Oekraïne |
23 mei 2022
Door Brett Redmayne-Titley 
Global Research, 23 mei 2022 ~~~

De Britse regering financiert een nazi-regime in Oekraïne in plaats van prioriteit te geven aan haar binnenlandse nationale belangen.

De Britse parlementaire krijgsheren hebben tot nu toe met plezier 2,1 miljard pond gegeven om de Oekraïense oorlogsinspanningen te financieren, in plaats van geld uit te trekken om de uitgeholde National Health Service, het verloederende onderwijssysteem, de historische armoede of de almaar groeiende daklozenpopulatie van het Verenigd Koninkrijk te repareren.

Waarom blijft het Britse publiek, met de deplorabele toestand van het Verenigd Koninkrijk in het achterhoofd, deze nationale neergang negeren ten gunste van de feitelijke trouw van Oekraïne aan het neonazisme?

Antwoord: de leugens van de Britse media.

Het is de hoogste tijd om de Britse media die de neonazistische banden van Oekraïne in de doofpot stoppen, feitelijk aan de kaak te stellen door de ongemakkelijke waarheden aan het licht te brengen over zijn banden met de door de nazi’s geïnspireerde Oekraïense leider Stepan Bandera, de Oekraïense Rechtse Sector en het Azov Bataljon, waarvan de hakenkruizen zijn doordrenkt met het bloed van de slachting van 14.000 Oost-Oekraïners.

De oorsprong van de oorlog in Oekraïne en de verspreiding van het neonazisme kan worden teruggevoerd op de Oekraïense “Oranje Revolutie” van 2014, waarbij Amerika hielp de wettig verkozen president Viktor Janoekovitsj omver te werpen en de terreur van het Maidanplein te creëren. Maanden daarvoor had Victoria Nuland, assistent-minister van Buitenlandse Zaken van de VS, publiekelijk verklaard dat de VS 5 miljard dollar hadden uitgegeven om de democratie in Oekraïne in Amerikaanse stijl te ondersteunen. Toen die “democratie” uitliep op voorspelbaar nationaal geweld, tot grote ontsteltenis van de Europese leiders, verklaarde Nuland het beroemd geworden: “Fuck the EU.” Een drie-woorden synopsis voor de Amerikaanse democratische diplomatie toen en nu.

Regionaal en cultureel gezien is Oekraïne van oost naar west verdeeld, aan weerszijden van de rivier de Dnjepr, met de hoofdstad Kiev aan de noordkant. Oost-Oekraïne is voornamelijk cultureel Russisch en dat is al eeuwen zo. Het Molotov/Ribbentrop-pact van 1939 verdeelde Oekraïne langs nieuwe grenzen en vandaag de dag is West-Oekraïne in cultureel en politiek opzicht veel meer afgestemd op West-Europa en de VS. Om deze redenen koestert West-Oekraïne een grote vijandigheid tegenover het Oosten, vandaar dat de verkiezingen van 2014 zeer nipt en gewelddadig waren.

Janoekovitsj was afkomstig uit de Donbas in het verre oosten van Oekraïne en tot de verkiezingen van 2014 hadden de inwoners van de stadsregio’s Luhansk (LPR), Donetsk (DPR) en de Donbas weinig te vrezen van de Oekraïense regering. Deze regio’s zijn de belangrijke industrie-, productie- en mijnbouwcentra van Oekraïne, terwijl de westelijke helft veel agrarischer is. Hoe dan ook, oost en west leefden in relatieve harmonie na 1939 tot 2014. Op 20 februari van dat jaar vermoordden prodemocratische sluipschutters in één nacht negenenveertig onschuldige Oekraïners en vier politieagenten tijdens de door de VS gesteunde protesten tegen Janoekovitsj op het Maidan-plein, na de verkiezingen.

De moorden, waarvan Rusland valselijk de schuld kreeg, hadden het beoogde effect: Oekraïne kwam in een spiraal van anti-Russisch ultrageweld tussen Oost en West terecht. Janoekovitsj gaf het presidentschap op en ging naar Rusland, en het parlement installeerde Arseniy Yatsenyuk als tijdelijke president totdat nieuwe verkiezingen Petro Poroshenko aan de macht brachten, die op één lijn zat met de belangen van de VS en niets deed om de groeiende invloed van de neonazistische Rechtse Sector of het Azov Bataljon in te dammen.

Zo begon de oorlog in Oekraïne.

Dat de westerse media de neonazistische connecties in Oekraïne verzwijgen, is de grootste leugen van deze oorlog. Ik ben onlangs teruggekeerd van twee maanden verslaggeving in en rond Oekraïne. Zeker, beide partijen maken zich schuldig aan wreedheden, maar ik heb een ander soort barbaarsheid gezien van de AFU, die het oorlogsgeweld te boven gaat, omdat de AFU en de Avovs alle Oekraïense Russen, Joden en zelfs voorstanders van vrede als ongedierte beschouwen en behandelen. Ze hebben alle moraal opgegeven. Ik kan getuigen van het doden van onschuldigen, het martelen en doden van gevangenen, het schieten op burgerdoelen, het ondermijnen van de humanitaire corridors om ontsnapping te voorkomen, en het executeren van iedereen die vrede suggereert, laat staan onderhandelingen, en ik heb de hakenkruizen en pro-Nazi-tatoeages gezien die op de handen, armen, nekken en borstkassen van de AFU-moordenaars zijn gekrabbeld.

Dit wordt bewezen door een Oekraïense politicus, Andriy Parubiy. Hij was van 2014 tot 2019 plaatsvervangend voorzitter en voorzitter van het Oekraïense parlement, en secretaris van Nationale Veiligheid en de Defensieraad van Oekraïne. Andriy Parubiy is een nazi. Hij heeft dit vele malen trots verkondigd voor zijn parlement, voor het Oekraïense leger en het publiek op TV.

V. Nuland en A. Parubiy
Parubiy in het Lagerhuis, Canada

Toen Porosjenko werd verkozen, maakte Washington van de gelegenheid gebruik om de sluizen naar Oekraïne open te zetten voor Amerikaanse wapens en militaire training ter voorbereiding van de uiteindelijke de facto aanval op het Oosten en de Russische invloed aldaar. Op die manier werd Oekraïne geleidelijk het grootste leger van Europa. Het was ook in deze periode dat de voorheen onderdrukte “Banderisten” de AFU en de Oekraïense politiek domineerden, tot groot genoegen van de VS en de NAVO.

De Rechtse Sector behoort weliswaar tot de volgelingen van Stepan Bandera en oefent neonazistische invloed uit omdat zij als politieke waakhond fungeert die hun filosofie in heel Oekraïne uitdraagt. De AFU is niet uitsluitend Banderistisch, maar het enorme Azov bataljon in het oosten is dat wel. Net als Bandera haten zij Oekraïense Russen en Joden. De Mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties meldde dat de Azovs sinds 2014 meer dan 14.000 Oost-Oekraïners hebben gedood, terwijl het oosten Rusland smeekte om militaire hulp om hun regionale milities te helpen terugvechten.

Om deze slachting te stoppen bemiddelde Rusland in 2014 een wapenstilstand genaamd de Minsk Protocollen die de AFU negeerde. Dit werd in 2015 gevolgd door Minsk II, dat ook geen praktisch effect had op de AFU-genocide. Zeven jaar lang ging deze terreur ongecontroleerd door terwijl Washington in de coulissen watertandde om meer dode Russen.

In 2019 versloeg Volodymyr Zelenskyy, een komiek en acteur die beroemd is om zijn rol in de tv-serie Dienaar van het Volk, Poroshenko in een aardverschuiving door vrede te beloven door de akkoorden van Minsk na te komen en de corruptie en het toenemende geweld van de Rechtse Sector onder controle te krijgen. Maar het duurde slechts enkele maanden voordat de Oekraïners het slachtoffer werden van de duistere grap van deze komiek, waardoor hij geen leider voor de vrede werd, maar een marionet van de VS en de Banderisten.

Met de ineenstorting van de Sovjet-Unie en het afstoten van haar vele satellietlanden in 1990, had de NAVO beloofd niet naar deze landen uit te breiden. Maar bijna zonder uitzondering breidde de NAVO uit en begon Rusland te omsingelen met Amerikaanse wapens en NAVO-invloed. Aangezien Oekraïne het startpunt was van oorlogen tegen Rusland in het verleden, had het Kremlin de VS duidelijk gemaakt dat de toetreding van Oekraïne tot de NAVO een rode lijn was.

Als de Britse media suggereren dat Rusland niet geleidelijk werd geprovoceerd om zowel Oost-Oekraïne als zijn eigen nationale belangen te verdedigen, wordt de waarheid op zijn kop gezet. Aangezien de lente historisch gezien de beste tijd is om een oorlog te beginnen, gaf Zelenski in februari het Azov Bataljon en de AFU opdracht om 100.000 manschappen en troepen naar het oosten te sturen ter voorbereiding van een massale aanval om de autonome oostelijke regio’s terug te veroveren.

De DPR, LPR en Donbas milities smeekten Rusland opnieuw om in te grijpen, maar Poetin weigerde nog steeds. In plaats daarvan probeerden de Russen diplomatie te bedrijven en namen zij herhaaldelijk contact op met Washington en Kiev in een poging om niet militair in te grijpen. De eisen waren eenvoudig en rationeel: Blijf bij Minsk I & II; val het oosten niet aan; ontnaazificeer de AFU en sluit je niet aan bij de NAVO.

De VS en Kiev hebben niet eens gereageerd. In een poging om een onderhandelde reactie te krijgen, en met de AFU die troepen naar het oosten bleef verzamelen, begon Rusland zijn leger op de Russisch/Oekraïense grens voor te bereiden. In plaats van met Rusland te onderhandelen over vrede, schreeuwden Oekraïne en de westerse media ten onrechte “Russische agressie”.

In de laatste week van februari deed Zelensky het ondenkbare. Hij deelde de VS mee dat hij nu bereid was Amerikaanse kernwapens toe te laten in Oekraïne.

De volgende dag, 24 februari, trok het Russische leger Oost-Oekraïne binnen. Zo begon de Russisch/Oekraïense oorlog en de ongelooflijke barbaarsheid van de AFU.

Dat de westerse media de neonazistische connecties in Oekraïne verdoezelen, is de grootste leugen van deze oorlog.

Ik ben onlangs teruggekeerd van twee maanden verslaggeving in en rond Oekraïne. Zeker, beide partijen maken zich schuldig aan wreedheden, maar ik heb een ander soort barbaarsheid gezien van de AFU, die het oorlogsgeweld te boven gaat, omdat de AFU en de Azovs alle Oekraïense Russen, Joden en zelfs voorstanders van de vrede als ongedierte beschouwen en behandelen.

Ze hebben alle moraal opgegeven.

Ik kan getuigen van het doden van onschuldigen, het martelen en doden van gevangenen, het schieten op burgerdoelen, het ondermijnen van de humanitaire corridors om ontsnapping te voorkomen, en het executeren van iedereen die vrede suggereert, laat staan onderhandelingen, en ik heb de hakenkruizen en pro-Nazi-tatoeages gezien die op de handen, armen, nekken en borstkassen van de AFU-moordenaars zijn gekrabbeld.

Veel feiten worden verdoezeld, zoals het netwerk van laboratoria voor biologische wapens van de VS dat in heel Oekraïne is ontdekt en het feit dat het Oekraïense leger deze oorlog niet wint, maar wordt gedecimeerd. Luchtmacht, marine, raffinaderijen, aanvoer- en spoorlijnen vernietigd. 50.000 man dood en zoveel overgegeven dat de Russen grotere krijgsgevangenkampen bouwen. Alle mannen tussen 16 en 60 worden bij wet ingelijfd als vervangers. NAVO munitie voorraden vernietigd zodra ze de Poolse grens passeren, en commando en controle communicatie centra liggen in puin.

Deze dag ondertekende Boris Johnson’s favoriete democratische kampioen, president Zelenski, een nieuwe wet die alle oppositiepartijen verbiedt te bestaan, nadat hij al vijf generaals en de belangrijkste oppositieleider, Viktor Medvedtsjoek, als “antihelden” had gearresteerd wegens de verraderlijke misdaad vrede te suggereren.

Is het niet tijd voor een steeds armer wordend Groot-Brittannië om nu van de heer Johnson, het parlement en de Britse media de meest fundamentele, belangrijke en intelligente eeuwenoude dingen te eisen?

Brett Redmayne-Titley heeft de laatste tien jaar gereisd en gedocumenteerd over de “Sorrows of Empire”. Een archief van zijn vele artikelen is te vinden op watchingromeburn.uk. Hij kan gecontacteerd worden op live-on-scene@gmx.com. Hij levert regelmatig bijdragen aan Global Research.

Topfoto:: 2015 mars in Kiev om de verjaardag van nazi-collaborateur Stepan Bandera te vieren (afgebeeld op zwarte en rode vlag) (Bron: Bevrijdingsnieuws)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *