Latijns Amerika,VS |
19 december 2022
Door Saheli Chowdhury 
orinocotribune 14 december 2022 ~~~

De fascistische rechtervleugel van Peru kon op woensdag 7 december eindelijk doen wat het al meer dan een jaar probeerde: Pedro Castillo, de gekozen president van het land, afzetten. De machtsstrijd tussen de regering enerzijds en het parlement en de rechterlijke macht anderzijds, die was begonnen op de dag dat de afgezette president, Pedro Castillo, aantrad, culmineerde in een parlementaire staatsgreep. In veel opzichten was te verwachten dat dit elk moment zou gebeuren, maar toch gebeurde het vrij plotseling en onverwacht op 7 december 2022.

De gebeurtenissen van 7 december

Die ochtend kondigde Castillo in een bericht aan de natie de ontbinding van het Congres en de vorming van een “buitengewone noodregering” aan. Hij kondigde ook aan dat er zo snel mogelijk nieuwe parlementsverkiezingen zullen worden uitgeschreven en dat het nieuwe Congres dat via die verkiezingen wordt verkozen, binnen een termijn van maximaal negen maanden een nieuwe grondwet zal opstellen. Tot die tijd zal het land worden geregeerd door de noodregering. Castillo kondigde ook een reorganisatie van de rechterlijke macht en het Constitutionele Hof aan. Een nieuwe grondwet was een van Castillo’s belangrijkste verkiezingsbeloften.

In zijn boodschap beschuldigde Castillo de meerderheid van de Congresleden ervan gehoor te geven aan “racistische en elitaire belangen” en niets anders te doen dan het plannen van “de presidentiële vacantverklaring, schorsing, een grondwettelijke aanklacht of aftreden tegen elke prijs”. “Ze hebben chaos gecreëerd om de regering te controleren, waarbij ze de volkswil en de grondwettelijke orde omzeilen,” verklaarde hij.

Op woensdag zelf zou het Congres een motie bespreken om de president uit zijn functie te ontheffen wegens “permanente morele onbekwaamheid”, een dubbelzinnig middel om een president te ontheffen dat van alles kan betekenen. Dit was de vierde poging om hem van het presidentschap te ontheffen, en de derde wegens “onbekwaamheid”. Na Castillo’s aankondiging ging het Congres snel te werk en keurde de motie van vacature zonder enige discussie goed, met 101 stemmen, veel meer dan de vereiste 87 stemmen. Verschillende Congresleden van partijen die Castillo steunden stemden voor de vacature, terwijl zeven van de negentien ministers ontslag namen nadat de president het Congres had ontbonden.

Vervolgens werd Pedro Castillo, alsof alles voorbedacht was, gearresteerd en naar het hoofdbureau van de politie van de prefectuur van Lima gebracht. De procureur-generaal van Peru, Daniel Soria Luján, diende bij de nationale openbare aanklager Patricia Benavides een strafklacht in tegen Castillo “wegens vermeende opruiing, misbruik van gezag en ernstige verstoring van de openbare orde”.

Later die middag werd vicepresident Dina Boluarte door het Congres beëdigd als nieuwe president.

De strijdkrachten en de Peruaanse nationale politie steunden de stap van Castillo niet en riepen in een gezamenlijke verklaring “de burgers op kalm te blijven en vertrouwen te hebben in de wettelijk vastgestelde staatsinstellingen”.

De volgende dag besloot het Hooggerechtshof van Voorbereidend Onderzoek tot een voorlopige hechtenis van 7 dagen voor Castillo.

Door wie is de staatsgreep gepleegd?

Peruaanse en internationale media, Castillo’s tegenstanders en zelfs enkele van zijn voormalige medewerkers, waaronder de nu de facto president Dina Boluarte, bestempelden Castillo’s besluit om het Congres te ontbinden als een “staatsgreep”, terwijl zijn afzetting door de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) werd bejubeld als “herstel van de democratie”. Ondanks al dit lawaai moet worden verduidelijkt dat wat Castillo deed legaal en grondwettelijk was, hoewel slecht gepland en slecht uitgevoerd.

Artikel 134 van de huidige grondwet van Peru, die sinds 1993 van kracht is, verleent de president van het land de bevoegdheid om het Congres onder bepaalde omstandigheden te ontbinden. Het luidt als volgt:

De president van de republiek heeft de bevoegdheid het Congres te ontbinden indien het twee kabinetten heeft afgekeurd of zijn vertrouwen heeft opgezegd. Het ontbindingsdecreet bevat een oproep tot verkiezing van een nieuw Congres. Deze verkiezingen worden gehouden binnen vier maanden na de ontbinding van het Congres, zonder wijziging van het bestaande kiesstelsel.

De grondwet bepaalt geen vaste periode waarin de handelingen van afkeuring of het opzeggen van vertrouwen moeten hebben plaatsgevonden, behalve dat zij in dezelfde presidentiële termijn moeten plaatsvinden. Tijdens Castillo’s 16 maanden durende regeringsperiode heeft het Congres meermaals zijn vertrouwen geweigerd en een aantal van zijn ministers afgekeurd, waardoor de president hen uit hun functie moest zetten. Het eerste slachtoffer van het putschistische Congres was Castillo’s eerste minister van Buitenlandse Zaken, Héctor Béjar, die als terrorist werd afgeschilderd en binnen enkele weken na zijn benoeming moest aftreden. Kort daarna werd de president gedwongen zijn hele kabinet te veranderen. Het laatste incident vond plaats op 9 november, toen het Congres het vertrouwen weigerde in het verzoek van premier Aníbal Torres om een zitting over een constitutionele hervorming. Torres nam op 25 november ontslag. Betssy Chávez, die Castillo tot vervanger van Torres benoemde, was door het Congres afgekeurd toen zij nog minister van Arbeid was.

Dit was nog niet alles. Het rechtse meerderheidscongres, gesteund door de rechterlijke macht en de media, saboteerde Castillo’s regering vanaf de eerste dag systematisch, waardoor hij geen enkele van zijn verkiezingsbeloften kon nakomen. Het stelde een commissie in om een verkiezingsfraude te onderzoeken die nooit heeft bestaan – een fraude die zou zijn gepleegd door Castillo’s presidentiële campagne, hoewel rechts de verkiezingsautoriteiten controleerde en nog steeds controleert. Het probeerde hem drie keer te ontslaan wegens “permanent moreel onvermogen”. Het begon een politiek proces tegen hem wegens beschuldigingen van corruptie, hoewel de president grondwettelijke immuniteit geniet tegen dergelijke vervolging. Voor de derde vacature probeerde het Congres Castillo af te zetten wegens “verraad tegen het vaderland”, een absurde beschuldiging gebaseerd op de sympathie die hij in een interview had uitgesproken voor het verzoek van Bolivia om toegang tot de zee.

De ongrondwettelijke aanvallen van het Congres hielden daar niet mee op. Het eigende zich de macht toe van een constituerende vergadering en wijzigde 50 artikelen van de grondwet, allemaal met de zegen van de rechterlijke macht. Het beknotte het recht van het volk om een referendum over een grondwetgevende vergadering uit te schrijven door handtekeningen te verzamelen, en nam een wet aan die het Congres de bevoegdheid gaf om een oproep van het volk tot een referendum te verwerpen, waardoor de verwezenlijking van een dergelijke stemming vrijwel onmogelijk werd. Op 1 december keurde de constitutionele commissie van het Congres een regel goed die de “tijdelijke schorsing” van de president voor maximaal 36 maanden mogelijk maakt, met een gewone meerderheid van slechts 66 stemmen, in plaats van de 87 die vereist zijn voor een presidentiële vacantstelling. Dit was waarschijnlijk de druppel voor Castillo.

In werkelijkheid zag de corrupte, racistische en oligarchische rechtervleugel van Peru de overwinning van een inheemse vakbondsman die een programma van sociaal-economische rechtvaardigheid en nationale soevereiniteit beloofde, als een bedreiging voor de bevoegdheden en privileges die zij al eeuwenlang genieten. Daarom had die oligarchie een felle lastercampagne tegen Castillo gelanceerd nog voor hij de verkiezingen won, en toen hij eenmaal won, weigerden ze het resultaat te erkennen. De president van Venezuela, Nicolás Maduro, wees terecht op de werkelijke reden voor de staatsgreep: “De oligarchische elites willen niet toestaan dat een eenvoudige leraar het presidentschap wint en probeert te regeren voor het volk. Met de staatsgreep probeerden zij een boodschap te sturen naar de sociale en volksbewegingen: ‘We laten jullie niet regeren’.”

Jeanine Áñez 2.0?

Het afzetten van een gekozen president en de overhaaste beëdiging van een de facto president doet denken aan de coup tegen Evo Morales van Bolivia in 2019, hoewel er belangrijke verschillen zijn. De regering van Pedro Castillo, hoewel democratisch en gematigd progressief, kon niet worden beschouwd als socialistisch of revolutionair, en zijn vervangster Dina Boluarte, hoewel geen “linkse activiste” of “sociale leider”, is niet bepaald Jeanine Áñez, de xenofobe fascistische ex-senator van Bolivia die door Boliviaans extreem-rechts en hoge ambtenaren van het leger in de plaats van Morales werd gezet. Het Peruaanse Congres heeft nog twee zaken lopen tegen Boluarte, wegens beschuldigingen van corruptie en belangenverstrengeling. De mogelijkheid bestond dat het Congres haar onder druk zou zetten om af te treden als vice-president, in welk geval het presidentschap van de natie zou zijn overgegaan naar de voorzitter van het Congres, José Williams Zapata, een militaire generaal die tijdens zijn carrière beschuldigd werd van moordpartijen en schendingen van de mensenrechten. In feite was Williams enkele minuten president van het land, voordat hij de leiding overdroeg aan Boluarte.

In tegenstelling tot Áñez heeft Boluarte haar eigen achterban verraden, evenals de president met wie ze in de verkiezingen van 2021 meedeed en als vicepresident in zijn regering diende. Ze beschuldigde Castillo publiekelijk van “het plegen van de afbraak van de constitutionele orde met de ontbinding van het Congres”, waarmee ze de rechtervleugel herhaalde. Ze begon haar eerste toespraak als de facto president met dezelfde beschuldiging: “Zoals we allemaal weten is er een poging tot staatsgreep geweest, gepromoot door de heer Pedro Castillo, die geen steun heeft gevonden in de instellingen van de democratie en de straten.”

“Bewust van de enorme verantwoordelijkheid” die zij op zich moet nemen, riep Boluarte op tot “de breedst mogelijke eenheid van alle Peruanen” en vroeg om een “politieke wapenstilstand om een regering van eenheid te installeren”, een verzoek dat zij richtte tot een parlement dat gewend is presidenten naar believen af te zetten. “Het is aan ons om te praten, te dialogeren en tot een akkoord te komen, iets wat zo eenvoudig is maar de afgelopen maanden zo onuitvoerbaar is gebleken,” voegde ze eraan toe, zonder te vermelden dat het Congres zelf dit onmogelijk heeft gemaakt.

In dezelfde geest kondigde Boluarte aan dat haar “eerste maatregel zal zijn de corruptie in al haar lelijke verschijningsvormen aan te pakken”. “Ik heb met afschuw gezien hoe de pers en de rechterlijke macht schandelijke daden van diefstal van het geld van alle Peruanen hebben gemeld,” vervolgde ze, waarmee ze haar vertrouwen stelde in twee instellingen die volledig door rechts worden gedomineerd. Ze beloofde samen te werken met de rechterlijke macht, de procureur-generaal en de nationale openbare aanklager, instanties die openlijk vijandig stonden tegenover de regering Castillo.

Wat misschien nog het meest aan Áñez doet denken, was Boluarte’s blijk van steun en dankbaarheid voor de strijdkrachten en de nationale politie, die zij “fundamentele instellingen van de democratie” noemde, in een land dat jaren van militaire dictatuur en een dictatoriaal regime – dat van Alberto Fujimori- heeft gekend. De dochter van Fujimori, Keiko Fujimori, die de presidentsrace verloor van Castillo, sprak haar steun en die van haar partij, de extreem-rechtse Fuerza Popular, uit voor Boluarte. “Dit is geen tijd voor ideologieën, noch rechts, noch links. President Boluarte, wij wensen u succes met de vorming van een regering van nationale eenheid”, schreef ze op sociale media. De Amerikaanse regering en de OAS erkenden de nieuwe de facto president, zoals ze dat drie jaar geleden in Bolivia deden.

De westerse liberale media lieten er geen gras over groeien en lanceerden de gebruikelijke identiteitspropaganda, waarbij ze gebruik maakten van het feit dat Boluarte een vrouw was, en de eerste vrouw die tot president van Peru werd benoemd, net als in het geval van Bolivia. Boluarte zelf speelde identiteitspolitiek, maar niet feministisch. Ze presenteerde zichzelf als een dochter van het Peruaanse platteland, van nederige afkomst, waarschijnlijk om Castillo’s achterban tegemoet te komen. “Ik kom uit het binnenland, ik ben geboren en opgegroeid in een kleine stad in Peru, als jongste dochter van een grote familie die in onzekerheid leefde en opgroeide in de genegenheid van mijn ouders,” zei ze tegen het einde van haar toespraak. “Ik zet me in voor het land om ervoor te vechten dat de nobodies, de uitgeslotenen, de buitenstaanders, de kans en de toegang krijgen die hun historisch gezien ontzegd is.”

Gebruikelijke politieke instabiliteit

Pedro Castillo is het recente, maar zeker niet het laatste, slachtoffer van de politieke instabiliteit die in Peru gebruikelijk is geworden. In het nabije verleden was Ollanta Humala (2011-2016) de laatste Peruaanse president die zijn ambtstermijn afmaakte. Sindsdien heeft Peru zes presidenten gehad, waarvan er slechts twee door het volk werden verkozen: Pedro Pablo Kuczynski in 2016 en Pedro Castillo in 2021. Van de zes werden er vijf door het Peruaanse Congres afgezet op beschuldiging van corruptie of institutionele ineenstorting, en het is onzeker hoe lang de laatste in het regeringspaleis, Dina Boluarte, het zal volhouden, hoewel zij volhoudt dat zij het mandaat van Castillo, dat in juli 2026 afloopt, zal voltooien. Onder druk van protesten heeft zij echter aangekondigd dat zij het Congres zal verzoeken vervroegde verkiezingen uit te schrijven, in april 2024.

Kuczynski, die in 2016 aan de macht kwam door in de tweede ronde de presidentsverkiezingen te winnen als “centrumrechtse liberaal” met steun van de VS, verloor zijn aantrekkingskracht binnen enkele maanden toen zijn rol in de corruptie met het beruchte Braziliaanse bouwbedrijf Odebrecht aan het licht kwam. Zijn definitieve val kwam echter nadat hij in 2017 een humanitair pardon had verleend aan de gevangen dictator Alberto Fujimori, wat leidde tot opstanden in heel Peru en de aankondiging van een motie van wantrouwen door het Congres. Voordat die motie kon worden besproken, lekten er video’s uit waarop te zien was hoe Fujimori’s zoon, Kenji Fujimori, parlementsleden omkocht om tegen de motie te stemmen. Kuczynski trad in maart 2018 af te midden van het daaropvolgende schandaal. Zijn opvolger was zijn vicepresident Martín Vizcarra, wiens ambtsperiode werd gekenmerkt door voortdurende confrontaties met het Congres. In september 2019 ontbond hij het Congres op grond van artikel 134, maar kreeg niet de gewenste steun van het in januari 2020 gekozen nieuwe Congres, dat hem uiteindelijk in november van dat jaar afzette wegens beschuldigingen van corruptie. Aangezien er geen vicepresident in de rij stond, ging het presidentschap van de natie over naar de toenmalige voorzitter van het Congres, Manuel Merino. Er braken echter protesten uit tegen de afzetting van Vizcarra, en nadat twee demonstranten waren gedood door repressie van de politie, moest Merino al na vijf dagen aftreden, op 15 november 2020. Bij gebrek aan een lijn van opvolging koos het Congres als interim-president Congreslid Francisco Sagasti, wiens partij, de centristische Partido Morado, de motie van vacature tegen Vizcarra niet had gesteund. Sagasti slaagde erin de resterende zes maanden van Kuczynski’s oorspronkelijke termijn in die functie te blijven en het presidentschap over te dragen aan de gekozen president, Pedro Castillo.

Castillo won de presidentsverkiezingen van 2021 in de tweede ronde als linkse kandidaat voor de zelfbenoemde marxistisch-leninistische partij Perú Libre, met een kleine marge tegen Keiko Fujimori, maar de rechtervleugel, met volledige steun en medewerking van de heersende media, lanceerde zijn plannen om zich van hem te ontdoen nog voordat hij kon aantreden. Het Congres, waarin zijn partij een minderheid vormde, probeerde zijn regering vanaf het begin te dwarsbomen, en de daaruit voortvloeiende politieke instabiliteit dwong de president in minder dan anderhalf regeringsjaar vijf kabinetten te benoemen en 80 ministers te benoemen, wat zelfs voor Peru een record is.

Het verhaal zou niet compleet zijn zonder het merkwaardige geval van Mercedes Aráoz, die slechts één dag als “waarnemend president” fungeerde. Aráoz was de tweede vice-president van Kuczynski, en werd dus vice-president toen Vizcarra aantrad. Nadat Vizcarra de procedure om het Congres in september 2019 te ontbinden in gang had gezet, veroordeelde Aráoz dit openlijk, en stemde hij ermee in om op 30 september 2019 door datzelfde Congres te worden beëdigd als “waarnemend president”, in een poging om een parallelle regering in de stijl van Juan Guaidó op te zetten, die ook doet denken aan wat er gebeurde nadat Castillo de ontbinding van het Congres had aangekondigd. Maar toen won Vizcarra de strijd tegen het Congres en moest Aráoz op 1 oktober 2019 haar “functie” neerleggen.

In deze context worden de institutionele reorganisatie en de opstelling van een nieuwe grondwet, taken die president Castillo wilde uitvoeren voordat hij werd afgezet, essentieel voor de totstandbrenging van een echt machtsevenwicht tussen de verschillende takken van de staat.

Castillo’s grootste fout

De grootste fout van Pedro Castillo was dat hij bleef regeren onder de grondwet van 1993, opgesteld tijdens het regime van dictator Alberto Fujimori (1990-2000). Hoewel een nieuwe grondwet een van zijn belangrijkste verkiezingsbeloften was, stelde hij het uitschrijven van verkiezingen voor een grondwetgevende vergadering uit, in een poging het racistische oligarchische rechts dat hem haat te paaien, zodat ze hem zouden laten regeren, totdat het Congres, gedomineerd door diezelfde rechtervleugel, de macht van het volk om een referendum over de grondwetgevende vergadering te eisen ernstig beperkte.

“De grondwet van 1993 blijft ons regeren. Pedro Castillo is gearresteerd, en helaas zal hij de gevolgen ondervinden van het feit dat hij met de grondwet van 1993 is blijven regeren,” aldus Rogelio Rivas Toro, coördinator van RUNASUR in Peru.

De Venezolaanse journalist Clodovaldo Hernández wees op hetzelfde, toen hij uitlegde hoe het bijeenroepen van een constituerende vergadering en het opstellen van een nieuwe grondwet een beslissende factor is geweest voor het voortdurende verzet van de Venezolaanse regering tegen alle interne en externe aanvallen, couppogingen en invasiepogingen van de VS en de serviele binnenlandse rechtervleugel:

Als de bijeenroeping van een nationale grondwetgevende vergadering niet het eerste decreet van Chávez was geweest, als hij zich had neergelegd bij het regeren volgens de grondwet van 1961, zou hem hoogstwaarschijnlijk een vergelijkbaar lot zijn beschoren als Castillo, met onmogelijke obstakels voor het doorvoeren van de door de kiezers verwachte hervormingen en een eeuwigdurend politiek conflict dat zou zijn geëindigd met zijn verdrijving uit Miraflores of, in het beste geval, met een korte ambtstermijn van vijf jaar.

…

De wijziging van de grondwettelijke orde stelde de Bolivariaanse Revolutie in staat zich te wapenen tegen de typische samenzweringen van de onlangs verdreven elites en te reageren op kritieke situaties die sinds de begindagen van de Revolutie opdoken.

Het was geen gemakkelijke taak; Chávez werd van alle kanten tegengewerkt, onder meer door het ontbreken van een wettelijk kader, aangezien hij de rechtse staat van de Vierde Republiek had geërfd, die sterk lijkt op die in Peru. Chávez bleef echter trouw aan de mensen die hem steunden, en dat was zijn grootste kracht waardoor zijn regering het grondwettelijk proces tegen alle verwachtingen in tot een goed einde kon brengen.

De sociale bewegingen van Peru, die met hun stemmen Castillo tot president hebben gemaakt, eisen al maanden dat er een constituerende vergadering wordt belegd en dat het Congres wordt ontbonden. In tegenstelling tot Hugo Chávez is Castillo echter voortdurend naar centrumrechts opgeschoven, heeft hij dubieuze ministeriële benoemingen gedaan, waaronder enkele rechtse, is hij uit zijn eigen partij gestapt toen de tegenstellingen en spanningen toenamen, heeft hij zelfs de OAS in Peru uitgenodigd en dit Amerikaanse “ministerie van koloniën” verzocht zijn Inter-Amerikaans Democratisch Handvest in werking te stellen om hem te beschermen tegen de destabilisatiepogingen van het Congres.

“We hebben president Castillo altijd gezegd dat het hem aan ervaring ontbreekt om te regeren, maar dat kan worden afgedekt met goede adviseurs, dat kan worden afgedekt door naar het volk te luisteren,” verklaarde Rivas Toro. “De verschillende organisaties die hem hebben gesteund, hebben hem herhaaldelijk gezegd: ‘President, je moet je omringen met loyale en consistente mensen'”, advies dat de president blijkbaar niet heeft opgevolgd. Toen hij een jaar geleden eindelijk probeerde te doen wat hij had moeten doen, waren zijn handen al gebonden.

Wat ons te wachten staat

De staatsgreep in slow motion in Peru is geconcretiseerd, en voorlopig heeft rechts alle bevoegdheden van de staat in handen. Castillo heeft vanuit de gevangenis bij Mexico een verzoek om politiek asiel ingediend, en de Mexicaanse autoriteiten onderzoeken de mogelijkheden om de afgezette president uit de gevarenzone te halen, zoals zij dat ook voor Evo Morales hebben gedaan. Ondertussen heeft de procureur-generaal van Peru een grondwettelijke klacht tegen Castillo ingediend bij de subcommissie voor grondwettelijke aanklachten van het Congres wegens “rebellie, samenzwering en ernstige verstoring van de openbare orde”. Drie van zijn naaste medewerkers – voormalige ministers Betssy Chávez, Willy Huerta en Roberto Sánchez – zijn genoemd als medesamenzweerders. Een andere naaste medewerker, voormalig premier Aníbal Torres, die deel uitmaakte van Castillo’s juridische verdediging, wordt naar verluidt ook voor dezelfde beschuldigingen onderzocht en is gedwongen onder te duiken. Boluarte regeert voorlopig, maar de kans is groot dat rechts haar zal gebruiken zolang zij hun belangen dient en zich daarna van haar zal ontdoen.

Terwijl rechts probeert de cirkel rond Castillo te sluiten, zijn in het hele land protesten uitgebroken waarin wordt opgeroepen tot het aftreden van Boluarte, de bevrijding van Castillo, de ontbinding van het Congres en vervroegde algemene verkiezingen, naast de eis van een constituerende vergadering. De de facto president heeft de noodtoestand uitgeroepen in de departementen Apurimac, Arequipa en Ica, waar de grootste demonstraties plaatsvinden, en op het moment van schrijven zijn zeven demonstranten omgekomen door gewelddadig politieoptreden, maar dit alles heeft de protesten niet kunnen temperen. Terwijl de demonstraties voor het Congresgebouw doorgaan, en er wegblokkades en overnames van luchthavens zijn, en mensen uit gemeenschappen in het hele land naar Lima blijven marcheren, heeft een aantal vakbonden en sociale bewegingen gezamenlijk een nationale staking voor onbepaalde tijd uitgeroepen. Het valt nog te bezien of de Peruaanse autoriteiten de protesten tot bedaren kunnen brengen zoals ze dat in 2020 deden door de benoeming van Sagasti, of dat de sociale bewegingen en de vakbonden de autoriteiten kunnen dwingen toe te geven aan hun eisen.

De staatsgreep in Peru moet ook worden gezien in de context van de bredere oorlog tegen de nieuwe Pink Tide in de regio. De dag voordat Castillo werd afgezet en vastgezet, heeft het rechtse team van justitie en media in Argentinië vicepresident Cristina Fernández de Kirchner uit de presidentsverkiezingen van volgend jaar gehaald, via een duidelijk proces van lawfare, dat doet denken aan de lawfare tegen de Braziliaanse Lula da Silva in 2018. In de jaren daarvoor werden Dilma Rousseff en Fernando Lugo net als Castillo via parlementaire coups uit het presidentschap van respectievelijk Brazilië en Paraguay gezet. Er is een gewelddadige couppoging gaande in Bolivia, waar extreem-rechts in Santa Cruz als voorwendsel gebruikt maakt van zoiets eenvoudigs als het uitstellen van de volkstelling. We kunnen ook niet voorbijgaan aan de voortdurende “zachte couppogingen” tegen de president van Mexico, Andrés Manuel López Obrador. Ondertussen handhaaft het imperialistische Westen onder leiding van de Verenigde Staten totale economisch-financiële blokkades en wereldwijde lastercampagnes tegen Cuba, Venezuela en Nicaragua. Het Westen en zijn regionale arm, Latijns-Amerikaans rechts, lijken dus een hybride wapenarsenaal in te zetten tegen de nieuwe Roze Vloed, inclusief geraffineerde wapens als een parlementaire staatsgreep, wetsverkrachting en de “gerechtelijke partij“, die allemaal in Peru werden ingezet.

Topfoto: Een man houdt een bord omhoog met de beeltenis van president Dina Boluarte waarop staat: “Moordenaar.” Voor de zesde dag op rij demonstreerden honderden mensen door de hoofdstraten van Lima om de vrijlating van voormalig president Castillo en de sluiting van het Peruaanse Congres te eisen. Lucas Aguayo Araos/picture alliance via Getty Images.

Saheli Chowdhury komt uit West-Bengalen, India, studeert natuurkunde als beroep, maar heeft een passie voor schrijven. Ze is geïnteresseerd in geschiedenis en volksbewegingen over de hele wereld, vooral in het Zuiden. Ze levert bijdragen en werkt voor Orinoco Tribune.

[Voorwoord red: Het is goed om de westerse wereldhegenomie, waar Nederland bovenmatig aktief deel van uitmaakt, in de context te zien van de misdadige sabotage van het westen en de door haar gecreeerde en gesteunde oligarchie, die vele honderden jaren lang de democratische, humanitaire en economische ontwikkelingen in derdewereldlanden tegenhoudt. Onderstaande analyse van de tragische actualiteit in Peru is daar een typisch voorbeeld van]

[Nawoord red: Het is essentieel om de westerse wereldhegenomie, waar Nederland bovenmatig aktief deel van uitmaakt, in de context te zien van de misdadige sabotage van het machtsblok en de door haar gecreeerde en gesteunde oligarchie, die vele honderden jaren lang de democratische, humanitaire en economische ontwikkelingen in zgn. derdewereldlanden tegenhoudt. Deze analyse van de tragische actualiteit in Peru is daar een typisch voorbeeld van.
Voor meer informatie: overweeg onderstaande artikelen in dit archief (subarchief LA&caribic)