Venezuela |
2022-12-18

Interview met politicoloog Pedro Carvajalino

Bron: Geraldina Colotti

Pedro Carvajalino, journalist van het programma Zurda Conducta, is verantwoordelijk voor de communicatie van de beweging Free Alex Saab, zowel nationaal als internationaal.

Wij danken hem voor dit interview op een cruciaal moment voor de juridische kwestie van de diplomaat, nu er hoorzittingen gaande zijn voor de erkenning van zijn status als speciale gezant door de Verenigde Staten.

Wat bracht je ertoe deze zaak te verdedigen?

Omdat het een emblematisch geval is van het verzet van een volk, het Venezolaanse volk, tegen het onrecht van de Verenigde Staten. Bovendien voel ik, als Colombiaan die het geweld moest ontvluchten, diepe sympathie voor degenen die zich, zoals Alex, hebben verzet tegen de druk en het uitsluitingsbeleid van de regeringen van Álvaro Uribe en Iván Duque, toen deze elke vorm van commerciële uitwisseling met Venezuela verboden, op straffe van represailles. We komen uit dezelfde stad, Barranquilla. Het verhaal van deze ondernemer met idealen, die besloot zich in te zetten om het Venezolaanse volk te helpen terwijl iedereen hem de rug toekeerde uit angst voor de gevolgen (die hij later moest ondergaan), had een grote impact op mij.

In 2005, toen ik lid was van de Colombiaanse Communistische Partij, deed ik onderzoek naar het geweld tegen boeren, verdreven van hun land. Ze hebben mijn professor sociologie vermoord, en ze zouden mij ook hebben vermoord als ik niet was vertrokken zoals miljoenen Colombianen, van wie velen naar Venezuela zijn gevlucht.

Alex werd ook vervolgd door de Colombiaanse elite omdat hij besloten had het Venezolaanse volk te helpen ontsnappen aan de omstandigheden van de blokkade. Zoals u zich zult herinneren, heeft de Amerikaanse regering vanaf 2014 meer en meer eenzijdige dwangmaatregelen genomen om de Venezolaanse economie in te laten storten. Na de dood van Chávez wilden ze president Maduro ten val brengen. Dus bereidden ze het politieke geweld van 2017 voor, waarna ze vanaf 2018 besloten de strategie van economische verstikking te verfijnen. In die context begon Alex Saab een beslissende rol te spelen.

Op welke voorwaarden?

Als Colombiaans-Venezolaans zakenman werkte hij sinds 2006 samen met de Bolivariaanse regering bij de bouw van sociale woningen en in de voedingssector. Met de bedoeling een manier te vinden om de “sancties” te omzeilen en in de behoeften van het Venezolaanse volk te voorzien, riep president Maduro in 2018 enkele vertrouwelingen bijeen en benoemde Alex Saab tot speciale gezant, een figuur die een diplomatieke status heeft en de president voor iedereen vertegenwoordigt.

Een soort oase in het labyrint waarin we ons bevonden. Weet je wie ook Maduro’s speciale gezant was? Maradona. Tijdens de jaren van de blokkade bracht hij tarwe en voedsel en gebruikte hij zijn netwerk van contacten over de hele wereld om Venezuela te helpen. En Alex Saab ook. In 2015 had hij al 4 miljoen achthonderdduizend zakken voedsel geïmporteerd.

Ik herinner me Kerstmis 2018. Traditiegetrouw heeft Maduro, in navolging van Chávez, er altijd voor gezorgd dat de Venezolaanse kersttafels de pernil, die afkomstig was uit Colombia, niet ontbrak. De Colombiaanse regering heeft de vrachtwagens bij de grens met Cúcuta echter geblokkeerd, waardoor het vlees is gaan rotten en onrust onder de bevolking is ontstaan.

Van 2018 tot 2020 wist Alex Saab echter veel van deze “sancties” te omzeilen.

Zijn optreden is beslissend geweest in verschillende omstandigheden, hoewel veel dingen onbekend zijn.

Bijvoorbeeld?

In 2020 stonden we in Venezuela op de rand van de afgrond, economisch gezien, vanwege het gebrek aan voedsel en medicijnen, maar ook vanwege het gebrek aan benzine. Kijk, een olieproducerend land als het onze zit zonder benzine omdat het geen enkel reserveonderdeel of additief in het buitenland kan kopen, en omdat ze de belangrijkste Amerikaanse raffinaderij, Citgo, die ons benzine en geld stuurde, hebben gestolen en dat was terechtgekomen in de handen van de zelfbenoemde bende van Guaidó, dus in die van de Amerikaanse regering. Een situatie die tijdens covid had kunnen leiden tot rijen, protesten en de verspreiding van het virus.

De Verenigde Staten wisten dit en mikten juist daarop, een complete gezondheidsramp met verstopte openbare ziekenhuizen en het verzoek om terug te keren, uiteraard, naar de particuliere sector. Destijds hadden ze, met de medeplichtigheid van hun Europese bondgenoten, ons ook verhinderd vaccins te kopen, door geld van Venezuela tegen te houden. We hadden slechts genoeg benzine voor nog eens 5 dagen. En op dat moment was de rol van Saab doorslaggevend. Ondertussen was Alex al de halve wereld rondgereisd om medicijnen voor kankerpatiënten en later maskers in te voeren: hij slaagde erin de “sancties” te omzeilen en het genocidale effect ervan op de bevolking te verzachten.

Naar schatting zijn meer dan 40.000 mensen gestorven door gebrek aan levensreddende medicijnen, die niet duur zijn, maar onbetaalbaar waren geworden. Bedenk dat het geld van Venezuela in beslag was genomen bij Amerikaanse en Europese banken, dat we waren uitgesloten van het swift-systeem, en dat we voor de internationale financiën een pariastaat waren. Stel je voor hoeveel rondreizen, vlagwisselingen met allerlei prijsverhogingen de schepen moesten maken om de nodige voorraden bij ons te krijgen: en met weinig zekerheid, want vaak werd er gedreigd met sancties tegen de kapiteins van de schepen en hun gezinnen, en kwam alles stil te liggen.

En wat gebeurde er toen?

Alex stelde zijn commerciële contacten met Iran ter beschikking. Bij besluit van president Maduro heeft hij voor 16 vluchten een luchtbrug gemaakt om reserveonderdelen voor de katalysatoren van onze raffinaderijen in te voeren. En toen zei hij: “We kunnen de schepen krijgen, ik ga naar Iran”.

Met het risico zijn familie nooit meer te zien, want in die tijd stierven er in Iran 1.500 mensen per dag aan covid-19. Op deze manier konden echter vijf schepen met benzine aankomen, waardoor de Bolivariaanse regering de brandstof op rationele en georganiseerde wijze kon verdelen. Wat niet algemeen bekend is, is dat de Verenigde Staten Alex Saab hebben gevraagd zijn activiteiten voor ten minste drie maanden op te schorten: de tijd – zo zeiden zij – die voldoende zou zijn geweest om Venezuela in te laten storten, na de interne infrastructuur van ons land te hebben ontmanteld.

En Alex heeft het niet geaccepteerd.

Is dat waarom hij werd ontvoerd in Kaapverdië?

Ja, bij zijn terugkeer van een diplomatieke missie in Iran. Ze gaven een valse Interpol circulaire uit, die niet eens zijn naam droeg, ontvoerden hem, sloten hem op in de gevangenis, isoleerden hem, martelden hem, schonden al zijn mensenrechten en zijn diplomatieke status. En zelfs in dit opzicht zijn er weinig bekende feiten: bijvoorbeeld dat de Verenigde Staten in Kaapverdië de duurste ambassade van Afrika hebben geopend. De operatie tegen Alex kostte 200 miljoen dollar.

Op een gegeven moment werd een 50.000 dollar per dag kostend oorlogsschip in de wateren gestationeerd en bleef daar twee of drie maanden nadat Mike Pompeo en Elliot Abrams in de waan verkeerden dat de Russen Alex Saab kwamen bevrijden. Ze zeiden allebei dit tegen Trump, wat het Amerikaanse volk nu terecht afwijst: Alex Saab is erg gevaarlijk, we weten dat hij een diplomaat is, maar we moeten toch optreden omdat hij onze plannen dwarsboomt.

Wat waren de plannen? De Venezolaanse economie verpletteren, protesten en doden tijdens de covid uitlokken, en de ineenstorting van het overheidssysteem: de perfecte ingrediënten voor een gekleurde revolutie. En daarvoor riskeerden ze ook de internationale crisis met Rusland.

Nu, om Alex, die naar de VS werd gedeporteerd, in de gevangenis te houden, ontkennen ze dat hij een diplomaat was.

Maar er is genoeg bewijs om ze te weerleggen, wat we naar voren brengen in deze hoorzittingen in december, met een veroordeling naar verwachting op de 20e van deze maand.

In zijn boek “A Sacred Oath: Memoirs of a Secretary of Defense During Extraordinary Times” geeft voormalig minister van Defensie Mike Esper toe dat de VS heel goed wisten dat Alex een naar behoren geaccrediteerde vertegenwoordiger van de Venezolaanse regering was en dat zij het internationaal recht schonden.

In het hoofdstuk “Desperate Measures” legt Esper de mechanismen om de economieën van Venezuela en Iran te verstikken, de steun aan de destabiliserende pogingen van Guaidó, de verijdelde moord op president Maduro en de ontvoering van Alex Saab uit als een nieuwe toepassing van de Monroe Doctrine.

En nu, welke hoop is er dat Alex Saab weer een vrij man zal zijn?

Intussen blijkt dat alle gerechtelijke kaders die in sommige landen, zoals Zwitserland of Ecuador, tegen Alex zijn ingesteld, zijn ingestort. En zelfs Italië, dat zich heeft geleend voor een gerechtelijke en mediavervolging van Camilla Fabri, de vrouw van Alex, heeft geen gronden gevonden om verder te gaan.

En dan is er nog het lopende dialoogproces tussen de Bolivariaanse regering en de door de VS gefinancierde oppositie. En er is het concrete feit van de realpolitik. Vandaag heeft de VS Venezolaanse olie nodig, in de context van de internationale energiecrisis.

En president Maduro heeft zich zelfs in de slechtste momenten een toonbeeld van evenwicht en vreedzame coëxistentie getoond: hij eiste wederzijdsheid, respect voor de soevereiniteit en onafhankelijkheid van Venezuela, zoals hij ook herhaalde toen hij de vrijlating van Alex Saab resoluut op tafel legde. Vandaag hebben de Verenigde Staten Venezuela meer nodig dan Venezuela hen. Wij zijn geen paria-staat, zoals het dominante verhaal wil, waar burgers moeten worden gestraft en gecontroleerd omdat zij op Maduro stemmen en de vlag van de soevereiniteit hijsen.

Daarom vragen zij aan de dialoogtafel in Mexico, waaraan Camilla als woordvoerster van Alex heeft deelgenomen, naast de beëindiging van de “sancties” en de blokkade, die de levenskwaliteit van de bevolking heeft verslechterd, om het herstel van het internationaal recht en de onmiddellijke vrijlating van de diplomaat Alex Saab. Vrienden die je in moeilijke tijden een handje hebben geholpen worden niet in de steek gelaten als ze ziek worden of gevangen zitten.

Hoe beoordeelt u de internationale solidariteit?

Er is veel respons geweest, zowel op populair als op institutioneel niveau. Het is duidelijk dat wat Alex is overkomen, morgen kan gebeuren met iedereen die in het vizier is van het Amerikaanse imperialisme. Presidenten of voormalige presidenten van Latijns-Amerika, zoals Pepe Mujica of Evo Morales, hebben hun steun betuigd, belangrijke vakbonden zoals de Central de Trabajadores y Trabajadoras de Argentina, of internationale fora zoals het Foro de San Paulo, dat in zijn slotverklaring opriep tot de vrijlating van Alex Saab.

En ik was zeer geroerd door de verklaring van Runasur, de Unasur van de inheemse volkeren, van de feministen, van de vakbonden, van de volksbewegingen in het Zuiden. In haar slotcommuniqué zei Runasur dat Alex Saab een symbool van strijd en verzet is, zoals Milagro Sala of Jorge Glass, die onlangs in Ecuador is vrijgelaten. Ze wilden hem demoniseren, maar in plaats daarvan kwam de geest uit de fles en werd Alex Saab een vaandeldrager van de volkeren die strijden tegen het imperialisme.