NAVO |
1 mei 2022
Bron: Daniel Kovalik
 RT, 1 mei 2022 ~~~

Oorspronkelijk opgericht als een anti-Bolsjewistische onderneming, heeft RFE/RL gefloreerd terwijl de relatie tussen de VS en Rusland een dieptepunt heeft bereikt

1 mei markeert de 51ste verjaardag van Radio Free Europe/Radio Liberty (hierna “RFE/RL”, hoewel dit pas in 1976 de officiële naam werd) – radiostations die respectievelijk in Oost-Europa en in de Sovjetunie uitzonden. Zoals beschreven in een intern CIA-document uit 1951, getiteld “Radio Aims and Objectives,” moest RFE/RL worden gerund door vluchtelingen of bannelingen uit de verschillende landen van het Socialistische Blok om informatie uit te zenden die erop gericht was “haat tegen het (de) regime(s)” aan te wakkeren en de “wil om zich tegen het (de) regime(s) te verzetten” te vergroten. Met andere woorden, dit project had een expliciete functie om regeringen te verwijderen die Washington ongunstig gezind waren.

Ongetwijfeld werd 1 mei gekozen als lancering van dit project omdat het samenviel met de Internationale Dag van de Arbeiders, een van de belangrijkste feestdagen in het Socialistische Blok.

Vanaf het begin tot 1972 was het de CIA die RFE/RL financierde, hoewel zij dit heimelijk deed zonder medeweten of toestemming van het Congres. En het was CIA directeur Allen Dulles – het meesterbrein achter de omverwerping van democratische regeringen in landen als Iran (1953) en Guatemala (1954) – die de geheime financiering van RFE/RL goedkeurde in de hoop dat het zou bijdragen tot de omverwerping van het communisme in Oost-Europa en de Sovjet-Unie.

Ironisch genoeg hielp de CIA, terwijl ze dit project steunde, bij het herstel van het fascistische, militaire bewind in Griekenland – dat ze verkoos boven een Griekse communistische regering. De linkse partijen hadden er een groot politiek aanzien bij het electoraat vanwege hun moedige strijd tegen de nazi’s.

De herinnering aan dit verraad van het Westen in Griekenland werd onlangs wakker geschud toen de Oekraïense president Volodymyr Zelensky per video voor het Griekse parlement verscheen aan de zijde van een neonazistische Azovstrijder, waardoor sommige leden uit protest opstonden en vertrokken.

De VS en hun CIA maakten soortgelijke keuzes in landen als Indonesië, en later Chili en Argentinië, en kozen ervoor ultra-rechtse dictaturen te steunen in plaats van socialistische, zij het democratische, regeringen.

Volgens Cord Meyer, die in 1954 de verantwoordelijkheid kreeg voor de relatie van de CIA met Radio Liberty en jarenlang leiding gaf aan deze operaties, “[handhaafde] de CIA de controle over de inhoud [van de radio] door het formuleren van algemene beleidsrichtlijnen, die werden aangevuld met dagelijkse bijeenkomsten om de behandeling van specifiek nieuws te bepalen”. Meyer houdt echter vol, dat deze controle de journalistieke integriteit van de radioprogramma’s niet in de weg stond.

Bovendien, hoewel Meyer volhoudt dat er geen echte spionnen actief waren binnen de radiostations, hield het radiopersoneel niettemin gedetailleerde verslagen bij van wat zij waarnamen in de verschillende landen waar zij actief waren; met andere woorden, zij verschaften inlichtingen aan de CIA. En zelfs nadat het Congres in 1972 een einde maakte aan de financiering van RFE/RL door de CIA – het geld zou vanaf dat moment rechtstreeks van het Congres komen – bleef het hoofddoel van RFE/RL het uitzenden van anticommunistische programma’s in het Oostblok, tenminste totdat de communistische regeringen in Oost-Europa en daarna de Sovjet-Unie ineenstortten.

Natuurlijk strijkt RFE/RL openlijk met de eer van zijn bijdrage aan deze uiteindelijke ineenstorting, omdat het gelooft dat zijn invloed de steun van de verschillende communistische regeringen heeft verminderd. RFE/RL vindt steun voor deze bewering bij onder meer Vaclav Havel (die RFE/RL uitnodigde om van zijn oorspronkelijke hoofdkwartier in München, Duitsland, naar Praag te verhuizen na de ineenstorting van het Oostblok) en Boris Jeltsin.

Als iemand die opgroeide in de jaren zeventig en tachtig herinner ik me nog heel levendig de onophoudelijke klachten dat de Sovjet-Unie vaak de signalen van Radio Liberty zou storen – een bewijs, zo werd ons verteld, dat Moskou gewoon niet met de waarheid overweg kon. Ik denk hier nu aan omdat de zender waarvoor ik dit artikel schrijf – RT, natuurlijk een in Rusland gebaseerde nieuwszender – in de VS wordt onderdrukt of in de EU ronduit wordt verboden.

Je kunt je afvragen wat dit zegt over de EU en de VS vandaag de dag.

RFE/RL lijkt een overblijfsel uit het voorbije tijdperk van de Koude Oorlog, toen de VS en de Sovjet-Unie streden om de harten en geesten van de wereld. Niet alleen is de Koude Oorlog voorbij, maar het lijkt erop dat de meeste mainstream outlets – zoals Fox, CNN en MSNBC – dezelfde rol vervullen als RFE/RL zelf. En toch blijft RFE/RL tot op de dag van vandaag bestaan, en heeft het zelfs nieuw leven ingeblazen gekregen tijdens de huidige crisis in Oekraïne – een brandhaard die sommigen beschouwen als het begin van een nieuwe Koude Oorlog.

Het feit dat RFE/RL ononderbroken heeft uitgezonden, ondanks de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1991, doet echter de vraag rijzen of de eerste Koude Oorlog eigenlijk wel ooit is afgelopen. Zeker, sommige waarnemers, waaronder ikzelf, zijn van mening dat de confrontatie niet tot een einde is gekomen, en wij spannen ons in om te begrijpen waarom. Ik ben het eens met John Feffer, die schreef in Foreign Policy in Focus, die zei:

De Koude Oorlog ging dus niet alleen over een confrontatie tussen ideologische vijanden. De Sovjet-Unie heeft zich uit die competitie teruggetrokken en Rusland onder Poetin blijft zich richten op de zorgen langs zijn grenzen, in tegenstelling tot de USSR die streefde naar wereldwijde hegemonie. De VS daarentegen hebben hun houding niet gewijzigd. En dat is uiteindelijk de reden waarom de Koude Oorlog nooit is afgelopen.

Als Washington de NAVO had ontbonden, had aangedrongen op nucleaire ontwapening en had meegewerkt aan de totstandkoming van een nieuwe veiligheidsarchitectuur voor Europa waarin ook Rusland was opgenomen, zou de Koude Oorlog een natuurlijke dood zijn gestorven. In plaats daarvan, omdat de instellingen van de Koude Oorlog voortleefden, lag de geest van de operatie te sluimeren, slechts wachtend op de gelegenheid om op te bloeien.

Natuurlijk is RFE/RL een van de vele “instellingen van de Koude Oorlog die voortleefden” en die de oude tegenstellingen van de Koude Oorlog in stand hielden. Van zijn kant heeft de door de staat gecontroleerde zender zijn voortbestaan als volgt gerechtvaardigd: “Met de ineenstorting van het communisme dachten sommigen dat RFE/RL zijn missie had volbracht en kon worden opgeheven. Maar ambtenaren in heel Midden- en Oost-Europa en Rusland, velen van hen voormalige dissidenten, zagen een blijvende behoefte aan precies het soort objectieve uitzendingen dat RFE/RL verzorgde, vooral tijdens de democratische overgang.”

Ondertussen, zoals de Economic Times uitlegt, “werd RFE/RL, gevestigd in Praag, in 1950 opgericht als een anticommunistisch kanaal om programma’s in het Sovjetblok uit te zenden, wat bijna vier decennia later hielp om die totalitaire regimes omver te werpen. Tegenwoordig zendt RFE/RL nog steeds uit in 27 talen – waaronder Russisch, Wit-Russisch en Oekraïens – in 23 landen, waarvan er vele ernstige beperkingen kennen op de vrijheid van de media”. In hetzelfde artikel staat: “RFE/RL, dat een doelgroep van 37 miljoen mensen heeft, heeft zijn activiteiten in de regio opgevoerd na de Russische annexatie van de Krim in 2014 en de bezetting van Oost-Oekraïne door pro-Moskou-rebellen.”

Met blijkbaar geen gevoel voor ironie stelt de Economic Times, bij het bejubelen van het werk van RFE/RL, dat “Rusland heel snel heeft begrepen dat het niet nodig is om te liegen om succesvolle propaganda te maken. Het enige wat je nodig hebt is context achterhouden en witte ruis creëren”. Natuurlijk hebben de Amerikaanse en Westerse media precies hetzelfde begrepen, met de situatie in Oekraïne als een goed voorbeeld. Veel van de huidige berichtgeving over Oekraïne in het Westen wil het publiek doen geloven dat de crisis in februari van dit jaar plotseling is begonnen met het Russische offensief, terwijl er in feite al acht jaar een conflict is tussen de regering in Kiev en de Russischtalige bevolking van de Donbas, dat 14.000 levens heeft geëist. Voor de gewone nieuwsconsument is deze ontbrekende context inderdaad behoorlijk misleidend. Bovendien geeft de verwijzing naar de Russischtaligen in het oostelijk deel van Oekraïne als “pro-Moskou”, zoals de Economic Times en bijna elke andere westerse nieuwszender doet, geen goed beeld van de oprechte grieven van deze mensen, die al jaren militair worden aangevallen door hun eigen regering – of ze nu pro-Moskou zijn of niet, is hier niet echt van belang. Maar, ik veronderstel dat propaganda voor de één nieuws is voor de ander, en vice versa.

Na de ineenstorting van het communisme volgde RFE/RL de koers van het buitenlandse beleid van de VS. Zo begon het, zoals het zelf uitlegt, in het midden van de jaren ’90 uit te zenden in het voormalige Joegoslavië, toen de VS en de NAVO zich daar begonnen te bemoeien, en breidde het zich aan het eind van de jaren ’90 buiten Europa uit naar Irak en Iran “[r]eflecteert de Amerikaanse aandacht op het Midden-Oosten in ruimere zin…”. In 2002 begon RFE/RL opnieuw uit te zenden in Afghanistan – het had dit aanvankelijk gedaan in de jaren 1980 tijdens de Sovjetbezetting, maar stopte daarna met uitzenden.

De door de staat gecontroleerde zender heeft echter nooit zijn focus op Rusland en Oost-Europa verloren. Naast het vergroten van zijn bereik in Oekraïne, heeft RFE/RL “tussen 2016 en 2019 de lokale nieuwsactiviteiten uitgebreid door het creëren van websites die voorzien in de behoeften van het publiek in de noordelijke Kaukasus, Midden-Wolga, Siberië en het noordwesten van Rusland”. Vanaf 2019 begon RFE/RL, na een tijd te zijn weggeweest na de ineenstorting van het Oostblok, terug te keren naar Roemenië, Bulgarije en later Hongarije, met als argument dat het nodig was “in het licht van een ommekeer in de democratische verworvenheden en aanvallen op de rechtsstaat en de rechterlijke macht” in die landen.

Nu de Koude Oorlog tussen de VS en Rusland opnieuw woedt – of die nu als nieuw wordt beschouwd of gewoon als een voortzetting van de oude confrontatie – zal RFE/RL zeker nog enige tijd een bestaansreden hebben, en de financiering door het Congres (het overkoepelende orgaan, het US Agency for Global Media, ontving in 2020 meer dan 810 miljoen dollar) zal zeker worden veiliggesteld. Hoewel er onenigheid kan bestaan over de vraag of RFE/RL na het einde van het communisme nog steeds nodig is, of dat het in feite kan worden gezien als een onnodig aanwakkeren van oude spanningen uit de Koude Oorlog, kan één ding over RFE/RL worden gezegd: het verbergt niet, en kan ook niet, verbergen wat het is. Het is namelijk heel duidelijk een door de VS gefinancierde nieuwsbron die programma’s uitzendt die de belangen en standpunten van de Verenigde Staten op het gebied van het buitenlands beleid weerspiegelen. Dat staat op de eigen website.

De bovenvermelde moedermaatschappij pocht er zelfs trots op dat zij “in overeenstemming moet zijn met de brede doelstellingen van het buitenlands beleid van de Verenigde Staten” en moet beschikken over “het vermogen om een piekcapaciteit te leveren ter ondersteuning van de doelstellingen van het buitenlands beleid van de Verenigde Staten tijdens crisissituaties in het buitenland”. Ook hier wordt geen geheim van gemaakt.

Om eerlijk te zijn maakt dit RFE/RL, naar mijn mening, minder schandelijk dan andere instellingen – zoals privé nieuwsuitzendingen of zelfs Hollywood films waarvan we weten dat ze zwaar beïnvloed worden door de CIA – die beweren objectieve scheidsrechters van de waarheid en de realiteit te zijn, maar dat in werkelijkheid niet zijn.

Met andere woorden, RFE/RL liegt niet, maar geeft wel een vertekend beeld van de wereld. Maar nogmaals, omdat dit overduidelijk is, kan het publiek op zijn minst een intelligent oordeel vellen over de juistheid van wat het te horen krijgt. Dat is vaak het beste wat we kunnen vragen.

Daniel Kovalik doceert Internationale Mensenrechten aan de University of Pittsburgh School of Law, en is auteur van het onlangs verschenen No More War: How the West Violates International Law by Using “Humanitarian” Intervention to Advance Economic and Strategic Interests.

Topfoto:Radio Free Europe/Radio Liberty © Sputnik/Alexey Vitvitsky

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *