by Eric Zuesse May 28, The Duran 2021 ~~~
Eric Zuesse
In het geval van Saddam Hoessein was dat door te liegen over massavernietigingswapens en over Saddams steun aan Al Qaeda.
In het geval van Muammar Kadhafi was dat door te liegen over het feit dat Kadhafi door de meeste Libiërs werd gehaat (in plaats van gesteund).
In het geval van Bashar al-Assad was dat door te liegen over het feit dat Assad door de meeste Syriërs werd gehaat (in plaats van gesteund).
In het geval van Xi Jinping is dat door te liegen over het feit dat Xi een dictator is.
In het geval van Vladimir Poetin is dat door te liegen over Poetins dictatorschap.
Al deze aantijgingen, met uitzondering van die tegen Saddam, waren volgens het internationaal recht echter irrelevant en boden geen rechtsgrondslag voor een invasie of sancties door welk vreemd land dan ook. (Bovendien waren al deze aantijgingen leugens.) Wat Irak betreft, loog het Amerikaanse regime over de aanwezigheid van een kernbomprogramma daar, en deze aantijging had betrekking op Amerika’s eigen nationale veiligheid; dus zou die aantijging betreffende Irak een mogelijke rechtvaardiging zijn geweest om binnen te vallen, als het geen leugen was geweest. (Waarheidsgetrouwheid is altijd een vereiste onder het internationaal recht.) Maar in de andere gevallen werd er zelfs geen gevaar voor de nationale veiligheid van Amerika beweerd.
Het Amerikaanse regime beweerde dat de buitenlandse leiders die het omver wilde werpen “de mensenrechten van de bevolking schonden”, maar de Amerikaanse regering schendt routinematig de mensenrechten van haar eigen bevolking en sluit een hoger percentage van hen op dan enig ander land – met inbegrip van alle landen die het bekritiseert – doet; dus is een dergelijke bewering van het Amerikaanse regime misschien nog erger dan de pot die de ketel verwijt dat hij zwart ziet, omdat deze specifieke “pot” zwarter is dan elk van de andere. Wat het buitenland zegt over de “mensenrechten” in een ander land, is voor het beschuldigende land geen grond in het internationaal recht om dat land binnen te vallen. Als een bepaalde nationale leider moet worden vervangen, moet die regimewisseling niet door het buitenland worden opgelegd (Amerika en zijn bondgenoten – de kampioenen van buitenlandse regimewisselingsoperaties – zouden er bijvoorbeeld niets mee te maken moeten hebben), maar in plaats daarvan moet het alleen worden gedaan door patriotten binnen dat bepaalde land – en niet bijgestaan (laat staan aangespoord) door de CIA, MI6, of enz., omdat het dan imperialisme zou zijn. Een basisbeginsel van het volkenrecht is dat het recht binnen een natie niet onder het volkenrecht valt: het is eenvoudigweg geen internationale aangelegenheid. Het internationaal recht heeft alleen betrekking op internationale betrekkingen – niet op interne (binnenlandse) aangelegenheden (tenzij de Algemene Vergadering en de Veiligheidsraad van de V.N. bepalen dat er een uitzondering moet zijn – zoals wanneer zij oordelen dat er een genocide wordt gepleegd binnen een bepaalde natie). Andere landen (zoals de heersers van Amerika) mogen de heerser van een bepaald land niet bevallen, maar dat geeft die buitenlanders nog niet het recht om daar een regime-verandering door te voeren, zoals de VS en haar bondgenoten routinematig doen (en sinds 1948 hebben gedaan).
Bijgevolg: de manier waarop Amerika en zijn bondgenoten sancties, staatsgrepen, invasies en andere regimewisselingen doorvoeren, is door hun eigen publiek te misleiden – het gebeurt altijd door middel van propaganda, door hun eigen volk voor te liegen. In zoverre is elke imperialistische natie in feite een regime, geen democratie, omdat imperialisme altijd, en zelfs intrinsiek, gebaseerd is op leugens, die de heersers van de betreffende natie gebruiken om hun eigen burgers voor de gek te houden, ###zodat die “burgers” in feite de “onderdanen” van die heersers zijn, en geen echte burgers, van die eigenlijke dictatuur.#. (En dan liegen ze door naar hun onderdanen te verwijzen als “burgers”, in plaats van als “onderdanen”, om hen in de toekomst voor de gek te kunnen blijven houden, om de mythe voort te zetten dat hun eigen natie een “democratie” is).
De door het buitenland opgelegde regimewisselingen zijn altijd gebaseerd op leugens. Het is het basisgereedschap van elke dictatuur. En het publiek komt er nooit achter dat ze zijn bedrogen door hun heersers.
Daarom gebeurt het keer op keer, en het publiek trapt er keer op keer in. Het publiek leert nooit van de leugens van hun eigen regering; ze trappen er gewoon in, keer op keer. Zij vertrouwen hun regering, “hun” “democratie”, en haar “nieuws”-media (eigenlijk propaganda-media).
Welk land in de wereld van vandaag noemt zichzelf geen “democratie”? Bestaan er eigenlijk wel democratieën? Een natie die zich bezighoudt met imperialisme is zeker een dictatuur – haar regering liegt stelselmatig, tegen haar eigen onderdanen. Dat kan geen democratie zijn. Een ‘democratie’ die op leugens is gebouwd, is een dictatuur. Democratie kan alleen worden opgebouwd als het publiek waarheidsgetrouw wordt geïnformeerd over elke kwestie die van belang is voor de regering. Bestaat zo’n natie? Waar bestaat het?
Er wordt het meest gelogen over internationale aangelegenheden. Helaas geven de meeste mensen niet om internationale zaken, maar alleen om binnenlandse (of intranationale) zaken. Het is dus gemakkelijk voor dictators die een imperialistisch regime ###regeren, om hun publiek voor de gek te houden – d.w.z. mentaal te knechten. Dat is waar het publiek daar eigenlijk aan gewend is.
—
Laten we als voorbeeld de zaak nemen van het Amerikaanse regime tegen de leider van Rusland, Poetin. Amerika en zijn bondgenoten beweren dat Alexei Navalny, die er al lang naar streeft Poetin te vervangen als leider van Rusland, in Rusland in de gevangenis zit omdat Navalny daar zo populair is dat hij Poetin bij eerlijke verkiezingen zou verslaan.
Het dominante publieke beeld van Navalny in de Verenigde Staten en de geallieerde landen is dat van een anti-corruptie campagnevoerder in een zeer corrupt Rusland, en dat hij de populairste tegenstander van de Russische president Vladimir Poetin is, en daarom door Poetin wordt tegengehouden om het tegen Poetin op te nemen, en die zelfs door Poetin is vergiftigd, maar – verbazingwekkend genoeg – die vergiftiging door Poetin heeft overleefd, en daarom nu door Poetin wordt gevangengenomen, om te voorkomen dat Navalny het in een vrije en eerlijke democratische verkiezing in Rusland tegen Poetin zou kunnen opnemen.
Het overheersende publieke beeld van de Rus Alexei Navalny in Rusland is echter dat van een CIA-MI6 medewerker die een racistische-fascistische verrader is die zijn land voor alles zou verraden, zolang hij maar de leider kon worden, net zoals Benedict Arnold was in de vroege geschiedenis van de VS, toen de toenmalige Amerikaanse vice-president Arnold samenwerkte met de inlichtingendiensten van koning George III van Groot-Brittannië om de leider van Amerika te worden en zo de Verenigde Staten weer onder Britse controle te brengen. (Die list van Arnold mislukte natuurlijk.)
Typisch voor de visie op Navalny die populair is in de VS en in de geallieerde landen is een nieuwsbericht van Reuters van 6 mei, getiteld “Defiant but cornered: Gevangen Kremlin criticus Navalny’s beweging zit in de touwen”. Het opent:
Hij is vergiftigd, gevangen gezet en zijn naaste medewerkers worden vervolgd of zijn naar het buitenland gevlucht. Zijn anti-Kremlin oppositiebeweging zal nu waarschijnlijk ook binnenkort als extremistisch buiten de wet worden gesteld.
Toch blijven Alexei Navalny en zijn aanhangers werken aan manieren om een doorn in het oog van president Vladimir Poetin te blijven, zelfs nu een van zijn belangrijkste financiers zegt dat de beweging in haar huidige vorm af is en tijd nodig zal hebben om weer op te krabbelen.
In de ogen van het Kremlin is het enige politieke wapen van betekenis dat het Navalny-kamp nog heeft, zijn campagne voor tactisch, of wat het noemt “slim” stemmen tegen de regerende partij Verenigd Rusland bij parlementsverkiezingen in september, volgens drie mensen die dicht bij de Russische autoriteiten staan.
Navalny’s aanhangers zullen worden uitgesloten van die verkiezingen via een rechtszaak, die later deze maand zal worden gevoerd, en via geplande wetgeving die dinsdag op de website van het parlement werd onthuld en die “extremisten” zou verbieden zich kandidaat te stellen.
Een rechtbank, die in het geheim vergadert, behandelt een verzoek van aanklagers uit Moskou om Navalny’s netwerk als “extremistisch” te bestempelen omdat het een revolutie zou beramen, zo hebben staatsmedia gemeld. Het Russische bureau voor financieel toezicht heeft het netwerk al toegevoegd aan een lijst op zijn website van groepen die betrokken zijn bij “terrorisme en extremisme”.
In reactie daarop heeft Navalny’s beweging haar oproep aan sympathisanten verdubbeld om in september op andere oppositiepartijen te stemmen, hoe onsmakelijk ze die ook vinden.
Typerend voor de visie op Navalny die in Rusland zelf populair is, is het volgende:
Een RT nieuwsbericht op 1 februari 2021 kopte “Top Navalny aide vroeg vermeende Britse spion om miljoenen aan financiering, beweert inlichtingenvideo vrijgegeven door Russische FSB te onthullen”. In 2012 had het Russische equivalent van de Amerikaanse FBI een verborgen camera in positie die filmde en opnam dat Navalny’s topadjudant een persoon probeerde te overtuigen van wie hij dacht dat het een MI6 (Britse CIA) agent was, dat MI6 jaarlijks tientallen miljoenen dollars zou moeten doneren aan Navalny’s organisatie omdat dit miljarden dollars voordeel zou opleveren voor Britse bedrijven als Navalny dan zou slagen en de leider van Rusland zou worden.
Navalny staat in Rusland ook bekend als een extreem-rechtse etnische supremacist. Hier is een video die hij op 19 september 2007 op youtube plaatste, onder de titel “НАРОД за легализацию оружия”, wat betekent “VOLK voor de legalisering van wapens”:
Hij zei daar dat alle Russen wapens zouden moeten krijgen om de moslims die Rusland teisteren te doden, wat zou zijn alsof je grote vliegen zou meppen of grote kakkerlakken zou stampen. Later besloot hij dat demagogie tegen de “corruptie” in Rusland veel meer kans maakte om de steun van de VS en zijn bondgenoten te krijgen dan demagogie tegen de moslims in Rusland. Dit was het moment waarop de Amerikaanse en geallieerde media hem begonnen te presenteren als het “democratische” alternatief voor Vladimir Poetin, die door de Russen altijd veel gunstiger is beoordeeld dan Navalny. Op 5 september 2020, vlak voor de laatste Russische presidentsverkiezingen, meldde de internationaal gerespecteerde opiniepeilingorganisatie Levada in Rusland dat de eerste keuze van de Russen om het land te leiden Poetin was met 56%, de op een na hoogste keuze was Zjirinovski met 5%, en Alexey Navalny (daar weergegeven als Алексей Навальный), was de op twee na hoogste keuze, op 2%. Bij de presidentsverkiezingen van 2018 haalde Zjirinovski 13,7% van de stemmen, Grudinin 12,0% en Poetin 72,6%. De werkelijke verkiezingsuitslag was Poetin 76,69%, Grudinin 11,7%, en Zhirinovsky 5,65%. Er waren vele opiniepeilingen en Navalny was nooit een serieuze kanshebber voor het presidentschap van Rusland. Het regime van de VS liegt zoals het gewoonlijk doet (althans over internationale aangelegenheden).
Dat is wat de Russen weten over Navalny. En dat verschilt natuurlijk sterk van wat het publiek in de VS- en geallieerde landen over hem weet (of althans gelooft).
Hier is wat recente propaganda over Navalny, gepubliceerd door regimes die aan de VS gelieerd zijn:
Op 22 mei verscheen in de Japan Times een verslag van Reuters, “Hoe de nieuwe goelag van Rusland veroordeelden als Alexei Navalny probeert te breken”.
Op 23 mei kopte de Wall Street Journal: “Russia’s Navalny Fights to Stay in Public Eye in Putin Standoff”.
Op 4 mei kopte de Washington Post columnist Vladimir Kara-Murza “Rusland heeft zojuist een grote stap terug gezet in de richting van de Sovjet-Unie”, en zei: “Vorige week heeft het Kremlin, voor het eerst sinds het Sovjettijdperk, oppositie tegen zijn bewind officieel geclassificeerd als een strafbaar feit. … Moskouse aanklagers schorsten de activiteiten van de landelijke organisatie van Alexei Navalny, de meest prominente tegenstander van Vladimir Poetin. Navalny zit momenteel opgesloten in een gevangenenkamp nadat hij vorig jaar een door de staat gesteunde moordaanslag overleefde.”
Navalny, hoewel hij in werkelijkheid door slechts ongeveer 2% van de Russen gunstig wordt beoordeeld (zoals blijkt uit opiniepeilingen aldaar), wordt in de media van de V.S. en aanverwante organisaties op grote schaal bekendgemaakt als iemand die de hoogste steun geniet van het Russische volk van iedereen die Vladimir Poetin zou kunnen uitdagen voor het leiderschap van Rusland. Dat is een leugen, en dat is altijd zo geweest. Andere politici hebben veel meer steun in Rusland. Een Russische opiniepeiling in de dagen na de vermeende novichok-vergiftiging van Alexey Navalny gaf bijvoorbeeld het volgende steunniveau voor hem te zien, als er op dat moment Russische presidentsverkiezingen zouden worden gehouden: Vladimir Poetin 56%, Vladimir Zjirinkovski 5%. Alexei Navalny 2%. Bij de presidentsverkiezingen van 2018 stond Zjirinovski op 13,7%, Grudinin op 12,0%, en Poetin op 72,6%. De werkelijke verkiezingsuitslag was Poetin 76,69%, Grudinin 11,7%, en Zjirinovski 5,65%. Er waren vele opiniepeilingen en Navalny was nooit een serieuze kanshebber voor het presidentschap van Rusland. Het regime van de VS liegt zoals het gewoonlijk doet (althans over internationale aangelegenheden).
Zeggen dat Navalny genoeg aanhangers heeft om tot president van Rusland te worden verkozen, is net zoiets als beweren dat de voormalige Ku Klux Klan-leider David Duke genoeg aanhangers had om tot president van Amerika te worden verkozen.
Maar sommige mensen in Amerika denken nog steeds dat Saddam Hoessein in 2002 massavernietigingswapens verborg.
Dit is hoe Amerika regime-veranderingspropaganda bedrijft, elke keer weer: leugens.
Deze leugens komen van het regime dat ongeveer de helft van alle militaire uitgaven van de hele wereld uitgeeft, en het regime dat het hoogste percentage van zijn onderdanen (of “burgers”) ter wereld gevangen houdt. Het is het “land van de vrijen”, en exporteert zijn “vrijheid en democratie” overal naar toe.
En dat is hoe Amerika regime-veranderingsoperaties uitvoert: door pure leugens.
Zoals alle imperialisme door de geschiedenis heen, is het gebaseerd op leugens – propaganda. En zoals bij alle imperialistische regimes in de geschiedenis, gelooft hun publiek deze leugens, elke keer weer, keer op keer. Ze leren de waarheid niet, omdat ze die nooit te horen krijgen. (Andersdenkenden worden onderdrukt, niet ingehuurd. In elke dictatuur steunen de financiële prikkels de leugenaars, niet de waarheid-vertellers).
Onderzoekshistoricus Eric Zuesse is de auteur, meest recent, van They’re Not Even Close: The Democratic vs. Republican Economic Records, 1910-2010, en van CHRIST’S VENTRILOQUISTS: De gebeurtenis die het christendom schiep.