Venezuela |
2025-08-28

Door: Pino Arlacchi 
Telesur 28 augustus 2025 ~~~

Gegevens van de VN ontkrachten het verhaal van Washington en leggen de oliebelangen bloot die ten grondslag liggen aan de vijandigheid van de VS jegens Venezuela.

Tijdens mijn ambtstermijn als hoofd van het Bureau van de Verenigde Naties voor drugs- en misdaadbestrijding (UNODC) heb ik veel tijd doorgebracht in Colombia, Bolivia, Peru en Brazilië, maar ik heb nooit een voet in Venezuela gezet. Dat was simpelweg niet nodig. De samenwerking van de Venezolaanse regering in de strijd tegen drugshandel behoorde tot de beste in Zuid-Amerika en werd alleen geëvenaard door de onberispelijke staat van dienst van Cuba. Een feit is, dat de huidige uitzinnige Trumpiaanse verhaal over een “narco-staat Venezuela”, klinkt als een geopolitiek gemotiveerde lastercampagne.

De echte gegevens, die worden gepresenteerd in het World Drug Report 2025 van het bureau dat ik de eer had te mogen leiden, vertellen een verhaal dat precies het tegenovergestelde is van wat de regering-Trump ons wil doen geloven. Een verhaal dat stukje bij beetje de geopolitieke verzinsel ontrafelt rond het zogenaamde Cartel de los Soles – een entiteit die even mythisch is als het monster van Loch Ness, maar nuttig genoeg om sancties, embargo’s en militaire dreigementen te rechtvaardigen tegen een land dat toevallig bovenop een van ‘s werelds grootste oliereserves ligt.

Venezuela volgens UNODC: een marginale speler in de drugshandel

Het rapport van het UNODC voor 2025 is glashelder – en zou degenen die hun retoriek hebben gebaseerd op het demoniseren van Venezuela in verlegenheid moeten brengen. Het rapport verwijst slechts minimaal naar het land en merkt op dat slechts een klein deel van de Colombiaanse drugsproductie via Venezolaans grondgebied naar de Verenigde Staten en Europa wordt vervoerd. Volgens de Verenigde Naties heeft Venezuela zijn status als gebied dat vrij is van cocateelt, marihuana en dergelijke – en van de aanwezigheid van internationale criminele kartels – bevestigd.

Het document bevestigt slechts de 30 jaarverslagen die eraan voorafgingen, waarin nooit melding werd gemaakt van Venezolaanse drugshandel – omdat die niet bestaat. Slechts 5% van de Colombiaanse drugs wordt via Venezuela vervoerd. Om dat in perspectief te plaatsen: in 2018 passeerde 210 ton cocaïne Venezuela, terwijl maar liefst 2.370 ton – tien keer zoveel – werd geproduceerd of verhandeld vanuit Colombia, en 1.400 ton vanuit Guatemala.

Ja, u leest het goed: Guatemala is een drugscorridor die zeven keer zo belangrijk is als de zogenaamd gevreesde Bolivariaanse “narco-staat”. Maar niemand heeft het over Guatemala omdat het kurkdroog is – het produceert slechts 0,01% van de totale wereldproductie – van de enige “niet-natuurlijke drug” waar Trump echt om geeft: olie.

Het fantastische Cartel de los Soles: Hollywood-fictie

Het ‘Cartel de los Soles’ is een verzinsel van Trump. Het zou worden geleid door de Venezolaanse president zelf, maar wordt niet genoemd in het belangrijkste antidrugsrapport van de VN, noch in de documenten van Europese misdaadbestrijdingsinstanties, noch in vrijwel enig ander deel van de wereld. Zelfs geen voetnoot. Een oorverdovende stilte, die iedereen met ook maar enig kritisch vermogen aan het denken zou moeten zetten.

Hoe kan een criminele organisatie die zogenaamd zo machtig is dat Washington er een beloning van 50 miljoen dollar op heeft gezet, volledig worden genegeerd door degenen die drugs moeten bestrijden?

Met andere woorden, wat wordt verkocht als een “superkartel” in Netflix-stijl, is in werkelijkheid een lappendeken van kleine lokale netwerken – het soort kleine criminaliteit dat in elk land ter wereld voorkomt, ook in de Verenigde Staten. Daar sterven overigens jaarlijks bijna 100.000 mensen aan een overdosis opioïden, die niets te maken hebben met Venezuela, maar alles met de Amerikaanse farmaceutische industrie.

Ecuador: het echte knooppunt dat niemand wil zien

Terwijl Washington met de Venezolaanse boeman zwaait, bloeien de echte drugshubs vrijwel ongestoord. Neem bijvoorbeeld Ecuador: 57% van de bananencontainers die Guayaquil verlaten en in Antwerpen aankomen, zijn geladen met cocaïne. Europese autoriteiten hebben 13 ton cocaïne in beslag genomen in één Spaans schip dat rechtstreeks uit Ecuadoraanse havens kwam en werd gecontroleerd door bedrijven die werden beschermd door personen binnen de Ecuadoraanse regering.

De Europese Unie heeft een gedetailleerd rapport opgesteld over de havens van Guayaquil, waarin wordt gedocumenteerd hoe “Colombiaanse, Mexicaanse en Albanese maffia’s allemaal op grote schaal actief zijn in Ecuador”. Het aantal moorden in Ecuador is explosief gestegen van 7,8 per 100.000 inwoners in 2020 tot 45,7 in 2023. Maar over Ecuador wordt weinig gezegd. Misschien omdat Ecuador slechts 0,5% van de wereldwijde olieproductie voor zijn rekening neemt – en omdat de regering van dat land niet de slechte gewoonte heeft om de dominantie van de VS in Latijns-Amerika aan te vechten.

De echte drugsroutes: geografie versus propaganda

Tijdens mijn jaren bij UNODC was een van de belangrijkste lessen die ik heb geleerd dat geografie niet liegt. Drugsroutes volgen een nauwkeurige logica: nabijheid van productiecentra, gemak van transport, corruptie van lokale autoriteiten en de aanwezigheid van gevestigde criminele netwerken. Venezuela voldoet aan bijna geen van deze criteria.

Colombia produceert meer dan 70% van de cocaïne in de wereld. Peru en Bolivia zijn verantwoordelijk voor het grootste deel van de resterende 30%. De logische routes naar de Amerikaanse en Europese markten lopen over de Stille Oceaan naar Azië, via het oostelijke Caribisch gebied naar Europa en over land via Midden-Amerika naar de Verenigde Staten. Venezuela, gelegen aan de zuidelijke Atlantische Oceaan, is geografisch gezien in het nadeel voor alle drie de belangrijke routes. Door criminele logistiek speelt Venezuela slechts een marginale rol in het grote theater van de internationale drugshandel.

Cuba: het beschamende voorbeeld

Geografie liegt niet, dat is waar, maar politiek kan het wel overwinnen. Cuba blijft de gouden standaard voor samenwerking in de strijd tegen drugs in het Caribisch gebied. Een eiland vlak voor de kust van Florida, in theorie een perfecte uitvalsbasis voor smokkel naar de Verenigde Staten, maar in de praktijk onaangetast door drugstransporten. Ik heb vaak gezien hoe agenten van de DEA en de FBI hun bewondering uitspraken voor het strenge antidrugsbeleid van de Cubaanse communisten.

Het chavistische Venezuela heeft consequent het Cubaanse model gevolgd, dat persoonlijk door Fidel Castro werd gelanceerd: internationale samenwerking, territoriale controle en onderdrukking van criminele activiteiten. Noch in Venezuela, noch in Cuba zijn ooit grote gebieden gewijd aan de cocateelt en gecontroleerd door de georganiseerde misdaad.

De Europese Unie heeft geen bijzondere oliebelangen in Venezuela, maar heeft wel een concreet belang bij de bestrijding van de drugshandel die haar steden teistert. De EU heeft haar eigen Europees drugsrapport 2025 opgesteld. In dit document, dat is gebaseerd op echte gegevens en niet op geopolitieke wensdromen, wordt Venezuela geen enkele keer genoemd als corridor voor internationale drugshandel.

Hierin ligt het verschil tussen een eerlijke analyse en een vals, beledigend verhaal. Europa heeft betrouwbare gegevens nodig om zijn burgers tegen drugs te beschermen, dus produceert het nauwkeurige rapporten. De Verenigde Staten hebben rechtvaardigingen nodig voor hun oliebeleid, dus produceren ze propaganda die vermomd is als inlichtingen.

Volgens het Europese rapport is cocaïne de op één na meest gebruikte drug in de 27 lidstaten van de EU, maar de belangrijkste bronnen zijn duidelijk geïdentificeerd: Colombia voor de productie, Midden-Amerika voor het transport en verschillende routes door West-Afrika voor de distributie. In dit plaatje komen Venezuela en Cuba simpelweg niet voor.

Olie, geen drugs

En toch wordt Venezuela systematisch gedemoniseerd, tegen alle principes van de waarheid in. De verklaring hiervoor werd gegeven door voormalig FBI-directeur James Comey in zijn memoires na zijn ontslag, waarin hij sprak over de verborgen motieven achter het beleid van de VS ten aanzien van Venezuela: Trump had hem verteld dat Maduro’s regering “op een berg olie zit die we moeten kopen”.

Het gaat dus niet om drugs, misdaad of nationale veiligheid. Het gaat om olie – olie waarvoor we beter niet kunnen betalen.

Het is dus Donald Trump op wiens hoofd een internationale premie zou moeten staan voor een zeer specifieke misdaad: “systematische laster tegen een soevereine staat met als doel zich zijn oliereserves toe te eigenen”.

PINO ARLACCHI is voormalig adjunct-secretaris van de Verenigde Naties en voormalig directeur van het Bureau van de Verenigde Naties voor drugs- en misdaadbestrijding.

Gerelateerd (berichten in dit archief):