Het zwaard van Bolivar terug in handen van het volk van Latijns-Amerika – Openbaar Archief

2022-08-19

Bron: Daniel Kovalik 
Covert Action Magazine 19 augustus, 2022

Op 7 augustus 2022 werden Gustavo Petro en zijn running mate, Francia Márquez, ingehuldigd als de president en vice-president van de Republiek Colombia. Dit was een van de meest historische gebeurtenissen in Latijns-Amerika sinds minstens een eeuw.

Voor het eerst sinds de bevrijding van Colombia van Spanje door Simón Bolívar, had Colombia nu leiders die beloofden Colombia, en daarmee heel Latijns-Amerika, radicaal te veranderen. Ik had het geluk aanwezig te zijn bij de inwijdingsceremonie, die net zo opwindend was als men had kunnen hopen.

Zoals mij door Colombianen in Bogotá werd verteld, was dit de eerste keer sinds mensenheugenis dat drommen mensen naar Plaza Bolívar kwamen om de inhuldiging van een nieuwe president en vice-president te vieren.

Dat is logisch, want dit was tenslotte een inauguratie van progressieve leiders na jaren van rechtse heersers als Álvaro Uribe, Juan Manuel Santos en Iván Duque, die allemaal nauw verbonden waren met de paramilitaire doodseskaders.

Het was Gustavo Petro, als senator, die het “paramilitaire schandaal” aan het licht bracht waarbij talrijke Colombiaanse politici op alle niveaus betrokken waren. Het ging onder meer om politici die banden hadden met de paramilitairen die Colombia teisterden en volksleiders vermoordden – leiders die een bedreiging vormden voor de greep van de oligarchen op de economische en politieke macht. Nu nemen Petro en Márquez het heft in handen om te proberen de greep van de oligarchen en paramilitairen op hun land te doorbreken.

Het was een ongewoon zonnige middag in het doorgaans bewolkte Bogotá, en dit droeg bij aan de toch al feestelijke sfeer van het evenement.

De duizenden mensen die naar Plaza Bolívar waren gekomen, waren luidruchtig en juichten toen Francia Márquez en vervolgens Gustavo Petro en zijn familie het Plaza betraden.

De menigte had een eigen wil en juichte de gasten toe die hen bevielen, zoals de pas verkozen president van Honduras, Xiamora Castro; de linkse president van Bolivia, Luis Arce Catacora; en de vrouw van de progressieve president van Mexico, Andrés Manuel López Obrador (“AMLO”).

Ondertussen joelden zij de reactionaire president van Ecuador, Guillermo Lasso, luidkeels uit, om vervolgens de achternaam van zijn linkse voorganger, Rafael Correa, te scanderen.

Omdat de VS een lage delegatie stuurden onder leiding van Samantha Power, het hoofd van USAID, werd de Amerikaanse delegatie niet eens vanaf het podium aangekondigd en zat zij niet op het podium, zodat het publiek nooit de kans kreeg om op de gasten uit de VS te reageren.

Heel symbolisch stuurde Spanje zijn koning – ja, Spanje heeft nog steeds een koning – in plaats van een gekozen ambtenaar om het land bij de inhuldiging te vertegenwoordigen. Koning Felipe VI zou uiteindelijk getrakteerd worden op een spektakel waarop hij zeer beledigd reageerde.

Gustavo Petro, de voormalige M-19 guerrilla, werd beëdigd als president door de voorzitter van het Colombiaanse Congres, Roy Barreras. En tot grote vreugde van de menigte kreeg Petro de presidentiële sjerp omgehangen door Maria José Pizarro, de dochter van een voormalige kameraad van M-19 die na zijn demobilisatie was vermoord.

Petro hief toen zijn vuist op in uitdaging naar de menigte die reageerde met een daverend applaus en met het gezang, “No Mas Guerra!” (“Geen oorlog meer!”). Petro beëdigde vervolgens de nieuwe vice-president en publiekslieveling, Francia Márquez, een Afro-Colombiaanse activiste die als huisbediende begon.

Gustavo Petro geeft opgeheven vuist terwijl hij uitroept: “No Mas Guerra!” [Bron: ticotimes.net]

Dit werd gevolgd door een ontroerende videopresentatie van foto’s genomen door Colombia’s beroemde oorlogsfotograaf, Jesús Abad Colorado. De video werd begeleid door de krachtige zang van de Afro-Colombiaanse operaster, Betty Garces. Aan het eind van de videopresentatie was er geen oog meer droog in de Plaza. Het enige opmerkelijke deel van de video dat een instemmend applaus van het publiek ontlokte, was een foto van Manuel Marulanda, de stichter van de FARC-guerrilla.

Colombiaanse sopraan doorbreekt ‘normen’ in opera
Betty Garces [Bron: rfi.fr]

Na een toespraak van Roy Barreras nam Gustavo Petro de microfoon ter hand en deed iets wat nog nooit eerder was gedaan: hij vroeg om het zwaard van de Bevrijder, Simón Bolivar, naar het podium te brengen. Petro verklaarde: “Dit is een bevel van de president en een mandaat van het volk.”

Dit was een ongelooflijk symbolisch gebaar van Petro. In de eerste plaats werd deze eis gesteld ondanks het verzet, en zelfs in weerwil van het Colombiaanse leger, dat zeker een groot obstakel zal vormen voor Petro’s poging om Colombia om te vormen.

Gustavo Petro bij de inauguratie met het zwaard van Bolivar. [Bron: thepostedia.com]

Bovendien heeft Petro zelf een persoonlijke geschiedenis met dit zwaard. Vroeger hadden hij en zijn kameraden van de M-19 guerrilla het zwaard uit het Nationaal Museum gestolen als symbolisch protest tegen de repressie van de Colombiaanse regering en het leger.

Petro in zijn jonge jaren als M-19 guerrilla. [Bron: las2orillas.co].

Ze verklaarden toen dat ze het zwaard zouden teruggeven wanneer Colombia echt vrij en bevrijd was. Uiteindelijk gaven ze het kort daarna terug toen ze een vredesakkoord tekenden met de regering waardoor Petro de politicus kon worden die uiteindelijk president zou worden. Nu eiste Petro het zwaard terug, om aan te tonen dat de bevrijding nu nabij was.

En na een ongebruikelijke onderbreking van het proces om Petro’s bevel te kunnen uitvoeren, waren op het videoscherm buiten het Plaza vier bewakers in formele rode kledij te zien, die langzaam de glazen kist met het zwaard van Bolívar naar het proces droegen.

De menigte juichte en werd wild toen het zwaard het podium op werd gedragen en in het midden naast Petro werd geplaatst. Iedereen bleef staan voor deze processie met uitzondering van koning Felipe VI van Spanje die bleef zitten om zijn ontzetting te tonen over het feit dat het zwaard, dat precies 203 jaar eerder Spanje had verslagen in de Onafhankelijkheidsstrijd van Boyacá, naar voren werd gebracht als symbool van deze nederlaag. Ik kan alleen voor mijzelf spreken als ik zeg dat dit een van de meest dramatische en ontroerende politieke en historische gebeurtenissen was die ik in de tientallen jaren dat ik gereisd heb, ooit heb meegemaakt.

Petro hield vervolgens zijn inauguratietoespraak waarin hij zijn tienpuntenplan voor Colombia uiteenzette, en in feite voor Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. Dit plan, zoals hij het uiteenzette, is als volgt:

Een echte vrede in Colombia en een nieuwe “regering van het leven” ter vervanging van de huidige regering van de dood;
Het creëren van een “beleid van zorg” voor ouderen, kinderen, gehandicapten en de meest gemarginaliseerden in de samenleving;
De oprichting van een ministerie van Gelijkheid met Francia Márrquez als minister om de gelijkheid van mannen en vrouwen in Colombia te verwezenlijken.
Dialoog met iedereen in de Colombiaanse samenleving, “zonder uitzonderingen of uitsluitingen”, om het land te verenigen en een Groot Nationaal Akkoord tot stand te brengen;
Het land besturen door te luisteren naar en te reageren op het Colombiaanse volk;
Colombia verdedigen tegen het geweld dat het land al tientallen jaren in zijn greep houdt;
Corruptie bestrijden en er een “nultolerantie” voor hebben;
Het beschermen van de bodem, de ondergrond, de zeeën en de rivieren tegen aantasting van het milieu en Colombia omvormen tot een “wereldmacht van het leven”.
Het ontwikkelen van de nationale industrie, de volkseconomie en het Colombiaanse platteland met prioriteit voor boerinnen, kleine ondernemers, boeren en ambachtslieden;
Het naleven van de Colombiaanse grondwet, en in het bijzonder artikel 1, waarin staat: “Colombia is een sociale rechtsstaat, georganiseerd als een unitaire, gedecentraliseerde republiek, met autonomie van zijn territoriale entiteiten, democratisch, participatief en pluralistisch, gebaseerd op respect voor de menselijke waardigheid, op de arbeid en solidariteit van de mensen die er deel van uitmaken en op de voorrang van het algemeen belang.”

Toen ik hoorde hoe dit plan werd uiteengezet, bedacht ik hoe visionair deze leider, Gustavo Petro, is in vergelijking met de kleingeestige, verdeeldheid zaaiende en middelmatige politici in mijn eigen land.

Maar ik bedacht ook hoe moeilijk dit plan is, en hoe het zal uitwerken. Petro en Márquez zullen worden tegengewerkt door het machtige Colombiaanse leger en zijn paramilitaire bondgenoten, het diepgewortelde rechtse politieke establishment en door de Verenigde Staten, die er alles aan doen om te voorkomen dat Colombia – een NAVO-partner en de meest loyale politieke en militaire bondgenoot van de VS in de regio – uit zijn invloedssfeer treedt.

Petro en Márquez hebben onze solidariteit nodig en verdienen die ook om te verzekeren dat zij zullen slagen.

En als ze slagen, zal niet alleen Colombia, maar het hele halfrond veranderen. Het laatste bruggenhoofd van de VS zal een onafhankelijke en bevrijde natie worden, verenigd met haar Latijns-Amerikaanse buren, precies zoals Simón Bolivar het bedoeld had.

Topfoto: Petro en Garcia posterbeeld – Bron: Foto met dank aan Dan Kovalik