NAVO,Oekraïne,Rusland |
2 maart 2022
Bron: Robert Bridge 
RT.COM  2 maart 2022  [*]~~~

De reactie op de aanval van Rusland op Oekraïne, wat je er ook van vindt, heeft de dubbele moraal van het Westen blootgelegd

[*] RT.COM wordt in Nederland geblokkeerd – Het Ministerie van Waarheid wil geen dialoog en geen andere ‘waarheid’]

Het Westen heeft een extreme houding aangenomen tegen Rusland over zijn invasie in Oekraïne. Deze reactie getuigt van een hoge mate van hypocrisie, aangezien door de VS geleide oorlogen in het buitenland nooit de strafreactie hebben gekregen die ze verdienden.

Als de huidige gebeurtenissen in Oekraïne iets hebben bewezen, dan is het wel dat de Verenigde Staten en hun transatlantische partners in staat zijn om straffeloos over een door granaatscherven geteisterde planeet te trekken – in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië, om maar een paar van de brandhaarden te noemen. Ondertussen worden Rusland en Vladimir Poetin in bijna elke mainstream mediapublicatie afgeschilderd als de tweede komst van nazi-Duitsland voor hun acties in Oekraïne.

Laten we eerst duidelijk zijn over iets. Hypocrisie en meten met twee maten is op zichzelf geen rechtvaardiging voor het openen van vijandelijkheden door welk land dan ook. Met andere woorden, het feit dat NAVO-landen sinds 2001 over de hele wereld een spoor van buitensporige vernieling hebben achtergelaten zonder ernstige gevolgen, geeft Rusland, of welk land dan ook, geen morele vrijbrief om zich op een soortgelijke manier te gedragen. Er moet een overtuigende reden zijn voor een land om toestemming te geven voor het gebruik van geweld, en zich daarmee te verbinden tot wat zou kunnen worden beschouwd als “een rechtvaardige oorlog”. De vraag is dus: Kunnen de huidige acties van Rusland als “rechtvaardig” of op zijn minst begrijpelijk worden beschouwd? Ik laat het antwoord over aan het oordeel van de lezer, maar het zou nutteloos zijn niet stil te staan bij enkele belangrijke details.

Alleen voor de consumenten van fast food in de mainstream media zou het als een verrassing komen dat Moskou al meer dan een decennium waarschuwt voor uitbreiding van de NAVO. In zijn nu beruchte toespraak tot de Veiligheidsconferentie van München in 2007 vroeg Vladimir Poetin de verzamelde wereldmachtmakelaars openhartig: “Waarom is het nodig om militaire infrastructuur aan onze grenzen te plaatsen tijdens deze [NAVO] uitbreiding? Kan iemand deze vraag beantwoorden?” Later in de toespraak zei hij dat de uitbreiding van militaire middelen tot aan de Russische grens “op geen enkele manier in verband staat met de democratische keuzes van individuele staten”.

Niet alleen werden de zorgen van de Russische leider met de voorspelbare hoeveelheid minachting begroet te midden van het oorverdovende geluid van krekels, de NAVO heeft sinds die dag nog vier landen (Albanië, Kroatië, Montenegro en Noord-Macedonië) tot de NAVO toegelaten. Bij wijze van gedachte-experiment dat zelfs een dwaas zou kunnen uitvoeren, stelt u zich de reactie van Washington voor als Moskou een steeds groter wordend militair blok zou opbouwen in bijvoorbeeld Zuid-Amerika.

De echte reden voor Moskou’s ongerustheid kwam echter toen de VS en de NAVO buurland Oekraïne begonnen te overspoelen met een duizelingwekkend arsenaal van geavanceerde wapens, te midden van oproepen om lid te worden van het militaire blok. Wat kon er in hemelsnaam misgaan? In de ogen van Moskou begon Oekraïne een existentiële bedreiging voor Rusland te vormen.

In december overhandigde Moskou, dat snel het einde van zijn geduld naderde, ontwerp-verdragen aan de VS en de NAVO, waarin werd geëist dat zij elke verdere militaire expansie naar het oosten zouden stopzetten, ook door de toetreding van Oekraïne of andere staten. Het verdrag bevatte de uitdrukkelijke verklaring dat de NAVO “geen militaire activiteiten zal ontplooien op het grondgebied van Oekraïne of andere staten van Oost-Europa, de zuidelijke Kaukasus en Centraal-Azië”. Opnieuw werden de voorstellen van Rusland door de Westerse leiders met arrogantie en onverschilligheid ontvangen.

Hoewel mensen van mening zullen verschillen over de schokkende acties die Moskou vervolgens ondernam, kan niemand zeggen dat ze niet gewaarschuwd waren. Het is immers niet zo dat Rusland op 24 februari wakker werd en plotseling besloot dat het een prachtige dag was om een militaire operatie op het grondgebied van Oekraïne te beginnen. Dus ja, men zou kunnen zeggen dat Rusland bezorgd was om zijn eigen veiligheid als rechtvaardiging voor zijn acties. Helaas kan hetzelfde moeilijker worden gezegd van de Verenigde Staten en hun NAVO-minnariën met betrekking tot hun oorlogszuchtige gedrag in de loop van de laatste twee decennia.

Neem het meest beruchte voorbeeld, de invasie van Irak in 2003. Deze rampzalige oorlog, die door de westerse media wordt afgedaan als een betreurenswaardig “falen van de inlichtingendienst”, is een van de meest flagrante daden van agressie zonder aanleiding in de recente geschiedenis. Zonder al te diep in de duistere details te treden, beschuldigden de Verenigde Staten, na de aanslagen van 11 september, Saddam Hoessein van Irak ervan massavernietigingswapens te bezitten. In plaats van nauw samen te werken met de wapeninspecteurs van de VN, die ter plaatse in Irak probeerden de beschuldigingen te verifiëren, lanceerden de VS, samen met het VK, Australië en Polen, op 19 maart 2003 een ‘shock-and-awe’-bombardementscampagne tegen Irak. In een oogwenk werden meer dan een miljoen onschuldige Irakezen gedood, gewond of ontheemd door deze flagrante schending van het internationaal recht.

Het Center for Public Integrity rapporteerde dat de regering Bush, in haar poging om de publieke steun voor het dreigende bloedbad te versterken, tussen 2001 en 2003 meer dan 900 valse verklaringen aflegde over de vermeende dreiging van Irak voor de VS en zijn bondgenoten. Op de een of andere manier hebben de westerse media, die de meest rabiate pleitbezorgers van militaire agressie zijn geworden, geen enkele fout gevonden in het argument voor de oorlog – dat wil zeggen, tot de laarzen en het bloed op de grond waren, natuurlijk.

In een meer perfecte wereld zou men kunnen verwachten dat de VS en hun bondgenoten aan een aantal strenge sancties zouden worden onderworpen in de nasleep van deze langdurige acht jaar durende “vergissing” tegen onschuldigen. In feite waren er sancties, alleen niet tegen de Verenigde Staten. Ironisch genoeg waren de enige sancties die voortvloeiden uit dit krankzinnige militaire avontuur tegen Frankrijk, een NAVO-lid dat de uitnodiging had afgeslagen om, samen met Duitsland, deel te nemen aan het Iraakse bloedbad. De mondiale hypermacht is niet gewend aan een dergelijke afwijzing, vooral niet van zijn vermeende vrienden.

Amerikaanse politici, zelfverzekerd in hun Goddelijk exceptionalisme, eisten een boycot van Franse wijn en gebotteld water vanwege het “ondankbare” verzet van de Franse regering tegen de oorlog in Irak. Andere oorlogsstokers verraadden hun gebrek aan ernst door erop aan te dringen dat het populaire menu-onderdeel dat bekend staat als “French Fries” zou worden vervangen door de naam “Freedom Fries”. Het gebrek aan Franse frietjes, samen met de vervelende herformulering van restaurantmenu’s, lijken dus de enige echte ongemakken te zijn geweest die de VS en de NAVO hebben ondervonden van het lukraak vernietigen van miljoenen levens.

Vergelijk deze benadering met fluwelen handschoenen voor de VS en zijn bondgenoten nu eens met de huidige situatie in Oekraïne, waar de weegschaal van het recht duidelijk in het nadeel van Rusland doorslaat, en dat ondanks de niet onredelijke waarschuwingen van Rusland dat het zich bedreigd voelde door de opmars van de NAVO. Wat men ook mag denken over het conflict dat nu woedt tussen Rusland en Oekraïne, het valt niet te ontkennen dat de hypocrisie en dubbele maatstaven die Rusland door zijn eeuwige tegenstanders worden aangerekend, even schokkend als voorspelbaar zijn. Het verschil vandaag is echter dat er bommen afgaan.

Afgezien van de strenge sancties tegen Russische individuen en de Russische economie, misschien het best samengevat door de Franse minister van Economische Zaken, die zei dat zijn land vastbesloten is om “een totale economische en financiële oorlog tegen Rusland te voeren”, is er een zeer verontrustende poging gedaan om nieuws en informatie afkomstig van die Russische bronnen die het Westerse publiek de mogelijkheid zouden kunnen geven om de beweegredenen van Moskou te zien, het zwijgen op te leggen. Op dinsdag 1 maart besloot YouTube de kanalen van RT en Sputnik voor alle Europese gebruikers te blokkeren, waardoor de westerse wereld weer een brok van het wereldwijde verhaal in handen kan krijgen.

Gezien de manier waarop Rusland is verguisd in het ‘rijk van de leugens’, zoals Vladimir Poetin het land van zijn politiek gemotiveerde vervolgers noemde, zullen sommigen misschien denken dat Rusland de non-stop dreigementen die het nu ontvangt, verdient. In feite is niets minder waar. Dit soort mondiale grootspraak, dat lijkt op een soort hersenloze campagne van deugdzaamheidssignalering die nu zo populair is in liberale hoofdsteden, gaat er niet alleen van uit dat een reeds onstabiele situatie onnodig wordt aangewakkerd, maar ook dat Rusland het helemaal bij het verkeerde eind heeft, punt uit.

Een dergelijke roekeloze aanpak, die geen ruimte laat voor debat, geen ruimte voor discussie, geen ruimte voor het zien van de kant van Rusland in deze uiterst complexe situatie, garandeert alleen maar verdere impasses, zo niet een regelrechte wereldoorlog, verderop in de rit. Tenzij het Westen actief uit is op het uitbreken van de Derde Wereldoorlog, zou het raadzaam zijn te stoppen met de afschuwelijke hypocrisie en het meten met twee maten tegen Rusland en geduldig te luisteren naar de Russische meningen en versie van de gebeurtenissen (zelfs die welke door buitenlandse media worden gepresenteerd). Het is niet zo ongeloofwaardig als sommigen misschien willen geloven.

Robert Bridge is een Amerikaanse schrijver en journalist. Hij is de auteur van ‘Midnight in the American Empire,’ How Corporations and Their Political Servants are Destroying the American Dream. @Robert_Bridge

Topfoto: De VS en de NAVO zijn nog nooit bestraft voor het beginnen van oorlogen. Waarom? © Getty Images / Kay Nietfeld

Redactie RT: De verklaringen, standpunten en meningen in deze column zijn uitsluitend die van de auteur en vertegenwoordigen niet noodzakelijk die van RT.

Archiefredactie : RT.COM wordt in Nederland geblokkeerd – Het ministerie van Waarheid wil geen dialoog en geen andere waarheid

Eerdere berichten in dit archief:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *