer van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken onthult dat het PFP een bijbedoeling had. Het werkelijke doel was niet neutraliteit, maar Oekraïne en andere ondertekenaars dichter bij de NAVO te brengen. “Deelname aan het PFP is geen garantie voor toetreding tot de NAVO, maar het is de beste voorbereiding voor staten die geïnteresseerd zijn om lid te worden van de NAVO.”

De primer somt ook de 52 feitelijke en geplande militaire oefeningen op waaraan PFP-leden aanvankelijk deelnamen op of nabij de grenzen van Rusland.

Beleidsmakers uit het Bill Clinton-tijdperk legden uit dat “de NAVO niet louter een oefening in preventieve diplomatie en afschrikking is zoals voorheen.” De uitbreiding van de NAVO had een politieke agenda. Zij beschouwden “NAVO-uitbreiding als een democratiseringsbeleid.” Zoals hierboven, “democratisering” betekent pro-VS. Verwijzend naar de campagnetoespraken van President Clinton in 1996, merkt het rapport op dat in hun ogen de NAVO “zal zorgen voor de stabiliteit die nodig is voor een grotere economische ontwikkeling in Centraal- en Oost-Europa.” Met andere woorden, de NAVO na de USSR was deels ontworpen om door de VS geleide “vrije markten” (die vaak noch vrij noch markt zijn, maar monopolies) te garanderen in ex-Sovjet naties waar staatseigendom van bedrijven de norm was.

In 1997 ondertekenden de NAVO en Oekraïne het Handvest voor een Onderscheidend Partnerschap. Het Handvest was op het eerste gezicht een schending van het PFP, omdat het de politieke onafhankelijkheid van Oekraïne in gevaar bracht. Het stelde verschillende gebieden van samenwerking tussen de NAVO en Oekraïne voor, “waaronder civiele rampenplanning, militaire opleiding en milieuveiligheid”. De NAVO schept op: “De samenwerking tussen de NAVO en Oekraïne ontwikkelde zich snel” in de vorm van “herscholing voor voormalige militaire officieren … en het uitnodigen van Oekraïne om deel te nemen aan door de NAVO geleide oefeningen.”

Oekraïne een “militaire partner van de VS” maken

Het Amerikaanse leger zegt: “Oekraïne is al sinds het midden van de jaren negentig een militaire partner van de VS.” In 1998 organiseerde het Amerikaanse Special Operations Command Europe een Special Operations Forces (SOF) conferentie in Stuttgart, Duitsland. Het Amerikaanse leger meldt: “Deze benchmark bracht zelfs militair personeel uit Moldavië, Georgië en Oekraïne samen om Amerikaanse SOF-demonstraties te bekijken en mogelijkheden te bespreken voor toekomstige Joint Combined Exchange Training (JCET) en Joint Contact Team Program (JCTP) evenementen.”

In juni 2000 meldden de Amerikaanse mariniers dat het amfibische oorlogsschip van de marine, de USS Trenton, van de Egeïsche Zee naar de Zwarte Zee was gevaren en had aangelegd in Odessa (Oekraïne). De 24e Marine Expeditionary Unit (MEU) “kreeg een deel van de geschiedenis van Odessa uit de eerste hand te zien toen ze de Prymorsky, of ‘Maritieme’, Trap beklommen.” Naast de beleefdheden, “lag de focus voor MEU personeel en USS Trenton bemanning [op] de volgende oefening van de NAVO – Cooperative Partner 2000 (CP00) – waarvan Oekraïne het gastland is.”

Naast de deelname van Oekraïne aan de door de VS geleide NAVO-opleidingen en oefeningen, vochten Oekraïense soldaten in door de Amerikanen geleide oorlogen. Na 9/11 namen zij deel aan de bezetting van Afghanistan via de zogenaamde International Security Assistance Force van de NAVO. De Oekraïense troepen hebben ook geholpen bij de Amerikaans-Britse bezetting van Irak. In 2008 prees het leger hun kameraden: “Meer dan 5.000 Oekraïense troepen hebben in Irak gediend tijdens de vijf jaar dat Oekraïne dienst deed ter ondersteuning van Operation Iraqi Freedom.”

Na steun aan staatsgreep in 2014, verlenen VS “dodelijke veiligheidsbijstand”

De Oekraïne-component van het Global Security Contingency Fund (GSCF) van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken en het Pentagon, opgericht in 2014 tijdens de door de VS gesteunde staatsgreep, biedt tientallen miljoenen dollars aan opleiding en uitrusting om “de tactische, operationele en institutionele opleidingscapaciteiten van zijn ministerie van Defensie en Nationale Garde te ontwikkelen.” Het ministerie van Buitenlandse Zaken zegt: “De GSCF heeft ook de Oekraïense Special Operations Forces gesteund bij het ontwikkelen van tactische en institutionele capaciteiten die compatibel zijn met westerse modellen.”

Volgens een aan het Pentagon gelieerd tijdschrift: “Arsen Avakov, de minister van Binnenlandse Zaken van 2014 tot 2021[, …] maakte de uitbreiding en latere integratie van paramilitaire troepen in de Nationale Garde mogelijk,” waaronder het nazi-Azov Bataljon.

Vanaf 2015 hield het Europese Commando van het Pentagon toezicht op de Joint Multinational Task Force-Ukraine (JMTF-U), waarin het Amerikaanse leger en de Nationale Garde de Oekraïense strijdkrachten opleiden. Daarnaast werden officieren in de VS opgeleid via het International Military Education and Training-programma. De Congressional Research Service meldt dat “[s]eparately, U.S. Special Operations Forces have trained and advised Ukrainian special forces”. Daarnaast nemen de VS deel aan de jaarlijkse oefening van het NAVO-partnerschap voor de vrede, Rapid Trident.

In november 2015 stuurde de regering-Obama, zogenaamd op verzoek van het nieuwe pro-Amerikaanse regime, twee AN/TPQ-radarsystemen naar Oekraïne. “President Petro Porosjenko kreeg de gelegenheid om de apparatuur te bekijken en werd door Amerikaans militair personeel gebrieft over de mogelijkheden ervan.”

Het Amerikaanse leger onthulde later dat het radarsysteem niet louter defensief was. Een team van US Army Europe, Fort Sill’s Fires Center of Excellence (FCoE), en de Army Security Assistance Training Management Organization (SATMO) “voerde vier weken operator training uit”.

Sinds de eerste levering, “ontving Oekraïne vier extra Q-36 radars … en training door U.S. Army Communications-Electronics Command met steun van het FCoE en USSATMO.” De publicatie citeerde een trainer die zei dat “het Amerikaanse team hun brigade-, bataljon- en pelotonscommandanten liet zien hoe ze het radarsysteem tactisch kunnen inzetten ter ondersteuning van vuur- en manoeuvre-inspanningen.”

Sinds 2016 heeft SATMO’s Doctrine Education Advisory Group (DEAG) “de Oekraïense veiligheidstroepen op operationeel niveau geadviseerd om doctrine te herzien, professioneel militair onderwijs te verbeteren, de NAVO-interoperabiliteit te verbeteren en de gevechtsgereedheid te vergroten.” In januari van dit jaar bracht DEAG de eerste lading van 200 miljoen dollar aan “dodelijke veiligheidsbijstand, waaronder munitie voor de frontlijnverdedigers van Oekraïne.”

De VS trainen Oekraïners om “op te gaan in de lokale bevolking” en oorlog te voeren in gebieden met veel burgers.

Een van de meer immorele acties van de VS in Oekraïne is het trainen van strijdkrachten om in burgergebieden te vechten, waarbij Rusland wordt aangezet om op dichtbevolkte locaties te vechten met als effect anti-Rusland propagandapunten te scoren wanneer Russen Oekraïense burgers doden.

In 2015 impliceerden de Amerikaanse mariniers dat Amerikaans dienstpersoneel naar Oekraïne zou reizen om te vechten. “Voor onofficiële reizen (verlof of vrijheid) naar elk land in Afrika of de volgende Europese landen [waaronder Oekraïne en zijn buren] is goedkeuring op commando O-6 niveau vereist … De landen zijn onderhevig aan verandering op basis van de Foreign Clearance Guide (FCG), Department of State (DOS), Combatant Command, en/of Intelligence threat notifications.” Dit suggereert voorbereiding op “irreguliere” oorlogsvoering.

Een ongedateerd document gepubliceerd door het US Special Operations Center of Excellence (SOCE), blijkbaar van rond 2017, stelt dat “de Verenigde Staten moeten leren van de reactie van de rebellen in Tsjetsjenië” op de Russische invasie van Tsjetsjenië in de jaren ’90. Het legt uit dat de “rebellen” zich bezighielden met “gedecentraliseerde operaties,” gebruikmakend van sociale media om “op te gaan in de lokale bevolking.” De vijanden van Rusland gebruikten “misinformatie” om de Russen te manipuleren om de vijanden van de rebellen te doden.

Het SOCE-document merkt verder op dat de Special Operation Forces van het leger “getraind zijn om in deze omgevingen te gedijen.” Het document pleit er expliciet voor dat de VS ongeregelde troepen traint om Rusland te provoceren: “De Verenigde Staten zouden een interdepartementale werkgroep moeten vormen met het ministerie van Buitenlandse Zaken, leden van de inlichtingengemeenschap en SOCOM, het Special Operations Command, dat zou fungeren als de leider/vertegenwoordiger van het DoD. Voorgesteld wordt dat een dergelijke werkgroep “begrijpt dat SOCOM-acties onconventioneel en ongeregeld zullen moeten zijn om te kunnen concurreren met de Russische tactieken van moderne oorlogsvoering”.

Door de Oekraïense strijdkrachten te versterken en Rusland te provoceren, hebben de Amerikaanse elites de Oekraïense burgers openlijk als pionnen gebruikt. Jarenlang werden de Oekraïense strijdkrachten door VS-personeel getraind in stadsgevechten: d.w.z. om tegen de Russen te vechten in dichtbevolkte burgerwijken. “Task Force Illini” bestaat uit 150 soldaten van het 33e Infanterie Brigade Combat Team van de Illinois Army National Guard.

In september 2020 meldde het Amerikaanse leger dat soldaten van Armed Forces Ukraine “hun vaardigheden op het gebied van stedelijke operaties aanscherpten terwijl adviseurs van Task Force Illini hun expertise uitleenden in Combat Training Center in Yavoriv” – de West-Oekraïense de facto NAVO-basis in de buurt van de Poolse grens.

Thunderbirds’ trainen Oekraïeners in grootschalig voertuiggevecht

De uit Oklahoma afkomstige “Thunderbirds” hebben in de afgelopen eeuw verschillende verschijningsvormen gekend. De legereenheid stond oorspronkelijk bekend als de 45e Infanteriedivisie en is nu het 45e Infanterie Brigade Combat Team. Begin 2017 viel de JMTG-U missie onder het 7th Army Training Command en US Army Europe, die Thunderbirds van het 1st Battalion, 179th Infantry Regiment koppelde aan soldaten van de Oekraïense 28th Mechanized Brigade en 79th Airborne Brigade. Het doel was de Oekraïeners voor te bereiden op een gevecht met voertuigen.

Poetin beweert dat Oekraïne een pion van de NAVO is. De Amerikaanse propaganda verwerpt dat idee en probeert het te bewijzen door Oekraïnes lidmaatschap van het bondgenootschap publiekelijk uit te sluiten. Maar in april 2017 gaf het Amerikaanse leger toe dat onder de JMTG-U de missie van de Thunderbirds was “om het Oekraïense leger op te leiden tot NAVO-normen, hun onderofficierskorps te ontwikkelen en hen te helpen een gevechtstrainingscentrum op te zetten, zodat ze in de toekomst zelf kunnen blijven trainen.” Dus als het Oekraïense leger wordt opgeleid volgens de NAVO-normen en onder toezicht staat van een Amerikaanse marionettenpresident, kan het net zo goed deel uitmaken van de NAVO, minus de verplichting van de VS om het leger te komen verdedigen.

Het voorgestelde centrum werd het Yavoriv Combat Training Center. Het Amerikaanse leger meldde dat in oktober 2017 “een nieuwe granaatbaan werd geopend”. Maj. Montana Dugger zei: “We hebben hen geholpen bij het opstellen van lange termijn onderhoudsplannen, zodat ze deze faciliteiten de komende 20, 30-plus jaar kunnen gebruiken.”

Schijnbaar onwetend over de komische dubbelzinnigheid, legde het Amerikaanse leger ook uit dat het Oekraïense Combat Training Center “wordt gevestigd in het International Peacekeeping and Security Center bij Yavoriv.” Ook ironisch is dat terwijl de Thunderbirds een leger opleiden waarin neonazistische eenheden zijn opgenomen om de Russen in Oekraïne te bestrijden, het insigne van vóór 1930 een hakenkruis was, dat het in Oklahoma gevestigde museum beschrijft als “een oud Amerikaans indiaans symbool van goed geluk”.
Van het 45ste Infanterie Divisie Museum, het originele swastika insigne van de eenheid van voor 1930.

Het doel van geheime operaties van de CIA: “Russen doden”

Naast de openlijke, maar niet of te weinig gerapporteerde gebeurtenissen die hierboven zijn beschreven, heeft de Central Intelligence Agency (CIA) van de VS een acht jaar durend, geheim trainingsprogramma uitgevoerd. Waarom is er behoefte aan geheime operaties in het licht van uitgebreide openlijke projecten? De CIA is gespecialiseerd in moordaanslagen, oorlogsvoering bij volmacht, psychologische operaties en valse vlaggen. Dit suggereert dat hun inspanningen tactieken omvatten die verboden zijn door de Conventies van Genève.

Yahoo! News meldde dat in 2014, onder een doctrine genaamd “covert action funding,” “een kleine, selecte groep van veteraan CIA paramilitairen maakten hun eerste geheime reizen naar de frontlinies om Oekraïense tegenhangers te ontmoeten.” De training werd uitgevoerd door het Special Activities Center van de CIA, wat suggereert dat zelfs als de officieren “ex-CIA” en Special Forces waren, ze op hoog niveau toegang kregen tot Langley, waardoor het de facto een officiële missie was.

Een van de agenten zou hebben gezegd dat de officieren probeerden de Oekraïense paramilitairen te Talibaniseren in die zin dat de Afghaanse Taliban niet beschikten over gesofisticeerde hardware die kwetsbaar was voor vijandelijke verblinding. Er was dus een eenvoudige, niet-technologische oorlogstraining nodig. Het rapport zegt dat de trainers:

“hun Oekraïense collega’s sluipschuttertechnieken leerden; hoe de door de VS geleverde Javelin anti-tankraketten en andere uitrusting te bedienen; hoe de digitale opsporing te omzeilen die de Russen gebruikten om de locatie van de Oekraïense troepen te bepalen, waardoor ze kwetsbaar waren geworden voor aanvallen met artillerie; hoe heimelijke communicatiemiddelen te gebruiken; en hoe onopgemerkt te blijven in het oorlogsgebied terwijl men ook Russische en opstandelingentroepen uit hun posities lokte, naast andere vaardigheden, volgens voormalige functionarissen.”

Bovendien zei een voormalige senior bron (geparafraseerd door de verslaggever): “Het bureau moest de ‘ruggengraat’ van de Oekraïners bepalen… De vraag was: ‘Worden ze gerold, of staan ze op en vechten ze?”

Dus wie hebben de neiging om ‘ruggengraat’ te hebben, d.w.z. een meedogenloze en psychopathische vechtlust? Fascisten en ultra-nationalisten. Zelfs de media in de VS meldden op grote schaal dat de Oekraïense strijdkrachten en paramilitaire eenheden vergeven waren van nazi’s. Vandaag verwijzen diezelfde media naar de nazi’s als louter nationalisten.

Vanaf 2015 heeft de afdeling Grondzaken van de CIA ervoor gezorgd dat Oekraïners werden opgeleid in het zuiden van de VS. De operaties gaan door tot op heden en zijn uitgebreid onder de regering Biden. “Het meerweekse, in de VS gevestigde CIA-programma omvatte training in vuurwapens, camouflagetechnieken, landnavigatie, tactieken als ‘cover and move’, inlichtingen en andere gebieden.” Een hoge officier wordt geciteerd als zeggend: “De Verenigde Staten trainen een opstand… om Russen te doden.”

In februari van dit jaar, kort voor de Russische invasie, werd gemeld dat de CIA “Oekraïners aan het voorbereiden was op een opstand tegen een Russische bezetting”. Tegen een bezetting? Of een opstand om een bezetting uit te lokken?

Naast de CIA heeft ook het Amerikaanse leger zijn eigen geheime operaties. In het kader van het in 2018 gestarte Resistance Operating Concept lijkt het Pentagon territoriale verdedigingseenheden bestaande uit Oekraïense burgers te hebben opgeleid. Dit lijkt te hebben geleid tot de oprichting door de Special Operations Forces van Oekraïne van een Nationaal Verzetscentrum dat burgers guerrillatactieken aanleert.

De militaire opbouw van Oekraïne brengt de wereld aan de rand van de afgrond.

Nadat Rusland in 2014 de Krim had geannexeerd, braken in het oosten pro-Russische protesten uit in Donetsk en Luhansk. De Congressional Research Service (CRS) merkte op: “De regering in Kiev reageerde met militair geweld en zette lokale milities in om te helpen de separatisten terug te dringen.” De CRS voegde eraan toe dat de VS Groot-Brittannië, Canada en Litouwen leiden in de Multinationale Gezamenlijke Commissie voor defensiehervorming en veiligheidssamenwerking. Het European Command van het Pentagon had destijds een European Reassurance Initiative, dat nu het European Deterrence Initiative wordt genoemd. In het kader van dit programma werden in Huntsville, Alabama, tientallen Oekraïners opgeleid in RQ-11B, met de hand gelanceerde Raven drone operaties. In 2016 werden tweeënzeventig drones naar Oekraïne gestuurd.

In een onderzoeksbriefing van januari 2016 van de Britse Lagerhuisbibliotheek staat: “Gevechten tussen Oekraïense regeringstroepen en door Rusland gesteunde separatisten hebben sinds april 2014 meer dan 9.000 mensen gedood en meer dan 20.000 mensen verwond.” De briefing merkt verder op dat na het door de VN-Veiligheidsraad gesteunde Minsk II-akkoord, dat opriep tot een staakt-het-vuren en de terugtrekking van frontlijntroepen aan beide zijden, het Oekraïense parlement een speciale status en versterkte autonomie toekende aan delen van de regio’s Luhansk en Donetsk.

Het Royal United Services Institute is een Britse denktank die verbonden is met het ministerie van Defensie. In een van zijn rapporten geeft het toe dat Rusland een grotendeels “defensief beleid” voerde toen het Oekraïne betrof. In het rapport staat: “Russische functionarissen zijn gealarmeerd door de groeiende en overlappende westerse allianties, van een uitgebreide NAVO en EU tot AUKUS en de Coalitie van Democratieën, die zowel door de VS als het VK wordt gepromoot”.

Een deel van de strategie van Rusland heeft zijn wortels in de door de VS geleide vernietiging van Libië in 2011, legt het rapport uit. De NAVO-bombardementen op Libië en de omverwerping van Muammar Kadhafi “onderstreepten hoe sterke westerse allianties in staat waren om de [VN-Veiligheidsraad] VN-Veiligheidsraad te omzeilen of te manipuleren, waardoor in wezen een forum werd omzeild waar Russische belangen konden worden beschermd.”

Op 27 februari 2022 nam de VN-Veiligheidsraad resolutie 2623 aan, waarin staat: “het gebrek aan unanimiteit van haar permanente leden tijdens de 8979e vergadering heeft haar belet haar primaire verantwoordelijkheid voor de handhaving van de internationale vrede en veiligheid uit te oefenen.”

De afwezigheid van internationale diplomatie, de zwakte van een binnenlandse anti-oorlogsbeweging in de VS, en het toejuichen van oorlog door veel linksen en liberalen onder het motto dat Poetin een boosaardige schurk is, heeft de wereld net zo dicht bij een nucleaire eindramp gebracht als sinds de Cubaanse raketcrisis van 1962; misschien nog wel dichter. Veel Russen zijn de straat op gegaan om te pleiten voor een staakt-het-vuren. Nadat ze de andere kant opkeken toen hun leiders de afgelopen 8 jaar Oekraïne tegen Rusland bewapenden, heeft het Westerse publiek nog niet hetzelfde geëist.

Topfoto: S Maj. John Alan Gavrilov (rechts) traint commandanten van het neonazi Azov Bataljon als onderdeel van een buitenlandse delegatie in november 2017

T.J. Coles is postdoctoraal onderzoeker aan het Cognition Institute van de Universiteit van Plymouth en auteur van verschillende boeken, waarvan het laatste We’ll Tell You What to Think: Wikipedia, Propaganda and the Making of Liberal Consensus is.