NAVO,Oekraïne |
24 mei 2022
Bron:  Thierry Meyssan 
Voltaire Netwerk, Paris 24 mei 2022 ~~~

De oorlog in Oekraïne is een schijnvertoning. Achter de schijn van de eenheid van de NAVO en de consolidatie ervan door nieuwe aanhangers, spelen verschillende grote spelers een dubbelspel. In werkelijkheid weten allen die niet verblind zijn door hun eigen propaganda, dat hun partij zal verliezen en zijn zij reeds andere vijanden op andere slagvelden aan het beramen. Washington zet een goed gezicht op en gebruikt de Russische druk om de rangen te sluiten. 

Ook in andere taalversies: عربي Deutsch ελληνικά 
English Español français italiano Português русский

Dit artikel is een vervolg op :
 1. “Rusland wil de VS dwingen het VN-Handvest te respecteren“, 4 januari 2022.
 2. “Washington zet RAND plan door in Kazachstan, daaarna Transnistrië“, 11 januari 2022.
 3. “Washington weigert naar Rusland en China te luisteren“, 18 januari 2022.
 4. “Washington en Londen, getroffen door doofheid“, 1 februari 2022.
 5. “Washington en Londen proberen hun heerschappij over Europa te behouden”, 8 februari 2022.
 6. “Twee interpretaties van de Oekraïense zaak“, 15 februari 2022.
 7. “Washington slaat alarm, terwijl zijn bondgenoten zich terugtrekken“, 22 februari 2022.
 8. “Rusland verklaart de oorlog aan de Straussianen“, 8 maart 2022
 9 “Een bende van drugsverslaafden en neonazi’s”, 5 maart 2022.
 10. “Israël verbijsterd door Oekraïense neonazi’s”, 8 maart 2022.
 11. “Oekraïne: de grote manipulatie“, 22 maart 2022.
 12. “De Nieuwe Wereldorde wordt voorbereid onder het voorwendsel van oorlog in Oekraïne”, 29 maart 2022.
 13. “Oorlogspropaganda verandert van vorm”, 5 april 2022.
 14. “De alliantie van MI6, de CIA en het Banderisme”, 12 april 2022.
 15. “Het einde van de westerse overheersing“, 19 april 2022.
 16. “Oekraïne: de Tweede Wereldoorlog wordt voortgezet”, 26 april 2022.
 17. “Washington hoopt zijn hypermacht te herstellen door oorlog in Oekraïne“, 3 mei 2022.
 18. “Canada en de Bandera aanhangers”, 10 mei 2022.

Finland en Zweden hebben op 18 mei 2022 het lidmaatschap van de NAVO aangevraagd.

In het openbaar beweert de NAVO te zijn versterkt door “de waanzin van Poetin”. Oekraïne, zwaar bewapend door het Westen, voert een tegenoffensief en weert de “indringer” af. Op internationaal niveau werpen de sancties hun vruchten af. Finland en Zweden, die zich bedreigd voelden, besloten zich aan te sluiten bij het Atlantisch Bondgenootschap. Binnenkort zullen de Russen de “dictator” in het Kremlin omverwerpen.

Dit prachtige verhaal wordt tegengesproken door de feiten: slechts ongeveer een derde van de westerse wapens bereikt de frontlinie. Maar het Oekraïense leger is uitgeput. Bijna overal trekt het zich terug en een paar successen veranderen het algemene beeld niet. Twee derde van de westerse wapens, vooral de zwaarste, zijn reeds beschikbaar op de zwarte markt in de Balkan, met name in Kosovo en Albanië, die de belangrijkste smokkelcentra zijn geworden. De westerse sancties houden het gevaar in van hongersnood, niet in Rusland, maar in de rest van de wereld en met name in Afrika. Turkije en Kroatië zijn gekant tegen de toetreding van nieuwe leden tot de NAVO. Het is mogelijk hen te overtuigen, maar ten koste van radicale politieke verschuivingen, waartegen het Westen zich altijd heeft verzet.

Zelfs als Rusland zo verstandig is zijn overwinning niet al te luidruchtig te vieren, zoals het in Syrië heeft gedaan, zal deze worden gezien als de mislukking van de grootste militaire macht in de geschiedenis, de NAVO. Een duidelijke overwinning, aangezien het Atlantisch Bondgenootschap daadwerkelijk bij de strijd betrokken was, terwijl het in Syrië slechts rond de slagvelden stond. Veel van Washingtons vazalstaten zullen proberen zich los te maken. Waarschijnlijk zullen hun civiele leiders mentaal op het Westen gericht blijven, terwijl hun militaire leiders zich sneller in de richting van Moskou en Peking zullen wenden. In de komende jaren zullen de kaarten herschud worden. Het zal geen kwestie zijn van het overgaan van een afstemming op Washington naar een andere afstemming op de nieuwe winnaars, maar van het creëren van een multipolaire wereld waarin iedereen verantwoordelijk is voor zichzelf. Wat op het spel staat is niet een herdefiniëring van de invloedssferen, maar het einde van de mentaliteit die een hiërarchie tussen de volkeren instelt.

Vanuit dit gezichtspunt is het fascinerend om de westerse retoriek te observeren. Veel deskundigen van de oude wereld verklaren dat Rusland zijn rijk opnieuw wil opbouwen. Zij beweren dat zij Ossetië en de Krim reeds hebben heroverd en nu de Donbass aanvallen. Ze reconstrueren de geschiedenis, met vervalste citaten van president Poetin om ze te staven. Iedereen die het hedendaagse Rusland bestudeert en de gegevens controleert, weet dat dit onjuist is. De toetreding van de Krim tot de Russische Federatie en de op handen zijnde toetreding van Ossetië, Donbass en Transnistrië hebben niets te maken met een imperium, maar met de reconstructie van de Russische natie, die bij de ineenstorting van de Sovjet-Unie uit elkaar is gerukt.

In deze context begint een klein deel van de westerse leiders de keuzes van hun Amerikaanse overheerser in twijfel te trekken. Hetzelfde fenomeen deed zich deed zich een kwart jaar lang voor aan het einde van het mandaat van de Franse president Nicolas Sarkozy. Deze laatste, die de menselijke ramp zag die hij in Libië had helpen veroorzaken en zijn mislukking in Syrië, stemde ermee in om met Damascus over een afzonderlijke vrede te onderhandelen. Washington, woedend over deze onafhankelijkheid, organiseerde echter zijn verkiezingsnederlaag ten gunste van François Hollande. In de dagen na zijn aantreden in het Elysée heeft hij de westerse oorlogsmachine voor een decennium opnieuw op gang gebracht. Het was precies op dat moment dat Rusland zich ertoe verbond in Syrië in te grijpen. Na twee jaar stopte het met de ontwikkeling van zijn nieuwe wapens, en kwam het vervolgens de jihadisten bestrijden die door het Westen waren bewapend en door de NAVO werden geleid vanuit haar geallieerde landcommando in Turkije.

Terwijl in de westerse pers de leuzen van de NAVO de boventoon voerden, werden onze studies over de geschiedenis, de betekenis en de plaats van de Banderisten in het hedendaagse Oekraïne wijd verspreid in heersende kringen overal ter wereld. Veel van de “bondgenoten” van Washington weigeren nu deze “Oekraïners”, waarvan zij weten dat het neonazi’s zijn, te steunen. Zij zijn van mening dat, in deze strijd, het Rusland is dat gelijk heeft. Duitsland, Frankrijk en Italië hebben reeds bepaalde leden van hun regering toestemming gegeven om met Rusland te praten zonder dat dit het officiële beleid van hun land verandert. Deze drie leden van het Atlantisch Bondgenootschap spelen tenminste behoedzaam een dubbel spel. Als het misgaat voor de NAVO, zullen zij de eersten zijn om zich ervan af te keren.

Ook de Heilige Stoel, die bijna een nieuwe kruistocht predikte tegen het “Derde Rome” (Moskou) en foto’s liet circuleren van de paus die bidt met vrouwen van banderisten die lid zijn van het Azov-regiment, heeft niet alleen contact gelegd met patriarch Cyrill, maar ook met het Kremlin.

Al deze contacten, hoe discreet ook, storen Washington, dat reeds probeert de geheime afgezanten te laten verwijderen. Maar juist het feit dat zij officieel ontslagen zijn, geeft deze afgezanten meer ruimte om te onderhandelen. Het belangrijkste is dat zij verantwoording afleggen aan de juiste mensen voor wat zij doen. Dit is een gevaarlijk spel, zoals de verkiezingsnederlaag van president Sarkozy bewijst toen hij zich probeerde te bevrijden van zijn Amerikaanse sponsor.

Kroatië en Turkije hebben gemeenschappelijke belangen op de Balkan. Hier de presidenten Zoran Milanović en Recep Tayyip Erdoğan tijdens hun ontmoeting in New York afgelopen september.

Hypothese 1: De uitbreiding van de NAVO zou haar nieuwe doel bevestigen

Laten we proberen wat afstand te nemen van de gebeurtenissen en zien hoe ze zich kunnen ontvouwen.

Willen Turkije en Kroatië het lidmaatschap van de NAVO van Finland en Zweden aanvaarden, dan moet de NAVO instemmen met hun voorwaarden. Voor Turkije gaat het om (1) de plaatsing van de PKK en Hizmet (Fethullah Gülen) op terroristenlijsten en de arrestatie en uitlevering van hun leden, (2) het opnieuw opnemen van zijn wapenindustrie in het F-35 productieprogramma, en voor Kroatië (3) de wijziging van de kieswetten in Bosnië-Herzegovina om de Kroatische minderheid politieke gelijkheid te verlenen.

 De PKK vertegenwoordigt niet de Koerden in het algemeen, maar slechts een deel van hen. Het begon als een marxistisch-leninistische partij die tijdens de Koude Oorlog vocht tegen de Turkse militaire dictatuur. Na de arrestatie van haar leider en de ontbinding van de USSR veranderde zij van kamp en werd een libertaire partij ten dienste van het Pentagon in het Midden-Oosten. Vandaag is het een huurlingenmilitie die dient als dekmantel voor de Amerikaanse bezetting in Syrië. Om het als een terroristische organisatie te beschouwen, zouden de GI’s uit Syrië moeten worden geëvacueerd en de oliebronnen aan Damascus moeten worden teruggegeven.

 Fethullah Gülen is de geestelijke vader van een grote liefdadigheidsorganisatie die in vele landen actief is. Hem uit de Verenigde Staten uitleveren en zijn organisatie als terroristisch aanmerken zou de CIA beroven van steunpunten in tal van Turkstalige Afrikaanse en Aziatische landen. Dit zou voor Washington alleen denkbaar zijn indien AfriCom op het Afrikaanse continent zou worden gestationeerd in plaats van naar Duitsland te zijn verbannen. Er zijn onderhandelingen aan de gang om het in Somaliland te vestigen, dat een internationaal erkende staat zou worden.

Gezien de lange reeks aanslagen die de PKK in Turkije heeft gepleegd en de poging tot moord op president Erdoğan gevolgd door de couppoging in juli 2016 waarbij Hizmet namens de CIA een centrale rol speelde, is Ankara legitiem in zijn eisen.

 De heropneming van Turkije in de lijst van landen die het Amerikaanse F-35 gevechtsvliegtuig produceren, kost niets, maar de schrapping van Turkije van de lijst was een sanctie tegen de aankoop door het Turkse leger van Russische S400 luchtafweerraketten. Ankara tevreden stellen teneinde de NAVO tegen Rusland te kunnen uitbreiden zou op zijn zachtst gezegd tegenstrijdig en onbegrijpelijk zijn. Bovendien kan de productie van de F-35 door een mogendheid die niet heeft geaarzeld kritiek te leveren op de vermeende kwaliteit ervan, ook lastig blijken.

 Bosnië-Herzegovina werd gecreëerd door de Straussianen (Richard Perle was geen lid van de delegatie van de VS, maar een Bosniër, bij het Dayton-akkoord). Het werd voorgesteld als een homogene entiteit in overeenstemming met het Straussiaanse denken. De Kroatische minderheid (15% van de bevolking) werd daarom verbannen. Hun taal wordt niet erkend en zij hebben geen politieke vertegenwoordigers. Inhaken op de eis van Kroatië namens hen zou betekenen dat de redenen waarom de Straussianen de oorlogen in Joegoslavië organiseerden (het scheiden van etnische groepen en het creëren van homogene bevolkingsgroepen) in twijfel worden getrokken. Het zijn echter de Straussianen die aan het roer staan in Oekraïne.

Ervan uitgaande dat aan deze drie voorwaarden wordt voldaan of dat de politieke leiders die ze hebben geformuleerd omver worden geworpen, zou de uitbreiding van het Atlantisch Bondgenootschap met Finland en Zweden de wijziging in de aard van de NAVO bevestigen. Het zou niet langer een structuur zijn die gericht is op de stabilisering van de Noord-Atlantische regio, zoals bepaald in het Verdrag, dat president Boris Jeltsin er in 1995 toe bracht serieus te overwegen toe te treden. De NAVO zou haar transformatie in een Amerikaans militair bestuur van haar westerse rijk voltooien.

Twee keer zoveel wapens als die welke in Oekraïne zijn gebruikt, worden in Kosovo en Albanië opgeslagen alvorens naar een ander strijdgebied te worden gezonden. Voor de Straussianen zal de komende nederlaag van Rusland geen grote zaak zijn. Andere oorlogen kunnen worden uitgevochten tegen andere vijanden en de zaak draaiende houden.

Hypothese 2: Westerse sancties en militaire hulp zijn bedoeld als voorbereiding op andere conflicten

Laten we nu eens kijken naar de werkelijke gevolgen van de westerse sancties. De uitsluiting van Rusland uit het internationale financiële stelsel bereikt zijn doel niet. Zij blijft zo veel importeren en exporteren als nodig is, maar is gedwongen van leverancier en afnemer te veranderen. Rusland heeft snel een equivalent van SWIFT opgezet met de BRICS-landen (Zuid-Afrika, Brazilië, China en India), maar het kan niet langer rechtstreeks handel drijven met de rest van de wereld. Het is in Afrika nu al onmogelijk kaliummeststoffen te kopen. Rusland en Wit-Rusland zijn de belangrijkste exporteurs. Er is een hongersnood op komst. VN-secretaris-generaal António Guterres heeft al alarm geslagen. Hij doet een beroep op het Westen om een uitzondering te maken in hun embargo op potas-meststoffen.

In het meest waarschijnlijke geval, dat Washington zijn beleid niet zal wijzigen, zal de hongersnood leiden tot nieuwe oorlogen en grootschalige migratie naar de Europese Unie.

Het is op zijn zachtst gezegd verrassend dat de Verenigde Staten na de val van Marioepol bereid waren nog eens 40 miljard dollar naar Oekraïne te sturen, waar het al 14 miljard dollar had verloren. In werkelijkheid bereikte tweederde nooit hun bestemming. Deze bedragen zijn verduisterd. Binnenkort zal ongeveer 18 miljard dollar aan wapens beschikbaar zijn in Kosovo en Albanië. Of het Pentagon smijt met geld, of het investeert door dit enorme arsenaal buiten het zicht van het Congres te houden.

De Amerikaanse staatssecretaris voor politieke zaken, Victoria Nuland, is op 11 mei naar Marokko gegaan om een bijeenkomst van de Wereldwijde Coalitie tegen Daesh voor te zitten. 85 staten namen eraan deel op het niveau van hun ministers van Buitenlandse Zaken. Voorspelbaar veroordeelde mevrouw Nuland de wederopbouw van Daesh, maar niet langer in het Midden-Oosten, maar in de Sahel. Zij nodigde alle deelnemers uit om zich bij de VS aan te sluiten in de strijd tegen deze vijand. Maar aangezien iedereen de massale steun van het Pentagon aan de jihadisten in Irak en Syrië had gezien, begrepen alle aanwezige diplomaten dat de storm weldra zou losbarsten. Het heeft wapens nodig en het Pentagon wil niet opnieuw betrapt worden bij het leveren van wapens aan de jihadis. Het zal ze gewoon uit de Balkan moeten krijgen, waar ze nog steeds in hun verpakkingskratten wachten op hun eindgebruikers.

Een oorlog in de Sahel zal geen probleem zijn: hij zal de grootmachten sparen en alleen Afrikaanse slachtoffers eisen. Het zal voortduren zolang het in stand wordt gehouden, en geen enkele bondgenoot zal zich permitteren op te merken dat dit conflict pas bestaat sinds de geallieerden Libië zijn binnengevallen en hebben vernietigd. Alles kan doorgaan zoals voorheen: voor een deel van de mensheid zal de wereld unipolair blijven, met Washington in het middelpunt.

Thierry Meyssan

Topfoto: De Straussiaanse bracht 85 staten bijeen in Marrakesh om de volgende oorlog in de Sahel te plannen. Tientallen miljarden dollars aan wapens, officieel bestemd voor de oorlog in Oekraïne, stapelen zich al op in de Balkan voordat ze aan de jihadisten van Daesh worden geleverd.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *