Nicaragua |
2021-12-23
Bron: John Perry en Rick Sterling 
Resumen-english 23 december 2021 ~~~

Op 7 november werden in Nicaragua verkiezingen gehouden waarbij de huidige president Daniel Ortega 75% steun kreeg en als gevolg daarvan in januari aan een nieuwe ambtstermijn begint. Het is niet verrassend dat de Amerikaanse regering de verkiezingen als een “schijnvertoning” bestempelde. Zorgwekkender is dat velen ter linkerzijde het daarmee eens lijken te zijn.

William Robinson’s NACLA artikel, Nicaragua: Chronicle of an Election Foretold, is een vernietigende kritiek, herhaald in een interview met The Real News.

In dit artikel zullen we aantonen dat Robinsons beweringen gebaseerd zijn op onwaarheden en elitaire vooringenomenheid. Hij lijkt niets te begrijpen van de realiteit waar de meeste Nicaraguanen mee te maken hebben.

Robinson zegt dat Ortega’s verkiezing vooraf beslist was omdat “Zeven presidentskandidaten gevangen zitten [en]… oppositieleden [worden] vastgehouden zonder proces”

Voorafgaand aan de verkiezingen werden verschillende mensen beschuldigd van verraad vanwege betrokkenheid bij pogingen van de VS om de gekozen regering van Nicaragua omver te werpen. Zij zouden nieuwe wetten hebben overtreden die het gebruik van buitenlands geld voor “politieke doeleinden” aan banden leggen, alsmede oudere wetten die het streven naar buitenlandse inmenging in Nicaraguaanse aangelegenheden strafbaar stellen. Sommige van de gedetineerden streefden naar het presidentschap, maar geen van hen was een geloofwaardige kandidaat. Hier zijn de zeven “presidentskandidaten”:

Arturo Cruz, die het grootste deel van de tijd in de VS woont, is een academicus die nooit een leidende figuur of een kandidaat van welke aard dan ook is geweest in de Nicaraguaanse politiek. Hij werd aangeklaagd nadat hij openlijk had gelobbyd voor sancties tegen Nicaragua.

Cristiana Chamorro ontkende zich kandidaat te willen stellen voor de verkiezingen, maar veranderde kort voor haar arrestatie van gedachten. Haar “non-profit” Violeta Barrios de Chamorro Foundation ontving miljoenen dollars van USAID om de verkiezingen te beïnvloeden via een reeks media van de oppositie, waarvan er verschillende eigendom zijn van de Chamorro familie. Zij weigerde te voldoen aan nieuwe transparantiewetten en sloot haar stichting. Ze staat onder huisarrest terwijl de bronnen van de 7 miljoen dollar die op haar persoonlijke bankrekeningen zijn gevonden, worden onderzocht.

Juan Sebastián Chamorro is nooit een leidende figuur of een kandidaat geweest in de verkiezingspolitiek van Nicaragua. Zijn non-profitorganisatie, FUNIDES, ontving geld in het kader van Amerikaanse programma’s voor regimeverandering. Hij wordt beschuldigd van het streven naar buitenlandse inmenging, militaire interventie en sancties tegen Nicaragua.

Félix Maradiaga is nooit een leidende politieke figuur of verkiezingskandidaat geweest. Zijn non-profitorganisatie, het Instituut voor strategische studies en overheidsbeleid (IEEPP), is een belangrijk kanaal geweest voor financiering en inmenging door de VS. Hij was actief betrokken bij de gewelddadige couppoging in 2018 en streefde naar sancties tegen zijn eigen land bij de Organisatie van Amerikaanse Staten (in juni 2018).

Medardo Mairena is zowel door de mainstream Constitutional Liberal Party (PLC) als door zijn eigen antikanal-beweging verstoten. Hij werd veroordeeld voor het organiseren van de moorddadige aanval op het politiebureau van Morrito in 2018, waarbij vijf mensen werden gedood. Hij werd vrijgelaten in het kader van de amnestie van 2019.

Miguel Mora, een andere “kandidaat” die waarschijnlijk niet eens geselecteerd zou worden, was schuldig aan het aanzetten tot de gewelddadige aanval op Radio Ya in 2018. Hij werd ook vrijgelaten in het kader van de amnestie, maar zou niet verkiesbaar zijn geweest. Mora is berucht omdat hij publiekelijk een Panama-achtige invasie van Nicaragua door de Verenigde Staten suggereerde.

Noel Vidaure is een bekend politicus van de Conservatieve Partij, stelt electoraal niets meer voor. Vidaurre heeft nooit voldoende steun gekregen om kandidaat te worden, maar terwijl hij daarnaar streefde riep hij op tot economische agressie tegen zijn eigen land. Hij staat onder huisarrest en wordt beschuldigd van landverraad.

Robinson zegt: “De repressie heeft vooral de linkse oppositiepartij Democratische Renovatie Unie (UNAMOS), voorheen de Sandinistische Renovatie Beweging (MRS) genoemd, gedecimeerd.”

Robinson noemt de MRS/UNAMOS “links”, waarbij hij volledig voorbijgaat aan de verschuiving naar rechts in de afgelopen twee decennia.

Een vooraanstaand lid, de voormalige Sandiniste Dora María Téllez, steunde bij recente verkiezingen rechtse kandidaten; zij prees de coup van 2019 in Bolivia en werkte actief mee aan de plannen van de VS om een einde te maken aan het bewind van de Sandinisten (FSLN). Zowel zij als Ana Margarita Vigil, die ook een lange geschiedenis van samenwerking met de VS heeft, worden beschuldigd van het aanzetten tot buitenlandse inmenging in de verkiezingen. Tellez was een van de belangrijkste organisatoren van de gewelddadige wegversperringen in 2018, waar ze geld, drugs en voedsel uitdeelde aan het tuig dat de wegversperringen leidde.

De auteur Sergio Ramirez, een voormalige Sandinist en vice-president van Nicaragua van 1985 tot 1990 richte in oppositie tegen Daniel Ortega in 1995 de MRS op . Toen hij in 1996 meedeed aan de presidentsverkiezingen, kreeg hij in het hele land een belachelijk laag aantal van 7.665 stemmen. Het is duidelijk dat hij bij de elites in het buitenland populairder is dan in zijn vaderland. Sinds hij zich tegen het FSLN keerde, heeft Ramirez’ non-profit organisatie, Fundación Luisa Mercado, Amerikaans geld ontvangen via de Chamorro Foundation. Hij moet vergeten zijn dat hij in 1988 zei dat het een “misdaad” was om fondsen van de Amerikaanse regering te ontvangen, “omdat ze deel uitmaken van een campagne tegen de Nicaraguaanse soevereiniteit en integriteit”.

Volgens Robinson is de rechtse verschuiving van de oppositie te wijten aan “onderdrukking”, maar hij legt niet uit waarom, toen haar zogenaamd radicale jonge leiders naar de VS kwamen, ze door uiterst rechts in Washington bejubeld werden – met name door senatoren Ted Cruz en Marco Rubio en Rep Ileana Ros-Lehtinen – en voor hulp naar Trump keken.

Robinson zegt: “Er is weinig bewijs om de bewering te staven dat de massale opstand van 2018 door Washington is geïnitieerd … of dat de Verenigde Staten sindsdien een destabilisatiecampagne hebben uitgevoerd met als doel het regime omver te werpen.”

Sinds het FSLN in 2007 weer aan de macht is gekomen, financieren de VS anti-regeringsmedia en “civil society”-groepen. Bij de invloedrijke Council on Foreign Relations heeft Elliott Abrams zich vanaf 2015 agressief uitgelaten. Kenneth Wollack, nu voorzitter van de door de staat gefinancierde National Endowment for Democracy (NED), schepte op 14 juni 2018 voor het Amerikaanse Congres op dat ze 8.000 jonge Nicaraguanen hadden opgeleid om deel te nemen aan de opstand. Yorlis Luna heeft het indoctrinatieproces in detail beschreven. Een artikel voor Global Americans, dat Robinson elders in diskrediet heeft gebracht, gaf enkele details over hoe NED “de basis voor opstand legt.”

Toen de opstand en couppoging mislukten, verhoogden de VS hun openlijk verzet tegen de Nicaraguaanse regering met de Nica Act. Washington legde sancties op aan Nicaraguaanse regeringsfunctionarissen en verzette zich tegen internationale leningen aan Nicaragua in instanties als de Wereldbank, die als gevolg daarvan haar financiering voor drie jaar stopzette. In plaats van een stap terug te doen, escaleerde Washington zijn inmenging. In 2020 werd bekend dat Washington plannen had voor een “regeringswisseling” in Nicaragua. In een groot contract met de naam Responsive Assistance in Nicaragua (RAIN) werden verschillende overgangsscenario’s geschetst.

Het is redelijk om aan te nemen dat niet-publieke agentschappen zoals de CIA ook actief waren.

Robinson suggereert dat de Amerikaanse regering in feite de FSLN-regering hielp en zegt: “USAID heeft van 2007 tot 2018 ook enkele honderden miljoenen dollars rechtstreeks aan de Ortega-regering toegekend.”

De bewering van Robinson is niet waar. Het overgrote deel van de USAID-gelden ging naar niet-gouvernementele organisaties en andere “partnerorganisaties”. De website van USAID Nicaragua laat zien dat ze van 2014 tot 2018 115 miljoen dollar hebben verstrekt, waarvan het grootste deel om “Nicaraguanen te ondersteunen bij hun inspanningen om democratische normen en praktijken te herstellen.” Om maar een voorbeeld te geven: meer dan 2.000 Nicaraguanen kregen een zogenaamde “politieke partijtraining”.

Het is begrijpelijk dat een land hier bezwaar tegen maakt en dit ziet als inmenging in zijn binnenlandse aangelegenheden. Wat niet begrijpelijk is, is hoe Robinson deze basisinformatie zo verkeerd heeft begrepen.

Robinson zegt: “De onafhankelijke organisatie Urnas Abiertas meldde een onthoudingspercentage van ongeveer 80 procent nadat de oppositie had opgeroepen tot een verkiezingsboycot.”

De organisatie Urnas Abiertas beweert dat slechts 830.000 hebben gestemd, en niet de 2.921.430 stemmen die officieel zijn geregistreerd, hetgeen impliceert dat ongeveer twee miljoen stemmen vervalst zijn. Dat het vrijwel onmogelijk is om twee miljoen stemmen te vervalsen, is reeds uitgelegd. Urnas Abiertas levert geen bewijs van de manier waarop dit is gebeurd, noch hebben zij een van de duizenden waarnemers van oppositiepartijen geciteerd die dit zouden hebben zien gebeuren. Terwijl Robinson Urnas Abiertas “onafhankelijk” noemt, heeft Ben Norton aangetoond dat het zwaar gedomineerd wordt door oppositieleden.

Uit de officiële resultaten blijkt dat 66% van de geregistreerde kiezers heeft deelgenomen, wat verre van onverwacht was, aangezien 2,8 miljoen kiezers eerder hun inschrijving op de kiezerslijst hadden gecontroleerd.

Robinson zegt: “CID-Gallup…kwam tot de conclusie dat 76 procent van de kiezers in het land van mening is dat het land de verkeerde kant op gaat. 19 procent van de kiezers was van plan op Ortega te stemmen, 65 procent zei dat ze voor een oppositiekandidaat zouden zijn.

Van de bijna 4,5 miljoen kiezers brachten 2.759.743 een geldige stem uit (62%) en daarvan stemden 2.093.834 (75%) voor het ticket Ortega-Murillo. Opiniepeilingen van M&R hadden de steun van Ortega op 70% laten uitkomen.

Methodologisch zijn de opiniepeilingen van M&R sterk, omdat ze gebruik maken van face-to-face interviews met meer dan 4.200 potentiële kiezers. Robinson kiest er echter voor zich te concentreren op de resultaten van CID-Gallup (dat geen deel uitmaakt van de internationale Gallup-groep), waaruit bleek dat slechts 19% op Ortega zou stemmen. Robinson zegt dat de opiniepeilingen van M&R “worden uitbesteed door de FSLN”, maar hij levert daarvoor geen bewijs en verzuimt te zeggen dat ten minste enkele van de opiniepeilingen van CID-Gallup worden betaald door de oppositie, en in dit geval gebaseerd zijn op slechts 1.200 interviews per mobiele telefoon. In het verleden heeft hij erop gewezen dat CID-Gallup werd gebruikt voor propagandacampagnes van de Amerikaanse regering in Nicaragua.

Robinson zegt: “De stemming vond plaats in een klimaat van angst en intimidatie, met een totaal gebrek aan garanties tegen fraude”.

Ongeveer 160 internationale getuigen, die alle regio’s van het land bestreken, maakten melding van een enthousiaste deelname aan de verkiezingen door Nicaraguanen van jong tot oud. Families kwamen vaak gezamelijk te voet of op motorfietsen, sommigen op krukken of in rolstoelen. Ooggetuigenverslagen zijn hier, hier, hier, en hier. Een 4 minuten durende video legde de beelden van de dag vast.

Om fraude te voorkomen waren er van begin tot eind “stembureauleden” aanwezig in de 13.459 stemlokalen. De stemmen worden in elk stemlokaal geteld en alle partijen bekrachtigen de resultaten, die vervolgens buiten worden opgehangen zodat het publiek ze kan zien. De gedetailleerde resultaten kunnen worden geraadpleegd op de website van CSE.

Robinson zegt: “Als onderdeel van het optreden heeft de regering ook 24 maatschappelijke organisaties en beroepsverenigingen verboden…” “…een stortvloed van wetten… stelt de autoriteiten in staat iedereen te criminaliseren die zich uitspreekt tegen de regering.”

Een onderdeel van de informatie oorlog tegen Nicaragua is het verspreiden van valse beweringen. Zo was er in 2018 een tsunami van berichten op sociale media die aanzetten tot geweld, waarvan een groot deel afkomstig is van trollenfarms. Meer recent werden 24 ngo’s gesloten, waaronder 15 medische instanties die valse informatie verspreidden over Nicaragua’s reactie op Covid-19, waardoor de inspanningen van de regering werden ondermijnd (zie hieronder) en mensen aarzelden om naar openbare ziekenhuizen te gaan. Een nieuwe wet stelt specifiek het publiceren van valse informatie strafbaar “die vertwijfeling, ongerustheid of angst kan zaaien”.

Nicaraguanen zijn vrij om zich uit te spreken tegen de regering en zij doen dat zonder angst. Hier is een artikel dat interviews documenteert met verschillende Nicaraguanen, zowel voor- als tegenstanders van het FSLN.

Robinson zegt, “de economie begon te tanen in 2015.”

Dit is niet waar. Van 2009 tot 2017 is de economische groei volgens cijfers van de Wereldbank nooit onder de 4,4% gekomen. Dat was alleen het geval in 2018-20, toen de couppoging snel werd gevolgd door de pandemie.

De prestaties van de FSLN-regering in 14 jaar zijn opmerkelijk. In een brief aan een cynicus wijst Becca Mohally Renk erop dat ze onder meer het volgende hebben bereikt: de kindersterfte is sinds 2007 met 61% gedaald, het percentage mensen met een universitair diploma is gestegen van 9% naar 19%, de elektriciteitsvoorziening is gegroeid van 54% naar 99%, de moordcijfers zijn de laagste in de regio, en nog veel meer. In plaats van studenten, arbeiders, feministen en milieuactivisten te “onderdrukken” zoals Robinson beweert, zorgt de regering voor gratis universitaire voorzieningen, bevordert ze vakbondsrechten, heeft ze een ongeëvenaarde staat van dienst op het gebied van gendergelijkheid en is ze onlangs de eerste Latijns-Amerikaanse staat geworden die territoriale rechten toekent aan al zijn inheemse gemeenschappen.

Robinson zegt: “Nicaragua… heeft de laagste vaccinatiegraad in Latijns-Amerika, met slechts 4,9% van de bevolking ingeënt in oktober”.

Ook dit is misleidend. De vaccinatie tegen Covid-19 verliep aanvankelijk traag vanwege de beperkte voorraden, maar in december had meer dan 70% van de bevolking van 2 jaar en ouder ten minste één dosis gekregen, en veel ouderen hadden een boosterdosis gekregen. UNICEF en de Wereldgezondheidsorganisatie feliciteerden Nicaragua met zijn inentingscampagne.

Nergens is de vooruitgang van de Nicaraguaanse regering duidelijker dan in de gezondheidszorg. Met 21 nieuwe openbare ziekenhuizen die sinds 2007 zijn gebouwd en duizenden meer opgeleide gezondheidswerkers was Nicaragua veel beter voorbereid op Covid-19 dan de buurlanden. Met gemeenschapsgezondheidszorg, huis-aan-huisvoorlichting en contractopsporing heeft Nicaragua het aantal Covid-doden beperkt tot een niveau dat 55% bedraagt van het gemiddelde voor Latijns-Amerikaanse landen, volgens het gerespecteerde Institute for Health Metrics and Evaluation.

Robinson zegt: “De linkse partijen in de wereld hebben op vergelijkbare wijze sancties geëist tegen het apartheidsregime in Zuid-Afrika, geprobeerd Amerikaanse en internationale financiering van de dictatuur van Pinochet te blokkeren, en roepen momenteel op tot ‘boycot, desinvestering en sancties’ tegen Israël.”

De vergelijking van het Sandinistische Nicaragua met apartheid Zuid-Afrika, Pinochets Chili en apartheid Israël geeft aan hoezeer Robinson het bij het verkeerde eind heeft met dit onderwerp. Nicaragua heeft meer dan 100 jaar van door de VS gesponsorde aanvallen, invasies, bezettingen en dictaturen doorstaan. Zij hebben een enorme behoefte en het legitieme recht om hun soevereiniteit te verdedigen. Het is schandalig dat sommige voormalige progressieven de escalerende aanvallen en sancties van Washington tegen Nicaragua steunen.

Robinson zegt: “Ortega zal nu aan zijn vierde opeenvolgende ambtstermijn beginnen… midden in een economische en politieke crisis. Met zijn legitimiteit verbrijzeld in de nasleep van de massale opstand van 2018 en zijn gewelddadige onderdrukking, moet het regime meer vertrouwen op directe dwang om de controle te behouden.”

Robinson heeft het over “de onderdrukking door de regering van de volksopstand” in 2018. Hij lijkt te erkennen dat de steun voor de opstand bijna net zo snel wegebde als deze begon, maar hij vat de redenen volledig verkeerd op, namelijk dat mensen zich realiseerden dat ze waren misleid over staatsgeweld door het nepnieuws dat op sociale media werd verspreid. Vervolgens maakten zij mee dat de oppositie huizen in brand stak, plunderde, openbare gebouwen vernielde, ontvoerde en moordde. Zij zagen dat Sandinistische sympathisanten het doelwit waren en dat de politie, die door de regering op haar posten was opgesloten als een stap in de richting van een door onderhandelingen tot stand gekomen vrede, rechtstreeks werd aangevallen en dat 22 politiemensen werden gedood.

Het is niet verrassend dat de Nicaraguanen de oproep van de oppositie om zich van de verkiezingen te onthouden afwezen en in plaats daarvan kozen voor de vrede en stabiliteit die de voortzetting van de Sandinistische regering bood. Dat is waar meer dan twee miljoen Nicaraguanen op 7 november voor stemden, en internationaal links, inclusief William Robinson, zou dit resultaat nu moeten aanvaarden.

Rick Sterling is een journalist gevestigd in de San Francisco Bay Area. Hij kan worden gecontacteerd op rsterling1@gmail.com. John Perry woont en werkt in Masaya, Nicaragua en kan worden gecontacteerd op johnperry4321@gmail.com.