Nicaragua |
2022-06-24
Bron: John Perry,
Radio La Primerísima 24 juni 2022 ~~~

De regering van president Daniel Ortega in Nicaragua is “de burgermaatschappij aan het wegvagen”, volgens de Associated Press (6/2/22). The Guardian (6/2/22) noemde het een “grootschalige zuivering van de burgermaatschappij”, terwijl voor de New York Times schrijft (14/2/22) Nicaragua “op weg is naar een dictatuur“. Volgens de Spaanse editie van de Washington Post (19/5/22) is het land nu al “een naakte dictatuur“. In een oproep die door de BBC (5/5/22) werd herhaald, drong de VN-commissaris voor de mensenrechten er bij Nicaragua op aan een einde te maken aan de “schadelijke onderdrukking van de burgermaatschappij“.

Wat kan zo’n wijdverspreide kritiek hebben uitgelokt? Het blijkt dat de “radicale zuivering” van de Nicaraguaanse Nationale Assemblee bestond uit het intrekken van de belastingvrije status van een klein deel van de non-profitorganisaties van het land – slechts 440 over een periode van vier jaar. In meer dan de helft van de gevallen zijn deze niet-gouvernementele organisaties (NGO’s) gewoon opgehouden te functioneren of bestaan zij niet meer. In andere gevallen hebben zij verzuimd (of geweigerd) te voldoen aan wettelijke voorschriften, zoals het opstellen van jaarrekeningen of het opgeven van hun financieringsbronnen. Bescheiden juridische stappen die in de meeste landen onopgemerkt zouden blijven, zijn – in het geval van Nicaragua – een duidelijk bewijs dat het land “op weg is naar een dictatuur”.

In geen van de mediaberichten werden fundamentele vragen gesteld, zoals de vraag wat deze “non-profit” organisaties hebben gedaan dat de regering deze actie heeft ondernomen. Ze stellen ook de vraag niet, of andere landen soortgelijke maatregelen hanteren of aan welke internationale eisen inzake de erkenning van non-profit organisaties Nicaragua moet voldoen. Er is hier een veel groter verhaal dat de gevestigde media negeert. Laten we dat verhaal uit de doeken doen.

Drie basisvragen

Er zijn drie basisvragen. Ten eerste, is Nicaragua een uitzondering wanneer het non-profitorganisaties sluit op deze schaal?

Nee, de praktijk is wijdverbreid in andere landen. Hoewel cijfers moeilijk te vinden zijn, hebben overheidsinstanties in de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Australië en andere landen in de afgelopen jaren tienduizenden non-profitorganisaties gesloten.

Zo heeft de IRS tussen 2006 en 2011 279.000 van de 1,7 miljoen non-profitorganisaties in de Verenigde Staten gesloten; in 2020 waren dat er nog eens 28.000. In Groot-Brittannië sluit de Charity Commission er zo’n 4.000 per jaar. En in Australië zijn sinds 2014 zo’n 10.000 non-profitorganisaties gesloten, een zesde van het totaal. In Nicaragua hebben sluitingen de laatste vier jaar tot nu toe slechts 7% van de in totaal meer dan 6.000 non-profitorganisaties getroffen.

Ten tweede, legt Nicaragua strengere regels op dan andere landen? Nogmaals, het antwoord is nee. De in 2020 ingevoerde regels verplichten non-profitorganisaties zich te registreren als “buitenlandse organisaties” als zij fondsen uit het buitenland ontvangen: Het AP-rapport (6/2/22; opgepikt door The Guardian, 6/2/22) zet dit tussen aanhalingstekens, maar de term is ontleend aan de veel zwaardere eisen die in de VS sinds 1938 gelden onder de Foreign Agents Registration Act (FARA). De Financial Times (4/10/20) noemde de Nicaraguaanse wetgeving de “Putin Act”, en legde daarbij ten onrechte een verband met Rusland, niet met de VS.

De VS hebben enkele van de sterkste en meest gedetailleerde regelgeving ter wereld, maar zij zijn niet de enigen: de Library of Congress verwijst naar 13 landen met een soortgelijke wetgeving. In Groot-Brittannië heeft de regering vorig jaar een overlegprocedure gestart over de invoering van een “Foreign Influence Registration Scheme“, dat vergelijkbaar is met de FARA. De wet van Nicaragua is niet uitzonderlijk, evenmin als het effect ervan op de vermindering van het aantal NGO’s; toen Australië in 2014 soortgelijke wetten invoerde, waren er in het daaropvolgende jaar 5.000 sluitingen van non-profitorganisaties als gevolg daarvan.

Een belangrijke factor is dat Nicaragua, net als andere landen, moet voldoen aan internationale voorschriften die de risico’s van niet-gereguleerde non-profitorganisaties tegengaan. Dit houdt ook verband met de wijdverbreide internationale bezorgdheid dat NGO’s vatbaar zijn voor het witwassen van geld.

Opzettelijk of uit onwetendheid negeren de media het feit dat de Financial Action Task Force (FATF), die in 1989 door de regeringen van de G7 is opgericht, normen oplegt die wereldwijd gelden. In 2020 werd Nicaragua door de FATF geprezen omdat het land “grotendeels” aan de vereisten voldeed. De FATF onderschreef in het bijzonder de verscherpte controles en sancties van de regering bij niet-naleving, waaronder het risico dat de wettelijke status van een organisatie ingetrokken wordt

Ten derde: hebben organisaties zonder winstoogmerk de tijd gekregen om aan de regels te voldoen?

Volgens The Guardian (22/6) “heeft de regering hen niet de kans gegeven zich aan de nieuwe wettelijke voorschriften aan te passen”, maar ik weet dat dit niet waar is. Ik heb gesproken met leiders van verschillende non-profitorganisaties die het proces hebben voltooid of ermee bezig zijn. De regels zijn streng en het regeringsministerie beschikt niet over de middelen om de taak naar behoren uit te voeren, maar honderden NGO’s nemen maatregelen om aan de regels te voldoen. Velen van hen die de test niet doorstaan, hebben de mogelijkheid zich om te vormen tot bedrijven zonder belastingvrijstelling.

De regels gelden voor zowel “de goeden als de slechten”.

Vragen de media zich af of Nicaragua zulke strenge wetten heeft moeten invoeren vanwege duidelijke overtredingen van organisaties zonder winstoogmerk? Nee: integendeel, de media gaan ervan uit dat klachten van NGO’s over de regels gerechtvaardigd zijn.

De berichtgeving beperkt zich tot een denigrerende verwijzing naar de recente geschiedenis van misbruiken door sommige Nicaraguaanse NGO’s. Zij negeren het cruciale feit dat sommige van hen voornamelijk dienden om miljoenen dollars aan VS-financiering door te sluizen naar activiteiten die zich schaamteloos inmengen in de Nicaraguaanse politiek. Zij negeren de vrijgevigheid van door de Amerikaanse regering gefinancierde agentschappen zoals de National Endowment for Democracy (NED) en USAID, die geld in Nicaraguaanse NGO’s hebben gepompt nadat president Daniel Ortega in 2007 was herkozen, met het doel mensen op te leiden om zich tegen zijn regering te verzetten en de voorwaarden voor een regimewisseling te scheppen.

Dat NED, USAID en andere Amerikaanse agentschappen op deze manier gebruik maken van nationale NGO’s is geen geheim. Global Americans (1/5/18) meldde dat NED in 2018 “de basis legde voor opstand” in Nicaragua; Lobe Log (7/3/18) onthulde dat de National Endowment for Democracy tegenover het Congres had opgeschept over zijn inspanningen om jonge aanhangers van regimeverandering te creëren, en de Council on Hemispheric Affairs (10/2/19) beschreef in detail het indoctrinatieproces waar zij zich mee bezighielden.

Natuurlijk is deze inmenging al tientallen jaren aan de gang over de hele wereld. Zes jaar geleden liet Telesur (6/8/16) zien hoe dit werkte in Venezuela, Ecuador en Bolivia. Soortgelijke door de NED en verwante agentschappen gefinancierde activiteiten zijn toegepast in Kroatië, Rusland, Oekraïne, Polen en vele andere landen.

De Financial Times (4/10/20) citeerde zelfs de NED’s Aimel Ríos die aandrong op hardere internationale druk op Nicaragua: “Het lijkt erop dat dit de enige taal is die het regime zal begrijpen”, zei hij. Het duidelijke belangenconflict werd niet ter discussie gesteld. Dit in tegenstelling tot de hyperwaakzaamheid van de media over elke vermeende Russische of Chinese inmenging in de westerse politiek.

Afgezien van de politieke kwesties is er een bredere vraag over de waarde van non-profitorganisaties voor de Nicaraguaanse samenleving. Het moet natuurlijk gezegd worden dat veel non-profitorganisaties uitstekend humanitair werk verrichten. Maar er zijn belangrijke uitzonderingen op de bovenstaande voorbeelden.

Lokale “mensenrechten”-agentschappen zijn bijvoorbeeld totaal bevooroordeeld in hun werk en zijn weinig meer dan propagandisten geworden, zoals ik elders heb aangetoond. Veel van de nu gesloten medische instanties bestonden ook in de eerste plaats als propaganda-organisaties, in plaats van als echte beroepsinstellingen, vooral tijdens de pandemie, toen zij probeerden (met enig aanvankelijk succes) de mensen ervan te weerhouden gebruik te maken van de openbare gezondheidsdienst.

Sommige particuliere universiteiten hebben hun status van onafhankelijke universiteit verloren en zijn overgenomen door de staat. In tegenstelling tot de indruk die de New York Times (14/22) wekt, hebben verscheidene academici die met hun voormalige studenten werken, mij verteld dat zij veel gelukkiger zijn nu zij toegang hebben tot betere staatsfaciliteiten. Hun honoraria zijn vastgesteld en zij hoeven niet langer exorbitante bedragen (in sommige gevallen 1.000 dollar) te betalen om af te studeren.

De Washington Post (6/2/22) bekritiseerde de sluiting van de “94 jaar oude Nicaraguaanse Academie voor Letteren”. Een van de bestuursleden gaf echter toe dat de organisatie in “totale administratieve wanorde” verkeerde en nooit had voldaan aan de eisen om haar boekhouding te tonen, ondanks het feit dat zij elk jaar 62.000 dollar aan overheidsmiddelen ontving.

Om de belangen van de VS te bevorderen

Misschien wel de meest bizarre beweringen over het belang van NGO’s zijn gedaan door Open Democracy (6/1/22), een non-profit mediakanaal dat beweert “de macht uit te dagen, verandering aan te sporen en leiding te geven aan groepen die ondervertegenwoordigd zijn in de media”. Veel diensten voor vrouwen, zoals gezondheidsdiensten, “verdwijnen”, aldus het rapport, dat de beweringen herhaalt van een Nicaraguaanse NGO die weigert zich aan de nieuwe wetten te houden. Zonder dergelijke NGOs, “zijn de vooruitzichten… somber”.

Het artikel geeft een zeer verkeerd beeld van de gezondheidssituatie van vrouwen in Nicaragua, dat een van de beste openbare gezondheidsdiensten in Midden-Amerika heeft, die voor iedereen gratis zijn. Zo heeft het de moedersterfte teruggedrongen van 92,8 sterfgevallen per 100.000 levendgeborenen in 2006 tot 31,6 in 2021, een vermindering met 66%. Ten dele is dit te danken aan de 180 kraamklinieken, die gespecialiseerde zorg verlenen aan zwangere vrouwen. De staat biedt ook gratis gezinsplanning aan in alle gezondheidscentra, met inbegrip van afgebonden eileiders voor vrouwen die geen kinderen meer wensen te krijgen.

Het is waar dat veel NGO’s gezondheidszorg verlenen, vaak met buitenlandse financiering, en de meeste van hen zijn volkomen bereid om zich onder de nieuwe wetgeving te laten registreren en te blijven samenwerken met het Ministerie van Volksgezondheid.

Het is immers bijna ondenkbaar dat de media Nicaragua erkenning zouden geven voor zijn prestaties op het gebied van de gezondheidszorg, of op vele andere gebieden van de sociale voorzieningen. Zoals FAIR bij verschillende gelegenheden heeft opgemerkt, maken die media consequent van elk nieuwsverhaal een aanval op de Sandinistische regering van Nicaragua, zonder enige poging tot evenwichtig of echt onderzoek naar de verhalen die hen worden voorgelegd door tegenstanders van de regering, vooral als die afkomstig zijn van vijandige Nicaraguaanse media.

Het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken begint zijn samenvatting van het regeringsbeleid inzake “Betrekkingen van de V.S. met Nicaragua”, dat in september jl. werd herzien, met de verrassend eerlijke verklaring dat “de regering van de V.S. zich inzet om de belangen van de V.S. in Nicaragua te bevorderen”. Helaas lijken de internationale media hetzelfde te doen.