Bolivia |
2022-05-16
door Rogelio Mayta 
struggle-la-lucha 16 mei 2022 ~~~

De mensheid bevindt zich op een cruciaal moment. Het zijn niet alleen oorlog en klimaatverandering die het leven op onze planeet bedreigen. Ideologieën en sommige mensen doen dat ook.

We weten dat geld en de productie van rijkdom en welzijn een steeds grotere en diepere kloof hebben gecreëerd tussen mensen, buurten, steden en landen – een kloof die door de pandemie nog is verergerd.

Ik zou dus willen dat wij (mijn mede-Bolivianen en inheemse volkeren) ophouden onszelf te zien als de arme periferie van een ongelijk, koloniaal en racistisch globaliseringsproces.

In Bolivia hebben we sinds het begin van deze eeuw gestreden voor enkele van de belangrijkste en beslissendste kwesties voor de toekomst van de mensheid: water, ons heilige cocablad, de goederen die we hebben en die we kunnen delen dankzij de vrijgevigheid van de Pachamama en, natuurlijk, het recht om collectief beslissingen te nemen over ons leven.

Elke strijd, elk offer dat gebracht werd, van plaatsen zoals El Alto en Cochabamba, heeft ons herhaaldelijk geconfronteerd met de bezitters van macht en geld.

De kern van al onze gevechten is onze allesoverheersende noodzaak om in leven te blijven, om eindelijk een wereld op te bouwen waarin we allemaal een waardig leven kunnen leiden.

Niet morgen, vandaag. Bolivia is het centrum van de wereld, net als North Dakota of Chiapas, of de arme buurten van Caracas.

Ja, we zijn arm en ver van de machtige centra van economische en politieke besluitvorming. Maar tegelijkertijd leven we in het centrum van de belangrijkste gevechten – gevechten die worden uitgevochten vanuit onze kleinste loopgraven, gemeenschappen, buurten, steden, jungles en bossen.

Wat ik u beschrijf is niet slechts een simpele verandering in het discours. We willen anders over onszelf denken, want als we dat doen in de ware essentie van de strijd om te overleven, kunnen we met nieuwe ogen naar de wereld kijken en naar onze zusters en onze broeders. Als we veroordeeld zijn tot de marge, zullen we niet ver komen.

Door op deze manier, vanuit de honderden en duizenden centra waarin het leven wordt bepaald, te strijden voor wat het meest essentieel is: water, voedsel, onderdak, onderwijs en waardigheid – misschien kunnen we van hieruit een nieuwe horizon construeren. Door onze behoeften, onze verworvenheden en zelfs onze fouten met elkaar te verweven, is het mogelijk om eeuwen van kolonialisme, de brute plundering van onze gebieden en de gedwongen onderwerping van ons volk te ontmantelen.

In Bolivia hebben we bijvoorbeeld moeten putten uit onze millennia-oude tradities en kennis van de Aymara en de Quechua, volkeren die veel bepalen van wat dit land is. Maar het zijn niet alleen de inheemse volkeren die tegen het imperialisme hebben gestreden, en het is ook niet de plicht van één volk om de voorhoede of het morele reservaat van de mensheid te zijn.

Wij zijn wat we zijn. Wij weten, onder elkaar, wat onze grootouders aan ons hebben doorgegeven. Daarom, vanuit onze doorleefde ervaring, nodig ik u uit om deze reis te beginnen, in de eerste plaats door opnieuw vast te stellen wat belangrijk is, zodat we onszelf kunnen gaan zien zoals de mensen in de straten van Cochabamba werden gezien na de wateroorlogen, wetende dat het mogelijk is en dat er een ander leven wacht voorbij de barricades, voorbij de stakingen en de wegversperringen, en dat is ons gemeenschappelijk erfgoed.

Dit overkwam ons ook in oktober 2003, toen El Alto (vlakbij de hoofdstad La Paz) voor enkele ogenblikken werd omgetoverd tot het centrum van de wereld. Met stokken en stenen, met hun wil, verwierpen de Aymara de uitverkoop van onze rijkdommen – een uitroeiing bevolen door een corrupte en dwaze president.

Daar, in dit brandende epicentrum, stond alles wat belangrijk was op het spel. De centra van macht en wereldwijde besluitvorming waren onze periferie. Zonder twijfel, denk ik niet dat wij de periferie zijn. Deze mini-census is niet bedoeld om verlammend te werken. Integendeel.

Als Boliviaan, als Aymara, als iemand die heeft geleefd in een van de meest beslissende gevechten om alles te veranderen, weet ik dat we de dagelijkse catastrofe die we zagen in Sri Lanka, in de boten vol vluchtelingen in de Middellandse Zee, in die muur die Noord-Amerika scheidt van de rest van Amerika, in de Aboriginalgebieden van Australië, of in de hongersnood die de meisjes en jongens in La Guajira in Colombia meemaakten, niet kunnen negeren.

Om de onmetelijkheid van onze horizon te kunnen zien, om te kunnen dagdromen wanneer we naar de Andes-altiplano en zijn toppen kijken, moeten we onszelf misschien een ander perspectief, een nieuw centrum geven.

In Bolivia, zoals op zoveel andere plaatsen, gaat het niet om een aantal goederen of een stuk land, zelfs niet om een regering. Wij hebben gevochten om het leven zelf te verdedigen, om het te voeden, en om het te zien groeien met waardigheid. We weten niet wat belangrijker is om te doen in deze moeilijke tijden.

Wij zijn het middelpunt van de wereld.

Bewerkt uit de toespraak van Rogelio Mayta voor de Top van de Progressive International’s aan het einde van de wereld op 12 mei 2022.

Topfoto: Demonstranten verzamelen zich in La Paz tijdens een demonstratie onder leiding van de Boliviaanse president Luis Arce en voormalig president Evo Morales, 29 november 2021.

Dit artikel werd geproduceerd door Globetrotter.

Rogelio Mayta is de minister van Buitenlandse Zaken van de Plurinationale Staat Bolivia.