Venezuela |
2024-09-11
Bron: Marc Vandepitte  
dewerelmorgen 11 september 2024 ~~~

Mediamanipulatie gaat niet alleen over wat er gezegd wordt, maar ook waarover wordt bericht en waarover wordt gezwegen. De recente gebeurtenissen in Venezuela zijn daar een mooie illustratie van.

Beste lezer, kent u de president van Peru? Of die van Ecuador? Wellicht niet. De kans is echter vrij groot dat u de naam van de Venezolaanse president wel kent: Nicolas Maduro. Dat is merkwaardig, want over de presidenten van Peru en Ecuador valt minstens zoveel te zeggen als over die van Venezuela.

Laten we beginnen bij Dina Boluarte. Zij is de onverkozen president van Peru en kwam aan de macht door een coup tegen de linkse president Castillo. Dat gebeurde na een periode van langdurige instabiliteit, waarbij tientallen doden vielen.

Zij liet de voormalige fascistische dictator Alberto Fujimori vrij uit de gevangenis, nadat hij was veroordeeld voor misdaden tegen de mensheid (genocide tegen de inheemse bevolking). Haar rechtse staatsgreepregime wordt door meer dan 90 procent van de bevolking afgewezen. Allemaal feiten die de mainstream niet of nauwelijks de moeite vinden om te vermelden.

De bestorming van de Mexicaanse ambassade in Ecuador had wereldnieuws moeten zijn, maar werd nauwelijks opgepikt

En dan is er Daniel Noboa, de president van Ecuador. Onder zijn bewind zijn er dit jaar al bijna 500 gewelddadige moorden gepleegd. De voormalige president is verbannen en mag niet deelnemen aan de verkiezingen.

Noboa gaf enkele maanden geleden opdracht tot de bestorming van de Mexicaanse ambassade om de voormalige vicepresident te arresteren. Een bestorming van een ambassade is zeer uitzonderlijk en een bijzonder ernstige overtreding van het internationaal recht. Het had wereldnieuws moeten zijn, maar het werd nauwelijks opgepikt door de mainstream media.

Waarover gezwegen wordt

Mediamanipulatie gaat niet alleen over wat er gezegd wordt, maar ook waarover wordt bericht en waarover wordt gezwegen. Als er in Xinjiang, de westelijke provincie van China, sprake is van deradicaliseringskampen dan wordt dat breed uitgesmeerd in de pers. Maar als in het Noorden van India kampen worden gebouwd om tot twee miljoen ‘illegale immigranten’ vast te houden en te deporteren, dan kraait geen haan daarnaar, tenzij in gespecialiseerde pers.

Toen er in Iran in 2022 protesten uitbraken naar aanleiding van een verdacht overlijden van een jonge vrouw, dan kon je daar in de mainstream media hele reportages over lezen. Maar over Libië, dat na de westerse militaire invasie van 2011 compleet wegzinkt in complete chaos en waar slavenkampen worden opgericht, hoor je in diezelfde pers zo goed als niks.

Mediamanipulatie gaat niet alleen over wat er gezegd wordt maar ook waarover wordt bericht en waarover wordt gezwegen

Als in Cuba eenmalig enkele honderden de mensen de straat op gaan dan is dat wereldnieuws. Maar als er in Argentinië week na week tienduizenden mensen demonstreren dan hoor je daar niets van, tenzij misschien op de zoveelste pagina in een klein artikeltje onderaan.

We kunnen zo een tijdje doorgaan. Als je de media kritisch wil benaderen, dan zijn een van de eerste vragen die je je moet stellen: waarom wordt daar nu over bericht, waarom wordt dit tot nieuws verheven en waarom wordt daar zoveel aandacht aanbesteed? Voor het antwoord op die vragen zal je heel snel terechtkomen bij het geopolitieke machtsspel en zal je zien aan welke kant de media staan.

De ‘brave’ González

Terug naar Venezuela. Vandaag staat in het nieuws dat de oppositieleider Edmundo González gevlucht is naar Spanje na een arrestatiebevel. Daarbij wordt heel veel verzwegen.

Zo bijvoorbeeld dat de extreemrechtse – ook dat wordt zedig verzwegen – González de enige van de negen oppositiekandidaten was, die op voorhand geweigerd heeft om de resultaten van de verkiezingen te erkennen, zoals Trump in de VS deed in 2020. De media vertellen evenmin dat deze verkiezingen volgens een strikt scenario verliepen met de bedoeling om bij verlies van extreemrechts een gewelddadige volksopstand uit te lokken en een regimewissel door te voeren.

Door de uitslag niet te erkennen en fake uitslagen te publiceren, heeft González de dag na de verkiezingen rellen uitgelokt. De media vertellen er niet bij dat deze rellen bijzonder gewelddadig waren en bij een gelijkaardig scenario in 2014 en 2017 tientallen doden hebben veroorzaakt.

De media verzwijgen ook dat Edmundo González destijds in El Salvador betrokken was bij de vorming van doodseskaders

De media verzwijgen ook dat Edmundo González destijds in El Salvador betrokken was bij de vorming van doodseskaders die duizenden burgers hebben afgeslacht en dat hij in 2002 een decreet ondertekende dat de staatsgreep tegen de democratisch verkozen president Hugo Chávez goedkeurde. Iemand met zo’n zwart verleden zou bij ons heel waarschijnlijk achter de tralies zitten.

Het contrast met Ecuador

Voor iedereen die de regio kent, valt het contrast met Ecuador op. Jorge Glas, vicepresident in een vorige regering, was om arrestatie te voorkomen, gevlucht naar de Mexicaanse ambassade. Het mocht niet baten, het Ecuadoraanse leger bestormde de ambassade tegen alle internationale regels in en nam hem in hechtenis.

Edmundo González zocht ook onderdak in een ambassade (eerst de Nederlandse en nadien de Spaanse) en vroeg asiel aan in Spanje. De Venezolaanse regering respecteerde het internationaal recht en liet de man na onderhandelingen met Madrid vrij vertrekken naar Spanje.

De mainstream media claimen van zichzelf dat ze ‘neutraal’ en ‘objectief’ zijn. Oordeel zelf

Dit voor de hand liggend contrast is de mainstream media blijkbaar ontgaan. De framing is duidelijk: Venezuela is de boosdoener en in Ecuador is er niets aan de hand.

De reden voor deze framing moet je niet ver zoeken. In Ecuador is een rechtse, westers gezinde regering aan de macht. In Venezuela is dat het tegenovergestelde.

De mainstream media claimen van zichzelf dat ze ‘neutraal’ en ‘objectief’ zijn. Oordeel zelf.

Gerelateerd (berichten in dit archief):