Sandinisten behaalden een overweldigende overwinning, niet door fraude, maar omdat ze de armsten van Nicaragua opvoedden en interventiepogingen weerstonden, inclusief de door de VS gesteunde poging tot staatsgreep in 2018 – Openbaar Archief

2021-11-30

Bron: Yader Lanuza  
covertactionmagazine 30 november 2021 ~~~

De arbeidersklasse legt uit… en ontkracht veel voorkomende leugens.

Zoals door meerdere opiniepeilingen voorspeld, hebben de Sandinistas, geleid door Daniel Ortega, een klinkende overwinning behaald bij de verkiezingen van 7 november in Nicaragua. De verkiezingen waren tevens een referendum over het pad dat de Sandinistische regering het land heeft ingeslagen, dat gebaseerd is op grote investeringen in sociale programma’s die ten goede zijn gekomen aan mensen, vooral de meest achtergestelden, in elk hoekje en gaatje van het nationale grondgebied.

De steun voor de herverkiezing van de Sandinistische regering was verbluffend. Van alle kiesgerechtigden kwam ongeveer 65% naar de stembus en daarvan stemde ongeveer 75,9% voor de alliantielijst van de FLSN (Sandinistisch Nationaal Bevrijdingsfront).

De overwinning van de Sandinisten leidde tot de verwachte aanvallen, die erop gericht zijn de pas verkozen regering in Nicaragua te delegitimeren. De V.S., Canada, de EU, de OAS en hun handlangers – die cynisch beweren namens het “Nicaraguaanse volk” op te treden – trachten het vermogen van de Sandinistische regering om voor haar bevolking te zorgen, te ondermijnen. De verkiezingen van 7 november brachten de wil van het Nicaraguaanse volk aan het licht; maar omdat deze wil niet strookt met de voorkeuren van de VS, worden de verkiezingen ontsierd als “onwettig”, “schijnvertoning” en “autoritair”.

Sommigen linkse in het westen (Imperiale linkse), waaronder academici en journalisten, hebben zich aangesloten bij het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken in een poging om de wil van het Nicaraguaanse electoraat te delegitimeren en de Sandinistische regering te demoniseren, zoals met andere linkse tegenhangers in heel Latijns-Amerika.

Ortega wordt nog steeds gehaat door het politieke establishment van de VS, net als in de jaren ’80. [Bron: time.com]

Deze personen legitimeren de economische en politieke aanval tegen Nicaragua. De last zal het zwaarst zijn voor de arbeidersklasse.

Belangrijker is dat de mainstream media en imperiaal links er niet eens heen zijn gegaan om met boeren, vakbondsleden, inheemse gemeenschappen of Nicaraguanen met een laag inkomen te spreken over het verkiezingsproces, hun voorkeuren, en de reden voor die voorkeuren. Erger nog, ze negeerden de vele mediakanalen die dat wel deden.

Geen van deze mensen die de westerse propaganda napraatte, veroordeelde de onrechtvaardige detentie van Steve Sweeny, een journalist en redacteur van de Morning Star Daily, de enige socialistische krant in Groot-Brittannië, die door Mexico werd verhinderd om de Nicaraguaanse verkiezingen te verslaan.

Steve Sweeney, rechts. [Bron: peoplesworld.org]

In plaats daarvan veroordeelden deze stenografen het verkiezingsproces van veraf, en schetsten ze een dystopische wereld in Nicaragua, ondanks het feit dat ze geen greintje bewijs ervoor leverden. Een zelfbeschreven “linkse” krant zou bijvoorbeeld liever praten met clowns die imperialistische rechtse praatjes blaten in Costa Rica dan met de arbeidersklasse in Nicaragua, wiens mening ze hebben genegeerd en onderdrukt in hun berichtgeving.

In tegenstelling tot deze propagandisten sprak ik met Nicaraguaanse fabrieksarbeiders, huishoudelijk personeel, huismoeders, vrachtwagenchauffeurs, boeren en gemeenschapsleiders in de buitenwijken van de stad Estelí, waar internationale verkiezingsbegeleiders een vrije en eerlijke verkiezing hebben waargenomen. Ik onderzocht de mening van Sandinisten en mensen die zich niet als zodanig identificeren om de verkiezingsresultaten te begrijpen.

Hieronder documenteer ik de redenen waarom de Sandinistische regering de steun geniet van de meerderheid van het electoraat, alsmede de klachten waarvan sommige sectoren van de bevolking wensen dat de regering ze aanpakt. De met gemeenplaatsen, leugens en interventionisme gevulde propaganda van de Westerse media, imperialistisch links en interventionistische regeringen komen niet in de buurt van een accuraat beeld van Nicaragua, zijn cultuur of zijn volkswil, noch van een verklaring voor de eclatante verkiezingsoverwinning van de Sandinisten.

Abstentions: De zaak van Esteban

Ik sprak met Esteban (alle namen zijn pseudoniemen) aan de vooravond van de verkiezingen. Esteban is geen Sandinist, bij lange na niet. Hij is een soort manusje-van-alles. Hij is een arbeider die de Sandinistische regering niet steunt. Esteban’s voornaamste klacht is, volgens hem, dat Nicaraguanen te veel belastingen betalen. Deze bekommernis was verbazend voor mij, omdat hij niet betaalt aan het IR-systeem – een inkomstenbelasting van 15%.

Hij stelt voor de inkomstenbelasting te beperken tot 7%. Toen ik hem vroeg naar overheidsprojecten die met belastinggeld worden gefinancierd, erkende hij dat. Hij erkende ook dat deze projecten gunstig zijn voor de bevolking, maar telkens verwoordde hij er iets verkeerds mee. Zo stelt Esteban bijvoorbeeld voor dat mensen die geen gebruik maken van openbare diensten, zoals ziekenhuizen, daar niet voor zouden moeten betalen.

Hij stelt niet dat Nicaraguanen geen openbare ziekenhuizen zouden mogen hebben. In feite was ik verbaasd over zijn verdediging van een openbaar systeem. Esteban vindt dat we een openbaar systeem moeten hebben, maar dat het oneerlijk is dat zij die er geen gebruik van maken ervoor moeten betalen. Hij had onlangs een ongeval en onderging in Nicaragua een zware operatie zonder kosten in een openbaar ziekenhuis. Zijn perspectief deed me denken aan de “alle-overheid-is-slecht”-opvatting van vele sectoren van rechts in de Verenigde Staten. Belangrijk gegeven is dat hij niet heeft gestemd.

Wat kunnen we leren van Esteban? Mythes en realiteit over onthoudingen

Ik neem Esteban als case, omdat één van de aanvallen op de legitimiteit van de Sandinistische verkiezingsoverwinning is dat er massale onthoudingen waren omwille van politieke repressie. Dit is aantoonbaar onjuist. Esteban heeft mij niet verteld dat hij vreesde voor politieke repressie wegens zijn standpunten, die hij luid en trots heeft verwoord; politieke repressie speelde geen rol in zijn besluit om niet te stemmen.

Zijn onthouding kwam voort uit zijn wereldbeeld over regeringen meer in het algemeen, in het bijzonder een regering waarvan het beleid prioriteit geeft aan investeringen in de publieke sfeer waarvoor gemeenschappelijke offers worden gebracht.

Bovendien was de onthouding in deze verkiezingscyclus niet wijdverbreid, zoals de door de V.S. gesteunde oppositie had gehoopt en gevraagd. In de onderstaande figuur breng ik de geschiedenis van de verkiezingsdeelname in Nicaragua sinds 1984 in kaart, met inbegrip van het percentage van degenen die uiteindelijk gingen stemmen (% deelname) en, van die die deelnamen, het percentage dat op het FSLN stemde. De kiezersparticipatie is vrij stabiel sinds het FSLN in 2006 opnieuw aan de macht kwam – tussen een dieptepunt van 61% (in 2006) en een hoogtepunt van 73% (in 2011) – na een gestage daling van de participatie tijdens de neoliberale periode (1990-2006).

In deze verkiezingscyclus bedroeg het deelnamepercentage 65%. Uit de grafiek blijkt ook dat de steun voor het FSLN in percentages is toegenomen sinds het land opnieuw aan de macht is.

Het onthoudingspercentage van 80% dat sommigen in de mainstream media en imperiaal links herhalen is een ongegronde leugen. [1]

Ben Norton onderzocht die ene organisatie die de “80%” onthoudingsstatistiek heeft verzonnen: Urnas Abiertas. Hij documenteert grondig de onoprechtheid ervan, maar, nog belangrijker, de banden met de door de VS gefinancierde oppositie, onderdeel van een bredere regime-change poging tegen de FSLN.

Zo documenteert hij bijvoorbeeld dat de enige twee mensen die publiekelijk zijn geïdentificeerd met deze organisatie “allebei partijdige rechtse activisten zijn die werken in het door de Westerse regering gefinancierde non-profit-industrieel complex, zonder enige technische achtergrond of ervaring in verkiezingswaarneming”. Organisaties als deze duiken op om hun regimewisseloperaties een vernisje van onafhankelijkheid en geloofwaardigheid te geven.

“Zachte” steun voor de Sandinistische regering

Carlos is chauffeur van beroep. Yuniel en Joel zijn fabrieksarbeiders. Voor mijn gesprek over de verkiezingen met hen, hoorde ik hen zelden iets zeggen over politiek. De weinige dingen die ik had gehoord waren kritiek. Ik wilde graag hun perspectief begrijpen omdat ik dacht dat ze voor de oppositie zouden zijn.

Ik had het mis.

Yuniel is vooral bezorgd over belastingen. Hij vertelt me dat zijn salaris niet genoeg is; daarom is hij boos dat hij er inkomstenbelasting van moet betalen. Hij vindt het onrechtvaardig dat hij meer belasting moet betalen als hij meer verdient (in absolute termen, want het tarief is vast). Ik had de indruk dat het Yuniel niet duidelijk was waarvoor de belastingen worden gebruikt, wat een deel van zijn frustratie verklaart. Carlos zegt dat hij zijn mening meestal voor zich houdt omdat hij werkt met verschillende soorten mensen met uiteenlopende politieke opvattingen. Carlos is een onderaannemer bij een door de regering gefinancierd infrastructuurproject. Hij verklaarde dat de Sandinistische regering zowel goede dingen heeft gedaan als dingen waar hij het niet mee eens was.

Hij beschrijft zijn baan en salaris als goed, een gevolg van infrastructuurinvesteringen van de regering. Hij is bang dat een nieuwe president (van de oppositie) niet zoveel in infrastructuur zou investeren, waardoor banen en andere economische activiteiten zouden afnemen. Joël, tenslotte, zegt niet veel. Aan de vooravond van de verkiezingen zei Joel dat de president goede dingen had gedaan. Hij zei het alsof hij wilde zeggen: we moeten het toegeven. Net als Carlos zei hij ook dat als een ander het presidentschap wint, deze nieuwe president minder zal investeren.

Yuniel, Carlos en Joel steunen, ondanks hun meningsverschillen over de Sandinistische regering, de herverkiezing van Daniel Ortega omdat iemand anders – van een oppositiepartij – niet zo veel in het land zal investeren.

Sandinistische demonstratie. [Bron: thegrayzone.com].

Zachte” steun voor Sandinismo en de dynamiek ervan in Nicaragua

Yuniel, Carlos en Joel zijn een voorbeeld van wat sommigen omschrijven als “zachte steun” voor het FSLN. De oppositie (in en buiten het land) hoopt Ortega te verwijderen om het Sandinismo zijn leider te ontnemen en te neutraliseren. Daartoe demoniseren zij Daniel Ortega – en zijn familie.

Deze strategie is niet succesvol geweest. Yuniel, Carlos, en Joel erkennen dat de Sandinistische regering heeft geïnvesteerd in verreikende sociale programma’s en openbare infrastructuur. President Ortega, zeggen zij, heeft “goede dingen” tot stand gebracht, terwijl een nieuwe president zal stelen zonder in het land te investeren. Overheidsprojecten zullen er niet komen met een door de oppositie geleide regering. De steun voor de volksgezondheid in het bijzonder is voelbaar. Ik vroeg Carlos wat er zou gebeuren als een regering zou proberen het ziekenhuissysteem te privatiseren. Onmiddellijk antwoordde hij: Dat zou niet gebeuren; de Nicaraguanen zouden in opstand komen tegen zo’n maatregel. Kortom, alle drie steunden zij, ondanks vage kritiek, de herverkiezing van Daniel Ortega en de Sandinistische regering.

Hoewel ik de indruk had dat Yuniel het minst waarschijnlijk voor de voortzetting van de Sandinistische regering zou stemmen (als hij al zou stemmen), onthulde hij op de verkiezingsdag dat hij voor de lijst van de FSLN had gestemd.

De “zachte steun” verklaart gedeeltelijk waarom het FSLN een opmerkelijke 75,9% steun behaalde onder de Nicaraguaanse kiezers. De journalist William Grigsby wijst erop dat er gemeenten waren waar Daniel Ortega meer stemmen kreeg dan er geregistreerde Sandinisten waren. Deze dynamiek deed zich bijvoorbeeld voor in zes van de acht gemeenten van Caribe Sur, waaronder Paigua, La Desenbocadura de Rio Grande, Corn Island, en Parlagu. Zelfs niet-Sandinistas, zo toont Grisby aan, stemden in het hele land op Daniel Ortega.

Een van mijn respondenten, Fanor (zie hieronder), noemde dit fenomeen ‘voto progreso’ – een stem die de sociale vooruitgang erkent die de Sandinistische regering voor Nicaragua heeft bereikt en die aangeeft dat men wil dat deze vooruitgang wordt voortgezet.

[Bron: thegrayzone.com][Bron: thegrayzone.com]

‘Voto ideologico’, aan de andere kant, is een stem voor het FSLN die niet alleen geworteld is in steun voor het socialistisch georiënteerde beleid van de Sandinistische regering, maar een die het belang erkent van het FSLN als een revolutionair project tegen het imperialisme, waarvan de betekenis in en buiten Nicaragua ligt, in het bieden van een alternatief voor het savage-capitalism (roof-kapitaisme) dat de VS aan het land en de wereld wil opleggen. In de laatste geloofwaardige opiniepeiling voor de verkiezingen vormde de verwachte “voto suave” (zachte stem) 17,4% steun voor het FSLN.

Naast de “zachte” stem, tellen de steun van degenen die “geneigd zijn te stemmen” (4,5%) voor het FSLN en degenen die het FSLN sterk steunen (voto duro, 53,4%) op tot de verwachte steun van meer dan 70% voor het FSLN bij de verkiezingen. Het FSLN haalde uiteindelijk 75,9% van de stemmen op 7 november.

Yuniel, Carlos en Joel maken deel uit van de “zachte” steun die het FSLN heeft gekregen. Zelfs zij die het niet eens zijn met de regering, kunnen het socialistische beleid, dat de hele Nicaraguaanse samenleving ten goede is gekomen, niet ontkennen – en verdedigen het.

Onwaarheden van de door de V.S. gesteunde oppositie

Om munitie te verschaffen aan diegenen die de Sandinistische regering trachten te delegitimeren, heeft de CID-Gallup (geen onderdeel van het internationaal bekende Gallup) namens de oppositie een opiniepeiling uitgevoerd die zeer onnauwkeurige voorspellingen bevatte. In tegenstelling tot de M&R Consultores, die in de maanden voorafgaand aan de verkiezingen een aantal opiniepeilingen in heel Nicaragua hadden uitgevoerd, stelde de ene opiniepeiling van de CID-Gallup dat slechts 19% van de bevolking Daniel Ortega steunde.

Deze peiling ontkent de meer dan 2 miljoen geregistreerde Sandinisten in het land en de stemmen van personen als Yuniel, Carlos en Joel. De onwaarschijnlijke CID-Gallup opiniepeiling, die bekritiseerd is vanwege haar methode, geeft de “harde” steun niet nauwkeurig weer en negeert de “zachte” steun volledig.

Geen van de mensen met wie ik sprak sprak zijn steun uit voor de door de VS gefinancierde oppositieleden die momenteel worden vastgehouden. De door de V.S. gefinancierde oppositie wordt buiten Nicaragua door het Westen bejubeld. Binnen het land worden ze grotendeels genegeerd.

Zelfs indien de door de VS gefinancierde oppositie aan de verkiezingen had deelgenomen, zou dit geen enkel verschil hebben gemaakt voor de uitslag; deze oppositiefactie heeft niet veel steun in het land, misschien alleen onder de (zeer kleine) bovenlaag.

Journalisten hebben hun politieke irrelevantie gedocumenteerd. Geen van mijn ondervraagden – zelfs Esteban niet – heeft me verteld dat ze gestemd zouden hebben op een van de mensen die op dit moment in de gevangenis zitten en die door de media en links-imperialisten – die niet met de werkelijkheid zijn verbonden – “pre-presidentskandidaten”, “mogelijke presidentskandidaten” of, meer recentelijk, “presidentskandidaten” worden genoemd. Hoe vaak deze leugen ook wordt ontkracht, hij duikt steeds weer op als een regime-change zombie.

Waarom heeft de door de V.S. gesteunde oppositie zo weinig steun ?

Om te begrijpen waarom de door de V.S. gefinancierde oppositie zo weinig steun heeft, moeten we tenminste twee dingen onthouden. Ten eerste heeft de door de V.S. gefinancierde oppositie zich nooit rond één enkele kandidaat verenigd.

De honger naar macht voedde de onenigheid en verhinderde een levensvatbare oppositiecoalitie. Zij delen alleen haat jegens Sandinismo en afhankelijkheid van VS-financiering.

Gefrustreerd probeerden de VS (met inbegrip van hun ambassade in Nicaragua) iedereen achter Cristiana Chamorro te krijgen (tot ergernis van anderen in de oppositie). Zij werd klaargestoomd om de Nicaraguaanse Guaidó te worden. Videobeelden van een bijeenkomst met Amerikaanse functionarissen en hun lakeien laten zien hoe enthousiast de regimechangers waren over haar plaatsing (niet verkiezing!) aan de macht, waarbij ze haar herhaaldelijk “President Chamorro” noemden.

Christiana Chamorro, de Nicaraguaanse Guaido die er nooit was. [Bron: npr.org]

De Sandinistische regering ontmantelde dit plan, dat verijdeld werd nadat haar corruptie werd ontmaskerd en ze vervolgens onder huisarrest werd geplaatst.

De tweede kwestie is nog belangrijker. De door de VS gefinancierde oppositie in de gevangenis (en daarbuiten) is nauw betrokken bij de dodelijke barricades van 2018 en de daaropvolgende ravage die zij in het land aanrichtten. Om deze reden wenden zelfs degenen die het niet eens zijn met sommige aspecten van de Sandinistische regering zich niet tot de door de VS gefinancierde oppositie, en trekken zich niets aan van hun detentie.

Scène van poging tot gewelddadige staatsgreep tegen de Nicaraguaanse regering in 2018. [Bron: nytimes.com]

De door de VS gesteunde poging tot staatsgreep in 2018 was nadelig voor de meeste mensen in het land. Er is geen steun voor een nieuwe gewelddadige botsing, aangezien deze economische, psychologische en sociale verwoesting heeft aangericht bij het grootste deel van de samenleving, met name de meest achtergestelden.

Zo wordt de totale economische schade ten gevolge van de staatsgreep geschat op ongeveer 24.000 miljoen dollar, waaronder 206,5 miljoen dollar schade aan lokale en nationale overheidsinstellingen, de ineenstorting van 8.708 kleine bedrijven en het verlies van 119.000 banen.

Het laatste wat Nicaraguanen willen is geweld in hun gemeenschappen, nadat ze in 2018 de barricades hebben meegemaakt die voor de meeste Nicaraguanen – ongeacht hun politieke voorkeur – de koopkracht hebben verwoest. Ik was in Nicaragua op dat moment. Alleen zij die het meemaakten kunnen de gruwel van de staatsgreep begrijpen.

Volgens Danto, een campesino die op het land werkt voor zijn levensonderhoud, wil alleen de hogere klasse, vooral leden van de COSEP (Nicaragua’s machtige kamer van koophandel), een nieuwe revuelta (gewelddadige botsing), omdat zij in staat zijn om de bijbehorende economische storm te doorstaan en verliezen uiteindelijk te boven zullen komen (mochten ze die lijden). De COSEP heeft de poging tot staatsgreep van 2018 luidkeels gesteund.

Als die geslaagd was, zouden de leden van de COSEP nog meer politieke en economische macht hebben gekregen en nog meer rijkdom hebben opgepot van het Nicaraguaanse volk. [In een oppositiekrant in Nicaragua, die de stem is van de oppositie van de hogere klasse, wordt opnieuw opgeroepen tot een nieuwe revuelta].

De zakenelite van Nicaragua steunde de couppoging van 2018. [Bron: todaynicaragua.com]

De afwijzing van geweld was luid en duidelijk in het hele land op de verkiezingsdag. Op dit moment is er geen enkel gewelddadig incident in de stemlokalen gedocumenteerd op wat een vreedzame verkiezingsdag bleek te zijn. Het is dus niet waar dat Daniel Ortega de herverkiezing heeft gewonnen omdat sommige leden van de door de VS gesteunde oppositie, die momenteel gevangen worden gehouden, niet hebben deelgenomen. Nicaraguanen willen niet wat zij te bieden hebben.

Duidelijke taal van “zachte” aanhangers van de Sandinistische regering

Yuniel, Carlos, Joel en Esteban verwoorden unaniem: Gezondheidszorg is een fundamenteel recht en zou gratis verstrekt moeten worden. Dit idee is nu verankerd in de Nicaraguaanse samenleving, na veertien jaar van de tweede fase van de Sandinistische revolutie.

Nicaraguanen zijn openbare en gratis toegang tot medische zorg gewoon gaan vinden. Steun voor het idee dat onderwijs een fundamenteel recht zou moeten zijn, is ook wijdverbreid. Mocht iemand proberen deze diensten te privatiseren, dan zal hij op grote weerstand stuiten. Pogingen tot privatisering, vooral van openbare diensten, zullen op grote weerstand stuiten, zelfs bij niet-Sandinisten. Dit komt omdat de publieke toegang tot deze diensten ten goede komt aan het grootste deel van de samenleving.

Nicaraguanen geven lang niet zoveel uit aan gezondheidszorg als in de V.S.
Zelfs sommige rechtse Nicaraguanen die groene kaarten hebben gekregen of genaturaliseerd zijn in de Verenigde Staten en het economisch goed doen, maken gebruik van gezondheidszorg in de gratis en openbare ziekenhuizen in Nicaragua, aangezien dit te duur is in de Verenigde Staten (terwijl ze tekeer gaan tegen de Sandinistische regering die het verstrekt).

Nicaraguaanse verpleegster klaar om testen voor te bereiden. [Bron: wikipedia.org]

De “harde stem” en een winnende strategie

Virna, Juliana, en Fanor maken deel uit van de “harde stem” en het hart van de overwinning van de Sandinistische revolutie bij de stembus. Alle drie zijn actieve leden van het FSLN.

Virna, een huishoudster met kinderen, komt uit een familie van Sandinistas. Zij ziet haar strijdbaarheid als een familie-overlevering die moet blijven voortbestaan. Ze steunt Daniel Ortega en zijn regering omdat hij zich bovenal bekommert om de armen. Iedereen die ik interviewde en die zich identificeerde als Sandinist (of ze nu direct bij de politiek betrokken waren of niet) zei dit, keer op keer. De Sandinistische regering, herhaalden zij, bekommert zich om de meest achtergestelden.

Virna legde me uit dat het FSLN zich had georganiseerd en bereid was om deze verkiezingen te winnen. Als leider was ze onder andere verantwoordelijk voor het vinden van mensen om te helpen bij de verkiezingen; ze zorgde er ook voor dat ze hadden wat ze nodig hadden (inclusief koffie!) en dat ze veilig waren, hoewel ze zelf niet bij de verkiezingen werkte (omdat ze een lokale leider is voor het FSLN – dat is tegen de regels).

Zij en haar collega’s regelden vervoer voor de ouderen en gehandicapten die wilden stemmen maar niet naar de stembus konden komen. Virna maakte zich geen zorgen dat het FSLN de verkiezingen zou kunnen verliezen, omdat, zoals zij stelt, er zoveel voordelen zijn geweest voor de bevolking, met inbegrip van openbare en gratis gezondheidszorg, dat het ondenkbaar is dat het grootste deel van de bevolking een einde zou willen maken aan deze diensten. Fanor was het daarmee eens.

Fanor, een jongere plaatselijke leider, vertelde me dat de winnende strategie van het FSLN was: acompañamiento a las familias (het begeleiden van gezinnen) om te helpen in hun behoeften te voorzien. Sinds enige tijd is het FSLN bezig om ervoor te zorgen dat, zoals hij zegt, de Sandinistische regering een sterke en constante aanwezigheid heeft binnen de gezinnen, niet alleen tijdens verkiezingstijd.

Fanor somde een reeks diensten en programma’s van de Sandinistische regering op die hij heeft helpen leveren, waaronder hulp aan ouderen met rolstoelen, voedselverstrekking aan behoeftigen, Plan Techo (het geven van dakbedekking aan achtergestelde gezinnen), gemeentelijke schoonmaak, onderhoud van begraafplaatsen, bekostiging van begrafenisdiensten, verspreiding van informatie over vaccinatie, bouw van gemeenschappelijke woningen, toegang tot schoon water, Bono Productivo (waarbij vrouwen varkens, kippen en koeien krijgen om voedselsoevereiniteit en economisch levensonderhoud van het gezin te stimuleren), en andere.

Plan Techo in actie. [Bron: lavezdelsandinismo.com].Plan Techo in actie. [Bron: lavezdelsandinismo.com].

Deze lokale activiteiten, betoogt hij, vormen slechts één soort hulp die het FSLN biedt aan gezinnen. Het FSLN, zegt hij, werkt aan een reeks andere projecten om de economische groei te stimuleren en om te bouwen aan voedselsoevereiniteit. Hij merkt op dat het FSLN niet vertrouwt op grote bedrijven om de economische groei te stimuleren. Er wordt gewerkt aan economische zelfvoorziening, waarbij prioriteit wordt gegeven aan kleine en middelgrote bedrijven en ondernemingen. Zijn opmerkingen worden ondersteund door de gegevens.

De stimulansen van de Sandinistische regering voor een “volkseconomie” – een economie die in de eerste plaats steunt op de productie van gezinnen, gemeenschappen, coöperaties en verenigingen (kleine en middelgrote producenten/ondernemingen) – zijn sinds de staatsgreep van 2018 dramatisch gegroeid. Hoewel de Sandinistische regering vóór de couppoging van 2018 een volkseconomie ondersteunde, was de afhankelijkheid van de kapitalistische klasse voor het genereren van rijkdom vóór 2018 groter dan daarna.

Nicaraguaanse boerin [Bron: tortillaconsol.com]

Fanor legde me ook uit dat huisbezoeken de sleutel zijn tot hun strategie, omdat gemeenschapsleden vaak niet al hun grieven uiten in openbare fora. Maar in de beslotenheid van hun huizen zijn ze openhartiger over zaken die ze aangepakt willen zien in hun gemeenschappen.

Op die manier fungeren hij en anderen als doorgeefluik tussen leden van de gemeenschap – van alle politieke strekkingen – en hun lokale FSLN-bestuur. Belangrijk is dat de diensten die Fanor en zijn medewerkers helpen verlenen, worden verdeeld ‘Parejo’, voor iedereen, ongeacht politieke kleur. Juliana, een moeder en leider van de FSLN-gemeenschap, onderstreepte dit punt.

Juliana, die voor een familielid zorgt, vertelde me dat zij, als leider van de FSLN-gemeenschap, haar werk ziet als het zorgen voor haar gemeenschap en het verstrekken van overheidssteun aan iedereen die dat nodig heeft, ongeacht politieke overtuiging. Ze begon met het FSLN te werken nadat ze geïnspireerd was geraakt door de overwinning van de Sandinisten in Managua in 1979.

Haar moeder heeft ook een lange geschiedenis van steun aan de Sandinisten. Juliana bereikte haar leiderschapspositie dankzij de internationaal erkende inspanningen van de FSLN op het gebied van gendergelijkheid, waarvoor Nicaragua in 2021 op de eerste plaats in Amerika stond. Zij merkt op dat voordat het FSLN weer aan de macht kwam, er weinig of geen voordelen waren van de regering.

Sinds 2007 heeft ze meegewerkt aan een reeks projecten voor haar gemeenschap. Onlangs heeft ze geholpen bij het opzetten van een elektriciteitsproject voor haar dorp. Sandinisten en niet-Sandinisten hebben voordeel gehaald uit dit project en andere projecten waarbij zij betrokken was, waaronder Plan Techo. Zij merkt op dat zelfs liberalen – een term die gebruikt wordt voor mensen die een of andere factie van de oppositie steunen – kunnen zien wat de regering voor hen tot stand heeft gebracht. Zij merkt zelfs op dat sommige Sandinisten boos worden omdat liberalen banen krijgen bij overheidsinstellingen en deze posten gebruiken om tegen het revolutionaire Sandinistische project te ageren en het te ondermijnen.

Alle drie verwachtten ze dat het FSLN zou winnen, en gaven een beeld van de vrije en eerlijke verkiezingen in vrede in hun respectieve gemeenschappen. Juliana vertelde me dat de meeste mensen in haar gemeenschap ‘s middags na de kerk naar buiten kwamen om te stemmen. Zij vertelde mij dat, omdat een deel van de oppositie had opgeroepen niet te gaan stemmen, ten minste één busmaatschappij die de oppositie steunde, die zondag haar diensten niet aanbood. Dit had een verwaarloosbaar effect op de deelname, omdat de stemlokalen ruim voorhanden waren. Mensen reden, liepen of kregen een lift naar hun stemcentrum.

Rank-and-file Sandinistas

Ik sprak ook met Helena, Danto, en Tamo. Deze mensen steunen de Sandinisten en Helena en Danto identificeren zich als zodanig. Ik heb Tamo niet gevraagd of hij dat ook deed, hoewel het verrassend zou zijn als hij zich niet als Sandinist zou identificeren. Alle drie wezen ze op het belang om te stemmen.

Danto herinnerde zich dat tijdens de Somoza dictatuur, in zijn stad, de stemmen gekocht en betaald werden met 5 córdobas, een nacatamal (een plaatselijk gerecht), en un trago (alcohol). Sandinisten veranderden dat allemaal, zei hij. Sandinisten steunden de meest kwetsbare burgers met alfabetiseringscampagnes, sociale rechten, een wettige wettelijke autoriteit, en het terugdringen van corruptie in de regering.

Sandinistische revolutionaire poster. [Bron: notevenpast.org]

Hij merkte met vertrouwen op dat omdat Sandinismo opkomt voor de armen en Sandinistas goed georganiseerd zijn, het moeilijk zal zijn om de Sandinistische regering omver te werpen. Helena stelt, in dezelfde lijn, dat de Sandinistische regering gezorgd heeft voor ziekenhuizen, scholen, huisvesting, en sociale voorzieningen voor de Nicaraguanen. In de neoliberale jaren, zei zij, hebben zij niets van dat alles gekregen.

Een familielid van haar heeft de ‘Bono Productivo’ ontvangen en is opgeleid om het land te bewerken ter ondersteuning van de economische onafhankelijkheid van de huishoudens en de voedselsoevereiniteit. Zij vertelde mij dat de Sandinisten aan de macht zullen blijven zolang zij de steun van het volk hebben. Ana, een oudere vrouw, vertelde me dat de Sandinisten mensen met een goed geweten zijn. Vooral Daniel Ortega is een goed mens, zegt ze, die de meest behoeftigen helpt. De eerbied voor El Comandante (Ortega) is ook hier beschreven. Tijdens de dictatuur van Somoza heeft zij niet gestemd, maar sedert de triomf van de revolutie heeft zij Sandinistisch gestemd.

Van alle mensen met wie ik sprak, had ik begrepen dat Tamo de minste materiële middelen had. Hij werkt als cuidandero, of iemand die wordt ingehuurd om op het land van iemand anders te wonen om het te bewerken en te beschermen zodat de oogst niet van de eigenaar wordt gestolen. Tamo is verlegen, maar stemde toe om met mij over de komende verkiezingen te spreken. Hij was nog nooit eerder geïnterviewd (zoals op TV, zei hij).

Hij noemde de nieuwe ziekenhuizen, maar besteedde meer tijd aan het praten over de wegen die de Sandinistische regering in de afgelopen 14 jaar heeft aangelegd en hersteld in de stad waar hij vandaan komt – ver weg van waar hij werkt. De wegen, zegt hij, hebben een groot verschil gemaakt voor de mensen in zijn stad, die nu hun “handelswaar” met gemak kunnen verplaatsen en elders kunnen verkopen.

Hij was van plan naar zijn geboortestad terug te gaan om te stemmen, maar door zijn werk was hij niet in staat te stemmen. Behalve Danto konden ook Sandinistas die naar de VS waren vertrokken niet stemmen tijdens deze verkiezingscyclus. Zoals Juliana opmerkt, zou de steun voor de herverkiezing van Daniel Ortega en de Sandinistische regering groter zijn geweest als al deze mensen hadden kunnen stemmen.

De gepoogde Amerikaanse staatsgreep in 2108: de rol ervan in de verkiezingsoverwinning van de FSLN-alliantielijst

Virna, Juliana en Fanor zijn het er allemaal over eens dat het FSLN nu beter georganiseerd is dan voor de poging tot een Amerikaanse staatsgreep in 2018, die voor elk van hen erg moeilijk was om mee te maken. Fanor merkte op dat hij het doelwit was via de sociale media.

Hoewel Fanor teleurgesteld was in sommige jongeren van zijn generatie die aanvankelijk de door de VS gesteunde propaganda geloofden, spande hij en anderen zich tijdens de couppoging samen met families in, om ervoor te zorgen dat hun familieleden zich niet aansloten bij de dodelijke barricades, om een tragedie te voorkomen, die de gemeenschap zou hebben verdeeld. Niet veel mensen in zijn gemeenschap, zegt hij, waren betrokken bij de staatsgreep. Tijdens de couppoging en daarna hebben hij en zijn kameraden gewerkt aan het ontkrachten van de verschillende leugens van de door de VS gefinancierde oppositie.

Fanor vertelt me dat hij wist dat de staatsgreep niet zou werken omdat hij met eigen ogen zag hoezeer gezinnen economisch te lijden hadden onder de revuelta, waardoor ze niet naar en van hun werk konden, ziekenhuizen niet konden bereiken of andere noodzakelijke taken niet konden uitvoeren. Duizenden kleine familiebedrijfjes gingen failliet. Fanor zag hoe boos de leden van de gemeenschap waren over de verwoestingen.

Virna was het voorwerp van aanvallen en beledigingen van haar buren. Ze was verrast omdat ze in haar gemeenschap had gewerkt door hulp te bieden en projecten te begeleiden voor iedereen, ongeacht politieke voorkeur. Op het hoogtepunt van het geweld dacht ze erover haar functie als leider van de FSLN-gemeenschap neer te leggen, maar ze besloot standvastig te blijven in haar werk.

Compañeros beschermden en ontfermden zich over haar, omdat ze goed bekend is in haar gemeenschap. Zij waren bang dat zij het doelwit zou worden van een aanslag, die in het hele land tegen Sandinistas werden gepleegd.

Sandinisten werden het slachtoffer van beledigingen, slagen, martelingen, verbrandingen en moorden; van sommigen werden hun eigendommen vernield of vernield. Virna sprak hartverscheurend over hoe moeilijk het te verdragen was tijdens de couppoging van 2018. Ze huilde, zegt ze, elke keer als er iemand werd gedood, waaronder een jonge man uit haar gemeenschap die in de rug werd geschoten door huurlingen van de oppositie. Haar verhaal onderstreept het belang van vrouwen in het verzet tegen de couppoging van 2018.

Juliana vertelde over soortgelijke angsten tijdens de staatsgreep als gevolg van haar leiderschap in de gemeenschap. Ze ging niet naar de stad omdat ze bang was voor de barricades. Juliana was bang dat ze herkend zou worden als Sandinist en het doelwit zou worden. Ze was doodsbang om naar haar werk te lopen omdat huurlingen van de oppositie die de barricades bemanden haar soms zouden volgen op weg naar haar werk.

Zich inzetten voor een verkiezingsoverwinning van de FSLN is volgens Juliana en anderen één manier om een nieuwe gewelddadige couppoging te voorkomen.

Ondanks een berg bewijs dat het geweld van 2018 een gevolg was van een door de VS gesteunde couppoging, weigeren de westerse media en imperiaal links dit te erkennen. Daarmee verdoezelen, negeren en wissen ze het lijden en de sandinistische doelwitten, die het slachtoffer waren van Amerikaanse agressie via lokale proxies. Iedereen die weigert dit feit te erkennen zal de latere organisatie, prioriteiten en uiteindelijke overwinning van het FSLN bij de stembus niet begrijpen.

Conclusie

Bij gesprekken met gewone werkende mensen in heel Nicaragua vond ik een overweldigende toewijding aan de tweede fase van de Sandinistische revolutie, zelfs onder diegenen die het niet helemaal eens waren met de Sandinistische regering en voortdurend anti-Sandinistische propaganda consumeerden via sociale en andere oppositiemedia.

Voor zowel Sandinisten als niet-Sandinisten kunnen de verwezenlijkingen van de Sandinistische regering sinds haar terugkeer aan de macht in 2007 niet worden ontkend. Bovendien heeft de tweede fase van de Sandinistische revolutie de Nicaraguaanse samenleving helpen veranderen, zodat mensen over het hele politieke spectrum hun openbare diensten beschouwen als een recht dat niet geprivatiseerd mag worden – een recht dat ze bereid zijn te verdedigen.

Dit is met name van belang wanneer het gaat om gezondheidszorg. Investeringen in de gezondheidszorg, met inbegrip van infrastructuur en programmering, hebben veel steun opgeleverd voor de Sandinistische regering. Onlangs is het Ministerie van Volksgezondheid begonnen met het aan-huis vaccineren van mensen voor Covid-19 die, om welke reden dan ook, niet in staat zijn om naar een gezondheidscentrum te gaan maar wel graag gevaccineerd willen worden.

De westerse mainstream media en de linkse imperialisten negeren de stemmen en perspectieven van mensen uit de arbeidersklasse, zoals diegenen die ik geïnterviewd heb, omdat ze niet overeenstemmen met de verhalen van de V.S. en hun proxies. Belangrijk is dat de opvattingen van mijn respondenten niet overeenstemmen met de verhalen die leden van de nu ter ziele gegane MRS (RED: ‘Movimiento Renovador Sandinista’),voedt aan imperiaal links in de V.S.

Uit de door Wikileaks gepubliceerde cables van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken blijkt dat leiders van de MRS informanten van de VS zijn. Ze hebben publiekelijk gelobbyd voor economische oorlogsvoering tegen hun eigen land. Toch doen deze individuen zich voor als links voor een internationaal publiek en verhullen ze hun steun aan de Nicaraguaanse rechtervleugel en de doelen van het Amerikaanse imperium in Nicaragua. [2]

Het is verontrustend dat imperiaal links het venijn van de MRS-leden opvat als de stem van het Nicaraguaanse volk, en de perspectieven negeert van mensen zoals diegenen die ik hier belicht. Wanneer links-imperialisten schrijven en spreken namens het “Nicaraguaanse volk”, bedoelen ze te zeggen namens “mijn vrienden van de MRS en andere leden van de Nicaraguaanse bovenklasse”.

Het belang van de socialeklasse-dimensie in het begrijpen van de Sandinistische overwinning bij de stembus kan niet overschat worden. De FSLN heeft gewonnen omdat zij de steun heeft van de arbeidersklasse.

Hoewel zij de meerderheid vormen, wordt hun perspectief grotendeels genegeerd door de westerse mainstream media en door imperiaal links. Daarentegen wordt het perspectief van de Nicaraguaanse bovenlaag – in het bijzonder haar elites die leven van Amerikaans geld, waarmee grotendeels anti-Sandinistische propaganda wordt betaald – in de westerse wereld uitvergroot en tot prioriteit verheven. Om deze reden heb ik niet gesproken met leden van de Nicaraguaanse bovenlaag.

Opmerking over de term “Imperial Left

Ik gebruik de term “imperial links” naar aanleiding van Vijay Prashad’s antwoord aan David Harvey: “Je bevind je aan een andere kant van het imperialisme!” Ik zeg hetzelfde tegen de linksen in de imperiale kern, die, wat hun bedoelingen ook zijn, weigeren de Nicaraguaanse soevereiniteit te erkennen en zich in een kramp hebben gewrongen om te proberen hun steun aan de pogingen van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken om het regime te veranderen te rechtvaardigen. In plaats van te luisteren naar de Nicaraguaanse arbeidersklasse, zoals ik hier heb gedaan, geven ze pontificaal commentaar, pretenderen ze te spreken namens de Nicaraguanen, oordelend over wat ze niet weten, inclusief hoe socialistisch de socialistisch georiënteerde Sandinistische regering werkelijk is.

Dit is een oude gewoonte van imperiaal links. Waarom kunnen zij niet begrijpen dat alleen de Nicaraguanen mogen beslissen of de Sandinistische regering toegewijd is aan de revolutionaire aspiraties; of zij socialistisch genoeg is; en of zij het waard is gesteund te worden? Het is gemakkelijk om een ontwikkelingsland met de vinger te wijzen wegens zijn onvolmaakte revolutie. Het zou veel moeilijker zijn om je te verzetten tegen het imperium en te werken aan de opbouw van een socialistisch georiënteerd project in de Verenigde Staten, door te luisteren naar en te leren van Nicaraguanen uit de arbeidersklasse die elke dag bezig zijn met de opbouw van dit politieke project.

Geloof hen niet als ze je vertellen dat links verdeeld is. Er is geen verdeeldheid. Links (anti-imperialistisch) schaart zich achter de Sandinistische overwinning in Nicaragua. De rest is ofwel verward ofwel voorstander van een imperialistisch politiek project.

Ik dring er bij imperiaal links op aan zich aan te sluiten bij oproepen die elke Amerikaanse inmenging in de Nicaraguaanse samenleving afwijzen, zelfs als hun Nicaraguaanse vrienden anders willen. Imperiaal links zal niet lijden onder de gevolgen van de agressie van de VS, de EU en de OAS, die alleen maar zal leiden tot economisch lijden en politieke conflicten voor en onder de Nicaraguanen, vooral de meest kwetsbaren. Esteban, Carlos, Yuniel, Joel, Fanor, Danto, Juliana, Virna, en Helena zullen lijden onder de agressie van de V.S., niet jullie.

De unilaterale dwangmaatregelen van de VS tegen Nicaragua zullen de economische pijn van de bevolking doen toenemen en meer mensen dwingen naar de VS te migreren op zoek naar economisch levensonderhoud. De melodramatische reactie van de VS op de Sandinistische verkiezingsoverwinning heeft sommige Nicaraguanen doen geloven dat de Verenigde Staten alle Nicaraguaanse migranten zullen toelaten. Politieke agressie van de V.S. gekoppeld aan economische moeilijkheden die voortvloeien uit sancties zullen de Nicaraguaanse migratie naar de Verenigde Staten doen toenemen. Migratie is de oogst van het imperium.

De 232 internationale begeleiders uit 27 landen hebben de vreedzame, eerlijke en democratische verkiezingen in Nicaragua waargenomen. Overal in het land brak feest uit toen de resultaten bekend werden gemaakt.

Feest na Sandinistische verkiezingsoverwinning. [Bron: radiolaprimerisima.com]

Het FSLN zal gemeenschappen bezoeken om hun grieven, behoeften en verlangens te horen. Gekozen leden van de Nationale Vergadering zullen deelnemen aan deze inspanning, die bedoeld is om het gedurfde plan van de FSLN te ondersteunen om de armoede te verminderen en het welzijn voor alle Nicaraguanen te verhogen. Zoals William Grigsby betoogt, zal Nicaragua in de komende jaren beginnen te oogsten wat de Sandinistische regering 14 jaar lang heeft gezaaid – er is een grote sprong voorwaarts op komst.

Sandinistas zijn nog lang niet klaar met hun revolutionaire project.

Topfoto: Aanhangers van de FSLN-partij van de heer Ortega vieren de Nicaraguaanse verkiezingsuitslag. [Bron: bbc.com]

[1] Met name de NRC kopieerde de informatie van deze ‘Urnas Abiertas’ zonder enige moeite te doen om de bron te controleren. Ze had ik minder dan een minuut kunnen ontdekken dat de organisatie pas sinds mei 2021 bestaat, en dus voor (het saboteren van) deze verkiezingen is opgezet.

“De kiesraad rapporteerde een opkomst van 65 procent, een niveau dat zondag niet is waargenomen in rustige stemlokalen. Open Ballot Boxes, een oppositie-initiatief om de verkiezingen te volgen, meldde dat zijn meer dan 1.450 waarnemers in het land de gemiddelde opkomst hebben geraamd op ongeveer 18 procent. Verkiezingswaarnemers van de EU en de Organisatie van Amerikaanse Staten zijn door het bewind geweerd, en ook journalisten mochten het land niet in.” (laatste pargraaf van het lasterstuk van Frank Kuin in NRC, 9 november 2021″

[2] Van Nicaraguaanse revolutionairen tot informanten van de Amerikaanse ambassade. – Ben Norton, theGrayzone 5 november 2021

Eerdere berichten in het archief: