Gaza,Nederland,Oorlogsmisdaden |
March 25, 2024

Bron:  Hassan Hamadé 
Voltaire Netwerk Beiroet (Libanon) 22 maart 2024 ~~~

Hassan Hamade, een intellectueel uit de Arabische wereld die een leidende rol heeft gespeeld in het vredeskamp, spreekt zijn pijn uit over de etnische zuivering die in Gaza aan de gang is. Voor de lezers van Voltaire Network roept hij op tot dringende actie om het Palestijnse volk te redden en het Israëlisch-Arabische probleem eindelijk op te lossen. Om het fundamenteel op te lossen, door de gelijkheid van ieder mens te verkondigen, of het nu Jood of Arabier is.

Er zijn waarheden die nog dodelijker zijn dan alle complotten tegen de waarheid, vooral in deze vreselijke tijden van leugens, terreur en onrecht. Iedereen kan vanaf nu, als hij of zij dat wil, de waarheid vertellen zonder bang te hoeven zijn om te worden onderworpen aan de gevreesde “guillotine” straf, oftewel niets anders dan de beschuldiging van antisemitisme en de pijnlijke gevolgen daarvan, of het nu in je professionele leven is of in je familie- en sociale leven; een beschuldiging die wordt gebruikt en misbruikt.

Deze keer is de waarheid naar buiten gekomen van waar ze het minst verwacht werd en van een persoon die nooit verondersteld werd haar toe te geven: de Israëlische generaal Yitztshak Barik. Trouw aan de praktijken die inherent zijn aan zijn positie aan het hoofd van de binnenlandse veiligheidsdienst, vertegenwoordigde generaal Barik in de ogen van de Palestijnen wreedheid in eigen persoon. Hij is de ijzeren vuist van de zionistische staatsentiteit op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. En toch is hij de man door wie de verrassing komt.

Interview met generaal Yitztshak Barik op Al-Jazeera

Barik durft de Palestijnse aanval van 7 oktober 2023 te rechtvaardigen, durft impliciet en ondubbelzinnig de verzetsroeping van de Hamasbeweging te erkennen, terwijl hij het leidende duo van het zionistische regeringsextremisme aanvalt in de persoon van de minister van Veiligheid, Itamar Ben-Gvir, en zijn collega van Financiën, Bezalel Smotrich, wiens invloed op officiële beslissingen overheersend en doorslaggevend is.

Het zijn deze twee ministers die het tot de belangrijkste prioriteit van de Israëlische regering hebben gemaakt om de uitroeiing van de Palestijnse aanwezigheid op het land van Palestina te versnellen – te beginnen met de gebieden die in 1967 werden bezet, gevolgd door de gebieden die in 1948 werden bezet, met andere woorden de etnische zuivering van het hele grondgebied van historisch Palestina, tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse Zeekust; “Van de rivier tot de zee”, volgens het beroemde lied dat wereldberoemd werd dankzij de gigantische demonstraties tegen de genocide die werd gepleegd in het volle zicht van alle bewoners van de planeet Aarde.

Op grond van zijn oorlogsverleden in 1973, zoals blijkt uit de verwondingen die hij opliep aan zijn gezicht en lichaam tijdens de gevechten in de Sinaï, vindt deze uitgesproken generaal dat hij het volste recht heeft om lessen te geven aan de jongere generaties van zijn volk, die recht de afgrond in worden geleid door hun huidige leiders, die het als … “leugenaars” beschouwt.

In een recent interview dat hij een paar dagen geleden gaf aan de Engelstalige zender AI-Jazeera, vatte generaal Barik de stand van zaken voor de Palestijnse bevolking in het algemeen en de Gazanen in het bijzonder in niet mis te verstane bewoordingen samen:

  • Barik: “Ze dromen van vrijheid, maar ze kunnen het niet grijpen. Of ze het leuk vinden of niet, wij beheersen het leven van miljoenen [van hen]”.
  • Al-Jazeera: “Als je een Palestijn was die op de Westelijke Jordaanoever of in Gaza woonde, hoe zou je dan over Israël oordelen?
  • Barik: “Ik zou tegen Israël vechten om mijn vrijheid te verkrijgen.
  • Al-Jazeera: “Hoe ver zou je gaan in je strijd?
  • Barik: “Ik zou alles doen om mijn vrijheid te verkrijgen.

En dat is het.

Generaal Barik is van mening dat geen enkele Talmoedische zionist het recht heeft, of in de positie is, om hem lessen te geven over het verleden, het heden of de toekomst van de “Joodse Staat”. Hij is beter in staat dan wie dan ook om dat te doen. Dit is wat zijn opmerkingen bewijzen.

Maar daarmee is de verrassing nog niet voorbij, want we krijgen een toevallige ontmoeting te zien tussen Barik en de machtigste en beroemdste van de zionistische strijders, namelijk David Ben-Gurion. Deze laatste, een van de drie grondleggers van Israël, samen met Haim Weizmann en Nahum Goldmann, is al zeventig jaar geleden tot een conclusie gekomen die vergelijkbaar is met de conclusie die nu door de geest en het hart van generaal Barik spookt en die voor wrede breuklijnen zorgt. Zeven decennia liggen er tussen de twee gevallen. De publieke bekentenis van Barik komt misschien voort uit de privé-bekentenis van Ben-Gurion aan de enige man die hij graag mocht onder de notabelen van het Zionistische bestuur, de enige wiens kritiek hij accepteerde: Nahum Goldmann.

Nahum Goldmann, oprichter van het World Jewish Congress

In zijn opmerkelijke boek The Jewish Paradox [1], vertelt Goldmann over de gesprekken die hij had met Ben-Gurion in 1956 tijdens een slapeloze nacht in de privé-woning van de toenmalige premier. Hij vertelt onder andere de volgende passage:

Die nacht, een mooie zomernacht, hadden we een hart-tot-hart gesprek over het Arabische probleem. Ik begrijp je optimisme niet,” zei Ben-Gurion tegen me. Als ik een Arabische leider was, zou ik nooit een vredesverdrag met Israël tekenen. Het is heel normaal, we hebben hun land afgepakt. Het is waar dat God het ons beloofd heeft, maar waarom zouden zij zich daar druk om maken? … Onze God is niet hun God. Het is waar dat wij uit Israël kwamen, maar dat was tweeduizend jaar geleden: wat heeft dat met hen te maken? Er was antisemitisme, de nazi’s, Hitler, Auschwitz, maar was dat hun schuld? Ze zien maar één ding: wij kwamen en stalen hun land. Waarom zouden ze dat accepteren? “

Deze verklaringen, afgelegd door het hoofd van de beroemde Haganah en die van de huidige generaal, zijn bijna conforme kopieën, ze vullen elkaar aan en komen praktisch overeen om de Palestijnen vrij te pleiten,of de Arabische zionistische regeringen of de Europese zionistische regeringen dat nu leuk vinden of niet. In beide gevallen zien we een bijna blinde navolging van het dictaat van Washington, wat ertoe heeft geleid dat ze actief deelnemen aan de genocide op Gaza die al bijna zes maanden aan de gang is. Het is een schande. De twee “groepen”, vertegenwoordigd door zowel de Arabische Liga als de Commissie van de Europese Unie, vechten om de rol van de meest onderdanige aan de meest bloeddorstige van Israëls opeenvolgende regeringen. Deze twee “samenwerkende groepen” weigeren voortdurend de stemmen van de rede te accepteren die worden gehoord, zowel binnen de staat Israël als in de Joodse diaspora.

Bovendien is het voor de twee “samenwerkende groepen” een politieke traditie geworden om alle Joodse bewegingen die kritisch staan tegenover het zionisme te boycotten. Deze houding is niet nieuw, maar gaat terug tot het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw met de geboorte van de beweging “Vrede Nu”, in het kader van wat het “Israëlische Vredeskamp” werd genoemd, met twee respectabele en geloofwaardige persoonlijkheden als woordvoerders: de beroemde journalist en politicus Uri Avneri en generaal Mattityahu Peled, beroemd om zijn deelname aan alle oorlogen sinds 1948, daarna Suez in 1956, daarna de oorlog van 1967 gevolgd door de uitputtingsoorlog die 6 jaar duurde en werd afgerond met de oorlog van 1973. Mannen die overtuigd waren van de noodzaak om te kiezen voor vrede als de enige uitweg voor zowel Joden als Arabieren.

Helaas stond een Euro-Arabische hindernis hen in de weg, bestaande uit regeringen waarvan het oorspronkelijke doel was om anti-Zionistische Joodse stromingen te isoleren. Dit pro-zionistische, Euro-Arabische front is de echte hindernis op het pad van mensen als Barik die proberen te profiteren van de lessen van de geschiedenis, ook al is hun stroming voorbestemd om terrein te winnen, ten eerste vanwege de vastberadenheid van het Palestijnse volk, wiens lijden het geweten van de volkeren van de wereld wakker schudt en wiens heldenmoed bewondering afdwingt, en ten tweede omdat de waarheid ter plaatse in de bezette gebieden van 1967 en 1948 laat zien dat het voor Israël onmogelijk zou zijn om te “winnen” zonder zijn toevlucht te nemen tot genocidale procedures.

Maar kan men in het specifieke geval van Palestina werkelijk winnen door een dergelijke strategische keuze?

Ons dagelijks leven getuigt van het tegendeel, net als de vele tegenstrijdigheden die de Joodse staat destabiliseren en zijn existentiële problemen verergeren. Om nog maar te zwijgen van de buitensporige barsten in de bouwwerken van de Euro-Arabische demoncratieën, die zijn gereduceerd tot de status van slaven die bereid zijn hun eigen belangen op te offeren ten gunste van de belangen van de VS…

Elk van de twee “demoncratische groepen” is bereid zichzelf op te offeren in de strijd, om de monopolies van de unipolariteit te behouden ten koste van de vitale belangen van de Europese en Arabische volkeren.

Het resultaat is dat Europa arabiseert of Libanees wordt en dat de Arabische wereld terugvalt in de richting van een groter nihilisme. “Israël heeft het recht om zichzelf te verdedigen”, een slogan die de Euro-Arabische demoncratieën mechanisch rondbazuinen en herhalen, wordt in de praktijk vertaald in genocide, waarvan vooral kinderen en vrouwen het slachtoffer zijn. Deze slogan zet aan tot misdaad en in het geval van Palestina tot genocide. Vreemde Europese beschaving.

Barik is er zeker in geslaagd om zijn stem te laten horen door aan de bel te trekken, want het is algemeen bekend dat deze oude veteraan een van de weinige mensen is die goed op de hoogte is van de werkelijke stand van zaken in de IDF.

Gebruik makend van zijn geloofwaardigheid, aarzelde hij niet om de spijker op de kop te slaan door de regering van Benjamin Netanyahu, en achter hem het hele politiek-militaire establishment, op te roepen om te stoppen met liegen tegen het volk.

Zijn aanpak stopte daar niet: hij beschreef de twee ministers, Ben Gvir en Smotrich, als “terroristen”. En als deze ernstige beschuldiging bijna werd verzwegen door de Europese demoncratieën, dan werd het vrijwel genegeerd door de Arabische zionisten, zich niet bewust van het feit dat deze genocide, die al bijna zes maanden aan de gang is, gepleegd met alle middelen die geschikt zijn voor de uitroeiing van een heel volk (dorst, hongersnood, microben en virussen, vergiftiging, enz… evenals massavernietigingswapens…) slechts een generale repetitie is voor wat er in de niet al te verre toekomst met hen zal gebeuren.

Vandaag uithongering, morgen hongersnood.

Niet sinds de Nakba zijn existentiële vragen over de toekomst van Israël zo serieus gesteld als nu. Zoals Barik weet, was Ben-Gurion de eerste die ze stelde. In The Jewish Paradox lezen we een andere bekentenis van Ben-Gurion: “Ik zal binnenkort zeventig jaar oud zijn. Welnu, Nahum, als je me vraagt of ik zal sterven en begraven zal worden in een Joodse staat, dan zou ik ja zeggen: over tien jaar, over vijftien jaar denk ik dat er nog steeds een Joodse staat zal zijn. Maar als je me vraagt of mijn zoon Amos, die aan het eind van het jaar vijftig wordt, een kans heeft om te sterven en begraven te worden in een Joodse staat, zou ik je een antwoord geven van vijftig procent.

Maar,” onderbrak ik hem, “hoe kun je slapen bij het idee van zo’n vooruitzicht en toch premier van Israël zijn?

Ben Gourion antwoordde onmiddellijk: “Wie zegt dat ik slaap?

.. Terug naar de existentiële vragen, vooral als je de tienduizenden en honderdduizenden jonge demonstranten hoort in de straten van Europese hoofdsteden en in de Verenigde Staten, die zingen over de totale bevrijding van Palestina “Van de rivier tot de zee”. Met de vastberaden woorden van generaal Barik, ondersteund door de oordelen, angsten en voorspellingen van Ben Gourion, hoefden we ons niet langer bloot te stellen aan de gevreesde guillotinestraf. Het is gewoon een kwestie van oproepen tot de afschaffing van apartheid, en dus van rassendiscriminatie. De afschaffing van deze plaag wordt opgevolgd door de invoering van een verenigde democratische staat zonder enig onderscheid naar ras, etniciteit of religie.

Wat betreft de zogenaamde “twee-staten-oplossing”: dit is altijd een ” twee leugens-oplossing” geweest. Er weer over beginnen is verstoppertje spelen met de duivel. De genocide waarvan we getuige zijn en waaraan Arabische zionisten en Europese zionisten deelnemen, onder bevel van Washington en Londen, heeft alle maskers afgezet die het ware gezicht van de demoncratieën verborgen hielden.

Alle partners in deze genocidale expeditie verdienen het om ter verantwoording geroepen te worden. Hun beschamende stilzwijgen getuigt van hun actieve deelname aan de misdaad van het niet helpen van een volk dat dreigde te worden uitgeroeid.

[1] Le Paradoxe juif : Conversations en français avec Léon Abramowicz, Nahum Goldmann, Stock (1976).

Gerelateerd (berichten in dit archief):