Nicaragua |
2022-01-19
Bron: Fabrizio Casari, Managua 
nicaleaks.com 19 januari 2022 ~~~

Managua’s toetreding tot het multinationale Nieuwe Zijderoute-project vermindert het gewicht van de dwangmaatregelen van de VS en opent nieuwe ontwikkelingsvooruitzichten voor Nicaragua. Het Sandinisme creëert nieuwe welvaart

Met de viering van de installatie van de nieuwe vijfjarige regering onder leiding van haar commandant Daniel Ortega, wordt het Sandinistisch politiek initiatief op het binnen- en buitenlandse toneel beoordeeld. Het scenario is gedeeltelijk nieuw en gunstiger dan het scenario voor de verkiezingen van 7 november 2021.

In het land heerst een klimaat van buitengewone rust en de economie bloeit. Het jaar 2021 markeerde het definitieve einde van de economische crisis die was veroorzaakt door de couppoging van 2018, die 1,8 miljard dollar aan schade had gekost. Het afgelopen jaar is het BBP immers met 9% gestegen en heeft de export een recordhoogte bereikt.

Op binnenlands politiek gebied heeft het Front het initiatief volledig in handen genomen en heeft de coup-oppositie zich in zichzelf teruggetrokken, verbijsterd door de Sandinistische verkiezingsoverwinning van afgelopen november. In het kielzog hiervan had ultrarechts zich geconcentreerd op een groeiende kloof tussen Managua en de internationale instanties die onder bevel van de VS staan, hetgeen in de plannen van de coupplegers een golf van binnenlandse vrees voor de toekomst van de economie zou hebben uitgelokt.

Het plan was dat deze vrees, behoorlijk aangewakkerd door de pro-coup media, zou leiden tot ontevredenheid en spanningen en een gunstig terrein zou bieden om Washington te laten zien dat extreemrechts nog steeds een rol kan spelen en dat het Sandinisme in de problemen kan komen. Zonder dit zouden de oligarchie en haar medewerkers niet langer de beloning ontvangen die hen in staat stelt tussen de cocktails door de dissidente rol te spelen.

Maar elk coupproject is tot mislukken gedoemd, omdat de economie bloeit, het land in rust leeft en het vertrouwen over het algemeen hoog is. De beste bevestiging van deze situatie komt paradoxaal genoeg uit Washington, waar zelfs de regering-Biden (die niet vergeten is hoe de Nicaraguaanse coupplegers Trump hebben gesteund) haar toon tegen Nicaragua aanzienlijk heeft afgezwakt.

De EU zal zich daarbij neerleggen, aangezien zij geen greintje autonomie heeft ten opzichte van de VS met betrekking tot de politieke, financiële, commerciële en militaire kwesties die op de internationale agenda staan. Ook de OAS van haar kant lijkt een toontje lager te zingen en het is geen toeval dat ultrarechts Nicaragua klaagt dat de tijd voor het toepassen van het “Democratisch Handvest tegen Managua”, verstreken is. Vandaar de frustratie van ultrarechts, dat de confrontatie zozeer opdreef dat zij zelfs diplomatiek niet meer wordt erkend.

Washington benadrukt van zijn kant dat het bereid is een diplomatieke dialoog met Managua aan te gaan, en de nieuwe Amerikaanse sancties betekenen geenszins de totale clash die was aangekondigd, maar bestendigen in feite de reeds bestaande sancties, zonder dat er een grotere aanval wordt aangekondigd. Naast de welbekende interne problemen van de regering-Biden, die de wensen van de Nicaraguaanse oligarchie tot een onbelanrijk zo niet hinderlijk element reduceren, hebben twee elementen bijgedragen tot de matiging van de toon van het Witte Huis.

Enerzijds is er de erkenning van de versterking van het institutionaliseringsproces in Nicaragua en het electorale bewijs van de kracht van het Het Sandinisme. De consensus die zij in het gehele land en bij alle beroepen, geslachten en leeftijden geniet, de steun van de strijdkrachten en de militante kracht van het FSLN verplichten de Verenigde Staten ertoe nota te nemen van het werkelijke machtsevenwicht en derhalve van de onhaalbaarheid van de staatsgreep. Anderzijds hebben de versterking van de betrekkingen met Rusland en de opening van de betrekkingen met China Nicaragua in een veel sterkere positie geplaatst ten opzichte van mogelijke maatregelen die gericht zijn op zijn politieke en economische isolement.

Internationale perspectieven

Wat het internationale beleid betreft, valt de deelname op van Nicaragua aan het Chinese project dat bekend staat als de “Nieuwe Zijderoute”. De nieuwe route voor de internationale handel biedt enorme perspectieven. Het is het grootste infrastructuurplan is dat ooit in de geschiedenis van de mensheid is bedacht. Vanuit het gezichtspunt van Managua betekent de aansluiting bij het Chinese project, naast een beslissende vermindering van de afhankelijkheid van het Amerikaanse continent voor zijn import-export, op zichzelf al een aanzienlijke verhoging van Nicaragua’s waarde-quotering op het internationale toneel. Omgekeerd vermindert het de agressieve mogelijkheden van de VS, de OAS en de EU.

Voor Managua is het resultaat onmiddellijk en veel belovend: de Chinese markt toont een nieuwe richting voor de uitvoer uit Nicaragua. Terwijl op korte en middellange termijn de associatie met het project van Peking, de deelname van het Centraal Amerikaanse land in een multilateraal project van enorm belang betekent, waardoor de regering van Comandante Ortega mogelijkheden krijgt dat het nooit heeft gekend.

Er is niet alleen de differentie van de handelspartnerschappen, maar ook het besef dat de Chinese markt thans een geloofwaardig en ernstig alternatief is voor die van de Verenigde Staten en Europa. Dit maakt potentiële Amerikaanse en Europese sancties en de vijandigheid van zijn Latijns-Amerikaanse bondgenoten tot botte wapens, bijkomstigheden en politieke hinderpalen, maar ze brengen de economische vooruitgang niet meer in gevaar.

Het is niet alleen een kwestie van import-export. De toegang tot internationale kredieten, met de opschorting waarvan door de Verenigde Staten werd gedreigd en die in de “Nica-wet” werd uitgewerkt (maar die nooit is geactiveerd op de meest gevreesde niveaus van deze “Nica-wet”), biedt Nicaragua nieuwe kansen

Bedreigingen van kredietopschorting zijn niet te vrezen. Waarom? Omdat Peking de mogelijkheid biedt gebruik te maken van zijn banken zonder de hypotheek die de WB, het IMF en de IDB op het binnenlandse sociaaleconomische beleid leggen, te hoeven aanvaarden. Win-win, of wederzijds belang, is de enige voorwaarde. De financiele “einde-van-krediet” bedreiging van de VS heeft dus geen kracht meer.

Men moet deze situatie niet vanuit indologisch maar vooral praktisch bekijken.
China heeft reeds voet aan de grond op het Latijns-Amerikaanse continent en is voornemens voort te gaan op de ingeslagen weg van groeiende economische invloed. De opname van Nicaragua (en binnenkort Honduras) in zijn projecten zou een uitbreiding betekenen van de commerciële investeringen in het Latijns-Amerikaanse subcontinent, waarbij tot dusver reeds Brazilië, Venezuela, Ecuador, Argentinië en Chili betrokken waren, met 652 projecten die met 75 miljard dollar uit Peking werden gefinancierd. Hetzelfde kan worden gezegd op het gebied van kredietverlening:: Tussen 2005 en 2020 heeft China in feite voor 137 miljard dollar aan leningen verstrekt en alles wijst erop dat Nicaragua ook bij China kredieten kan vinden als Washington zijn deuren voor het land zou sluiten.

De Nicaraguaanse zakenwereld zelf is zich hier ten volle van bewust en ziet in het gematigder standpunt van de VS een kans om het conflict weer tot bedaren te brengen en zich voor eens en voor altijd te ontdoen van de misdadige MRS-patrouille. Het particuliere bedrijfsleven, dat zich heeft verheugd over de erkenning door Peking en de beëindiging van de betrekkingen met Taipei, probeert met weinig succes de dialoog met de regering te hervatten, om de Cosep weer een centrale plaats in het bestuur van het land te geven.

Het Sandinistische Nicaragua heeft zich bevrijd van de invloed van de werkgeversorganisaties, die nog slechts 30% van het BBP voor hun rekening nemen, terwijl de overige 70% het werk is van de staat en de familie-economie. Maar de schade die is toegebracht aan de economie en de Nicaraguaanse samenleving in 2018 wordt niet vergeten. Comandante Ortega houdt rekening met de houding van de oligarchie, die verraad pleegt aan de nationale belangen. Daarom zijn hypotheses die verder gaan dan een technische confrontatie niet denkbaar, althans voorlopig niet.

In de internationale context zijn de dreigementen van de VS nutteloos geworden. De heropening van de diplomatieke betrekkingen met Peking heeft de weg geopend naar een nieuwe economische horizon, met infrastructuur, handel en toegang tot internationaal krediet. Dit zal van doorslaggevend belang zijn voor de voortzetting van Nicaragua’s verklaarde strijd tegen armoede en ongelijkheid.

Het Sandinisme is gewend om oorlogen te winnen.

Eerdere berichten in dit Archief: