Nicaragua |
2021-12-08
Bron: Jan Jairo Loza Silvade NAIZ 11 dec 2021 (SP)
Vertaling Frans de Maegd, ARLAC 
DeWereldMorgen woensdag 8 december 2021 {NL}

De laatste tijd is een woeste mediacampagne ontketend, gericht op het demoniseren van de huidige Nicaraguaanse regering. Paradoxaal genoeg noemen veel van de leiders van deze campagne zich vrienden van Nicaragua en linkse krachten. Bij verschillende gelegenheden heb ik opinieartikelen gelezen, ondertekend door Europese burgers, waarin wordt opgeroepen de legitimiteit van de Nicaraguaanse autoriteiten te ondermijnen met een duidelijke minachting voor hun onafhankelijkheid en soevereiniteit.

Degenen die deze oproepen doen, beweren dat zij sterke banden hebben met Nicaragua, waarbij zij als moreel gezag aanvoeren dat zij de revolutie van de jaren tachtig hebben meegemaakt. Zij beweren bezorgd te zijn over de antidemocratische tendens in Nicaragua en eisen het recht op om namens het Nicaraguaanse volk te spreken. Meningen zonder verifieerbare argumenten, verder dan pers-artikelen van twijfelachtige objectiviteit, die de wil kleineren van een volk dat niets liever wil dan in vrede zijn eigen weg te mogen kiezen.

In Europa lijken sommige zelfbenoemde linkse bewegingen het met die van rechts eens te zijn dat arme landen niet weten hoe zij zichzelf moeten besturen. Zij menen dat zij, wanneer zij ongecontroleerd worden gelaten, afdwalen van de wegen van de onaantastbare westerse democratie en dat er orde op zaken moet worden gesteld.

Zij straffen misleide volkeren hard en wreed, met economische en financiële sancties zoals in het geval van Cuba en Venezuela, zodat honger en lijden hun eigen volk ertoe zullen aanzetten tegen hun regeringen in opstand te komen.

Met militaire coups zoals die in Honduras in 2009, die niemand zich schijnt te herinneren. Door middel van staatsgrepen van een nieuw soort, zoals die in Bolivia in 2019, die zij eerder tevergeefs probeerden in Venezuela in 2017 en in Nicaragua in 2018.

Door landen met geweld te verpletteren, zoals in het geval van Libië en Irak, of door chaos en vernietiging te zaaien, zoals tot op de dag van vandaag in Syrië gebeurt. Dit alles onder de dekmantel van hun eigen overwegingen, die bepalen dat “wrede dictators” die hun volk afslachten daar regeren, en dat Europa en Noord-Amerika zich kunnen beroepen op de autoriteit om hen omver te werpen, ongeacht de gevolgen.

Wie Nicaragua en de geschiedenis van zijn volk echt kent, weet dat Nicaraguanen een genetische intolerantie hebben voor onderdrukkende regimes. Wij slikken geen dictaturen, van welke aard ook, en wij laten dictators niet van ouderdom sterven in hun bed terwijl ze hun wil nog kunnen oplegge en hun eigen opvolger kunnen kiezen. Die geest van opstand heeft ons tientallen jaren van bestraffing en marginalisering gekost, maar wij zijn het soort mensen dat dergelijke lessen aanvaart.

Wij komen altijd in opstand tegen tirannie en buitenlandse inmenging. In Nicaragua gaat vrede hand in hand met sociale rechtvaardigheid. Vandaag leven we in Nicaragua in vrede. Wij hebben de verschrikkelijke gevolgen van de oorlog ondergaan en daarom houden wij van de vrede, koesteren haar, cultiveren haar en verdedigen haar, zonder ons aan wie dan ook te onderwerpen.

Een deel van Europees links, dat troont in zijn aura van ideologische zuiverheid en morele superioriteit, heeft zich zo druk beziggehouden met de campagne om de figuur van Comandante Daniel Ortega te demoniseren (door hem van alles te beschuldigen, zonder ook maar iets te bewijzen). Zo is het respect voor het zelfbeschikkingsrecht van volkeren verloren gegaan bij links.

Vandaag staan de kranten vol met opinie-artikelen, waarin het onlangs afgesloten verkiezingsproces in Nicaragua wordt gehekeld, zonder melding te maken van feiten die absoluut transparant zijn. Feiten worden opzettelijk vermeden, in de hoop dat niemand zich gaat beroepen op de feiten.

De Nicaraguaanse Hoge Kiesraad heeft in de loop der jaren tientallen succesvolle presidents-, gemeente- en regionale verkiezingen gehouden. In deze verkiezingsprocessen heeft het Sandinistische FSNL de verkiezingen gewonnen en soms verloren.

Het professionalisme en de solvabiliteit van de Commissie als de instelling die de verkiezingsprocessen regelt, worden door de feiten bewezen, en gaan verder dan wat degenen kunnen schrijven die geloven dat zij met het gewicht van inkt op hun papier of pixels op hun scherm de werkelijkheid naar hun hand kunnen zetten.

Foto: Frans De Maegd

Voor het eerst in onze geschiedenis (ik weet niet of enig ander land hetzelfde kan zeggen) zijn alle zes politieke coalities die aan de verkiezingsstrijd deelnemen, bij wet verplicht om voor alle door het volk verkozen posten een lijsten in te dienen met evenveel mannelijke als vrouwelijke kandidaten. Dit garandeert dat er evenveel vrouwen als mannen zijn op alle machtsniveaus in het land.

Nicaragua is het land dat de afgelopen jaren de meeste vooruitgang heeft geboekt op het gebied van gendergelijkheid in de wereld. Ik kan deze stoutmoedige bewering met gegevens staven.

We zijn van de hekkensluiter van de gelijkheid van vrouwen en mannen vijftien jaar geleden naar de vijfde plaats gegaan. Alleen drie Scandinavische landen en IJsland gaan ons nog voor. In tegenstelling tot Nicaragua, zijn de eerste vier landen op de lijst onvoorstelbaar rijk.

Dit is geen kritiek – het is goed voor hen, ik wou dat de rest van ons hetzelfde kon zeggen – maar dit feit maakt wel een fundamenteel verschil. Met zijn beperkte middelen heeft Nicaragua, om een dergelijk niveau van sociale ontwikkeling te bereiken, een ongekend proces van economische emancipatie van vrouwen op gang gebracht, waardoor de vrouwen de grootste kracht zijn in de huidige ontwikkeling van de productie. Alle sociale programma’s van de Sandinistische regering plaatsen de vrouwen vooraan. Daar zijn we trots over.

Hier enkele bewijzen:

Het “geen honger Programma”: een van onze belangrijkste programma’s, in de eerste plaats gericht op plattelandsvrouwen, waar zij dieren (koeien, zeugen, kippen, enz.) houden, voedsel voor deze dieren produceren. Ze verzekeren de nodige technische middelen en technische opleiding om de eigen veestapel uit te bereiden. Dit programma is enorm doeltreffend gebleken bij het terugdringen van de armoede op het platteland. Vandaag de dag zijn er tienduizenden vrouwen; veefokkers, landbouwers, producenten en staan ze in voor hun eigen ontwikkeling.

Het “zonder woekerrente programma”: heeft tot doel de economische groei van door vrouwen geleide gezinnen te bevorderen door de toekenning van micro-kredieten tegen lage rentevoeten ter bevordering van nieuwe of ter versterking van bestaande ondernemingen. Dankzij dit programma wordt de productieve sector van Nicaragua versterkt met vrouwelijke monteurs, timmerlieden, ambachtslieden, vervoerders, handelaars, universiteitsmedewerkers, enzovoort, en dit op gelijke voet met de mannen.

Het “sociale huisvesting programma”: is een ambitieus programma dat de sociale huisvesting ontwikkeld en gericht is op het verlichten van het endemische woningtekort in het land, met speciale aandacht voor vrouwen in eenoudergezinnen, waardoor zij toegang krijgen tot fatsoenlijke huisvesting tegen lage prijzen.

Betekent dit alles dat machismo en gendergeweld in Nicaragua zijn uitgebannen? Absoluut niet, er is nog een lange weg te gaan. Er is een speciale wet tegen gendergeweld die misbruikers streng bestraft. Er zijn vrouwenpolitiebureaus in elke stad van het land, speciaal bedoeld om misbruik te voorkomen en te bestrijden, maar desondanks hebben we nog steeds te lijden onder deze plaag. Maar wij hebben de weg naar inclusieve ontwikkeling ontdekt en als sommige regeringen willen verhinderen dat wij die weg inslaan, dan is dat omdat zij echt bang zijn voor het voorbeeld dat anderen daarvan zouden kunnen overnemen.

De Nicaraguaanse democratie werd geboren met de Sandinistische Revolutie en is een democratie die participerend en dynamisch is, en heel anders dan de zelfbenoemde ” homogene democratieën volgens Westerse normen” . In de gemarginaliseerde landen waar democratieën worden geïnstalleerd die volgens de westerse waarden worden gemeten, zinken de armen weg in ellende en worden de rijken steeds rijker.

Uiteraard streven wij er niet naar dat ons model door anderen wordt overgenomen; elk land moet vrij zijn om zijn eigen systeem op te bouwen, in overeenstemming met zijn geschiedenis, cultuur en tradities. Er bestaat niet één enkel model van democratie, zoals men ons decennialang heeft doen geloven.

In de loop van tweeënveertig jaar heeft onze democratie enorme obstakels overwonnen en gevochten tegen machtige buitenlandse belangen die haar wilden vernietigen, maar zij houdt nog steeds stand en is vandaag sterker dan ooit. In 2007 kwam het Sandinistisch Nationaal Bevrijdingsfront (FSNL), met Comandante Daniel aan het hoofd, democratisch terug aan de macht in Nicaragua, na zeventien jaar oppositie.

Met dezelfde democratiebeginselen die in 1984 de eerste vrije verkiezingen in onze geschiedenis tekende. Met dezelfde democratiebeginselen waarmee het FSNL in 1990 de macht overdroeg aan de liberale oppositie. Dit ondanks twijfelachtige omstandigheden en buitenlandse inmenging, en dezelfde democratie die door de Creoolse bourgeoisie en de VS-ambassade werd gebruikt om neoliberale regeringen te vestigen, ineffectief en corrupt, maar absoluut onderdanig en volgzaam aan buitenlandse belangen.

Met de terugkeer aan de macht van het Sandinistische FSNL in 2007 werd het recht op gratis en universeel onderwijs en gezondheidszorg in ere hersteld. Eenentwintig nieuwe ziekenhuizen zijn gebouwd en 46 andere werden opgeknapt en voorzien van hoogtechnologische apparatuur, iets wat in het verleden ondenkbaar was. Nog zeven andere ziekenhuizen zijn in aanbouw of worden aanbesteed, waaronder dat in León wat het grootste ziekenhuis van het land zal worden.

In totaal zijn er 1.259 medische posten, 192 gezondheidscentra en 178 kraamklinieken gebouwd of opgeknapt. Daarnaast zijn 66 mobiele klinieken ingericht, geïnstalleerd in enorme vrachtwagens die bij drugstransporten van de georganiseerde misdaad in beslag zijn genomen. Dit robuuste ziekenhuisnetwerk heeft het, samen met Nicaragua’s eigen gezondheidsmodel voor de gemeenschap, mogelijk gemaakt de pandemie doeltreffend te beheersen.

Ongeveer 70% van de Nicaraguaanse bevolking is gevaccineerd tegen het coronavirus en de technische processen voor de vervaardiging van het Covid-vaccin in Nicaragua zijn momenteel aan de gang in het Mechnikov-Instituut in Managua. Verwacht wordt dat het begin 2022 klaar zal zijn, om onze bevolking en voor onze Latijns-Amerikaanse broeders en zusters te kunnen vaccineren.

Tot 2006 was het onderwijssysteem erbarmelijk, inefficiënt en moesten gezinnen betalen om hun kinderen toegang te geven tot het onderwijs. In 2007 werd gratis onderwijs ingevoerd en een schoolvoedselprogramma opgezet om schooluitval uit te roeien en chronische ondervoeding bij kinderen in het hele land tegen te gaan. In 2003 zou slechts 30 procent van degenen die in de eerste klas zaten de zesde klas afmaken.

Het aantal jongeren dat helemaal niet naar school is geweest, is gedaald van 24% tot 4%, en het aantal mensen met een universitair diploma is gestegen van 9% tot 19%. De gehele onderwijsinfrastructuur is hersteld en uitgebreid, waarbij nieuwe onderwijstechnologieën ter beschikking zijn gesteld en de technische capaciteit van de onderwijzers is versterkt.

Ik zal proberen duidelijk te zijn over een kwestie die vaak aanleiding geeft tot verwarring: het Nicaraguaanse sociaal-economische model dat door het FSNL wordt gepropageerd is niet tegen de rijken, het is tegen de armoede waar ons volk al eeuwenlang werd veroordeeld. Op basis van de ervaringen van de eerste fase van de revolutie, en in overeenstemming met onze realiteit en de wereldcontext, werd een model van tripartiete samenwerking ingevoerd, waarin het grootkapitaal, de vakbonden en de regering het eens waren over het economisch beleid van het land.

Een absoluut succesvol model dat tien jaar lang groei en welvaart bracht in de natie en welzijn creëerde voor iedereen, ook voor de rijken. Dit model werd in 2018 verraden door deze grote zakenlieden. Het lijkt erop dat hun deel van de taart niet genoeg was, zij wilden, zoals altijd opnieuw de hele taart. Het grootkapitaal, de curie van de aartsbisschop en een duister web van door buitenlandse mogendheden gefinancierde niet-gouvernementele organisaties probeerden de regering omver te werpen, waarbij zij de nieuwe CIA-strategie toepasten om regimes te veranderen die tegen hun belangen indruisten.

Deze gewelddadige poging mislukte, en vandaag is het land teruggekeerd op het pad van de groei, maar deze keer hand in hand met kleine en middelgrote ondernemingen, samen met de vakbonden en de regering. Dit nieuwe model belooft nog doeltreffender te zijn dan het vorige.

De Nicaraguaanse economie is nog klein, maar zij produceert 90% van al het voedsel dat zij nodig heeft, heeft haar energieproductie veranderd waardoor tachtig procent van haar elektriciteit wordt opgewekt uit duurzame bronnen. Nicaragua is net begonnen met het opzetten van de eerste aardgas elektriciteitscentrale in Midden-Amerika.

Het heeft het beste wegennet in de regio en voor het eerst in onze geschiedenis zijn het Caribisch gebied en de Stille Oceaan fysiek met elkaar verbonden. Het is mogelijk naar de verste uithoeken van Nicaragua te reizen in wagens die aan ons klimaat zijn aangepast, waardoor de productie en het toerisme van het land worden versterkt.

In de afgelopen jaren heeft Nicaragua verschillende grote tragedies ondergaan, die onze weg naar ontwikkeling hebben vertraagd. De eerste was de gewelddadige poging om de regering te veranderen in 2018, daarna kwam de COVID-19 pandemie, en in 2020 de twee krachtigste orkanen sinds het begin van de metingen. Van de drie tragedies was de criminele terreurpoging in 2018 veruit de ergste.

Op basis van de gegevens kan echter zonder de minste twijfel worden gesteld dat de periode 2007-2021 in haar geheel de periode van de grootste economische groei, structurele ontwikkeling en terugdringing van armoede en ongelijkheid in onze geschiedenis is geweest.

Het Nicaragua van vandaag is onherkenbaar vergeleken met het Nicaragua van vijftien jaar geleden, maar het belangrijkste is mijns inziens de collectieve overtuiging dat het mogelijk is de armoede uit te roeien en een koers voor ontwikkeling uit te zetten, met toepassing van ons eigen model. Het ontwikkelingsplan 2020-2026 is de concretisering van die wens.

Na enkele moeilijke jaren zullen wij in 2021 al onze exportrecords breken, met een verwachte export van meer dan 6,5 miljard dollar, wat voor onze bescheiden economie veel is in vergelijking met welke andere periode dan ook.

En de economische groei zal de hoogste in onze geschiedenis zijn, naar schatting zo’n 8,5%. Een groei in “Chinese stijl”, zoals een van mijn collega’s zei. Het enige wat wij willen is dat wij in vrede onze eigen weg mogen gaan, net zoals wij alle landen van de wereld en hun recht op zelfbeschikking respecteren.

Topfoto: 180 Internationale waarnemers, waaronder 4 Belgen, volgden de verkiezingen, hier in de stad Esterli op 7 november 2021. Foto: Frans De Maegd

Eerdere berichten in het Archief: