Bron: Dan Kovalik, COHA 7 april 2022 ~~~
Onlangs gepubliceerd door Clarity Press
Dan Kovalik: Ik heb dit boek geschreven om de verderfelijke aard te onderzoeken van de betrokkenheid van de VS tegen Nicaragua vanaf het midden van de 19e eeuw tot het heden in een streven naar controle en overheersing in plaats van ter verdediging van de democratie, zoals Washington onophoudelijk heeft beweerd. De Nicaraguanen hebben van hun kant hun vaderland moedig verdedigd, waardoor de VS hun controle nooit lang hebben kunnen handhaven.
Hoewel de VS in de jaren 1850 met tussenpozen Nicaragua binnendrong, begon de aanhoudende interventie in Nicaragua pas in 1911 toen de VS Nicaragua binnenvielen om een halt toe te roepen aan een kanaalproject dat de Atlantische en de Stille Oceaan met elkaar zou verbinden via een partnerschap met Japan – een project dat de VS voor zichzelf wilden controleren.
De Amerikaanse mariniers vielen vervolgens tussen 1911 en 1934 Nicaragua een aantal malen binnen om te proberen de controle over deze Centraal-Amerikaanse natie te behouden, maar werden teruggeslagen door boerenguerrilla’s onder leiding van Augusto Cesar Sandino. De mariniers vertrokken pas voorgoed nadat de VS de dictatuur van Anastasio Somoza had geinstalleerd, die Sandino vervolgens naar Managua lokte met de belofte van een vredesakkoord en hem in koelen bloede vermoordde.
De opeenvolgende Somoza generaties hebben Nicaragua met ijzeren hand en met de steun van de VS, geregeerd – tot uiteindelijk, in 1979, de laatste president van de Somoza-dynastie werd verdreven door de Sandinisten – een bevrijdingsbeweging die was geïnspireerd door Sandino en gemotiveerd door een unieke filosofie waarin christendom en marxisme samengingen.
Onder leiding van Daniel Ortega vestigden de Sandinisten de democratie in Nicaragua met de eerste vrije en eerlijke verkiezingen van het land in 1984. Opnieuw probeerden de VS de democratie te ondermijnen door Somoza’s voormalige nationale garde te organiseren in een terroristische groepering die bekend staat als “de Contra’s”. Geleid en gefinancierd door de CIA, terroriseerden de Contra’s Nicaragua gedurende bijna 10 jaar.
In 1990 stelden de Sandinisten zich kandidaat voor vervroegde verkiezingen en de door de oorlog vermoeide kiezers kozen Violeta Chamorro. De Sandinisten legden hun ambt vreedzaam neer en gaven de regering over aan Chamorro.
Gedurende 17 lange jaren, van 1990 tot 2007, regeerden neoliberale regeringen, te beginnen met Violeta Chamorro, Nicaragua. Gesteund door de VS verwaarloosden deze regeringen de bevolking, waardoor bijna de helft van het land geen elektriciteit, fatsoenlijk onderwijs of gezondheidszorg had, en in armoede leefde.
Toen Daniel Ortega en de Sandinisten in 2007 via verkiezingen weer aan de macht kwamen, zorgden zij onmiddellijk voor gratis gezondheidszorg en onderwijs, bouwden zij infrastructuur in het hele land en begonnen zij de armoede uit te roeien. Nu is bijna 100% van het land geëlektrificeerd; armoede en extreme armoede zijn sterk verminderd; en de VN heeft Nicaragua drie jaar op rij gerangschikt op de vijfde plaats in de wereld voor gendergelijkheid [1].
Paradoxaal genoeg wordt Ortega nu door de regering en de media van de VS afgeschilderd als “een nieuwe Somoza”, een bewering die door sommigen in de linkerzijde van de VS wordt geslikt. Dit boek ontkracht deze bewering door het verleden van Nicaragua in historisch perspectief te plaatsen en de realiteit van het Nicaragua van vandaag te documenteren.
Uittreksel uit het boek
Ocotal is een historische Nicaraguaanse stad gelegen in het departement van Nueva Segovia. Het is beroemd als de plaats van gevechten tussen de Amerikaanse mariniers en de boerenguerrilla van Augusto Cesar Sandino in het midden van de jaren 1920. Nadat de Amerikaanse mariniers er in 1927 niet in slaagden de strijders van Sandino op de grond te verslaan, ging de Amerikaanse marine het luchtruim op om de stad zonder onderscheid te bombarderen. Kortom, ze hoopten de bevolking tot onderwerping te dwingen. Sommigen hebben dit omschreven als het eerste bombardement vanuit de lucht op een burgerbevolking, hoewel het schijnt dat Tripoli, Libië al in 1911 het slachtoffer was geweest van een dergelijk bombardement door Italië. Toch was het een van de eerste.
Een medestrijder van Sandino maakte de luchtbombardementen en de daaropvolgende plundering van Ocotal mee.
Hij beschreef het Amerikaanse luchtbombardementen als “een meedogenloze gezichtsloze vijand die willekeurig geweld uitoefende op huizen, dorpen, vee en mensen die, ongeacht leeftijd, geslacht, fysieke kracht, sociale status, geen enkele verdediging hadden behalve het redden van hun bezittingen.” [2]
De vliegtuigen richtten veel schade aan bij de bevolking met verlies van mensenlevens en verlies van bezittingen, waardoor zesendertig doden vielen onder onze strijdkrachten . De troepen van Sandino weerstonden de aanvallen van de vliegtuigen zo goed als ze konden, en haalden één vijandelijk vliegtuig neer (een Fokker). Daarna trokken de Sandinistische troepen zich terug en daarna trokken de Yankee troepen de reeds verwoeste stad binnen. Zij brachten nog meer verwoestingen aan. Ze plunderden de beelden en klokken van de ruïnes van de kerk Er vielen hier honderden doden, onder wie kinderen, vrouwen.[3]
De hier genoemde kerk is de Parochiekerk van Onze Lieve Vrouw Tenhemelopneming, een rooms-katholieke kerk gebouwd tussen 1803 en 1879. Die kerk staat er nog steeds – recht tegenover het “16 juli” Central Park, dat later werd aangelegd ter herdenking van de Slag van Ocotal tussen Sandino’s strijdkrachten en de Amerikaanse mariniers – een slag die gedeeltelijk rond de kerk zelf plaatsvond, waarbij Sandino’s strijdkrachten de mariniers probeerden af te weren vanaf het dak en de toren van de kerk. In de kerk worden trouwens nog regelmatig diensten gehouden ter herdenking van die slag. Ik heb de zondag diensten in deze kerk bijgewoond tijdens mijn verblijf in Ocotal in 1987.
In maart 2022 ben ik naar deze kerk teruggekeerd. Ze ziet er nog precies zo uit als ik me herinner, met inbegrip van het levensgrote beeld van de bebloede, gekruisigde Jezus die voorover ligt – zoals bij menig katholieke kerk in Latijns-Amerika. Het is vermeldenswaard dat Nicolas Antonio Madrigal y Garcia – de oude bisschop van Nueva Segovia die leefde van 1898 tot 1977 – 50 jaar lang de kerk van Ocotal heeft gediend, ook toen de Slag van Ocotal plaatsvond. . . .
Dan Kovalik doceert Internationale Mensenrechten aan de rechtenfaculteit van de Universiteit van Pittsburgh, en is een COHA Senior Research Fellow
[1] “Nicaragua in Fifth Position For Gender Equality in The World,” https://www.telesurenglish.net/news/Nicaragua-in-Fifth-Position-For-Gender-Equality-in-The-World-20181218-0032.html
[2] “Social Memory and Tactical Doctrine: The Air War in Nicaragua during the Sandino Rebellion, 1927-1932,” Michael J. Schroeder, The International History Review
[3] Vol. 29, No. 3 (Sep., 2007), pp. 508-549 (42 pages). Published By: Taylor & Francis, Ltd. https://www.jstor.org/stable/40110855
Website van de Uitgever: ‘https://www.claritypress.com/product/nicaragua-a-history-of-us-intervention-resistance/‘