Geen categorie |
10 augustus 2022
Bron: Roger Annis 
covertactionmagazine 6 augustus 2022

Op 7 juli publiceerde Fairness and Accuracy in Reporting (FAIR.org) een artikel van Gregory Shupak waarin hij de hypocrisie analyseerde van de Amerikaanse media in hun verslaggeving over Oekraïne, in het bijzonder de verschillende behandeling door de Westerse media van de situatie in Donbas in vergelijking met die van het Servisch-Albanese grondgebied van Kosovo. Het artikel was getiteld: “Media steunen ‘zelfbeschikking’ voor Amerikaanse bondgenoten, niet voor vijanden.”

Shupak schrijft: “Mijn doel is om te onderzoeken of er significante verschillen waren in hoe de bedrijfsmedia de zaken Kosovo [1999 en verder] en Donbas [2014 en verder] behandelden, ondanks hun overeenkomsten.” Hij beschrijft in detail hoe er inderdaad significante verschillen zijn in de berichtgeving in de media – waar de gevestigde media “zelfbeschikking” voor Kosovo steunden, geven ze niet dezelfde steun aan de bevolking van Donbas.

Kaarten van Kosovo in Servië en Donbas in Oekraïne van Wikipedia en BBC
[Bron: fair.org]


Het is informatief om te lezen. Zelfs nog meer als het wordt gelezen in combinatie met een artikel van 25 april 2022 van Dan Kovalik van de Universiteit van Pittsburgh School of Law, getiteld “Why Russia’s intervention in Ukraine is legal under international law.”

Dit gezegd zijnde, bevat het artikel van Shupak een aantal onnauwkeurigheden en vergissingen die afbreuk doen aan de verder informatieve presentatie. Deze zijn zeer belangrijk om te begrijpen, gezien het belang van de politieke/militaire interventie van Rusland in Oekraïne en de inzet voor een uiteindelijke regeling.

Dan Kovalik [Bron: law.pitt.edu]
Gregory Shupak [Bron: fair.org]

De feiten op een rijtje over “separatisme” en wie wie is binnengevallen in Donbas in 2014

Shupak schrijft: “Donetsk en Luhansk, de twee belangrijkste regio’s van de Donbas… zijn oorlogsgebieden sinds 2014, toen separatisten van Russische signatuur begonnen te vechten tegen de centrale regering van Oekraïne na het succes van de door de VS gesteunde omverwerping van de gekozen regering van Oekraïne.” Dit is om verschillende redenen feitelijk onjuist.

Ten eerste is de bewering van “separatisme” gericht tegen de rebellenbeweging in Donbas onjuist. De Donbas-republieken stemden in februari 2015 in met de vredesregeling van Minsk 2 (tekst hier). Het voorzag in een referendum over politieke autonomie dat, naast vele andere maatregelen, de taalrechten van Russischtaligen in Oekraïne op een meer formele manier zou waarborgen. Minsk 2 kwam in de plaats van eerdere gesprekken en een akkoord in de nazomer van 2014 (ook bereikt in Minsk, vandaar de term “Minsk 1”), die in het artikel van Shupak worden beschreven.

Helaas vermeldt Shupak Minsk 2 niet in zijn artikeltekst. Dat uiterst belangrijke akkoord werd op 17 februari 2015 door niemand minder dan de Veiligheidsraad bekrachtigd, en ook nog eens unaniem. Kyiv en de NAVO-mogendheden die het akkoord ondertekenden, hebben het vervolgens gedurende de zeven jaar die volgden, gesaboteerd.

Ten tweede begon het conflict in Donbas in april 2014, toen het coupregime in Kiev en zijn paramilitaire, extreem-rechtse bataljons-in-formatie de twee toenmalige Oekraïense oblasten (provincies) Donetsk en Luhansk binnenvielen. De twee oblasten omvatten de historische regio Donbas. Kiev was van plan de pro-autonomiebewegingen daar met geweld te onderdrukken.

Oekraïne’s praktische sabotage van de Minsk Akkoorden – De Kogel
[Bron: socialistproject.ca]

Paramilitaire troepen in formatie traden op vergelijkbare wijze op tegen de mensen die protesteerden voor autonomie in de stad en oblast Odessa. De rechtsen vermoordden niet minder dan 50 pro-autonomie betogers op 2 mei 2014, nadat betogers een schuilplaats hadden gezocht in het enorme, historische Vakbondsgebouw van de stad. Het gebouw werd door de rechtse demonstranten in brand gestoken en velen van hen die probeerden te ontsnappen, werden doodgeknuppeld.

Conflicten in Oekraïne worden dodelijk: tientallen doden door brand ;
Vakbondsgebouw in Odessa nadat het in brand was gestoken door rechtse krachten. [Bron: nbcnews.com]


Een onrechtvaardige interventie van Rusland in Oekraïne in 2022?

Shupak omschrijft de militaire interventie van Rusland in Oekraïne als onrechtvaardig. Maar onrechtvaardig voor wie? Zeker niet voor de bevolking van Donbas. Zij hebben zeven jaar lang een oorlog van lage intensiteit moeten doorstaan, gevoerd door Oekraïense strijdkrachten en paramilitairen, met politieke steun en militaire training en uitrusting van NAVO-landen.

Die oorlog heeft aan beide zijden ongeveer 14.000 levens gekost (stand 24 februari 2022), waaronder meer dan 3.100 burgerdoden. De meeste van die doden vielen aan de Donbas-zijde.

Vandaag moet men niet alleen begrijpen wat Rusland doet met zijn interventie in Oekraïne, maar ook welk alternatief er bestond om de Oekraïense agressie tegen Donbas te stoppen en de nationale veiligheid van Rusland te verzekeren. Oekraïne en de NAVO bereidden zich eind 2021 en begin 2022 voor op wat zij hoopten een “definitieve” militaire slag toe te brengen aan het streven naar autonomie van Donbas (nu onafhankelijkheid van Oekraïne). Rusland waarschuwde de wereld hier al maanden eerder voor.

Oekraïense militairen rijden bovenop een gepantserd gevechtsvoertuig op een onbekende locatie in Oost-Oekraïne. De foto werd vrijgegeven op 19 april.
Oekraïense militairen rijden bovenop een gepantserd gevechtsvoertuig in Oost-Oekraïne. [Bron: rferl.org]

Het is oogopenend om nu de “Update over Oekraïne” van de Russische woordvoerster van het ministerie van Buitenlandse Zaken Maria Zakharova van 1 december 2021 te lezen. (De volledige tekst van die briefing is als bijlage aan het eind van dit artikel opgenomen.) Zij verklaarde: “De inspanningen van Kiev om de akkoorden van Minsk te ondermijnen zijn het meest levendig te zien op de contactlijn in Donbas. De strijdkrachten van Oekraïne (AFU) zijn bezig met het opbouwen van militaire macht, en het opstellen van zwaar materieel en personeel. Volgens sommige schattingen bedraagt de sterkte van de gewapende groep van Oekraïne in het conflictgebied nu al bijna 125.000 man. Dit is de helft van het aantal AFU-strijdkrachten.

Deze dreiging werd, en wordt, nog versterkt door de aanwezigheid van NAVO-soldaten in Oekraïne. In december 2021 nam het Zelenski-regime in Kiev een speciale wet aan om buitenlandse soldaten op zijn grondgebied toe te laten.

Zoals een bericht van de U.S. Library of Congress uitlegt: “De aanneming van deze wet was nodig omdat de grondwet van Oekraïne de oprichting en het opereren van gewapende eenheden in Oekraïne verbiedt als deze niet door de nationale wet zijn geautoriseerd.”

De NAVO is al tientallen jaren bezig haar ledenbestand uit te breiden tot aan de Russische grens. De NAVO-doctrine stelt dat een aanval tegen één land “een aanval tegen allen” is.

Training van NAVO-bondgenoot Estse defensiemacht
UK-NAVO soldaat op oefening in Estland traint voor oorlog tegen Rusland. [Bron: politico.eu]

Wiens diplomatie?

Shupak zegt dat een terugkeer naar de diplomatie nodig is om het conflict in Oekraïne op te lossen. Maar Rusland en de bevolking van Donbas hebben zeven jaar lang extreem geduld opgebracht in de hoop en verwachting dat diplomatie in de vorm van Minsk 2 zou worden geïmplementeerd. Wat nodig is, is echte diplomatie, niet een herhaling van de schijndiplomatie zoals we die na Minsk 2 hebben gezien.

Shupak negeert dit dilemma over diplomatie. Hij wekt de onjuiste indruk dat Rusland de schuldige is van het uitblijven van een diplomatieke oplossing. Hij verergert deze vertekende kijk op de gebeurtenissen nog door niet uit te leggen dat het de Oekraïne is die de afgelopen weken heeft geweigerd zich in te laten met diplomatie en onderhandelingen. In plaats van door de NAVO-leden te worden aangespoord om onderhandelingen aan te gaan, wordt Kiev aangemoedigd om dat niet te doen. De reden hiervoor is inmiddels algemeen bekend – de NAVO raadt Kiev onderhandelingen af omdat beide partners roekeloos (en hopeloos) streven naar militaire actie in een poging Rusland te verzwakken, een doel dat de leiders in Washington niet eens meer proberen te verbergen.

Een gepast humanitair antwoord op dit alles zou zijn de agressor op te roepen de legitieme nationale veiligheidsbelangen van Rusland te erkennen en over vrede te onderhandelen met de bevolking van Donbas. Onderhandelen is precies wat Kiev en de NAVO, niet Rusland, weigeren. Inderdaad, het fotobijschrift van Shupak’s artikel in FAIR.org citeert zijn eigen woorden om uit te leggen: “Als de VS serieus naar vrede hadden gestreefd, had Minsk II zowel de oorlog in Donbas kunnen beëindigen als de NAVO-kwestie kunnen uitroeien die een drijvende factor was achter de invasie die Rusland lanceerde.” Precies. En we kunnen er vandaag aan toevoegen dat er sindsdien weinig of niets veranderd is op dit front.

Cartoon [Bron: globaltimes.cn]

Chris Hedges veroordeelt NAVO uitbreiding maar vertroebelt de wateren over Oekraïne

Schrijver Chris Hedges heeft in een nieuw artikel de jaren en decennia van agressieve NAVO-expansie, bedoeld om Rusland te verzwakken en te vernederen, in detail beschreven.

Hij legt uit dat, na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1990-91, “de NAVO en de militaristen niet van plan waren om [een] vreedzame toekomst, een wereld gebaseerd op diplomatie, respect voor invloedssferen en wederzijdse samenwerking, te omarmen. In plaats daarvan [was de NAVO] vastbesloten om zaken te blijven doen. Haar business is oorlog. Dat betekende het uitbreiden van haar oorlogsmachine tot ver buiten de grenzen van Europa en het aangaan van een onophoudelijk antagonisme ten opzichte van China en Rusland…”

Chris Hedges: Hoe Republikeinen, Democraten, en de Media de Amerikaanse Democratie hebben verzwakt | Institute for New Economic Thinking
Chris Hedges [Bron: ineteconomics.org]

Het is een krachtig nieuwsartikel en commentaar. Maar de lezer zal er beschrijvingen in vinden van gebeurtenissen die onduidelijk zijn, zo niet fout. Met name schrijft Hedges: “De uitbreiding van de NAVO en de door de VS gesteunde staatsgreep van 2014 in Kiev leidden ertoe dat Rusland eerst de Krim in Oost-Oekraïne bezette, met zijn grote etnisch Russische bevolking, en vervolgens heel Oekraïne binnenviel om de pogingen van het land om lid te worden van de NAVO te dwarsbomen. Dezelfde dodendans wordt gespeeld met China over Taiwan…” Hier, in één zin, vinden we drie verkeerde ideeën of interpretaties.

Ten eerste heeft Rusland de Krim begin 2014 niet “bezet”. Na de gewelddadige en illegale staatsgreep in Kiev in februari 2014 werd Rusland onmiddellijk uitgenodigd, ja zelfs aangespoord, door de gekozen en constitutionele regering van de Autonome Republiek van de Krim (Wikipedia) om de regering en de bevolking van de Krim te beschermen tegen soortgelijke, gewelddadige staatsgrepen als in Kiev en tegen dreigende invasies (zoals Oekraïense extreem-rechtse paramilitairen in Donbas begonnen te doen).

Rusland reageerde positief en onmiddellijk en verplaatste soldaten, zeelieden en politie van Sevastopol naar verdedigings- en controleposities. Deze troepen waren reeds gestationeerd in Sevastopol, op de Krim, krachtens het Russisch-Oekraïense “Verdelingsverdrag inzake de status en voorwaarden van de Zwarte Zeevloot” in 1997. (Wikipedia).

den. Foto: EPA
Krimbewoners juichen bij ondertekening van verdrag dat de Krim onderdeel maakte van de Russische Federatie. [Bron: scmp.com]

Het is belangrijk om hier te begrijpen dat, als gevolg van de staatsgreep in Kiev, er geen constitutionele regering aan de macht was in Oekraïne na februari 2014. Er was nog wel een grondwettelijke regering aan de macht in één regio van het land – Krim. Het was de enige regio in Oekraïne met een eigen regering. De bevoegdheden van deze regering waren vergelijkbaar met die van een deelstaatregering in de VS of een provinciale regering in Canada.

Ten tweede is Rusland in het jaar 2022 niet “heel Oekraïne binnengevallen”. Het is opgetreden om de levens en het recht op politieke zelfbeschikking te verdedigen van die regio’s in Oekraïne waar veel etnische Russen wonen en waar de inwoners militair worden bedreigd of aangevallen door Oekraïense strijdkrachten en ultranationalistische paramilitairen.

Rusland verdedigt ook zijn eigen nationale veiligheid tegen de directe bedreiging die het NAVO-lidmaatschap voor Oekraïne zou inhouden en die de huidige aanwezigheid van NAVO-soldaten en -wapens op Oekraïens grondgebied momenteel inhoudt.

Ten derde is er in Oekraïne geen “dodendans” aan de gang. Wat er gaande is, is een strijd op leven en dood voor politieke zelfbeschikking door mensen in Donbas en elders in Oekraïne die geconfronteerd worden met politiek geweld en verlies van politieke rechten. Rusland verdedigt het zelfbeschikkingsrecht van deze mensen en de veiligheid van zijn eigen volk.

Mensen zwaaien met Russische vlaggen ter viering van de erkenning van de onafhankelijkheid in het centrum van Donetsk
Mensen zwaaien met Russische nationale vlaggen ter viering van de erkenning van de onafhankelijkheid in het centrum van Donetsk, het gebied dat wordt gecontroleerd door pro-Russische rebellen, in het oosten van Oekraïne, op maandag 21 februari. [Bron: aljazeera.com]

Volgens de foutieve maatstaf van Chris Hedges zouden zelfbeschikkingsoorlogen en oorlogen voor nationale bevrijding in de 20e eeuw ook “dansen des doods” moeten worden genoemd. China’s lange strijd voor onafhankelijkheid in 1949 komt in gedachten. Zo ook de “volksoorlogen” in Korea en Vietnam na de Tweede Wereldoorlog, die deze landen bevrijdden van de imperialistische overheersing.

Vietcong vrijheidsstrijder verwikkeld in een rechtvaardige oorlog tegen een buitenlandse agressor-zoals de mensen van Oost-Oekraïne. [Bron: reddit.com]

Ja, veel mensen zijn tragisch omgekomen in de vele nationale bevrijdingsconflicten in de 20e en 21e eeuw. Maar de schuld hiervoor ligt niet bij degenen die zich verzetten tegen imperialistische oorlog en geweld (en, tragisch genoeg, dat vandaag de dag in veel gevallen nog steeds doen). Nee, de schuld ligt bij degenen die zich daaraan schuldig maken.

Andere schrijvers, die voor het overige informatief nieuws en commentaar over het conflict in Oekraïne brengen, hebben vergelijkbare, van het doel afwijkende analyses gemaakt.

Een andere schrijver op FAIR.org, Joshua Cho, publiceerde bijvoorbeeld op 21 juli een zeer informatieve analyse met de titel: “Poetin ‘Hitler’ noemen om diplomatie te besmeuren als een vorm van ‘appeasement'”. Maar uit het niets verschijnt deze zin in het artikel: “De brute invasie van Rusland in Oekraïne is een schending van het internationaal recht, veroordeeld door 141 van de 193 landen in een stemming van de Algemene Vergadering van de VN.”

Joshua Cho [Bron: fair.org]

Maar de actie van Rusland in Oekraïne kan nauwkeurig worden gezien als een legitieme daad van nationale zelfverdediging, zoals in het eerder in dit artikel geciteerde artikel van Dan Kovalik. Bovendien werden Oekraïne en zijn medestanders onder de Westerse landen ruimschoots gewaarschuwd voor de noodzaak zich terug te trekken van hun roekeloze koers van militarisme en NAVO-uitbreiding.

Bovendien handelt Rusland in Donbass en Zuid-Oekraïne in een hoedanigheid van “verantwoordelijkheid om te beschermen”. De acties van Rusland in dit verband zijn lichtjaren verwijderd van de zelfverklaarde doctrine van de “verantwoordelijkheid om te beschermen”, die de westerse landen de afgelopen decennia hebben gecreëerd en gebruikt om talloze gewelddadige en bloedige staatsgrepen en politieke interventies te rechtvaardigen tegen regeringen die het imperialistische dictaat durven te trotseren.

Ja, een grote meerderheid van de lidstaten van de Algemene Vergadering van de VN stemde op 1 maart voor een resolutie waarin de Russische interventie in Oekraïne werd veroordeeld. Maar drie van de vijf dichtstbevolkte landen ter wereld, met meer dan een derde van de wereldbevolking, onthielden zich toen van stemming (India, China, Pakistan), terwijl een herhaling van een dergelijke stemming in de huidige omstandigheden veel minder stemmen vóór zou krijgen, omdat de wereld nu veel beter de ware geschiedenis en inzet van het conflict in Oekraïne begrijpt dan meer dan vijf maanden geleden.

Schrijver en omroeper Aaron Maté schreef op 16 juli een artikel op zijn Substack-mediakanaal waarin hij een overduidelijk valse beschuldiging aan het adres van Rusland uitte: “Door Oekraïne binnen te vallen in plaats van [nadruk toegevoegd] alle diplomatieke oplossingen uit te putten, draagt Rusland overduidelijk de verantwoordelijkheid voor de crisis.” Dat is gewoonweg feitelijk onjuist, zoals dit artikel hierboven heeft uitgelegd in zijn uitleg over de teloorgang van het Minsk 2-akkoord.

Aaron Maté [Bron: soundcloud.org]

Hoe moeilijk het ook is om dit te geloven, gezien de vloedgolf van berichten in de media die het tegendeel beweren, Rusland is verre van het “imperialistische” land waarvan zovelen aan de rechterkant van de politieke oppositie en ook aan de linkerkant van de politieke oppositie het beschuldigen te zijn.

Die beschuldiging kan de toets van een serieuze analyse niet doorstaan. Sterker nog, de Russische interventie in Oekraïne kan worden aangemerkt als een anti-imperialistisch initiatief. Het optreden van Rusland in Oekraïne en elders in de wereld (bijvoorbeeld in Cuba) schept ruimte – economisch, politiek en militair – voor de slachtoffers van het imperialisme om te leven, te ademen en te strijden voor een andere wereld, waarin de dominantie en de hegemonie van de grote mogendheden met harde hand plaatsmaken voor een wereld van samenwerking tussen volkeren en landen.

Dat moet toch begrepen en toegejuicht worden? En om te vragen: hoe kunnen de volkeren van de wereld inspiratie putten uit de voorbeelden van de strijd voor zelfbeschikking in Donbas en op de Krim en de besluiten van de Russische regering om zich niet neer te leggen bij het imperialistische dictaat, en deze voorbeelden navolgen?

Appendix: Update over Oekraïne

[Deze “Update over Oekraïne” van Maria Zakharova, woordvoerster van het ministerie van Buitenlandse Zaken van de Russische Federatie, maakte deel uit van de bredere, wekelijkse briefing van 1 december 2021].

Rusland zegt westerse verslaggevers uit te zetten als YouTube briefings van het ministerie van Buitenlandse Zaken blokkeert | Reuters
Maria Zakharova [Bron: reuters.com]

We krijgen veel vragen met het verzoek om commentaar te geven op de situatie in Oekraïne.

We maken ons ernstig zorgen over de pogingen van Kiev om het Minsk-proces te ontmantelen, en over zijn feitelijke weigering om te proberen het conflict in Donbas vreedzaam op te lossen.

Op 29 november van dit jaar heeft president Volodymyr Zelensky bij de Verchovna Rada een wetsontwerp ingediend om buitenlandse gewapende eenheden toe te staan in 2022 naar Oekraïne te komen voor deelname aan multinationale oefeningen. Deze actie is rechtstreeks in strijd met artikel 10 van het maatregelenpakket van Minsk, dat voorziet in de terugtrekking van alle buitenlandse gewapende formaties van Oekraïens grondgebied.

Ook het Oekraïense wetsontwerp “Beginselen van het staatsbeleid in de overgangsperiode” is niet van de agenda geschrapt. Ik wil eraan herinneren dat wij herhaaldelijk hebben gezegd dat de aanneming van dit document zal betekenen dat Kiev zich zal terugtrekken uit de akkoorden van Minsk. Wij zien geen andere mogelijkheid. In plaats van een speciale status en amnestie voor de bewoners van Donbass, voorziet dit document in gedwongen Oekraïnisering, screening van functionarissen en het de facto volledig ” zuiveren ” van de gebieden in het oosten van Oekraïne. Hoewel president Zelenski tijdens de persmarathon op 26 november van dit jaar zei dat dit “geen actuele kwestie” is, begrijpt iedereen dat een besluit over de goedkeuring ervan elk moment kan worden genomen.

De pogingen van Kiev om de akkoorden van Minsk te ondermijnen, komen het duidelijkst tot uiting op de contactlijn in Donbass. De strijdkrachten van Oekraïne (AFU) zijn bezig hun militaire macht op te bouwen en zwaar materieel en personeel op te stellen. Volgens sommige schattingen bedraagt de sterkte van de gewapende groep van Oekraïne in het conflictgebied nu al bijna 125.000 man. Dit is de helft van het aantal AFU-strijdkrachten.

Volgens de speciale waarnemersmissie van de OVSE (SMM) worden schendingen van het staakt-het-vuren langs de gehele contactlijn geregistreerd en niet alleen plaatselijk. Op sommige dagen in de afgelopen weken overschreed het aantal schendingen het maximum dat de missie registreerde voordat de aanvullende maatregelen ter verbetering van het staakt-het-vuren op 22 juli 2020 van kracht werden.

Zware wapens die door de akkoorden van Minsk verboden zijn, worden steeds vaker gebruikt. We hebben hier al meer dan eens over gesproken. Burgers worden het hardst getroffen door de beschietingen door het Oekraïense leger. Het is vreemd dat dit niet wordt gezien door voorvechters van de mensenrechten in de westerse landen, noch door waarnemers en speciale rapporteurs die aan internationale organisaties zijn toegewezen. De absolute meerderheid van de verwoeste huizen en civiele voorzieningen bevindt zich in de Donbass-districten. Waar is de internationale mensenrechtenbeweging? Waar zijn de voorvechters van het humanitair recht? Hoe zit het met artikelen in de toonaangevende westerse media? Het gaat niet alleen om één persoon die het doelwit wordt van westerse mediacampagnes. Het gaat om de bevolking van een regio die al vele jaren lijdt onder het onrecht van het regime in Kiev. Het staat op de rand van een ramp. Het regime in Kiev verscherpt zijn militaire macht rond deze bevolking en acht het niet nodig zijn werkelijke houding tegenover de akkoorden van Minsk te verhullen. Wat moet het Kievse regime nog meer doen, hoe moet het de bewoners van Donbass vernederen opdat de westerse mainstream naar de bewoners van deze regio omkijkt en zich begint af te vragen wat daar nu werkelijk aan de hand is?

Russisch-Oekraïens oorlogsnieuws Highlights: Beschietingen gemeld in Oost-Oekraïne; Zelenskiy ontslaat Oekraïnes gezant bij India, Duitsland en drie andere landen | World News,The Indian Express
Oekraïense president Volodymyr Zelenski beraamt aanslagen in oorlog met Rusland. [Bron: indianaexpress.com]

Er woedt een burgeroorlog in Oekraïne. De bevolking lijdt en sterft door militaire avonturen (we zullen het hier later vandaag over hebben). In deze omstandigheden is het onmogelijk de cynische aanpak van de NAVO-landen en van de NAVO als vereniging te begrijpen. Zij blijven Oekraïne voorzien van wapens en munitie en sturen hun militaire instructeurs erheen.

Onlangs zijn westerse hoofdsteden begonnen verklaringen af te leggen over hun bereidheid om ook troepencontingenten naar Oekraïne te sturen. Londen meldde voornemens te zijn tot 600 Britse militairen naar Oekraïne te sturen. Door dergelijke bijstand te verlenen aan een land waar een regeling verre toekomstmuziek is en het binnenlandse conflict nog lang niet is opgelost, zou het Westen moeten begrijpen dat het automatisch medeplichtig wordt aan de misdaden tegen de Oekraïense burgerbevolking.

Tegen deze achtergrond is de hysterische campagne in de media, ontketend door Kiev en zijn buitenlandse beschermheren over de vermeende voorbereidingen van Rusland voor een offensief, niet meer dan een manoeuvre op een zijspoor, een vals excuus voor de verdere militarisering van Oekraïens grondgebied.

Wij dringen er bij de NAVO-landen op aan hun provocaties en aanmoedigingen van de militaristische plannen van het Kievse regime te staken en alles in het werk te stellen om Kiev aan te moedigen een rechtstreekse dialoog met Donetsk en Luhansk aan te gaan met het oog op een duurzame vreedzame regeling van het binnenlandse conflict in Oekraïne, overeenkomstig het pakket maatregelen dat door een resolutie van de VN-Veiligheidsraad is bekrachtigd. [einde van dit deel van de briefing].

Topfoto: 90 procent van de Chinese netizens gelooft dat de VS een rol speelt als provocateur in Oekraïne-crisis en China onder druk zet: enquête-Xinhua [Bron: english.news.cn]

Roger Annis is een gepensioneerde ruimtevaartarbeider en inwoner van Vancouver, Canada. Hij publiceert de website en blog A Socialist In Canada. Roger is te bereiken op contact@socialistincanada.ca.

Note v.d. Redactie: De journalisten die in dit commentaarstuk aangehaald worden zijn gerenommeerde schrijvers die hun sporen in het verleden verdiend hebben. Vanwege de enorme aanval op oprecht rapporterdende schrijvers (waar de gevestigde media zich mede schuldig aan gemaakt hebben) hebben zij, m.u.v. Dan Kovalik, zich aanvankelijk te voorzichtig uitgedrukt, of geprobeerd geen partij in het conflct te kiezen. Dat heeft mogelijk een aantal lezers op het verkeerde been gezet. De rechtzetting in dit artikel zijn ons inziens daarom belangrijk en noodzakelijk.