Venezuela |
2024-08-10
Bron: Francisco Domínguez, 8 aug 2024 orinocotribune 10 augustus 2024 [EN]

“Geen enkele Venezolaanse partij die beweert 40 procent meer stemmen te hebben dan president Maduro (zoals de oppositie beweert) zou aarzelen om het bewijs voor te leggen aan de Nationale Kiesraad (CNE)…Wie verkiezingsfraude roept, moet dat onweerlegbaar bewijzen, de bewijslast ligt bij hen en niet bij de CNE.” – Dr. Olga Alvarez, Venezolaans constitutioneel expert.

Ondanks een monsterlijke, internationaal gecoördineerde en grotesk valse mediacampagne van nepnieuws waarin herhaaldelijk CIA-gelinkte “opiniepeilers” werden geciteerd die de extreemrechtse kandidaat, Edmundo Gonzalez, percentages tot 80 procent van de stemmen gaven en dit alles aangevuld met een propagandacampagne die dreigde met geweld, stemde het volk van Venezuela op 28 juli 2024 kalm maar vastberaden om het Bolivariaanse proces voort te zetten door Nicolas Maduro te herkiezen voor de periode 2025-2031.

De overwinning van president Maduro zoals in het eerste bulletin van de CNE met 80% van de ‘stemverslagen’ (tellingstabellen) was 51,2 procent, tegen Gonzalez 44,2 procent, vervolgens bevestigd door het tweede bulletin van de CNE met 97 procent van de stemverslagen, Maduro met 52 procent (6.408.844 stemmen) en Gonzalez met 43 procent (5.326.104 stemmen.).

Het ongekende niveau van coördinatie van nepberichten door de mondiale bedrijfsmedia, zelfs wanneer Venezuela het doelwit is, was verrassend. Het was buitengewoon goed gecoördineerd met een verbazingwekkende mate van homogeniteit van de inhoud, waardoor Venezolanen maandenlang 24/7 werden gebombardeerd met desinformatie. Een bombardement dat in de paar dagen voor de verkiezingen in intensiteit toenam.

Er is maar één machtscentrum ter wereld dat het bevel kan voeren over de wereldwijde bedrijfsmedia om zo’n verraderlijke campagne uit te voeren. Er waren duizenden kranten en tv-zenders bij betrokken, van de meest gerenommeerde tot de meest weerzinwekkende. De leugens in de media werden onophoudelijk en met een hatelijk tintje herhaald door tienduizenden webnetwerken die dagelijks miljoenen berichten spuwden via botfarms. Oppositieleiders gaven, zoals ze in het verleden vaak hebben gedaan, ongegeneerd hun goedkeuring aan de haatcampagne.

Ten eerste was er de valse beschuldiging in de media dat de verkiezingen in Venezuela niet vrij of eerlijk zijn; beschuldigingen zonder enig bewijs. De media herhalen de beweringen van de oppositie over ‘fraude’ als ze verliezen, maar accepteren de resultaten als ze winnen. Het kiesstelsel van Venezuela is sinds 2004 elektronisch en is in de loop der jaren aanzienlijk verbeterd met biometrische authenticatie sinds 2012, maar toch heeft de oppositie fraude geroepen in 2004, 2017, 2018, 2023 en nu in 2024, maar niet in 2015 toen de oppositie bijna tweederde meerderheid kreeg in de Nationale Assemblee (wat door president Maduro onmiddellijk werd erkend).

Bovendien zijn er bij elke verkiezing minstens 16 audits waaraan alle politieke kandidaten deelnemen en kan de daaropvolgende audit pas plaatsvinden als de audit is goedgekeurd. Het verkiezingssysteem van Venezuela is volledig controleerbaar, verifieerbaar, betrouwbaar en fraudebestendig, de stemming is geheim. Tot op de dag van vandaag is de oppositie er totaal niet in geslaagd om bewijs te leveren voor hun overduidelijk onjuiste beweringen.
De enige keer dat ze bewijs van ‘fraude’ beloofden was voor het herroepingsreferendum van augustus 2004 (waarbij de door Maria Corina Machado geleide, door de VS gefinancierde ‘NGO’ Súmate een centrale rol speelde) toen oppositiepoliticus Henry Ramos Allup, onmiddellijk nadat de uitslag van het referendum bekend was gemaakt (gewonnen door president Chávez met 59 procent), beloofde het bewijs ‘binnen 24 uur’ te leveren. We wachten nog steeds.

Ten tweede hebben de corporate media van de wereld een van de uitspraken van president Maduro dat er ‘een bloedbad’ zou komen als hij de verkiezingen zou verliezen, volledig verdraaid. Wat hij bedoelde was dat het regeringsprogramma van extreem rechts zo meedogenloos was (grootschalige privatisering van zowat alles onder de Venezolaanse zon, inclusief olie, gas, onderwijs, gezondheidszorg, afschaffing van alle sociale uitkeringen enzovoort) dat het onvermijdelijk zou leiden tot een sociale reactie vergelijkbaar met die tegen Milei in Argentinië, waardoor een eventuele rechtse regering in Venezuela haar toevlucht zou nemen tot geweld en repressie, vandaar het gebruik van de term “bloedbad” door de president. Geen bloedbad uitgevoerd door president Maduro om aan de macht te blijven. De corporate media hacks van de wereld wisten dit heel goed (er waren meer dan 1300 journalisten geaccrediteerd in Venezuela voor de verkiezingen), maar toch logen ze.

Ten derde, hoewel het moeilijk is om de impact ervan te meten, was de psychologische mediapropaganda die mogelijk een negatieve invloed had op de kiezers, de angstcampagne dat als Nicolas Maduro herkozen zou worden, de uittocht van Venezolanen veel groter zou zijn dan de miljoenen die het land, verstikt door de stortvloed van sancties van de VS, hebben verlaten. De corporate media van de wereld citeerden zelfs “peilingen” die “aantoonden dat 40% van de Venezolanen zou overwegen om de Zuid-Amerikaanse natie te verlaten als heerser Nicolas Maduro wordt uitgeroepen tot winnaar van de presidentsverkiezingen in juli.” Dit was pure terreurpropaganda.

40 procent van de Venezolaanse bevolking bestaat uit 12 miljoen mensen. Dit slaat nergens op, want hoewel er nog steeds ernstige tekortkomingen zijn als gevolg van de brute sancties van de VS, heeft de economie zich hersteld en wordt er dit jaar een groei van 5 tot 8 procent verwacht, is de hyperinflatie onder controle gebracht tot onder de 10%, met in de maand juni 1%, is Venezuela nu voor 96% zelfvoorzienend op voedselgebied, zijn er meer dan 5 miljoen huizen voor de armen opgeleverd en zijn er ongeveer 1 miljoen Venezolanen naar huis teruggekeerd via het overheidsprogramma Vuelta a la Patria (Terugkeer naar het Vaderland).

Ten vierde werd de campagne in de wereldmedia gekruid met de gebruikelijke leugenachtige voorstelling van Venezuela als een dictatuur zonder persvrijheid. Dat is ver bezijden de werkelijkheid. Iedereen kan toegang krijgen tot elke Venezolaanse oppositiekrant, TV-zender, radiostation en zelfs sociale netwerken en kan bevestigen dat dit niet waar is en de politieke diversiteit van de media zelf zien.

Zoals te verwachten viel, erkende de extreemrechtse kandidaat, Edmundo González, de resultaten van de CNE niet en claimde fraude. En zoals gevreesd werd, leidde zijn niet-aanvaarding van de resultaten tot een golf van buitensporig geweld in verschillende van de belangrijkste steden van het land. Internationale waarnemers zagen het geweld van dichtbij omdat veel van de relschoppers zich richtten op instellingen die met de verkiezingen te maken hadden, vooral de CNE, en veel waarnemers hebben video’s van hun ervaringen ter plaatse gemaakt.

De procureur-generaal van Venezuela, William Tarek Saab, kwam op de nationale televisie om de natie te informeren dat Maria Corina Machado en haar team, onder het mom dat ze het land rondgingen om verkiezingscampagnes te voeren, bendes criminelen betaalden, de meesten met een strafblad, die ze organiseerde in bendes in belangrijke steden, die tussen de 40 en 150 dollar betaald kregen per dag “activiteit” en die werden losgelaten in de avond van 28 juli en intensiever op 29 juli. Bloedtests op de gearresteerden toonden de aanwezigheid van drugs aan, in het bijzonder Captagon, “een stimulerend middel dat door huurlingen en terroristen over de hele wereld wordt gebruikt om geconcentreerd te blijven.” De rechtse oppositie heeft exact hetzelfde gedaan met eerdere guarimba ‘activiteiten’ zowel in 2014 als in 2017.

Deze misdadigers werden ontketend, ze plunderden, brandden winkels af, vielen omstanders aan, sleurden veel sociale leiders uit hun huizen en sloegen hen bruut in elkaar, en gingen op alles af wat op Chavismo leek (openbare gebouwen, openbare voertuigen, scholen, klinieken, enzovoort). Een voorlopige balans van hun baldadige geweld heeft het volgende opgeleverd (in ernstige of totale schade):

12 universiteiten, 7 kleuterscholen, 21 basisscholen, 34 middelbare scholen, 6 centra voor uitgebreide medische diagnoses, 1 hoogtechnologisch medisch centrum, 30 poliklinische medische centra, 1 apotheek, 6 centra voor voedselopslag en supermarkten van de CLAP, 1 gemeentelijk radiostation, 11 metrostations in Caracas, 1 verbrande trein in de stad Valencia, 38 bussen voor openbaar vervoer, 27 monumenten en standbeelden van Bolivar, Chavez en andere nationale figuren, 10 PSUV-hoofdkwartieren, sommige met mensen erin, 1 rioolwaterzuiveringsstation, 10 militaire kazernes, het hoofdkwartier in Chacao van de Huisvestingsmissie aangevallen met molotovcocktails met mensen en kinderen binnen, 10 regionale hoofdkwartieren van de CNE in evenveel staten, ze probeerden het centrale hoofdkwartier van de CNE in brand te steken maar werden verhinderd, ze vuurden twee kogels af met de bedoeling het presidentieel paleis aan te vallen, De voorzitter van de CNE slaagde erin 60 internationale waarnemers in veiligheid te brengen, die hun vuurdoop kregen met kogels afgevuurd door het schorem, ze brandden de gemeentehuizen van Carirubana en Quibor af, ze vernielden het openbare plein El Valle en het metrostation daar, ze vielen de dierentuin van Maracay aan, meer dan 5000 sociale leiders maakten melding van digitale bedreigingen aan hun adres, omstanders werden gedood en hun voertuigen verbrand, 2 officieren van de strijdkrachten werden gedood, 1 brigadegeneraal, 1 luitenant-kolonel, 1 eerste luitenant, 21 soldaten raakten gewond, en ook 120 politieagenten raakten gewond, en vooral de cyberaanvallen gaan door.

De reactie van de regering en haar medestanders was om sinds 28 juli verschillende keren gigantische demonstraties te houden. Zo werd niet alleen extreem-rechts electoraal verslagen, maar mislukte ook hun gewelddadige subversieve aanval, ondanks de ernstige schade en vernielingen die het veroorzaakte. Hun eis dat 100 procent van de kieslijsten (‘stemverslagen’) door de regering moeten worden ingeleverd, wat overvloedig wordt herhaald door de corporate media van de wereld, is nep (en dat weten ze). Machado en Gonzalez hebben verschillende verwarrende beweringen gedaan, dat ze 40 procent van de stemverslagen hebben, vervolgens 70 procent en ook 100 procent. President Maduro is naar het Hooggerechtshof gegaan om een herzieningsberoep in te dienen waarbij de regering alle ‘stemverslagen’ moet overleggen die in het bezit zijn van zijn coalitie, en vraagt het Hooggerechtshof om alle 10 kandidaten te dagvaarden zodat ze hun stemverslagen kunnen overleggen.

De ”stemresultaten” van Edmundo Gonzalez kunnen dus alleen als consistent worden aangetoond aan de informatie die door de CNE is verzameld nadat mensen hebben gestemd, in welk geval de CNE-resultaten worden bevestigd. Dit is duidelijk een belangrijke reden voor Machado en Gonzales om (welk percentage dan ook) van hun stembestanden niet in te dienen. Machado doet zelfs alsof ze in clandestiniteit is. Het lijkt er ook sterk op dat Machado (met steun en advies van de VS) overduidelijk valse stemgegevens op de website van de coalitie van de extreem-rechtse partij Unitary Platform heeft gezet. Maar Machado verscheen in een demonstratie op 3 augustus, hield een toespraak en riep op tot interventie van buitenaf, dus als de overwinning van Gonzalez zo overweldigend is, waarom zouden ze dan hun stemgegevens niet inleveren? Ze hebben geweigerd hun stemgegevens te overleggen aan het maximum tribunaal van Venezuela.

De VS, zich bewust van de betekenis van de actie van Maduro’s Hooggerechtshof, dat 9 kandidaten zal respecteren, behalve Gonzalez, heeft onmiddellijk actie ondernomen om het presidentiële initiatief van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken, om zeep te helpen door eenzijdig, zonder enig bewijs, Edmundo Gonzalez te erkennen als de winnaar van de presidentsverkiezingen van 2024. Kortom, de VS was al die tijd het meesterbrein. De Venezolaanse autoriteiten hebben kalm maar vastberaden gereageerd dat de president van Venezuela wordt gekozen door het volk van Venezuela en niet door het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken. Een paar dagen later krabbelde de VS echter terug, een woordvoerder van het Witte Huis liet weten dat de VS een dergelijke ‘stap vandaag niet neemt’.

Om de multidimensionale agressie van de VS tegen Venezuela kracht bij te zetten, schreef huurlingenexploitant Erik Prince op het sociale netwerk X: “Als Kamala Harris en Joe Biden echt vrijheid en legitieme verkiezingen in Venezuela willen steunen, dan zouden ze de premies voor deze nu al gezochte criminelen, Nicolas Maduro en Diosdado Cabello, en alle anderen in hun kartel, moeten verhogen tot 100 miljoen dollar elk.” Op president Maduro staat al een premie van 15 miljoen dollar “voor informatie die leidt tot [zijn] arrestatie of veroordeling”.

Venezuela is het slachtoffer geworden van een nieuw soort staatsgreep met een monsterlijke corporate mediacampagne, een ophitsende haatcampagne op sociale netwerken, een golf van terroristische aanslagen met als doel chaos te veroorzaken en het elektrische systeem van het land als doelwit te nemen, een gigantische en aanhoudende cybernetische aanval op de informaticainstallaties van de CNE, dit alles niet met het doel om de uitslag uit te stellen, maar om te voorkomen dat er ook maar één uitslag van de CNE zou komen, gevolgd door een nare golf van buitensporig geweld, allemaal samenhangende componenten van de staatsgreep. Als het Venezuela kon worden aangedaan, kan het iedereen worden aangedaan. De Verenigde Staten willen de olie, het lithium en de zeldzame aardmetalen die Latijns-Amerika rijk is.

De CNE en de autoriteiten slaagden erin om de CNE-installaties te verdedigen en ondanks de massale cybernetische aanval slaagden ze erin om de verkiezingsuitslagen bekend te maken. De autoriteiten van Venezuela moeten worden gefeliciteerd met het feit dat ze de verkiezingen hebben gehouden ondanks de moeilijke omstandigheden die werden gecreëerd door agressie van buitenaf, grove inmenging door de media en een ontrouwe, gewelddadige, door de VS geleide oppositie. Het volk heeft Nicolas Maduro herkozen, dat wil zeggen, ze hebben gestemd voor vrede, meer sociale vooruitgang en democratie.

De niet-erkenning is een obstructie voor de beslissing van het volk dat voor vrede en stabiliteit heeft gestemd. Daarom moeten we waakzaam blijven en onze solidariteitsinspanningen verdubbelen om de nationale soevereiniteit van Venezuela, het recht op zelfbeschikking, de onmiddellijke en onvoorwaardelijke opheffing van alle sancties (inclusief de teruggave van het illegaal door de Bank of England vastgehouden goud) te blijven verdedigen en ons te blijven verzetten tegen agressie van buitenaf. Venezuela heeft het recht om in vrede te leven.

Topfoto: Aanhangers van de oppositie demonstreren in Buenos Aires een van hen houdt een spandoek vast met de tekst “SOS, Intervention now, SouthCom.” Foto: AP.

Gerelateerd (berichten in dit archief):