Oekraïne,Rusland,VK,VS,West Europa |
4 maart 2025

Bron: Thierry Meyssan Voltaire Netwerk, Paris 4 maart 2025

Vorige week vertelde ik over de gebeurtenissen rond het conflict in Oekraïne en wees ik erop dat de Franse president Emmanuel Macron, hoe briljant hij ook moge zijn, niet in staat was zich aan te passen aan de veranderingen in de wereld.
Deze week pak ik dezelfde elementen, en vele andere die volgden, op om aan te tonen dat de verdeeldheid tussen Europeanen onderling en tussen de EU en de Verenigde Staten een realiteit is geworden.
Er is geen tijd meer om te wachten: de oude wereld is zojuist vernietigd. Als we niet onmiddellijk een standpunt innemen, worden we erin meegesleurd.
Op dit moment wedijveren het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk om de plaats van de Verenigde Staten op het continent in te nemen, niet om zichzelf te hervormen.

Ook in de talen: Deutsch Español 
français italiano русский

In de afgelopen twee weken zijn we getuige geweest van een keerpunt in de geschiedenis dat vergelijkbaar is met de Slag om Berlijn in april-mei 1945, toen het Rode Leger Berlijn innam en het Derde Rijk ten val bracht: deze keer is het de regering Trump die de Europese Unie definitief in een hoek duwde.

Voorlopig zijn de EU, de G7 en de G20 nog niet ontbonden, maar deze drie structuren zijn al dood. De Wereldbank en de Verenigde Naties zouden kunnen volgen.

Laten we eens terugblikken op deze gebeurtenissen, die zich zo snel hebben ontvouwd dat bijna niemand van ons ze kon volgen of de gevolgen ervan heeft begrepen.

Woensdag 12 februari

De belangrijkste Europese machten (d.w.z. Duitsland, Spanje, Frankrijk, Italië, Polen, het Verenigd Koninkrijk en de Europese Unie) zijn, uit angst voor voor wat de regering Trump zou kunnen besluiten, op 12 februari in Parijs bijeengekomen om een gemeenschappelijk standpunt over het conflict in Oekraïne uit te werken. In dit geval kwamen ze overeen om door te gaan met wat ze de afgelopen drie jaar hebben gedaan:
• ontkennen dat ze de bij de Duitse hereniging gemaakte afspraken om de NAVO niet naar het oosten uit te breiden, hebben geschonden,
• ontkennen dat Oekraïne in handen is van “integrale nationalisten” (d.w.z. de partij van nazi-collaborateurs)
• en de Tweede Wereldoorlog voort te zetten, niet langer tegen de nazi’s, maar tegen de Russen.

Ondertussen presenteerde de minister van Financiën, Scott Bessent, in Kiev de rekening voor de hulp van de VS: 500 miljard dollar en stelde voor deze te betalen door de zeldzame aardmetalen waar het land prat op gaat aan te bieden. Ik heb al uitgelegd dat dit voorstel niets anders was dan een leugen was: Oekraïne had valselijk beweerd dat het op lange termijn aan het Westen zou aanbieden om deze rijkdommen, die niet bestaan, te exploiteren. Vanuit Europees oogpunt was het echter beangstigend wat er gebeurde: als de Verenigde Staten zich deze vermeende rijkdommen zouden toe-eigenen, sloten ze uit dat Europeanen zouden profiteren van de verdeling die deze waren overeengekomen. Zonder hun medeburgers te informeren, hadden ze Oekraïne tijdens de wederopbouw verdeeld: aan de Britten, de havens; aan de Duitsers, de mijnen, enzovoort. Ze hadden dit al eerder gedaan tijdens de invasies van Irak en Libië en tijdens de oorlog tegen Syrië.

In Washington en Moskou spraken de Amerikaanse president Donald Trump en de Russische president Vladimir Poetin anderhalf uur aan de telefoon. Dit Topgesprek was voorafgegaan door een gesprek in het Kremlin tussen president Poetin en Steve Wilkoff, de speciale gezant van president Trump die was gekomen om een gevangenenruil te organiseren. Wilkoff had zijn president een verslag van zijn missie gegeven dat alles vernietigde wat de NAVO beweerde te weten over Oekraïne.
De twee staatshoofden hadden nu dezelfde informatie.
De directe lijn tussen het Witte Huis en het Kremlin was hersteld.

Donderdag 14 februari

Op 14 februari sprak de vice-president van de Verenigde Staten, JD Vance, de diplomatieke en militaire elite van de EU toe op de veiligheidsconferentie in München. Hij beschuldigde de Europese leiders van hun autisme: “Ze weigeren te reageren op de zorgen van hun medeburgers over vrijheid van meningsuiting en immigratie. Als ze bang zijn voor hun eigen volk, kunnen de Verenigde Staten niets voor hen doen,” zei hij, en bracht de voorzitter van de conferentie, ambassadeur Christoph Heusgen, tot tranen.

Maandag 17 februari

Een tweede bijeenkomst vond plaats op 17 februari, ook in Parijs, met dezelfde deelnemers plus Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie, en Mark Rutte, secretaris-generaal van de NAVO. Ze spraken af samen op te trekken tegen Donald Trump en geen vraagtekens bij het westerse beleid ten aanzien van Rusland te accepteren.

Olaf Scholz, de Duitse bondskanselier, zei na de top: “Er mag geen scheiding van veiligheid en verantwoordelijkheid tussen Europa en de Verenigde Staten zijn. De NAVO is gebaseerd op het feit dat we altijd samen optreden en de risico’s delen […]. Daar mag niet aan getornd worden.

Donald Tusk, de Poolse premier, zei: “Wat iedereen ook tegen elkaar zegt, soms met grove woorden […], er is geen reden waarom de geallieerden onderling geen gemeenschappelijke taal zouden vinden over de belangrijkste kwesties. [Het is] in het belang van Europa en de Verenigde Staten om zo nauw mogelijk samen te werken.

Eveneens op 17 februari, viel het Oekraïense leger Amerikaanse, Israëlische en Italiaanse bezittingen in Rusland aan. Het bombardeerde faciliteiten die deels eigendom waren van Chevron (15%), ExxonMobil (7,5%) en ENI (2%). Ongeveer twintig drones brachten zware schade toe aan het Caspian Pipeline Consortium (CPC), dat Israël van Russische olie voorziet.
De Europeanen reageerden net zo weinig op deze operatie als eerder op de sabotage door de CIA van de Nord Stream gaspijpleiding (26 september 2022), die niet alleen eigendom is van het Russische Gazprom (50%), maar ook van de Duitse BASF/Wintershall en Uniper, het Franse Engie, het Oostenrijkse OMV en het Britse Royal Dutch Shell. Deze sabotage heeft Duitsland in een economische recessie gestort die zich blijft uitbreiden naar de rest van de EU, om nog maar te zwijgen over de stijging van de energieprijzen voor alle EU-huishoudens.
In beide gevallen (de sabotage van Nord Stream en de aanval op de CPC) waren de Europeanen niet in staat om hun belangen te verdedigen. Ze stonden toe dat hun belangrijkste bondgenoot hen pijn deed, en vervolgens dat hun bondgenoten elkaar bevochten.

Dinsdag 18 februari

De Europese mogendheden waren stomverbaasd toen ze hoorden dat de Amerikaanse en Russische delegaties tijdens hun eerste ontmoeting in Riyad (Saudi-Arabië) op 18 februari overeenkwamen om:

• Oekraïne te denazificeren en te neutraliseren,
• de bij de Duitse hereniging aangegane verbintenissen na te komen en de NAVO-troepen terug te trekken uit alle landen die na 1990 tot het Atlantisch Bondgenootschap zijn toegetreden.

President Trump was plotseling afgestapt van het plan van generaal Keith Kellog, zijn speciale gezant voor Oekraïne, zoals in april 2024 gepubliceerd door de America First Foundation. In plaats daarvan had hij het plan gebruikt van zijn vriend Steve Witkoff, speciaal gezant voor het Midden-Oosten, die Vladimir Poetin in Moskou had ontmoet dankzij de bemiddeling van de Saoedische kroonprins Mohamed ben Salmane (bekend als “MBS”), vandaar de keuze voor Riyad voor deze onderhandelingen. Kellog redeneerde met de ideeën van de NAVO, terwijl Witkoff luisterde, hoorde en de geldigheid van het Russische standpunt controleerde.

De Europese mogendheden konden al snel vaststellen dat het bevel tot terugtrekking was gegeven aan bepaalde Amerikaanse troepen in de Baltische staten en Polen. De Europese veiligheidsarchitectuur, het systeem dat de vrede bewaart, is vernietigd. Natuurlijk is er geen onmiddellijk gevaar voor een Russische of Chinese invasie, maar op de lange termijn en gezien de tijd die nodig is om te herbewapenen, moet iedereen zich beginnen voor te bereiden op het ergste.

Woensdag 19 februari

Op 19 februari keurden de ambassadeurs van de lidstaten bij de EU het 16e pakket unilaterale dwangmaatregelen (door de Atlantische propaganda misleidend “sancties” genoemd) tegen Rusland goed. Het zou officieel worden aangenomen door de Raad Buitenlandse Zaken op 24 februari ter gelegenheid van de derde verjaardag van de Russische speciale militaire operatie in Oekraïne. Daarnaast heeft de EU besloten om 13 banken uit het Swift-systeem te halen en transacties van drie financiële instellingen te verbieden. Daarnaast zijn 73 schepen van de Russische “schaduwvloot” gesanctioneerd en is aan 11 Russische havens en luchthavens die het olieprijsplafond omzeilen een handelsverbod opgelegd. Tot slot zijn ook de zendvergunningen van 8 Russische mediabedrijven in de EU opgeschort.

Ondertussen uitte president Donald Trump op dezelfde dag, 19 februari, zijn woede op zijn ongekozen Oekraïense tegenhanger door hem een “bescheiden succesvolle komiek” en een “dictator zonder verkiezingen” te noemen en hem vervolgens te beschuldigen van het uitlokken van de oorlog. Generaal Kellogg, de speciale gezant van het Witte Huis in Kiev, annuleerde zijn persconferentie met Volodymyr Zelensky.
De regering Trump had gebroken met de regering in Kiev, die door de regering Biden was bejubeld.

Donderdag 20 februari

Op 20 februari diende de libertaire senator Mike Lee (Utah) in de Senaat een wetsvoorstel in over de volledige terugtrekking van de Verenigde Staten uit de Verenigde Naties. Vertegenwoordiger Chip Roy (Texas) introduceerde de volgende dag dezelfde tekst in het Huis van Afgevaardigden.

Terwijl president Donald Trump een “Jacksoniaan” is (d.w.z. een volgeling van Andrew Jackson, die oorlog wilde vervangen door zakendoen), heeft Washington zich thans toegelegd op het “Amerikaanse exceptionalisme”. Dit is een politieke theologie volgens welke de Verenigde Staten een uitverkoren volk is dat het licht dat het heeft ontvangen naar de rest van de wereld moet brengen. Als zodanig heeft het niets te onderhandelen met anderen, en zeker niets om verantwoording voor af te leggen.

Het “Amerikaanse exceptionalisme” moet niet worden verward met het “isolationisme” dat er in 1920 toe leidde dat de Senaat weigerde lid te worden van de Volkenbond (Liga). Deze organisatie had, in tegenstelling tot haar opvolger de VN, voorzien in militaire solidariteit tussen staten die het internationaal recht erkenden. Dit betekende dat de Verenigde Staten troepen hadden moeten handhaven om de vrede in Europa te bewaren en dat de Europeanen hadden kunnen ingrijpen in Latijns-Amerika (de “achtertuin” van Washington volgens de “Monroe Doctrine”) om de vrede te bewaren.

Zaterdag 22 februari

Zonder dralen reisde de Poolse president Andrzej Duda op 22 februari onuitgenodigd naar Washington. Hij slaagde erin om president Donald Trump tien minuten te ontmoeten, niet in het Witte Huis, maar in de marge van de Conservative Political Action Conference (CPAC). Hij vroeg hem om geen Amerikaanse troepen uit zijn land terug te trekken totdat Polen zijn militaire reorganisatie heeft voltooid. Omdat Warschau al een ingrijpende interne hervorming in gang had gezet door de universele dienstplicht opnieuw in te voeren en een zeer groot leger op te bouwen, slaagde hij erin de president zover te krijgen dat hij zijn bevel niet annuleerde maar uitstelde.

Andrzej Duda is president van Polen, in ieder geval tot de verkiezingen in mei. Grondwettelijk gezien oefent hij geen uitvoerende macht uit, maar hij is wel het hoofd van de strijdkrachten. Zijn premier, Donald Tusk, had in Parijs beloofd niet separaat met de Verenigde Staten te onderhandelen.
Wat men ook zegt, het verenigde front van de Europeanen was gebroken. Het had maar tien dagen geduurd.

Maandag 24 februari

Op de derde verjaardag van de speciale militaire operatie van Rusland in Oekraïne, op 24 februari, gaven Roberta Metsola, voorzitter van het Europees Parlement, António Costa, voorzitter van de Europese Raad, en Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie, een gezamenlijke absurde verklaring uit. Daarin spraken ze zich uit voor “een alomvattende, rechtvaardige en duurzame vrede op basis van de Oekraïense vredesformule”, met andere woorden, ze hielden vast aan het oude verhaal: er zijn geen nazi’s in Oekraïne en Rusland is de agressor. Daarmee spraken ze niet alleen de feiten tegen, maar ook de meest recente verklaringen van hun economische en militaire opperheer, de Verenigde Staten.

Op dezelfde dag reisde de Franse president Emmanuel Macron namens alle Atlantische Europeanen naar Washington. Voor hij hem ontving, zorgde president Donald Trump ervoor dat zijn stafchef hem meenam naar een vleugel van het Witte Huis om deel te nemen aan een videoconferentie van de G7 die door hem werd voorgezeten… vanuit een andere kamer.

Twee uur lang probeerden de staatshoofden en regeringsleiders van de G7, plus de Spaanse premier en de ongekozen Oekraïense president, tevergeefs hun opperheer over te halen om toe te geven. Hij gaf echter niet toe: het Oekraïense conflict is niet begonnen door Rusland, maar door de Oekraïense nationalisten die zich achter Zelensky verschuilen. In elk geval is het principieel niet mogelijk om mensen te verdedigen die net de belangen van de VS hebben aangevallen, ook als die zich in Rusland bevinden. Om zijn punt duidelijk te maken, weigerde Donald Trump het slotcommuniqué dat door de Europeanen was opgesteld te ondertekenen en kondigde hij aan dat, als de tekst zou worden gepubliceerd (deze was al onder embargo verspreid onder journalisten), hij deze zou ontkennen en dat zijn land de G7 zou verlaten.

Pas na dit tumult ontving hij president Emmanuel Macron. Die besloot de confrontatie niet aan te gaan, maar de trans-Atlantische vriendschap te koesteren. Tijdens de gezamenlijke persconferentie onderbrak hij zijn gastheer toen deze herhaalde dat Oekraïne, en niet Rusland, de oorlog had uitgelokt, maar uiteindelijk durfde hij hem niet tegen te spreken.

Ondertussen debatteerde de Algemene Vergadering van de VN in New York over een door Oekraïne voorgestelde resolutie. Hierin werd “de totale invasie van Oekraïne door de Russische Federatie” veroordeeld en werd Rusland opgeroepen om “onmiddellijk, volledig en onvoorwaardelijk al haar strijdkrachten terug te trekken van het grondgebied van Oekraïne binnen de internationaal erkende grenzen van het land en onmiddellijk een einde te maken aan de vijandelijkheden van de Russische Federatie tegen Oekraïne, in het bijzonder alle aanvallen tegen burgers en burgerobjecten”.
Voor het eerst in de geschiedenis sinds de Tweede Wereldoorlog stemde de Amerikaanse delegatie samen met Rusland tegen een tekst, terwijl Canada, de Europeanen en Japan de tekst goedkeurden.

De Verenigde Staten dienden vervolgens een tweede resolutie in die opriep tot “een zo spoedig mogelijke beëindiging van het conflict”. Deze tekst was bedoeld om de Algemene Vergadering op één lijn te brengen met het standpunt van de Amerikaanse onderhandelaars in Riyad. Maar Rusland stemde tegen omdat de tekst “pleitte voor duurzame vrede tussen Oekraïne en de Russische Federatie” en niet voor “duurzame vrede binnen Oekraïne”. Als gevolg hiervan onthielden de Verenigde Staten, die vonden dat ze hun voorstel slecht hadden opgesteld, zich van stemming over hun eigen tekst, terwijl Canada, de Europeanen en Japan het voorstel veroordeelden.

Dinsdag 25 februari

Kaja Kallas, hoge vertegenwoordiger van de EU voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid, reisde naar Washington voor een ontmoeting met minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio. De bijeenkomst, die lang geleden was aangekondigd, werd op het laatste moment geannuleerd door het secretariaat van de heer Rubio, officieel vanwege een overvolle agenda.
Mevrouw Kallas zei dat ze in plaats daarvan “senatoren en (…) (…) leden van het Congres zou ontmoeten om de oorlog van Rusland tegen Oekraïne en de trans-Atlantische betrekkingen te bespreken”.
Nadat de EU-leden in de VN tegen de Verenigde Staten hadden gestemd, weigerde de minister van Buitenlandse Zaken zijn Europese ambtgenoot te ontmoeten.

Woensdag 26 februari

Tijdens een persconferentie in Kiev op 26 februari beweert Volodymyr Zelensky dat zonder veiligheidsgaranties van de Verenigde Staten en de NAVO elk vredesakkoord oneerlijk zou zijn en er geen echt staakt-het-vuren zou komen.

Donderdag 27 februari

Voordat ze Washington verliet, gaf Kaja Kallas, hoge vertegenwoordiger van de EU voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid, op 27 februari een lezing aan het Hudson Instituut. Ze zei: “We moeten Rusland onder druk zetten zodat het ook vrede wil. Het bevindt zich in een positie waarin het geen vrede wil”.

Keir Starmer, de Britse premier, ging naar het Witte Huis met een uitnodiging van Koning Charles III voor een tweede staatsbezoek aan het Verenigd Koninkrijk. De diplomaten van Zijne Majesteit geloofden dat president Trump het eerste bezoek zeer had gewaardeerd en dat hij, gezien zijn eerzucht, gevoelig zou zijn voor de pracht en praal van de Kroon.

Tijdens de persconferentie tussen de twee leiders beweerde president Trump zich niet te herinneren dat hij Volodymyr Zelensky een “dictator” noemde (“Zei ik dat? Ik kan niet geloven dat ik dat zei!”). Hij stond ook open voor het idee dat de tariefsverhoging van 25% niet van toepassing zou moeten zijn op het VK en dat Londen de Chagoseilanden (inclusief de basis Diego Garcia) zou moeten overdragen aan Mauritius.

Inhoudelijk slaagde Keir Starmer erin om de “speciale relatie” van zijn land met de Verenigde Staten te vernieuwen. Dit omvat het “Five Eyes” wereldwijde interceptie- en spionagesysteem en de afvaardiging van de strike force (vergeet niet dat de Britse atoombom niet zou kunnen werken zonder de steun van Amerikaanse militaire wetenschappers).

Ondertussen kwamen Amerikaanse en Russische onderhandelaars zes en een half uur bijeen op het Amerikaanse consulaat-generaal in Istanbul voor een tweede onderhandelingsronde op “technisch niveau”. Het doel was niet om inhoudelijke vooruitgang te boeken, maar om kwesties op te lossen die door de ministers in Riyad aan de orde waren gesteld. Namelijk de operationele omstandigheden van de respectieve ambassades in Washington en Moskou, die president Joe Biden aanzienlijk had ingekaderd en waarop Moskou identiek had gereageerd.

Vrijdag 28 februari

De ongekozen president van Oekraïne, Volodymyr Zelensky, bracht op 28 februari een bezoek aan het Witte Huis. President Trump en vice-president Vance ontvingen hem, niet om zijn kant van het verhaal te horen, maar om een overeenkomst te ondertekenen over de zeldzame aardmetalen die Oekraïne beweert te bezitten. Dat kon natuurlijk niet, want ze bestaan niet, maar het was een manier voor de Trump-administratie om de man van wie ze niet meer weet of ze hem als een “democraat” of een “dictator” beschouwt, te laten zien dat hij geen kaarten meer in handen had.

De welkomstpersconferentie zal nog lang in het geheugen gegrift blijven. De westerse pers was geschokt door het gekibbel tussen president Trump en zijn gast. Je moet hierbij voorzichtig zijn met beelden: Ze geven niet hetzelfde weer als je het bij een geselecteerd fragment houdt of als je naar de hele uitwisseling luistert. In een fragment behouden we de argumenten die worden aangevoerd, terwijl in het totaalbeeld duidelijk wordt waarom ze worden aangevoerd.

Tijdens de vijftig minuten durende persconferentie bleef president Donald Trump herhalen dat hij niet aan de kant van Rusland of Oekraïne stond, maar dat hij met Rusland onderhandelde om de belangen van zijn land en uiteindelijk de hele mensheid te verdedigen. Als president van de Verenigde Staten praat hij met iedereen, let hij erop niemand voor het hoofd te stoten en erkent hij ieders positieve kanten. Volodymyr Zelensky daarentegen heeft Rusland sinds 2014 voortdurend beschuldigd van agressie, van moorden, ontvoeringen en martelingen. Hij heeft zelfs beweerd dat president Vladimir Poetin 15 keer zijn eigen handtekening heeft geschonden.

In tegenstelling tot wat de westerse pers meende te zien, ging deze persbriefing niet over militaire hulp, zeldzame aardmetalen en nog minder over een verdeling van gebieden. Het ontaardde toen vice-president Vance opmerkte dat het verhaal van zijn gastheer “propaganda” was, om vervolgens terug te keren naar de beschuldiging en over de twee versies van de feiten te verklaren: “We weten dat je het mis hebt! Uiteindelijk merkte president Trump op dat Oekraïne zich in een slechte situatie bevond en dat zijn gast niet alleen ondankbaar was voor Amerikaanse steun, maar ook geen staakt-het-vuren wilde. Geërgerd merkte hij op dat Vladimir Poetin nog nooit zijn handtekening had geschonden, niet met Barack Obama en ook niet met hem, maar alleen met Joe Biden vanwege wat die hem had aangedaan. Vervolgens herinnerde hij aan de herhaalde valse beschuldigingen aan het adres van Rusland door president Biden. https://www.youtube.com/embed/7pxbGjvcdyY?si=SZaIcPkdW5giQdel

Zondag 2 maart

Keir Starmer, de Britse premier, verklaarde dat Europa zich “op het kruispunt van de geschiedenis” bevond. Hij verwelkomde in Downing Street de leiders van Oekraïne, Frankrijk, Duitsland, Denemarken, Italië, Nederland, Noorwegen,Polen, Spanje, Canada, Finland, Zweden, Tsjechië en Roemenië, evenals de Turkse minister van Buitenlandse Zaken, de secretaris-generaal van de NAVO en de voorzitters van de Europese Commissie en de Europese Raad.

Het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk wedijveren om de Verenigde Staten te vervangen en vrede op het Europese continent te garanderen. Beide landen zouden bereid zijn om de veiligheid van anderen te garanderen met hun kernwapens. Niemand gelooft echter serieus dat deze voldoende zouden zijn om vrede te garanderen bij afwezigheid van serieuze conventionele strijdkrachten, die Londen noch Parijs hebben. Op zijn best is Warschau meer dan twee jaar geleden begonnen met het reorganiseren van zijn legers en het veralgemenen van de dienstplicht voor zijn jonge mannen, maar het heeft nog steeds niet genoeg wapens.

Aan het einde van de bijeenkomst, die tot doel had een “coalitie van bereidwilligen” te vormen, verklaarde Keir Starmer namens alle deelnemers:
“Vandaag verwelkomde ik in Londen collega’s uit heel Europa, inclusief Turkije, evenals de secretaris-generaal van de NAVO en de voorzitters van de Europese Commissie, de EU-Raad en Canada, om onze steun voor Oekraïne te bespreken.
Samen hebben we opnieuw bevestigd dat we vastbesloten zijn om samen met de Verenigde Staten te werken aan blijvende vrede in Oekraïne. De veiligheid van Europa is in de eerste plaats onze verantwoordelijkheid. We zullen deze historische taak op ons nemen en meer investeren in onze eigen defensie.
We mogen de fouten uit het verleden niet herhalen, toen zwakke overeenkomsten president Poetin in de gelegenheid stelden om opnieuw binnen te vallen. We zullen samenwerken met president Trump om een sterke, rechtvaardige en duurzame vrede te bewerkstelligen die de toekomstige soevereiniteit en veiligheid van Oekraïne garandeert. Oekraïne moet zichzelf kunnen verdedigen tegen toekomstige Russische aanvallen. Er mogen geen gesprekken over Oekraïne worden gevoerd zonder Oekraïne. We zijn overeengekomen dat het VK, Frankrijk en anderen met Oekraïne zullen werken aan een plan om de gevechten te stoppen, wat we verder zullen bespreken met de VS en waar we samen mee verder zullen gaan (…) Daarnaast hebben velen van ons zich bereid verklaard bij te dragen aan de veiligheid van Oekraïne, onder andere door middel van een troepenmacht van Europese en andere partners, en we zullen onze planning intensiveren.
We zullen nauw blijven samenwerken om de volgende stappen voorwaarts te zetten en de komende weken beslissingen te nemen.”

De deelnemers aan deze top hebben hun analyse van het Oekraïense conflict geenszins gewijzigd. Ze blijven doof voor de Verenigde Staten en begrijpen hen daardoor niet meer. Ze slaagden erin samen te komen, niet om een vredesstabilisatiemacht in Oekraïne in te zetten, maar om kritieke infrastructuur in West-Oekraïne of in vergelijkbare strategische gebieden te beschermen. Ze kwamen overeen geen afzonderlijke nationale inspanningen te leveren, maar gebruik te maken van de economische macht van de Europese Unie (EU) door haar stimuleringsfondsen opnieuw in te zetten. Daarom riepen ze voor 6 maart een speciale Europese Raad bijeen. Maar om de EU te veranderen van een gemeenschappelijke markt in een militaire alliantie, hebben ze de unanieme instemming nodig van alle 27 lidstaten, waaronder Hongarije en Slowakije, in plaats van een meerderheid.

De Hongaarse premier Viktor Orbán heeft echter al gereageerd op het ontwerp van de slotverklaring van de Europese Raad door te benadrukken dat er “strategische verschillen” zijn tussen de EU-lidstaten. Hij stelde daarom dat er geen schriftelijke conclusies moeten komen, omdat “elke poging daartoe het beeld zou oproepen van een verdeelde Europese Unie”.

Topfoto: Christoph Heusgen, voormalig permanent vertegenwoordiger van Duitsland bij de Verenigde Naties en huidig voorzitter van de Munich Security Conference, huilt als hij de breuk tussen de Verenigde Staten en de Europeanen ontdekt.

Gerelateerd (eerdere berichten in dit archief):