13 Realiteiten over de Situatie in Nicaragua – Openbaar Archief

2021-07-11

Bron: Mario Firmenich
Voltaire Network | Barcelone 14 juli 2021 (ES)
Duitse vertaling van Horst Frohlich (DE)

De grote westerse media berichten al weken met verdraaiing van het nieuws uit Nicaragua, met name over de arrestatie van verscheidene oppositieleiders en zelfs voormalige Sandinisten, die ervan verdacht worden buitenlandse fondsen te hebben ontvangen, voornamelijk uit de Verenigde Staten. De Argentijnse econoom Mario Firmenich, voormalig secretaris-generaal van de revolutionaire groep Montoneros, brengt in het debat een reeks realiteiten naar voren die de massamedia opzettelijk verzwijgen.

Mario Firmenich

De in Nicaragua geldende kieswetten werden uitgevaardigd door de laatste rechtse regering, die van 2001 tot 2006 aan de macht was. Sinds het Sandinistisch Front voor Nationale Bevrijding, het FSLN, in 2006 de verkiezingen won, wil rechts dergelijke wetten echter niet meer.

De meest recente wijzigingen in deze wetten, die de regering “beschuldigingen van fraude” hebben opgeleverd, omvatten het feit dat 50% van de verkozen ambten door vrouwen moet worden bekleed (het schijnt dat de oppositie niet genoeg vrouwen heeft om de kandidatenlijsten te vullen!) en ook het verbod dat politieke partijen uit het buitenland kunnen worden gefinancierd; Dat laatste geldt in alle serieuze landen, en de president van Mexico, A. M. Lopez Obrador, wordt onder hetzelfde voorwendsel door de VS met beschuldigingen lastiggevallen.

de oppositie in Nicaragua is een “Trojaans paard” zonder veel sociale representativiteit. Haar politieke partijen hebben geen organisch bestaan buiten de verkiezingsperiodes.

De enige bestaaande partij met een grote permanente organisatie in het gehele land is het FSLN (Sandinistisch Nationaal Bevrijdingsfront).

Er zijn 19 wettelijk erkende politieke partijen. Een ervan is het FSLN. 16 andere partijen (waaronder verscheidene inheemse partijen) zijn bondgenoten van het FSLN. Er zijn slechts twee wettelijk geregistreerde oppositiepartijen, en die bestrijden elkaar.

De oppositie die aan de verkiezingen deelneemt, eist niet dat zij het presidentschap van Daniel Ortega wint, omdat zij weet dat dit onmogelijk is. De twee oppositiepartijen bestrijden elkaar om te zien wie de op één na sterkste partij is, om de voordelen en privileges te krijgen die de kieswet, door rechts ingesteld, toekent aan de op één na grootste partij van het land.

De meest gewelddadige oppositie probeerde in 2018 de regering met geweld omver te werpen, en wilde daarna dat de regering met hen zou onderhandelen over “democratische hervormingen”, zonder zelf politieke partijen te zijn, maar “NGO’s” die zichzelf de “civiele samenleving” noemen en gefinancierd worden door de CIA en USAID.

De strafrechtelijke vervolging van de Chamorro Foundation en haar leden is geen verzinsel van “lawfare”. Er is sprake van witwassen omdat deze stichting, die als oppositie fungeerde zonder een politieke partij te zijn, expliciet geld ontving uit Amerika.

Met de aanneming van de wet die buitenlandse financiering van politieke activiteiten verbiedt, werd deze stichting geacht zich te laten registreren als buitenlands agent om wettelijk het recht te hebben dergelijke financiering te blijven ontvangen. Maar zij wilde dit niet doen omdat dit haar politiek zou diskwalificeren, dus begon zij het geld dat zij van Amerikaanse overheidsinstanties ontving “wit te wassen” in haar boekhouding. Het gedocumenteerde bewijs van het witwassen van geld is duidelijk te vinden in de archieven van de Chamorro Foundation zelf.

De onlangs gearresteerde voormalige Sandinisten zijn niet “de interne dissidentie die de persoonlijke macht van Daniel Ortega uitdaagt”. Zij zijn degenen die het FSLN 30 jaar geleden verlieten toen ze de verkiezingen verloren! Zij worden strafrechtelijk vervolgd wegens landverraad omdat zij op illegale wijze met de Verenigde Staten hebben samengespannen om de verkiezingen te saboteren en de regering omver te werpen.
De politieke cultuur van het Nicaraguaanse volk is niet democratisch-liberaal in Europese stijl en is dat ook nooit geweest. De cultuur heeft Indo-Amerikaanse boeren- en etnische wortels, met Afro-afstammende minderheden. Veertig procent van de Nicaraguaanse bevolking is momenteel boer en leeft van land dat 40 jaar geleden werd herroverd met de landhervorming van de Sandinistische revolutie. Daarnaast bestaat dertig procent van de bevolking uit boeren of kinderen van boeren die stedelijk zijn geworden in kleine gemeentelijke steden, in middelgrote steden, de departementale hoofdstad en in sommige wijken van Managua.

De grote massa van dit deel van de bevolking is sinds de revolutie van 1979 Sandinist en is dankbaar voor het beleid van president Ortega, die hen sinds 2007 in staat heeft gesteld hun inkomensniveau en levenskwaliteit te verbeteren (het zorgde voor gezondheid, onderwijs, elektriciteit, verharde wegen, voedsel voor iedereen, kapitalisatie van de gezinseconomie, milieuduurzaamheid en gendergelijkheid). Deze bevolking geeft helemaal niets om de opsluiting van mevrouw Cristiana Chamorro en haar medestanders.

Er is een klein percentage van een duidelijk blanke Spaanse bevolking, waarvan de meesten overblijfselen zijn van Somoza’s oligarchie en de voormalige kleine middenklasse die die oligarchie dienden. Deze sector is fel gekant tegen het Sandinisme. De enige kans om de macht te heroveren zou een Amerikaanse interventie zijn om de regering omver te werpen, en dat is wat zij willen.

De rest is een kleine stedelijke middenklasse die dankzij de economische en sociale vooruitgang van het leiderschap onder leiding van Daniel Ortega, die ontstaan is vanaf 2007, tot 2018 toen de mislukte gewelddadige staatsgreep het proces van economische groei onderbrak. Een stedelijke, etnische Creoolse mestizo-bevolking die zich toelegde op de handel en andere diensten werd in deze middenklasse geïntegreerd.

De sociaal-politieke realiteit is dat Daniel Ortega en het FSLN de verkiezingen zeer ruim zullen winnen met meer dan 50% van de stemmen.

Het opsluiten van tegenstanders die in verband worden gebracht met inmenging van de VS en die zichzelf “presidentskandidaten” noemen (ook al zijn zij als zodanig door geen enkele legitiem voor verkiezingen geregistreerde partij geregistreerd) is geen “totalitaire repressie die nodig is om verkiezingen te winnen”. In de meest positieve peilingen (ervan uitgaande dat Cristiana Chamorro de kandidaat is van de verenigde oppositie) zal zij 21% stemmen krijgen en in de meest negatieve peilingen (ervan uitgaande dat zij alleen de kandidaat is van “haar” eigen partij, die tot nu toe niet bestaat) krijgt zij slechts 5%.

Het bevel tot voorlopige hechtenis wegens het witwassen van geld waarmee Amerikaanse verkiezingsinmenging wordt gefinancierd, zijn in overeenstemming met de wet. Voor de dominante niet-democratisch-liberale politieke cultuur in Nicaragua is het van geen belang dat zij aan het begin van het verkiezingsproces worden tegengehouden.

Voor democratisch-liberale landen zoals in West-Europa (of quasi democratisch-liberale landen zoals Argentinië en Mexico), klinkt dit natuurlijk als een “dictatoriaal ongeluk dat eerlijke verkiezingsconcurrentie verhindert”.

In Argentinië zou het “normaal” zijn geweest dat de “gerechtelijke bemiddelaars” (agenten van de staatsinlichtingendienst) het bevel van de president zouden hebben uitgevoerd, de scheiding der machten zouden hebben genegeerd en het electoraal meest geschikte moment zouden hebben bepaald om het arrestatiebevel uit te vaardigen.

In Nicaragua bestaat deze pseudo-democratisch-liberale hypocrisie niet, en daarom worden zij gearresteerd op het moment van het proces, aan de zijlijn van de verkiezingscampagne, omdat de verkiezingen toch door het FSLN worden gewonnen.

Er is geen sociale mobilisatie die de arrestatie van Chamorro en haar medestanders eist.

De meest conservatieve delen van de katholieke kerk hebben de staatsgreep van 2018 openlijk vanuit de preekstoel gepromoot (vergelijkbaar met de staatsgreep tegen Peron in 1955, aangeduid als “Christus Vence” – de wraak van Christus). Vandaag de dag heeft de katholieke kerk een “#elliptische oppositiehouding” in haar preken, maar roept op tot vrede.

Alles wijst erop dat paus Franciscus met de gebruikelijke discretie van het Vaticaan heeft ingegrepen, de meest gewelddadige predikanten heeft uitgeschakeld en heeft aangezet tot deze verandering in het politieke discours. De persoon en de boodschap van paus Franciscus worden door de regering zelf publiekelijk gedeeld en met lof overladen.

De Nicaraguaanse grondwet en kieswet zijn juridisch democratisch en pluralistisch; in dit verband vertoont de sociaal-politieke realiteit een pluralistisch systeem van hegemoniale partijen.

Dit is niet het resultaat van een voorschrijvende manoeuvre van het Sandinisme, maar de natuurlijke politieke manifestatie van een maatschappij met een zeer geringe verscheidenheid aan sociale klassen.

Er is een grote, arme, boerenmeerderheid die historisch is uitgebuit en beschadigd door zowel het neokoloniale Somozistische kapitalisme als de neoliberale partijen die tussen 1991 en 2006 aan de macht waren.

Er zijn geen grote massa’s van middensectoren die een systeem zouden kunnen vormen met een sociale basis van, zeg, drie grote partijen die samen via coalities kunnen delen in de macht.

Er is een sociale minderheid van rijken (sommige zeer rijken) die anti-Sandinistisch zijn, en een grote, arme meerderheid die Sandinistisch is omdat zij profiteren van een permanente verbetering van hun kwaliteit van leven. De sociale rand van “onafhankelijken” of “apolitici” is politiek niet van betekenis.

De hegemonische partij groeit omdat de FSLN de enige nationale partij is die de sociaal-economische vooruitgang en nationale trots van de overweldigende Indo-Amerikaanse en Afro-Amerikaanse meerderheid vertegenwoordigt en bevordert, en in staat is allianties te smeden met de regionale en inheemse partijen.

De sociale vrede die in Nicaragua met het blote oog kan worden waargenomen, is veel groter dan die in Argentinië en Mexico (en niet vergeleken kan worden met wat we zien in Colombia, Ecuador of Chili).

Er zijn geen barrières die stegen of straten afsnijden; er zijn geen stakingen van vakbonden en geen lock-outs door werkgevers die het land lamleggen.

Er is ook geen sociaal/crimineel geweld, zoals de Salvadoraanse maras of geweld door grote georganiseerde misdaadbendes. Er zijn geen overvallen op banken, geen ontvoeringen van zakenlieden, geen gewelddadige maffia’s van drugshandelaars, zoals in Mexico of in de Argentijnse stad Rosario.

De populaire markten en de winkels en winkelcentra van de hogere en middenklasse tonen een normaal sociaal-economisch leven, dat vreedzaam en zonder zichtbare spanningen functioneert.

Er zijn meer dan 80 vrij te ontvangen televisiestations in Nicaragua.

Er zijn verschillende onafhankelijke, particuliere televisiestations in Nicaragua (kanalen 10, 12, 14, 23) die verschillende tegengestelde gradaties van agressiviteit van de oppositie uitdragen. Zij genieten een vrijheid van meningsuiting die als buitensporig kan worden beschouwd; Channel 10 is het meest gewelddadig, en het is normaal dat de mensen daar elke dag zeggen: “Dictator Daniel Ortega is een misdadiger die boeren vermoordt”,… en er gebeurt niets!

Bovendien beschikt de katholieke kerk over een eigen kanaal dat alles wat zij denkt, met inbegrip van de preken van de kardinaal in al zijn missen, in volledige vrijheid live uitzendt. Daarnaast is ook het Spaanse TV-kanaal van het Vaticaan te zien met dezelfde vrijheid van meningsuiting.

Ook CNN in het Spaans en Engels, Euronews, het Spaanse TVE, de Colombiaanse zender Caracol, verschillende Mexicaanse zenders, TeleSUR, Russia Today en de Chinese zender CGTN zijn in het Spaans te zien.

Als officiële televisie zijn er verschillende kanalen, waarvan sommige privé zijn van de regering en één officieel parlementair kanaal.

De enige televisiezender die is gesloten, heeft ernstige misdrijven gepleegd door expliciete, realtime instructies te geven aan de coupplegers om openbare voorzieningen te vernielen en Sandinistische activisten aan te vallen tijdens de mislukte staatsgreep in 2018.

De gedrukte editie van het dagblad “La Prensa” [van de oppositie] is beperkt, om de eenvoudige reden dat er geen kranten- en tijdschriftenkiosken zijn, noch “canillitas” [rondtrekkende verkopers] die de dagbladen op een hoek met luide stem verkopen. De krant wordt per abonnement verkocht aan de midden- en hogere klasse. De overgrote meerderheid van de Nicaraguaanse samenleving leest geen papieren kranten.

De digitale editie van de krant La Prensa wordt zonder problemen dagelijks gepubliceerd.

Nicaragua is in geen enkel opzicht een communistisch land, en zijn economisch systeem is allesbehalve staatsgestuurd.

Er is geen commerciële staatsbank zoals Banco Nación of Bancos Provincia of Banco Ciudad in Argentinië. De wet staat geen coöperatieve banken toe. Alle handelsbanken zijn particulier en eigendom van de oppositie, die de luxe heeft de dagelijkse financiële verrichtingen van de regering te boycotten, zodat er ambtenaren zijn die hun salaris van de centrale bank moeten betrekken.

Er zijn geen grote staatsbedrijven. Er is vrije uitwisselbaarheid tussen de cordoba [de Nicaraguaanse munt] en de dollar, dus je kunt in elke winkel in dollars betalen en de regering legt de prijzen niet vast.

De economische planning is indicatief en gebaseerd op de vraag; zij wordt uitgevoerd door particuliere actoren in de familie-economie en de coöperaties. Overheidsinstellingen verlenen technische en financiële bijstand om deze economische en sociale actoren in staat te stellen nationale plannen voor economische en sociale ontwikkeling uit te voeren.

Het maximumtarief van de inkomstenbelasting bedroeg tot 2019 10% en bedraagt thans 15% (in Spanje is het 49%). Het is gebruikelijk dat ondernemers belastingvrijstelling krijgen van de overheid.

Het algemene BTW-tarief bedraagt 15% en verse levensmiddelen zijn vrijgesteld (in Argentinië bedraagt het algemene BTW-tarief 21%, 27% voor elektriciteit en 10,5% voor verse levensmiddelen).

Er zijn grote buitenlandse bedrijven die zonder nadelen opereren (waaronder bedrijven als Cargill of transnationale hotelketens). De belangrijkste buitenlandse investeringen worden gedaan in de vrije zone en daarom betalen zij geen belastingen.

Hoe kan het dat deze realiteit de overweldigende en plotselinge wereldwijde mediacampagne over zich heen krijgt die het valse nieuws verspreidt dat een populistisch-communistische dictatuur de persvrijheid onderdrukt, oppositiekandidaten gevangen zet die de verkiezingen zouden winnen en Sandinistische dissidenten vervolgt” die zich zouden verzetten tegen Daniel Ortega’s dictatoriale personalisme binnen de regeringspartij?

Deze nepnieuws-campagne van de oligopolistische multimedia-media van de neoliberale globalisering, is niets anders dan een “nieuwe manier” om een soevereine staat en volk te bombarderen tijdens de Derde Wereldoorlog.

Wij leven in een oorlog die zowel een typisch geopolitiek conflict tussen mogendheden is (momenteel zonder strategische raketaanvallen) als een burgeroorlog die door het economisch establishment van de globalisering is verklaard tegen de armen van de wereld; het doel is de arme bevolkingen de soevereiniteit over de steeds schaarser wordende natuurlijke hulpbronnen te ontnemen en de wereldbevolking te verminderen.

Wat kunnen wij anders doen dan ons verdedigen met onze eigen wetten, zoals soevereine staten en volkeren doen wanneer een buitenlandse mogendheid een burgeroorlog wil bevorderen om regeringen omver te werpen en het sociale stelsel vernietigen?

Topfoto: Volgens opiniepeilingen zouden Daniel Ortega en de FSLN-partij de verkiezingen zeer comfortabel winnen met ruim 50% van de stemmen.