Internationaal Recht,Middenoosten,VS |
2 april 2024
Bron:   Thierry Meyssan 
Voltaire Netwerk, Paris 2 april 2024 ~~~

De afgelopen zes maanden heeft de Amerikaanse ambassadeur bij de Veiligheidsraad, Linda Thomas-Greenfield, geprobeerd om zoveel mogelijk tijd te rekken zodat de IDF kan winnen in Palestina. Met het ene veto na het andere hoopt ze dat het Westen in Gaza geen derde nederlaag zal lijden, na die in Syrië en Oekraïne. Maar op 22 december erkende het eindelijk dat er humanitaire hulp nodig was voor de burgers die in de steek waren gelaten in deze gesloten enclave. Op 25 maart gaf ze eindelijk toe dat er een staakt-het-vuren moest worden opgelegd aan beide partijen… en beweerde vervolgens onmiddellijk dat de beslissingen van de Raad niet bindend waren.

Ook in de talen: Deutsch ελληνικά English 
Español français italiano Português русский

De afgelopen zes maanden is de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties het toneel geweest van een confrontatie tussen enerzijds voorstanders van de Amerikaanse hegemonie en anderzijds degenen die hopen op een rechtvaardiger wereld. Het bloedbad van meer dan 779 Israëlische burgers, de gijzeling van ongeveer 200 anderen, de verwonding van meer dan 2000 anderen, de administratieve opsluiting (gelijk aan gijzeling) van 2870 Palestijnen, de afslachting van minstens 30.000 Palestijnse burgers en de verwonding van minstens 70.000 anderen vormen de achtergrond van deze strijd. De eerste reactie van het “Amerikaanse Rijk” op de al-Aqsa Flood operatie van het Palestijnse Verzet en het Israëlische antwoord, operatie Iron Swords, was zowel angst als blinde steun. Vanuit het standpunt van Washington was het essentieel om niet opnieuw een nederlaag te lijden na die in Syrië en Oekraïne. De permanente vertegenwoordiger van de VS bij de Veiligheidsraad, Linda Thomas-Greenfield, stemde daarom tegen elk verzoek voor een staakt-het-vuren. Ze kreeg de opdracht om Israël de tijd te geven om te winnen. Daarom sprak ze op 16 oktober 2023 haar veto uit over ontwerpresolutie S/2023/772. Ze zei: “Hamas moet verantwoordelijk worden gehouden voor zijn daden. Hamas vertegenwoordigt het Palestijnse volk niet en heeft niets gedaan om vrede en stabiliteit te bevorderen”. Dat was de eerste leugen. Of je het nu leuk vindt of niet, Hamas werd in 2006 rechtmatig gekozen door de Palestijnen. Het behaalde een relatieve meerderheid (44,45% van de uitgebrachte stemmen).

Op 18 oktober verzette ze zich opnieuw tegen de Braziliaanse ontwerpresolutie S/2023/773. En passant verklaarde ze: “Dit ontwerp negeert het recht op zelfverdediging van Israël”.

Dit argument was haar tweede leugen, vergezeld van haar tweede veto, en dit zou nog vele malen herhaald worden. In dit geval, zoals het Internationaal Gerechtshof (ICJ) bevestigde in zijn advies van 2004, “is het niet van toepassing in het geval van een bezettingsmacht”.

Op 25 oktober presenteerde de Raad zijn eigen conceptresolutie S/2023/792, Een ontwerp dat “nog steeds geen oproep tot een staakt-het-vuren bevat; dat de willekeurige aanvallen op burgers en burgerobjecten in Gaza niet veroordeelt; dat handelingen gericht op het gedwongen verplaatsen van burgers niet veroordeelt”, zei de permanente vertegenwoordiger van Rusland, Vasily Nebenzia, toen hij zijn veto uitsprak.

De permanente vertegenwoordiger van China, Zhang Jun, was veel duidelijker en sprak ook zijn veto uit over de tekst. Hij hekelde een “onevenwichtige” en “dubbelzinnige” tekst met “cosmetische” amendementen die “alles door elkaar halen” en die, als ze waren aangenomen, het “groene licht” zouden hebben gegeven voor grootschalige militaire actie door Israël en de escalatie van het conflict. Erger nog, zei hij, er wordt niet verwezen naar de onderliggende oorzaken van de humanitaire crisis in de Gazastrook en Israël wordt niet aangespoord om zijn blokkade op te heffen of zijn evacuatiebevel op te geven, wat de “afdaling naar de hel” van het gebied alleen maar zal versnellen. De kwestie van de Israëlische bezetting en de oprichting van een Palestijnse staat wordt opzettelijk uit de weg gegaan.

Als reactie op dit spervuur sprak ambassadeur Linda Thomas-Greenfield haar veto uit over de Russische ontwerpresolutie S/2023/795. Omdat de argumenten op waren, betwiste ze het indienen van een voorstel dat zonder overleg was opgesteld.

Geërgerd door deze drie Amerikaanse veto’s nam de Algemene Vergadering op 27 oktober de Jordaanse resolutie ES-10/21 [1] aan met 121 stemmen voor, 14 tegen en 44 onthoudingen. De resolutie is getiteld “Bescherming van burgers en naleving van wettelijke en humanitaire verplichtingen”. De Algemene Vergadering heeft niet de bevoegdheid om te “eisen”, alleen om te “verzoeken”. De resolutie “verzoekt” daarom een onmiddellijke, duurzame en voortdurende humanitaire wapenstilstand die leidt tot het staken van de vijandelijkheden”. De resolutie beveelt ook aan dat alle partijen onmiddellijk en volledig voldoen aan hun verplichtingen onder internationaal recht, inclusief internationaal humanitair recht.

Ambassadeur Linda Thomas-Greenfield streeft nog steeds het doel na om geen Israëlische nederlaag te riskeren, ongeacht de kosten van een overwinning. Ze weigert nog steeds om een halt toe te roepen aan de gevechten, maar is nu bezorgd dat 2,2 miljoen Palestijnen live kunnen sterven op de televisie en mobiele telefoons in de 121 staten die in de Algemene Vergadering hebben gestemd.

Pas op 15 november liet ambassadeur Linda Thomas-Greenfield een Maltees voorstel voor een resolutie aan de Veiligheidsraad, nummer 2712 [2], doorgaan. Zij maakte echter bezwaar tegen het feit dat in de tekst een passage uit de tekst van de Algemene Vergadering werd geciteerd waarin werd opgeroepen tot “een onmiddellijke, duurzame en voortdurende humanitaire wapenstilstand die leidt tot het staken van de vijandelijkheden”. De Raad “roept hoogstens op tot dringende en langdurige humanitaire onderbrekingen en corridors in de hele Gazastrook gedurende een voldoende aantal dagen”. Israël kan zijn oorlog dus voortzetten tot de overwinning, zelfs ten koste van tienduizenden doden.

In Israël lekten voorstanders van vrede een memo van de minister van Inlichtingen, Gila Gamliel, met de titel Alternatieven voor een politieke richtlijn voor de burgerbevolking in Gaza [3]. Het pleit voor de deportatie van de 2,2 miljoen inwoners van Gaza naar de Egyptische Sinaï. Zeer in verlegenheid gebracht verzekerde het kabinet van de premier journalisten die vragen stelden dat deze jonge minister niet belangrijk was en dat ze alleen maar naam probeerde te maken De memo was echter niet bedoeld voor het publiek.

Amichai Eliyahu, de Israëlische minister van Erfgoed, vertelde op Radio Kol Berama dat Israël overweegt om kernwapens te gebruiken in Gaza: “Het is een oplossing… het is een optie”. Vervolgens vergeleek hij de inwoners van de Gazastrook met “nazi’s” en zei dat “er geen niet-strijders zijn in Gaza” en dat het gebied geen humanitaire hulp verdient. “Er zijn geen onschuldige mensen in Gaza”, concludeerde hij.

Op 8 december overrulede de secretaris-generaal, António Guterres, de Verenigde Staten.

Op basis van artikel 99 van het Handvest van de Verenigde Naties riep hij de Veiligheidsraad bijeen. Hij waarschuwde voor een groot risico van een “totale ineenstorting” van het humanitaire hulpsysteem in Gaza, met “catastrofale” gevolgen voor de openbare orde en de regionale veiligheid, om nog maar te zwijgen van de druk die Gazaanse burgers ertoe zou kunnen aanzetten massaal naar Egypte te vluchten [verwijzing naar de nota van Gila Gamliel]. Ambassadeur Linda Thomas-Greenfield houdt echter voet bij stuk. Ze sprak voor de vierde keer haar veto uit over een ontwerpresolutie S/2023/970, ingediend door een groot aantal staten, die “oproept tot een onmiddellijk humanitair staakt-het-vuren”. Ze rechtvaardigde haar beslissing door te zeggen dat de ontwerptekst “onevenwichtig was en niet strookte met de werkelijkheid” en dat de indieners gewijgerd hadden om formuleringen op te nemen die de gruwelijke daden van Hamas tegen Israël op 7 oktober veroordeelden. Ze bekritiseerde ook een ontwerpresolutie die het recht van Israël om zichzelf te verdedigen tegen terrorisme, in overeenstemming met het internationaal recht, niet erkent en stelde dat een “onvoorwaardelijk” staakt-het-vuren onrealistisch en zelfs gevaarlijk zou zijn.

Op 22 december gaf ambassadeur Linda Thomas-Greenfield toe zich te zullen onthouden van stemming over resolutie 2720 [4], een tekst die niet ingaat op de kwestie van de gevechten en zich beperkt tot humanitaire hulp.

Er wordt alleen gevraagd om meer hulp, waaronder brandstof, voedsel en medische benodigdheden. Het eist ook de opening van alle grensovergangen, inclusief Kerem Shalom, en stelt de onmiddellijke benoeming voor van een hoge coördinator voor humanitaire hulp en wederopbouw in Gaza.

Gesterkt door deze steun toonden de revisionistische zionisten hun vastberadenheid om een einde te maken aan de inwoners van de Gazastrook. Bezalel Smotrich, minister van Financiën, Danny Danon, voormalig ambassadeur bij de VN, en de premier zelf, Benjamin Netanyahu, leggen allemaal verklaringen af met deze strekking. Israël legt contacten in het buitenland om deze ongewenste mensen op te nemen. De voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, verklaarde in Caïro dat de EU een miljoen van hen kon opvangen, maar Rwanda, de DRC en Tsjaad ontkenden hun toestemming te hebben gegeven.

Op 12 januari vroeg Algerije de Raad om zich te verzetten tegen de ” verplaatsing ” van inwoners van de Gazastrook.. Deze keer sloot ambassadeur Linda Thomas-Greenfield zich aan bij de consensus. Dertig jaar lang hebben de Verenigde Staten de door de Britten bedachte “tweestatenoplossing” verdedigd. Het idee is om een Joodse staat en een Palestijnse staat te creëren om vooral niet gedwongen te worden om een einde te maken aan de apartheid. Het einde van de apartheid veronderstelt echter de proclamatie van de gelijkheid van alle mensen, of ze nu Joden of Arabieren zijn [5] De Angelsaksen hebben consequent de bi-nationale staat verworpen die de Verenigde Naties in 1947 voor ogen hadden. Ze willen Palestina verdelen om er zeker van te zijn dat de Joden nooit een levensvatbare staat zullen hebben, in de woorden van Lord Herbert Samuel. Om dit te bereiken kunnen ze rekenen op de waanzin van de Israëli’s, maar ze moeten hun fascistische factie, de “revisionistische zionisten” van Jabotinky en Netanyahu, wel in bedwang houden

Op 23 januari woonde secretaris-generaal António Guterres de kwartaalvergadering over Palestina bij. Deze keer werd het op ministerieel niveau gehouden. In navolging van de Angelsaksische strategie noemde hij de “duidelijke en herhaalde” afwijzing van de tweestatenoplossing door de Israëlische regering “onaanvaardbaar”. De tweestatenoplossing, die keer op keer “dood” is verklaard, zou de enige manier zijn om een duurzame en rechtvaardige vrede te bereiken, zei hij. Dit standpunt werd gedeeld door bijna alle van de ongeveer vijftig sprekers, waaronder natuurlijk de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken.

Donderslag bij heldere hemel in Den Haag. Op 26 januari vaardigde het Internationaal Gerechtshof, de interne rechtbank van de Verenigde Naties, een beschermingsbevel uit op verzoek van Zuid-Afrika [6]. Het eiste van Israël dat het maatregelen zou nemen om de Gazanen te beschermen tegen mogelijke genocide. De Raad kwam op 31 januari bijeen om zich over deze uitspraak te buigen.

De Permanente Vertegenwoordiger van Zuid-Afrika, Mathu Theda Joyini, verwijzend naar Ambassadeur Linda Thomas-Greenfield, zei dat de uitspraak volgens haar een duidelijk signaal is aan landen die Israëlische operaties financieren en faciliteren en daarmee mogelijk zelf het Verdrag inzake de voorkoming en bestraffing van genocide schenden. Thomas-Greenfield merkt echter op dat de rechtbank in haar voorlopige bevindingen niet opriep tot een onmiddellijk staakt-het-vuren en ook niet zei dat Israël mogelijk de Genocide Conventie heeft geschonden.

En omdat Israël onmiddellijk na de uitspraak een internationale campagne begon tegen de Organisatie van de Verenigde Naties voor Hulpverlening aan Palestijnse Vluchtelingen in het Nabije Oosten (UNRWA), kondigde Linda Thomas-Greenfield aan dat de Verenigde Staten de financiering van deze organisatie hadden stopgezet. Zonder deze organisatie zal niemand humanitaire hulp in Gaza kunnen verdelen, en kan Israël beweren dat het alles heeft gedaan wat in zijn macht lag. Tel Aviv had de Gazanen graag geholpen, maar helaas was dit niet mogelijk.

Op 20 februari sprak ambassadeur Linda Thomas-Greenfield voor de vijfde keer haar veto uit omdat de door Algerije voorgestelde resolutie S/2024/173 de diplomatieke inspanningen zou belemmeren. In feite “eist het een onmiddellijk humanitair staakt-het-vuren dat door alle partijen moet worden gerespecteerd”, maar Washington wil nog steeds niet dat de Israëlische oorlog wordt stopgezet ondanks het stijgende dodental.

Ambassadeur Zhang Jun is van mening dat de passiviteit van de Verenigde Staten neerkomt op een “groen licht voor de voortzetting van de vijandelijkheden”, met het risico van een regionale vuurzee. Hij is van mening dat hun veto het internationaal recht met voeten treedt, waarbij hij enerzijds de brief aanhaalt die de Secretaris-Generaal aan de Veiligheidsraad heeft gestuurd onder artikel 99 van het Handvest van de Verenigde Naties, en anderzijds de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof (ICJ).

Van zijn kant hekelde ambassadeur Vassili Nebenzia een alternatieve ontwerpresolutie die door de Verenigde Staten werd overwogen als “bescherming die wordt verleend aan hun bondgenoot in het Midden-Oosten” om deze de tijd te geven om de bevolking van Gaza te verdrijven. “Het is een poging om tijd te rekken in het belang van Israël”, zegt hij.

Op 22 februari hoorde de Raad een huiveringwekkende getuigenis van de secretaris-generaal van Artsen zonder Grenzen (AZG). Als bezettingsmacht”, benadrukte de permanente vertegenwoordigster van Zwitserland, Pascale Baeriswyl, “moet Israël zijn verantwoordelijkheden volgens het internationaal recht opnemen, d.w.z. de levering van voedsel en medische producten aan de bevolking verzekeren, zoals het Internationaal Gerechtshof (ICJ) het duidelijk in herinnering heeft gebracht.

Op 22 maart probeerde ambassadeur Linda Thomas-Greenfield haar imago te herstellen. Ze stelde een nieuwe resolutie voor, S/2024/239, waarvan ze hoopte dat die zou worden aangenomen. De tekst “acht het van essentieel belang om een onmiddellijk en duurzaam staakt-het-vuren te bereiken”. Verder worden in punt 19 van de resolutie de beschuldigingen aan het adres van UNRWA herhaald. Tot slot wordt in de preambule verklaard dat “Hamas en andere terroristische groeperingen en gewapende extremistische groeperingen in Gaza niet te zien zijn als verdedigers van de waardigheid of het zelfbeschikkingsrecht van het Palestijnse volk en dat Hamas is bestempeld als een terroristische organisatie”.

Rusland en China spreken hun veto uit over de resolutie. Linda Thomas-Greenfield merkte op: “Ze zien ons liever falen dan dat deze Raad slaagt”.

Op 25 maart geeft ambassadeur Linda Thomas-Greenfield eindelijk toe. In haar land is de campagne voor de presidentsverkiezingen begonnen. In de peilingen staat Joe Biden aan de verliezende kant: een grote meerderheid van zijn kiezers kan hem zijn opeenvolgende veto’s bij de Verenigde Naties niet vergeven. Dus toen de 10 niet-permanente leden van de Raad een nieuwe ontwerpresolutie indienden, S/RES/2728(2024) [7], kneep ze een oogje dicht en sprak ze er geen veto over uit, hoewel zij niet vóór stemt.

De tekst “eist een onmiddellijk humanitair staakt-het-vuren tijdens de maand Ramadan, dat door alle partijen wordt gerespecteerd en moet leiden tot een duurzaam staakt-het-vuren;
eist onmiddellijke en onvoorwaardelijke vrijlating van alle gijzelaars en gegarandeerde humanitaire toegang om in hun humanitaire toegang om te voorzien in hun medische en andere humanitaire behoeften;
en eist verder dat de partijen voldoen aan hun verplichtingen krachtens internationaal recht ten aanzien van alle personen die door hen worden vastgehouden”.

Dit is de tiende tekst die sinds de gebeurtenissen van 7 oktober ter stemming aan de Raad is voorgelegd. Ze kreeg 14 stemmen voor, geen tegen en één onthouding (Verenigde Staten).

Ambassadeur Linda Thomas-Greenfield rechtvaardigde haar onthouding van stemming over deze resolutie, die ze omschreef als “niet-bindend” (sic), en betreurde het feit dat sommige van haar amendementen niet werden aangenomen, in het bijzonder het amendement dat opriep tot het toevoegen van een veroordeling van Hamas. Ze beschuldigde Rusland en China ervan dat ze niet willen dat er langs diplomatieke weg een duurzame vrede wordt bereikt en dat ze dit conflict gebruiken om de Raad te verdelen.

Ambassadeur Zhang Jun was het daar niet mee eens en wees op de verschillen tussen het drie dagen eerder verworpen ontwerp en de nieuwe tekst. Volgens Zhang Jun is de nieuwe tekst “ondubbelzinnig” in zijn eis voor een onmiddellijk staakt-het-vuren, terwijl de vorige tekst, die “vaag en dubbelzinnig” was, voorwaarden vooraf stelde. Bovendien weerspiegelt de laatste tekst de aspiraties van de internationale gemeenschap en geniet hij de steun van de Arabische wereld. In een meer offensieve houding verklaarde hij dat het tijd was voor de Verenigde Staten om te stoppen met “obstructie” van de Raad.

Op 26 maart besprak de Raad de implementatie van de resolutie die twee dagen eerder was aangenomen. Ambassadeur Vassili Nebenzia sprak zijn verbazing uit over de woorden van zijn collega Linda Thomas-Greenfield, die de resolutie als “niet-bindend” had omschreven. “Betekent dit dat de Verenigde Staten afstand doen van artikel 25 van het Handvest, waarin staat dat lidstaten ermee instemmen om de besluiten van de Veiligheidsraad uit te voeren? Amar Bendjama, permanent vertegenwoordiger van Algerije, voegde hieraan toe: ” Zo niet, dan zou het bestaan van dit orgaan op losse schroeven komen te staan.

Mevrouw Linda Thomas-Greenfield was ervan overtuigd dat Israël niet kon verliezen zonder het einde van de Westerse hegemonie in gang te zetten. Haar halsstarrigheid bewees alleen maar dat Washington bereid is om een oogje dicht te knijpen voor elke misdaad die wordt begaan in het belang van de eigen korte termijn. Bovenal zal het bewezen hebben dat de Verenigde Staten het internationaal recht minachten wanneer het in strijd is met hun beleid. Dit is de definitie van een schurkenstaat.

[1] “Protection of civilians and upholding legal and humanitarian obligations”, Voltaire Network, 26 October 2023.

[2] “Security Council resolution calling for humanitarian pauses in Gaza”, Voltaire Network, 15 November 2023.

[3] “Memo Israëlisch ministerie van Inlichtingen beveelt deportatie van inwoners van Gaza naar Egypte aan”, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 1 november 2023.

[4] “Resolution 2720 on humanitarian aid to Gaza”, Voltaire Network, 22 December 2023.

[5] “Weigering om een volk te helpen dat door genocide wordt bedreigd”, door Hassan Hamadé , Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 25 maart 2024.

[6] “De voorlopige maatregelen van het Internationaal Gerechtshof”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 30 januari 2024.

[7] “Security Council Resolution 2728 demanding a humanitarian ceasefire in Gaza”, Voltaire Network, 25 March 2024.

Gerelateerd (berichten in dit archief):