Geen categorie |
28 oktober 2022
Bron: Matthew Ehret 
strategic-culture.org 26 oktober 2022 ~~~

Tijdens de Koude Oorlog en vooral na 1991, stelden te weinigen de vraag: Op wiens bloed kwamen deze overvloed en “vrijheid” voort?

We hebben de Tweede Wereldoorlog vaak horen beschrijven als “the war to end all wars” (De laatste oorlog).

Velen in het westen zijn er zelfs toe gebracht te geloven dat de ideologie van het nazi-fascisme eenvoudigweg zo slecht was dat zoiets nooit meer zou kunnen ontstaan.

De roman “It Can’t Happen Here” van Sinclair Lewis uit 1935 probeerde Amerikanen te waarschuwen dat het grootste gevaar van het succes van het fascisme niet schuilt in de cartooneske ganzenstreken die in de media worden uitgebeeld, maar eerder in de massale psychologische waan dat een dergelijk systeem mogelijk zou kunnen ontstaan in het vrijheidslievende land Amerika.

Helaas is, zoals we in de loop van de bijna acht decennia na de geallieerde overwinning van 1945 hebben gezien, het fascisme inderdaad opnieuw opgedoken in een meer virulente vorm dan iemand zich had kunnen voorstellen.

Nu het huidige financiële systeem afstevent op een onvermijdelijke ineenstorting die niet geheel verschilt van de gecontroleerde afbraak van de zeepbellen van de casino-economie in 1929, komen er opnieuw geopolitieke krachten in het spel die ook opnieuw de zeer reële mogelijkheid van een nieuwe wereldoorlog oproepen.

In plaats van pogingen om een dergelijke desastreuze nucleaire confrontatie te vermijden door eerlijke pogingen om de door Russische en Chinese staatslieden aangeboden diplomatieke wegen te aanvaarden, is er alleen antagonistisch sabelgekletter te horen in de zichzelf vleiende wandelgangen van Davos en de NAVO.

In plaats van inspanningen te zien om de vernietiging van levensvatbare vormen van energie, voedselproductie en industriële capaciteit die nodig is om het leven onder de westerse naties te ondersteunen, is de tegenovergestelde trend waargenomen die zich in een rechte lijn voltrekt. In bijna elk land dat in de NAVO-kooi gevangen zit, vinden we slechts marionettenleiders zonder enige substantie en die niet bereid lijken om de door henzelf veroorzaakte crisis van schaarste, die talloze levens dreigt te vernietigen, te keren.

Sommigen lijken zelfs te denken dat dit tijdperk van schaarste een goede zaak is.

Unipolaristen en transhumanisten die rondsluipen in de wandelgangen verkondigen keer op keer dat de huidige crisis eigenlijk een vermomde “kans” is.

Veranderende definities: Toen “zelfmoord” een “kans” werd

Of het nu Mark Carney is die deze beschavingscrisis bepleit als een prachtige kans om de mensheid van haar verslaving aan goedkope brandstoffen op basis van koolwaterstoffen af te helpen en een nieuwe orde van groene energie te omarmen, of de ongemakkelijke aankondiging van Anthony Blinken dat de sabotage van Nordstream een “geweldige kans” is om Europa te bevrijden van goedkoop Russisch gas, het effect is altijd hetzelfde.

Deze losgeslagen elites lijken allemaal te geloven dat het collectieve gedrag van het trans-Atlantische westen door deze onfortuinlijke crisis eindelijk getransformeerd kan worden, zodat we leren om met minder te leven, niets te bezitten en toch gelukkig te zijn, insecten te eten in plaats van “vies” vlees en onze impact op het milieu te verminderen door “groen te gaan”. De Franse president Emmanuel Macron verwoordde deze technocratische visie in september heel koel toen hij verkondigde dat “het tijdperk van de overvloed voorbij is”.

Te midden van dit nieuwe ethos dat opkomt onder het mom van een “Great Reset”, heeft de Amerikaanse regering miljoenen dollars aan belastinggeld uitgetrokken voor onderzoek naar technieken om te voorkomen dat het zonlicht de aarde bereikt, teneinde de opwarming van de aarde een halt toe te roepen. Zelfs de koolstofdioxide molecule, ooit gewaardeerd als plantenvoedsel (samen met het eveneens gedemoniseerde zonlicht) is nu vijand nr. 1 geworden, gericht op verbanning uit het menselijk koninkrijk in een post-reset tijdperk.

Dit is dezelfde vrijheidslievende regering die in de afgelopen jaren triljoenen dollars heeft gestoken in het redden van zombie-banken en het uitstorten van massavernietigingswapens in eens levensvatbare landen als Irak, Libië, Syrië, Jemen en Oekraïne, terwijl ze bijna niets uitgaf aan de wederopbouw van de vitale infrastructuur en industrieën die de burgers wanhopig nodig hebben om te kunnen overleven.

In alle NAVO-landen worden de euthanasiewetten ver buiten de grenzen van het redelijke uitgebreid tot depressieven en “volwassen minderjarigen” die een door de belastingbetaler gefinancierde zelfmoordpil willen. Geestverruimende drugs worden door regeringspropagandisten verkocht als vormen van bevrijding die gedecriminaliseerd moeten worden, terwijl de City of London/Wall Street financiers die dergelijke drugs witwassen via off-shore rekeningen ongestraft blijven.

Zelfs “wetenschappelijke tijdschriften” zoals Live Science publiceren propaganda stukken die het absurde idee rechtvaardigen dat een “kleine nucleaire oorlog” eigenlijk goed kan zijn voor het milieu door het omkeren van de opwarming van de aarde, waarvan de IPCC computermodellen ons vertellen dat die heeft plaatsgevonden, ondanks elk empirisch bewijs van het tegendeel.

Hoewel alles wat hierboven is geschetst symptomen zijn, is de specifieke essentie van de moderne uiting van het fascisme voor velen om verschillende redenen moeilijk vast te stellen.

De belangrijkste van die redenen is misschien wel dat de geest van iedereen die zich te goed heeft aangepast aan de moderne academische wereld opzettelijk verlamd is. Het klinkt hard, maar de waarheid is vaak zo.

Opgeleid tot domheid

Waar onderwijs ooit gebaseerd was op het aanmoedigen van studenten om ontdekkingen te doen en voor zichzelf te leren denken als de basis om zowel goede werknemers als goede burgers te worden, zijn de huidige onderwijsnormen gezonken in een diepte van middelmatigheid die niet voor mogelijk werd gehouden door de generatie van onze grootouders.

In plaats van de ontdekkingen van ware ideeën te reproduceren, leren studenten van moderne instellingen voor hoger onderwijs in plaats daarvan hoe ze formules uit het hoofd moeten leren om te slagen voor toetsen, zonder te begrijpen hoe of waarom die formules waar zijn. In alle STEM-programma’s wordt wetenschappelijk georiënteerde studenten geleerd algemeen aanvaarde overtuigingen te herhalen die worden gepromoot door consensussen van deskundigen die de touwtjes in handen hebben van tijdschriften met collegiale toetsing, in plaats van hun eigen soevereine verstand te gebruiken.

De briljante landbouwkundige Allan Savory, die wonderen verrichtte bij de terravorming van woestijngebieden op aarde door elementaire holistische praktijken, schetst in de volgende korte video het bedrog van de moderne hersenspoeling door vakgenoten:

Hoewel geschiedenisstudenten verklaringsmodellen worden geleerd die de nadruk leggen op gezuiverde lezingen van ons verleden die de realiteit van intenties (aka: samenzweringen) verdoezelen en wetenschapsstudenten worden getraind om te denken in termen van “statistische waarschijnlijkheid” in plaats van causale principes, gaat de waarheid van onze eigen crisis nog dieper.

De subjectieve kant van het succes van het fascisme

Hoewel het voor sommige mensen comfortabel is om te denken dat de oorzaak van onze problemen ligt in de corruptie en manipulatie van een samenzwerende elite, is de waarheid, zoals Shakespeare opmerkte in zijn toneelstuk Julius Caesar veel subjectiever.

In dat stuk waarschuwde Shakespeare’s Cassius zijn mede-samenzweerder Brutus dat “ons lot… niet in onze sterren ligt, maar in onszelf als we ondergeschikten zijn”.

Met andere woorden: It takes two to tango.

In die zin heeft een van de belangrijkste redenen voor het succes van de opkomst van het fascisme na de Tweede Wereldoorlog minder te maken met de samenzweerderige planning van oligarchische krachten die onze regeringen infiltreerden sinds de vroegtijdige dood van Franklin Roosevelt, en veel meer met de subtiele corruptie van de mensen zelf die de burgers van de zogenaamde “vrije wereld” vormen.

Op enkele uitzonderingen na beschouwden de burgers van het “vrije en op democratische regels gebaseerde westen” zichzelf als vrij, eenvoudigweg omdat zij een hoog niveau van comfort en overvloed genoten, terwijl een groot deel van de wereld dat niet deed.

Als de Tweede Wereldoorlog niet volledig was gewonnen door “de goeden”, zo werd ons verteld, hoe kon onze persoonlijke vrijheid om te consumeren wat we wilden, te stemmen op wie we wilden en te spreken wat we wilden dan mogelijk zijn?

Seksuele bevrijding en vrijheid “om te doen wat we willen” werden de nieuwe normen van vrijheid en het idee dat die vrijheid afhankelijk was van morele principes of het gewicht van het geweten werd synoniem met “autoritarisme” en “de achterhaalde wijsheid van dode blanke Europese mannen”.

De nieuwe generatie babyboomers die leerde om “niemand boven de 30 te vertrouwen”, “in het moment te leven” en gewoon “het te laten zijn” als nieuwe wijsheden werden doordrenkt met een post-waarheidsethiek die relatief vreemd was aan de westerse beschaving. Hoewel het voor velen die dat tijdperk meemaakten leek op een onschuldige verschuiving van waarden naar een meer “emotioneel” gedreven relatie tot de waarheid, gebaseerd op “empathie”, liefde en geen oorlog, en het omarmen van relativisme, werd er iets veel duisters binnengelaten.

En terwijl de flower power generatie die aanzette, afstemde en afhaakte de ik-generatie werd van de bedrijfswereld van de jaren tachtig, werd de mythe dat het fascisme voorgoed verslagen was steeds dieper verankerd in de tijdgeest. De steeds vager wordende definities van waarheid en waarde gleden af naar relativisme toen speculatieve financiële instrumenten zoals derivaten, die weinig verband hielden met de werkelijkheid, werden behandeld als legitieme vormen van waarde binnen de nieuwe marktgestuurde maatschappij. Cultureel gezien verloren jongere generaties toegang tot oudere niet-liberale rolmodellen die eerlijkheid en waardigheid aan de dag legden, waardoor generatie X, Y en millennials steeds verder afgleed naar nihilisme.

Tijdens de Koude Oorlog en vooral na het uiteenvallen van de Sovjet Unie in 1991, stelden te weinigen de vraag: Op wiens bloed zijn deze overvloed en “vrijheid” ontstaan? Waarom stierven nationalistische leiders van Afrika, Latijns-Amerika of zelfs ons eigen trans-Atlantische westen een gruwelijke dood of ondergingen zij staatsgrepen onder de zorgvuldige coördinatie en financiering van inlichtingendiensten die verbonden waren aan de regeringen van Engeland en de VS? Als wij in het westen onze eigen industriële goederen voor eigen gebruik niet meer produceren, wie vulde dan de leegte op? Waar waren de slavenkolonies die Hitler en zijn financiers voor ogen hadden in onze moderne tijd? Is het mogelijk dat de bedoeling achter de wereldwijde plaag van oorlog, radicalisme en hongersnood die de derde wereld sinds 1945 teistert, iets te maken heeft met de krachten die de economische systemen beheren waaraan de voormalige koloniale volkeren geacht werden zich aan te passen door diezelfde koloniale machten waarvan ons verteld is dat ze hen de afgelopen 80 jaar hun onafhankelijkheid hebben verleend?

Om het essentiële punt te herhalen: De werkelijke reden waarom de lelijke greep van het fascisme opnieuw wordt gevoeld, heeft veel te maken met het feit dat te velen van ons genoten van de vruchten die dat fascisme opleverde aan die “eerste wereld” onderdanen die profiteerden van zijn bestaan na de Tweede Wereldoorlog, en dus eenvoudigweg wensten het niet te zien.

We kunnen ons beklagen over de criminele incompetentie en kwaadwillige agenda’s die onze samenleving naar een nieuw donker tijdperk duwen, maar pas als we ons realiseren dat een volk de politieke leiders krijgt die het verdient, kunnen we beginnen met het herstel van de wonden die we onszelf in de loop van verschillende generaties hebben toegebracht.

Momenteel hebben de naties van Eurazië laten zien dat zij hun geschiedenis, oude systemen van cultureel erfgoed of traditionele waarden niet willen uitwissen in het licht van een Grote Reset. Zij willen geen oorlog, en hebben veel liever een win-win samenwerking met de westerse landen.

Het concept van “aanpassing aan schaarste” is verworpen ten gunste van het creëren van overvloed via de omarming van wetenschappelijke en technologische vooruitgang in de landen van de multipolaire alliantie en geen enkele staatsman in Rusland, China of India heeft blijk gegeven van de intentie om oorlog te voeren of zijn volk te offeren op een altaar van Gaia. Met zoveel naties die zoveel mensen en diverse culturen van de wereld vertegenwoordigen, die het fascisme (aka: Transhumaan neo-feodalisme) in ons huidige, door crises geteisterde tijdperk willen verwerpen, waarom zouden we dan niet alles doen wat in onze macht ligt om de zonden van het westen te verlossen door ons vandaag bij deze antifascistische beweging aan te sluiten?

Topfoto: REUTERS/Sarah Meyssonnier

Contactadres van de schrijver is matthewehret.substack.com