Venezuela |
2025-06-23
Bron: Francisco Dominguez 
countercurrents.org 16 juni 2025 ~~~

Aan de vooravond van de presidentsverkiezingen in Venezuela op 29 juli 2024 voorspelden Guardian-correspondenten Tiago Rogero (in Rio de Janeiro) en Sam Jones (in Madrid) dat de verkiezingen “een einde zouden kunnen maken aan 25 jaar socialistisch bewind”. Dat gebeurde niet. De volgende dag, 30 juli besteedde een andere groep Guardian-correspondenten prominent aandacht aan de extreemrechtse Venezolaanse politica Maria Corina Machado en citeerde haar bewering dat “Maduro’s vertrek onvermijdelijk was”. Toch werd Nicolas Maduro op 10 januari 2025 ingehuldigd als de herkozen president voor de termijn 2025-2031.

De presidentsverkiezingen van juli 2024 werden gevolgd door de verkiezingen voor de afgevaardigden van de Nationale Assemblee en van alle 24 gouverneurschappen van Venezuela’s federale structuur op 25 mei 2025. De door de VS gefinancierde extreemrechtse oppositie van Venezuela, geleid door Machado, boycotte de stemming. Corporate mediakanalen – waaronder de New York Times, The Washington Post, Le Monde, El País, de BBC en anderen – frameden hun berichtgeving door de verkiezing als “verdeeld” te bestempelen en Machado’s bewering dat “85% van het electoraat het regime niet zou gehoorzamen en nee heeft gezegd” uitgebreid te citeren. In werkelijkheid portretteerde ze de boycot van de oppositie ten onrechte als een politieke overwinning, waarbij een wijdverspreide afwijzing van de kiezers werd gesuggereerd.

In tegenstelling tot de presidentsverkiezingen van juli 2024 – toen extreem-rechtse facties aanzetten tot straatgeweld waarbij 27 doden vielen door toedoen van gewapende bendes, waaronder twee gewapende aanvallen op het presidentieel paleis – verliepen de parlements- en gouverneursverkiezingen van 25 mei 2025 (Venezuela’s 32e verkiezingsproces) kalm en vreedzaam. De boycot door extreem-rechts was echter niet slechts een vreedzaam protest tegen een verkiezing georganiseerd door een regering die ze weigeren te erkennen. Hun acties gingen veel verder dan dat.

Op 28 mei meldde de minister van Binnenlandse Zaken van Venezuela, Diosdado Cabello, de arrestatie van meer dan 70 personen van verschillende nationaliteiten (Venezolaanse, Colombiaanse, Amerikaanse, Argentijnse, Spaanse, Ecuadoraanse, Servische, Albanese en anderen). Verschillende door het buitenland gefinancierde ‘NGO’s’ bleken bij het complot betrokken te zijn. De autoriteiten namen explosieven, aanvalsgeweren en andere militaire uitrusting in beslag die bedoeld waren voor aanslagen op buitenlandse ambassades, ziekenhuizen, hulpdiensten, elektriciteitsonderstations, politiebureaus en prominente politici – vooral oppositieleden die aan de verkiezingen hadden deelgenomen. De verdachten waren Venezuela binnengekomen via Colombia. Cabello onthulde ook dat het leger van Venezuela in de afgelopen tien dagen bijna 60 aanvallen op olie-installaties had verijdeld. Het bewijsmateriaal wees erop dat de terroristische groep geleid werd door extreem-rechtse leiders van Venezuela.

Dit was niet hun eerste poging. De regering heeft ook melding gemaakt van de arrestatie van huurlingen uit Trinidad en Tobago die banden hadden met een breder netwerk dat was getraind in Ecuador – een land dat nu naar verluidt een draaischijf is voor de export van cocaïne. Een blik op de kaart onthult de omsingeling van Venezuela door vijandige, door de VS geallieerde troepen: Guyana, Ecuador, Colombiaanse drugshandelaars en SOUTHCOM in het noorden [op Aruba, Bonaire Curacoa en in de zee eromheen] en verder noordwaarts.

Machado’s boycotstrategie had een averechtse uitwerking en breekt haar reeds verdeelde coalitie nog verder op toen verschillende voormalige boycotters besloten om zich kandidaat te stellen en hun aanhangers opriepen om te gaan stemmen. Het resultaat? Chavismo behaalde 253 van de 285 stemmen voor de Nationale Assemblee en 23 van de 24 gouverneurschappen, inclusief de verkiezing van een gouverneur voor Guayana Esequiba – een gebied dat Venezuela claimt. Het enige gouverneurschap dat niet door Chavismo werd gewonnen, Cojedes, ging naar Alberto Galíndez, een oppositiepoliticus die de legitimiteit van Maduro erkent en de algemene resultaten accepteerde. Bovendien kreeg Chavismo 1,3 miljoen meer stemmen dan bij de verkiezingen van 2021, wat wijst op een groeiende steun. Met deze overwinning hebben president Maduro en de Bolivariaanse Revolutie nu niet alleen het presidentschap tot 2031 in handen, maar ook een indrukwekkende meerderheid in de Nationale Assemblee en onder de gouverneurs.

De verkiezingsuitslag van mei 2025 betekende een klinkende triomf voor de Bolivariaanse regering en een verpletterende nederlaag voor de Trump-regering, vooral door de verkiezing van Chavista Admiraal Neil Villamizar tot gouverneur van Guayana Esequiba. Op 23 mei citeerde The Guardian de president van Guyana, Irfaan Ali, die de verkiezingen in deze deelstaat hekelde als een “aanval op de soevereiniteit en territoriale integriteit van Guyana”. Maar in het rapport werd gemakshalve geen melding gemaakt van het Akkoord van Genève uit 1966, dat Venezuela’s claim onderbouwt.[2]

In samenspanning met Guyana heeft de VS Guyana omgevormd tot een militaire enclave en gebruikt als basis voor regelmatige militaire provocaties tegen Venezuela sinds 2021. Vreemd genoeg schreef The Guardian, slechts één dag na de verkiezingen, op 26 mei 2025, een uitgebreid artikel met prachtige foto’s – niet over de verkiezingen in Venezuela, maar over… de Orinoco krokodil.

Naast hun zelfvernietigende stemonthouding hebben Machado en extreem-rechts hun geloofwaardigheid nog verder aangetast door enthousiast de Amerikaanse sancties te steunen – waarmee ze in feite pleiten voor de economische wurging van Venezuela – en door Trumps brute deportatiebeleid toe te juichen dat gericht is tegen Latijns-Amerikanen, in het bijzonder Venezolanen die hij valselijk bestempelt als “door de overheid gecontroleerde criminelen”.

Op de vraag of ze Trumps zeer impopulaire beleid steunt om Latino’s en Venezolaanse migranten te deporteren naar de CECOT gevangenis in El Salvador – een faciliteit die berucht staat om martelingen, antwoordde Machado “Absoluut!” – waarbij ze zonder kritiek de ongefundeerde beweringen van Trump na praatte.

De staat van dienst van Venezuela’s extreem-rechtse oppositie is gewoonweg verschrikkelijk. Niet alleen zijn ze nauw betrokken geweest bij Colombiaanse drugshandelaren om terroristische daden tegen hun eigen land uit te voeren, maar hun leider, Juan Guaidó, riep zichzelf in 2019 zelfs uit tot “interim-president” in een straat van Caracas. Erger nog, deze claim werd erkend door het door de VS geleide Collectieve Westen. Ze (de oppositiepartijen) spanden samen met Westerse mogendheden om de inbeslagname van Venezolaanse bezittingen te vergemakkelijken – inclusief goud, bankrekeningen en eigendommen – in acties die neerkomen op niets minder dan hoogverraad.

Met de steun van het Collectieve Westen hebben ze de farce van de legitimiteit van de Nationale Assemblee van 2015 – waar ze ooit een meerderheid hadden – lang na het verstrijken van het mandaat in 2020 verlengd. In feite claimen ze nog steeds ten onrechte legitimiteit in 2025, vijf jaar na het einde van hun grondwettelijke termijn, terwijl ze maandelijks “emolumenten” (beloningen) in Amerikaanse dollars blijven betalen aan hun verlopen wetgevers.

Onder het mom van een humanitaire poging om met geweld voedsel over de Colombiaanse grens te brengen, probeerden ze zelfs een militaire inval te doen met Colombiaanse paramilitairen, met als doel om de controle over een Venezolaanse stad over te nemen en een “voorlopige regering” te installeren die door de VS en het collectieve Westen erkend zou worden.

De acties van de Venezolaanse oppositie zijn onverdedigbaar. Ze zijn in verband gebracht met meerdere moordpogingen op president Maduro, en ook met samenzweringen om de politieke en militaire leiders van Venezuela met explosieven uit te schakelen. Ze organiseerden een invasie van huurlingen met als doel de Bolivariaanse regering met geweld omver te werpen, met het expliciete doel om Maduro en zoveel mogelijk Bolivariaanse leiders te vermoorden. Ze hebben enthousiast de economische verstikking door de Amerikaanse blokkade gesteund -die nog steeds van kracht is, terwijl ze sinds 2013 elke verkiezing hebben gesaboteerd door middel van gewelddadige verstoringen.

Herhaaldelijk hebben ze het leger opgeroepen om in opstand te komen en aan te dringen op de omverwerping van de democratisch gekozen regeringen van Venezuela (onder zowel Chávez als Maduro). Hun tactieken omvatten systematische sabotage van de infrastructuur, consequent getimed om samen te vallen met verkiezingen. Ze hebben de sancties van de VS verscherpt door het hamsteren van goederen aan te moedigen, prijzen kunstmatig op te drijven en tekorten aan basisgoederen te veroorzaken – waardoor de bevolking opzettelijk zwaar werd getroffen. Erger nog, ze manipuleerden de valutacrisis in Venezuela via DolarToday, een platform dat dagelijks opgeblazen wisselkoersen publiceerde om de hyperinflatie aan te wakkeren.

De overtredingen van de oppositie gaan zelfs nog verder. Bij verschillende gelegenheden hebben ze een beroep gedaan op de diensten van huurling Erik Prince. Ze hebben zelfs een crowdfunding campagne (Ya Casi Venezuela) gelanceerd om de door hem voorgestelde gewelddadige omverwerping van de regering van president Maduro te financieren. Ze worden momenteel door de FBI onderzocht voor grootschalige corruptie en worden beschuldigd van het verduisteren van bijna 1 miljard dollar aan humanitaire hulp voor Venezolanen in het buitenland (waarvan slechts 2% op de juiste manier is toegewezen). Erger nog, ze hebben op frauduleuze wijze meer dan 40 miljard dollar aan Venezolaanse bezittingen beheerd via duistere contracten met in Miami gevestigde bedrijven, waarbij ze nationale middelen ruilden voor persoonlijke steekpenningen. Hun poging om het DolarToday plan na te doen werd snel verpletterd door de regering, die resoluut optrad om het te stoppen.

Deze schaamteloze ondermijning past in de bredere imperiale ambities van de VS. In een schaamteloze herbevestiging van de Monroe Doctrine verklaarde SOUTHCOM-commandant Admiraal Alvin Holsey voor de Senate Armed Services Committee (13 februari 2025) dat de VS moeten zegevieren in de “strategische competitie met China op het westelijk halfrond” en “de kwaadaardige agenda van Rusland” moeten tegengaan – waarbij Cuba, Venezuela en Nicaragua als hun kanalen werden genoemd. Washington framet nu dus openlijk zijn aanval op de Bolivariaanse Revolutie als onderdeel van zijn geopolitieke competitie met China en Rusland. De Amerikaanse minister van Defensie Pete Hegseth onderstreepte dit standpunt op 6 juni 2025 door onomwonden te verklaren: “We bereiden ons voor op een oorlog met China”.

Toch heeft het Venezolaanse volk, ondanks 12 jaar van meedogenloze agressie sinds het overlijden van Commandant Chávez, een buitengewone veerkracht getoond en de voorspellingen van een onvermijdelijke ineenstorting getrotseerd. Het antwoord van de regering? De democratie verdiepen.

In de aanloop naar de komende gemeenteraads- en burgemeestersverkiezingen (27 juli 2025) intensiveert Venezuela zijn model van participerende democratie door de comunas – zelfbestuurde gemeenteraden waar gemeenschappen rechtstreeks besluiten nemen en projecten uitvoeren om hun levensstandaard te verbeteren: directe democratie – meer macht te geven.

President Maduro heeft de “oprichting van het Communal Portfolio Fund van de nationale begroting” aangekondigd dat rechtstreeks middelen zal toewijzen aan projecten die door lokale gemeenschappen worden ontwikkeld. Deze fondsen zullen worden beheerd via gemeentelijke circuits, waarbij de bestedingsprioriteiten democratisch worden bepaald door de inwoners van de gemeenschappen zelf.

In een onthullend interview (7 juni 2025) benadrukte Jesús Faría, viceminister van Productieve Economie van de PSUV, de dringende noodzaak om de uitbreiding van de directe communale democratie te versnellen en de macht van het volk te consolideren. Faría maakte een kritische opmerking: de PSUV moet het voortouw nemen in het bevorderen van het communale systeem. Met tienduizenden basisorganisaties in heel Venezuela handhaaft de PSUV een Gramsciaanse hegemonie – niet door het opleggen maar door het organisch articuleren van dit levendige sociale ecosysteem in een samenhangend streven naar socialisme. Haar structurele banden met hen stellen haar in staat om dit rijke sociale universum te harmoniseren en te mobiliseren in de richting van socialistische opbouw.

Dus juist nu het Amerikaanse imperialisme zijn fanatieke kruistocht om de Bolivariaanse Revolutie te vernietigen verdubbelt, verstevigt Venezuela zijn socialistische fundamenten. Door de communes meer macht te geven, de participatieve democratie te verdiepen en de voorhoede rol van de PSUV te versterken, bouwt de revolutie aan een onwankelbare veerkracht – het bewijs dat de toekomst van Venezuela bepaald wordt door de macht van het volk en niet door imperiale agressie.

Topfoto: Maduro

Francisco Dominguez is de nationale secretaris van de Venezuela Solidariteit Campagne, gevestigd in het Verenigd Koninkrijk, Roger D. Harris is verbonden aan de Task Force on the Americas, de US Peace Council,en het Venezuela Solidarity Network, gevestigd in Noord-Amerika.

voetnoten

[1] Als we december 1999 als start nemen, is de Bolivariaanse Revolutie 25 jaar oud; de Venezuela Solidariteit Campagne werd opgericht op 25 mei 2005, dus 20 jaar oud. Wij geven eer aan het Bolivariaanse proces voor het levend houden en vervullen van de droom van de mensheid van een betere wereld.

[2] Over de details van het Venezuela-Guyana geschil zie Francisco Dominguez:
https://en.aterraeredonda.com.br/a-disputa-guiana-venezuela/

Gerelateerd (berichten in dit archief):

——–