Nieuwe getuigenverklaring over “luchtaanval” kraamkliniek Mariupol volgt patroon van Oekraïense misleidingen, wanpraktijken van de media – Openbaar Archief

3 april 2022

Bron: Kit Klarenberg 
The Grayzone 3 april 2022 ~~~

Een belangrijke getuige van het incident in de kraamkliniek in Mariupol heeft het officiële verslag van een Russische luchtaanval op de kliniek doorgeprikt en ernstige vragen gesteld over de ethiek van de westerse media. Intussen bevat het nieuws over een bloedbad in de stad Bucha verdachte elementen.

Op 9 maart verspreidde het schokkende nieuws over een opzettelijke Russische luchtaanval op een kraamkliniek in Mariupol in Oost-Oekraïne zich via de sociale media en nieuwszenders.

Een krachtige veroordeling door westerse functionarissen, deskundigen en journalisten volgde onmiddellijk. De Oekraïense president Volodymyr Selenskyy van zijn kant beweerde dat de daad het bewijs was van de “genocide” die Rusland pleegt tegen burgers en riep de Europese leiders op de “oorlogsmisdaad” te veroordelen en “de sancties aan te scherpen” om het “kwaad” van het Kremlin te stoppen in het land. NPR wees erop dat de aanval deel uitmaakte van Ruslands “gruwelijke oorlogstraditie” om tijdens conflicten gezondheidsvoorzieningen en medici als doelwit te nemen, een traditie die teruggaat tot Tsjetsjenië.

Maar een onlangs vrijgegeven getuigenis van een van de belangrijkste getuigen van het incident doorprikt het officiële verhaal van een gerichte Russische luchtaanval op het ziekenhuis. Uit het relaas van de getuige blijkt dat het ziekenhuis door de Oekraïense strijdkrachten was omgebouwd tot een uitvalsbasis en niet het doelwit was van een luchtaanval, zoals de westerse media beweerden. Haar getuigenis deed ook ernstige vragen rijzen over de vraag of althans sommige elementen van het evenement in scène waren gezet voor propagandadoeleinden – en in samenwerking met Associated Press.

De nieuwe getuigenis (zie hieronder) volgt op bewijsmateriaal dat er sterk op wijst dat de vernieling van een dramatheater in Mariupol op 16 maart door het Azov-bataljon in scène was gezet en dat bijna alle burgers een dag eerder waren geëvacueerd. En zoals wij hieronder zullen zien, bevatten nieuwe berichten over een Russisch bloedbad onder tientallen burgers in de stad Bukha ook verdachte details die wijzen op een patroon van informatiemanipulatie met als doel de Westerse militaire interventie op gang te brengen.

“Ze zeiden dat het geen luchtaanval was. Onze mening werd dus bevestigd. Wij hoorden het vliegtuig niet, zij hoorden het ook niet.”

Op dat moment hoorden we een explosie. Instinctief, trek ik persoonlijk een dekbed aan. Toen hoorden we de tweede explosie. Ik was gedeeltelijk bedekt door glas. Ik had kleine sneetjes op mijn neus, onder mijn lippen en op de top van mijn voorhoofd, maar het was niets ernstigs …

Mariana Vishegirskaya, een zwangere inwoonster van Donetsk die tijdens het alom gemelde incident in de kraamkliniek aanwezig was, werd uit Mariupol geëvacueerd en spreekt zich nu uit. Foto’s van een bebloede Vishnevskaya die het gebouw ontvluchtte met haar persoonlijke bezittingen werden het middelpunt van de berichtgeving over de aanval, samen met een foto van een andere vrouw die bleek en bewusteloos op een brancard werd weggedragen.

Na het incident beweerden Russische functionarissen ten onrechte dat het duo dezelfde persoon was, waarbij ze Visjegirskaja’s achtergrond als blogger en Instagram-persoonlijkheid aanvoerden als bewijs dat zij een crisisacteur was en het incident een valse vlag. Hoewel deze bewering niet waar was, zoals we zullen zien, was het ziekenhuis bijna geheel overgenomen door het Oekraïense leger.

In een door The Grayzone bekeken video (hierboven), die op 1 april via Telegram werd verspreid, geeft Visjegirskaja een duidelijk en gedetailleerd verslag van wat er is gebeurd op en in de dagen voor 9 maart. De getuige begint met op te merken hoeveel inwoners van Mariupol na de Russische inval in Oekraïne op 24 februari probeerden te evacueren, maar zeiden dat de autoriteiten ervoor zorgden dat het “onmogelijk was om te vertrekken”.

Op 6 maart, kort voor de geboorte van haar kind, kwam zij aan in kraamkliniek nummer drie, de meest “moderne” inrichting van de stad. Zij was daar nog niet lang toen de Oekraïense militairen arriveerden en alle patiënten van het ziekenhuis eruit zetten toen zij toegang zochten tot de zonnepanelen van het gebouw, een van de laatste overgebleven bronnen van elektriciteit in de belegerde stad.

“We werden overgebracht naar de enige kleine kraamkliniek die er nog was. Het had slechts een kleine generator … Echtgenoten van werkende vrouwen vestigden zich in de kelder en kookten voor ons op straat. Bewoners van naburige huizen brachten ons ook maaltijden,” zegt Vishegirskaya. “Op een dag kwamen er soldaten. Ze hebben met niets geholpen. Ze kregen te horen dat het eten voor vrouwen was, hoe konden ze er dan om vragen? Ze antwoordden dat ze al vijf dagen niet gegeten hadden, namen ons eten en zeiden: ‘Je kunt nog wat meer koken’.”

In de nacht van de 8e sliepen de zwangere vrouwen “vredig” omdat er “niet geschoten” werd. De volgende dag, hoorden de aanstaande moeders buiten een granaat ontploffen. Vishegirskaya bedekte zich “instinctief” met haar dekbed, maar gebroken glas uit een nabijgelegen raam sneed nog in haar lip, neus en voorhoofd, hoewel ze zegt dat het “niets ernstigs” was.

“Na de tweede explosie, werden we geëvacueerd naar de kelder,” Vishegirskaya herinnerde zich. “We bleven discussiëren of het een luchtaanval was. Ze zeiden dat het geen luchtaanval was. Onze mening werd dus bevestigd. Wij hoorden het vliegtuig niet, zij hoorden het ook niet. Ze zeiden dat het een granaat was. Na de eerste twee explosies, waren er geen explosies meer.”

Terwijl zij wachtte, merkte zij “een soldaat met een helm” die foto’s van haar nam en vroeg hem te stoppen “omdat het duidelijk niet het goede moment was” en zij niet in haar huidige toestand gefotografeerd wilde worden. De soldaat gehoorzaamde. Terug boven begon dezelfde persoon haar en anderen opnieuw te filmen en weigerde te stoppen tot zijn onderdanen hem meerdere malen vroegen dat te doen.

Visjegirskaja’s echtgenoot vertelde haar later dat de man geen soldaat was maar een correspondent van Associated Press, een van de velen die op dat moment ter plaatse waren. Zij meent dat deze journalisten er “vanaf het begin” bij waren toen zij buiten klaarstonden en wachtten om de vrouw te fotograferen die op een brancard werd afgevoerd, de eerste die het gebouw verliet na de granaatinslag, “zodra zij naar buiten kwam”.

De volgende dag, nadat haar baby door middel van een keizersnede ter wereld was gebracht, werd zij door dezelfde medewerkers van Associated Press geïnterviewd en werd haar gevraagd te beschrijven wat er was gebeurd. Ze vroegen botweg of er een luchtaanval was geweest, waarop zij antwoordde: “Nee, zelfs de mensen die op straat waren hebben niets gehoord, en niemand heeft iets gehoord.”

Later, toen zij in veiliger “levensomstandigheden” verkeerde, begon Visjegirskaja op het internet te zoeken om het interview op te sporen. Zij vond “al het andere” dat het personeel van Associated Press had opgenomen – maar niet haar ontkenning dat er een luchtaanval had plaatsgevonden.

AP’s verhaal van ziekenhuis incident wordt wankel

Het eerste verslag van Associated Press van Evgeniy Maloletka over het incident van 9 maart vormde de primaire basis en het kader voor alle mainstream-verslaggeving daarna. Het beweerde categorisch dat het ziekenhuis het doelwit was geweest van een opzettelijke “luchtaanval” die “een groot deel van de voorgevel van een gebouw had weggerukt” en de nabijgelegen straten bezaaid had achtergelaten met “brandende en gemangelde auto’s en verbrijzelde bomen”. In het rapport werd gesuggereerd dat de gruwelijke daad het bewijs was dat de invasiemacht van Rusland “meer te bevechten had dan verwacht”.

Talloze westerse nieuwszenders hebben deze inhoud gerecycleerd, met bijzondere nadruk op de beweerde “luchtaanval”. Deze kanalen waren zes dagen later gretig toen Associated Press een vervolgbericht publiceerde waaruit bleek dat de zwangere moeder die uit het ziekenhuis werd weggedragen, evenals haar ongeboren kind, waren overleden. Een arts zei dat haar bekken verbrijzeld was en “losgekomen van haar heup”, wat het agentschap toeschreef aan het “bombardement” van het ziekenhuis door de Russische luchtmacht.

De Associated Press vermeldde in haar vervolgbericht echter niet dat een deel van een gebouw was “weggerukt”. In feite suggereren de woorden die door de AP aan Visjegirskaja worden toegeschreven, dat zij helemaal niet op de hoogte was van de werkelijke oorzaak van de schade.

“We lagen op de afdelingen toen glas, kozijnen, ramen en muren uit elkaar waaiden,” vertelde ze aan de AP. “We weten niet hoe het gebeurd is [nadruk toegevoegd]. We zaten in onze beschermende spreuken en sommigen hadden tijd om zich in te dekken en sommigen niet.”

Heeft de Associated Press onduidelijkheid en onzekerheid in de mond gelegd van Visjegirskaja om het valse verhaal van een luchtaanval in stand te houden? Zelfs als ze correct geciteerd was, had ze gemakkelijk een explosie in de buurt kunnen beschrijven die schokgolfschade aan het gebouw veroorzaakte.

Een video van Associated Press, die de nasleep van de “luchtaanval” zou hebben gedocumenteerd, bevestigde deze interpretatie en toonde een groot gat in de grond op het terrein van het kraamziekenhuiscomplex dat “een explosiekrater” van de bredere aanval zou zijn geweest. Was dit gewoon de inslagzone van een granaat die, al dan niet opzettelijk, in de buurt van het gebouw was neergekomen en niet een overblijfsel van een gerichte luchtaanval?

Ongeacht de waarheid van de zaak hebben andere aspecten van Visjegirskaja’s onlangs vrijgegeven getuigenis betrekking op grote mysteries rond het bombardement op het kraamcentrum van Mariupol. Zij getuigt bijvoorbeeld krachtig dat de zwangere vrouw die uit het gebouw werd gedragen, is overleden. Ondanks alle oppervlakkige schade zijn er nog steeds geen foto’s of video’s van de plaats delict – afgezien van wat een met bloed doordrenkte matras lijkt te zijn – die erop wijzen hoe en waar de fatale verwondingen kunnen zijn toegebracht.

Nog vreemder is de ongeloofwaardige bewering van Associated Press dat als gevolg van de “chaos na de luchtaanval”, niemand ter plaatse de naam van de dode vrouw te weten kwam totdat haar man aankwam om haar lichaam op te halen – haar identiteit is tot op de dag van vandaag onbekend. Toch waren de artsen “dankbaar” dat de naamloze vrouw niet was begraven in een van de massagraven die voor de doden van Mariupol waren gegraven.

Associated Press nestelt zich in Azov bataljon

Het aantal mensen dat bij het incident in de kraamkliniek is omgekomen, en hoe dat precies is gebeurd, zijn ook mysteries. In een televisietoespraak die avond beweerde Zelensky dat drie mensen, waaronder een kind, gedood waren door “luchtaanvallen” terwijl anderen vastzaten onder het puin. De volgende dag verklaarde het hoofd van de regionale regering van Donetsk, Pavlo Kyrylenko, echter dat er geen doden waren gevallen en dat er geen gewonden waren gevallen onder kinderen.

Daarentegen hebben talrijke media sedertdien gemeld, of althans sterk gesuggereerd, dat verscheidene kinderen zijn gedood en dat hun lichamen zijn gedumpt in de bovengenoemde massagraven in de “buitenwijken” van Mariupol. Waarom het nodig of nuttig zou zijn om lichamen ver van het stadscentrum te vervoeren en waarom de ouders van een kind zouden instemmen met zo’n onwaardige begrafenis blijft onduidelijk.

Wij weten van deze vermeende massagraven dankzij Associated Press correspondent Evgeny Maloletka, die foto’s publiceerde en artikelen schreef waarin hij de aanleg ervan beschreef. Zijn inhoud werd op grote schaal hergebruikt door andere westerse media, en de grimmige beelden verspreidden zich wijd en zijd.

Maloletka was ook ooggetuige van het incident in de kraamkliniek; hij nam de beruchte foto van de zwangere vrouw die uit het gebouw wordt gedragen. Maloletka is er inderdaad in geslaagd dicht in de buurt te komen van vele dramatische gebeurtenissen die onmiddellijk worden afgeschilderd als gigantische Russische oorlogsmisdaden.

In een lovend profiel van Maloletka in de Washington Post van 19 maart wordt hij geprezen omdat hij “de gruwelverhalen van Mariupol met de wereld deelt”. In het artikel wordt de Oekraïner beschreven als een “freelancer van het eerste uur” voor Associated Press, die eerder voor het agentschap verslag had gedaan van de “revolutie op de Maidan” en de “conflicten op de Krim”. Het feit dat Maloletka een fervent aanhanger van de “revolutie” was, werd echter niet vermeld.

In een lange multimediapresentatie over de staatsgreep en de daaruit voortvloeiende oorlog in de Donbass op zijn persoonlijke website, beweert Maloletka “onverschillig te zijn voor de situatie in mijn land”. Zijn affiniteiten zijn echter overduidelijk. Hij presenteert de door de VS gesteunde operatie van regimewisseling als een moedige strijd tegen “corruptie en sociaal onrecht” zonder erop te wijzen dat zowel de Maidan-demonstranten als hun leiders vergeven zijn van de neonazi’s.

Dit zou relevant kunnen zijn aangezien Maloletka ook een belangrijke bron was van foto’s van de training die Oekraïense burgers kregen van het Azov Bataljon. Of hij sympathiseert met de fascistische politiek van de paramilitairen is onduidelijk, maar er kan weinig twijfel over bestaan dat hij sinds het begin van de oorlog in nauw contact heeft gestaan met het neonazistische regiment.

Maloletka’s bescherming, die van zijn medewerkers van Associated Press en hun gezamenlijke vermogen om de westerse media een eindeloos spervuur van gruwelpropaganda te voeren, kan alleen worden gegarandeerd door het Azov Bataljon, de voornaamste verdedigingsmacht in Mariupol. Dit heeft duidelijke gevolgen voor de objectiviteit en betrouwbaarheid van alle berichtgeving van de Associated Press over de oorlog.

Zoals Max Blumenthal van The Grayzone onthulde in zijn onderzoek naar het verdachte incident in het theater van Mariupol op 16 maart, publiceerde Associated Press foto’s van de locatie met het watermerk van het Azov Bataljon en een link naar het Telegram-kanaal van de neonazi-eenheid.

Een onderschrift van de South China Morning Post (rechtsonder) geeft aan dat de AP foto’s heeft ontvangen van het Azov Bataljon

Het dubieuze verhaal over de explosie in het theater van Mariupol vertoont sterke gelijkenissen met de officiële versie van het incident in de kraamkliniek, met name de sterk tegenstrijdige schattingen van het aantal slachtoffers en de vermeende aanwezigheid van dezelfde personen op beide plaatsen. Sky News beweerde op 26 maart dat zwangere vrouwen die uit het ziekenhuis waren gered “om veiligheidsredenen” naar het theater waren gebracht, dat toevallig “precies op die plaats” was gevestigd waarvan later werd gezegd dat het door Russische troepen was gebombardeerd.

De dood van ooggetuigen van de werkelijke gebeurtenissen in het kraamhuis komt zowel de Associated Press als het Azov Bataljon ten goede. Doden vertellen geen verhalen, per slot van rekening. Iemand ter plaatse te hebben die kan getuigen van de realiteit van incidenten zoals het dubieuze bombardement op een theater of de “luchtaanval” op de kraamkliniek, is inherent problematisch voor de Oekraïense zaak.

En hoewel de AP gedurende het gehele conflict met Rusland verslaggevers ter plaatse had in Oekraïne, heeft de organisatie gezwegen over de overtredingen die recht onder de neus van haar personeel plaatsvonden.

Een voorbeeld : de aanwezigheid van een AP-fotograaf in het hospitaal gaf hem een zitplaats op de eerste rij bij de bezetting van het Azov bataljon en het ombouwen van het terrein tot een basis van operaties. Maar het agentschap vermeed elke vermelding van deze kritische context en liet het westerse publiek zien wat het Azov bataljon wilde zien – en wat zijn openlijk pro-Kiev staf geschikt vond voor publieke consumptie.

In Bukha, escaleert de informatie oorlog

Uren voordat dit artikel werd gepubliceerd, op 2 april, braken er op de sociale media beschuldigingen uit over Ruslands gruwelijkste vermeende oorlogsmisdaad tot nu toe. Beelden en foto’s van tientallen lichamen – sommigen met hun handen gebonden – die verspreid lagen in de straten van Boekaja, een stadje in de buurt van Kiev, getuigden van een klaarblijkelijke slachting onder mannen van de dienstplichtige leeftijd door Russische troepen toen die zich twee dagen eerder uit de gehavende stad terugtrokken.

De gruwelijke beelden hebben de roep om een directe militaire confrontatie tussen het Westen en Rusland aangewakkerd. Maar net als bij het incident met de kraamafdeling in Mariupol en tal van andere geruchtmakende gebeurtenissen die door de Oekraïense autoriteiten aanvankelijk als Russische slachtpartijen werden afgeschilderd, doen een aantal details twijfel rijzen over het officiële verhaal van Bukha.

Binnen enkele uren na de terugtrekking van Rusland uit Bukha op 31 maart kondigde de burgemeester aan dat zijn stad bevrijd was van “Russische orks”, een ontmenselijkende term die door het Azov-bataljon veel werd gebruikt. In een begeleidend artikel werd opgemerkt dat de Russen “civiele gebouwen en infrastructuur hadden gemijnd”, maar er werd geen melding gemaakt van massamoord op plaatselijke burgers, laat staan van tientallen lichamen die op straat waren achtergelaten, hetgeen men redelijkerwijs zou verwachten dat een persagentschap bij de verslaggeving over deze gebeurtenis bovenaan op de agenda zou staan.

Op 2 april, enkele uren na het vrijgeven van foto’s en video’s waarop slachtoffers te zien zouden zijn van een vermoedelijk Russisch bloedbad, meldden de Oekraïense media dat speciale troepen waren begonnen met het “zuiveren van het gebied van saboteurs en handlangers van Russische troepen”. Er werd niets gezegd over lichamen in de straten.

De Nationale Politie van Oekraïne kondigde die dag aan dat zij “het grondgebied … van de assistenten van de Russische troepen aan het ontruimen waren” en gaf een video vrij waarop te zien was dat er geen lichamen in de straten van Boeka lagen en dat de Oekraïense strijdkrachten de stad volledig onder controle hadden.

In een filmpje van de gemelde “zuivering”, gepost door Sergej Korotkikh, een berucht neonazi-lid van Azov, is te zien hoe een lid van zijn eenheid aan een ander vraagt of hij mag schieten op “kerels zonder blauwe armbanden”, verwijzend naar degenen die de markering van de Oekraïense strijdkrachten niet dragen. De militant antwoordt schril, “Fuck yeah!” Korotkikh heeft de video inmiddels verwijderd, wellicht uit angst dat zijn eenheid hierdoor bij een oorlogsmisdaad betrokken zou kunnen raken.

Echt of nep, en wie de daders ook zijn, de vermeende vernietiging van burgers komt op een kritiek moment voor de Oekraïense regering. Bewijzen van wreedheden en oorlogsmisdaden van Oekraïense troepen tegen burgers en gevangengenomen Russen – waaronder het in de knieën schieten van hulpeloze Russische krijgsgevangenen en andere afschuwelijke vormen van marteling – voor het eerst aan het licht zijn gekomen.

Bovendien heeft Rusland de gevechts- en logistieke capaciteit van Oekraïne in grote delen van het land vrijwel uitgeschakeld, met inbegrip van de gehele marine, luchtmacht, luchtverdediging, radarsystemen, militaire productie- en reparatievoorzieningen en de meeste brandstof- en munitiedepots, zodat Kiev niet langer grote aantallen troepen tussen verschillende fronten kan vervoeren en de in het oosten overgebleven strijdkrachten overgeleverd is aan omsingeling en een vrijwel onvermijdelijke nederlaag.

Zoals Zelensky duidelijk heeft gemaakt, zijn de Oekraïense krachten wanhopig op zoek naar directe westerse interventie – in het bijzonder het zogenaamde “sluiten van het luchtruim”. Nu de overtuigende maar zeer twijfelachtige wreedheidspropaganda uit de media-activiteiten van het Azov Bataljon en de Associated Press naar buiten komt, neemt de druk op het publiek toe om tot een grote escalatie te komen.