Nicaragua |
2021-05-31
Bron: Jorge Capelán en Stephen Sefton, 29 mei 2021
telesurenglish.net 31 mei 2021 ~~~

Een van de redenen waarom kameraden inn hwt buitenland moeite hebben om dit revolutionaire model van het Sandinistische Nicaragua in zijn ware dimensies te zien, is omdat voor de Sandinistische revolutie in Nicaragua de ontwikkeling van de productieve economie een centrale taak is.

In een recent artikel “Washington: nieuwe poging om de Nicaraguaanse regering omver te werpen” erkent Pablo Jofre Leal dat Nicaragua, meer dan ooit het doelwit is van imperialistische agressie door de VS en haar regionale pionnen, nu in dit verkiezingsjaar. Hij wijst ook op de absurditeit van de verklaring van de Amerikaanse autoriteiten dat Nicaragua een gevaar is voor de nationale veiligheid van de VS en merkt op hoe de media Nicaragua stelselmatig ten onrechte afschilderen als een dictatuur, waarbij de haatcampagne vooral gericht is op president Comandante Daniel Ortega.
Jofre Leal vat nauwkeurig en correct samen dat Nicaragua, net als Bolivia, Cuba en Venezuela, het voorwerp is van een samenzwering tussen de VS en haar Europese bondgenoten om het land te destabiliseren door middel van economische oorlogsvoering, psychologische oorlogsvoering, en de financiering van oppositie-organisaties en politici.

Vervolgens somt hij in zijn artikel een reeks problemen op die de regering van president Daniel Ortega volgens hem moet overwinnen, maar hij doet dat op basis van een volledig onjuiste weergave van de Nicaraguaanse werkelijkheid. Jofre Leal documenteert zijn bedenkingen jegens de regering van het Sandinistisch Nationaal Bevrijdingsfront en president Ortega aan de hand van een verwijzing naar dit artikel van Tomás Andino Mencia, waarin de auteur blijk geeft van zijn totale onwetendheid over de realiteit in Nicaragua. Wie een idee wil krijgen van Andino Mencia’s drogredenen kan deze link volgen.

Dat intelligente mensen dit soort onwaarheden aanvaarden die door de Nicaraguaanse oppositie en haar regionale aanhangers worden gepromoot, wijst op een gebrek aan intellectuele nauwgezetheid in sectoren van Latijns-Amerikaans links met betrekking tot Nicaragua. Bijna al deze leugens zijn afkomstig van personen en organisaties die door imperialistische regeringen worden gefinancierd, voornamelijk via niet-gouvernementele gevolmachtigden in Nicaragua. Dat feit alleen al is voldoende om de valsheid van deze informatiebronnen aan te tonen. Het is vermeldenswaard dat, in de regel, zowel officiële Sandinistische regeringsbronnen als geassocieerde media en zelfs onafhankelijke media die de Sandinistische revolutie steunen, de facto routinematig worden genegeerd en onzichtbaar gemaakt.

Zeker, zowel Nicaraguaanse revolutionairen zelf als internationale solidariteits bewegingen binnen en buiten Nicaragua hebben in de loop der jaren een aanzienlijke hoeveelheid materiaal geproduceerd over de realiteit van het land vanuit elke denkbare hoek. Bijvoorbeeld de boeken “Live from Nicaragua – Uprising or Coup?” en “The Revolution Will Not Be Stopped” of geschriften van internationale anti-imperialistische auteurs als Fabrizio Casari, Dick Emanuelsson, Brian Willson, Giorgio Trucchi, Max Blumenthal, Rick Sterling, John Perry, Alex Anfruns, Steve Sweeney of Dan Kovalik. Het is opvallend dat de meeste linkse analisten er over het algemeen de voorkeur aan geven deze intellectuele produktie uit solidariteit met de Sandinistische revolutie te negeren ten gunste van materiaal van zeer dubieuze herkomst en waarheidsgetrouwheid.

Wat betreft de solidariteit met Nicaragua tegenover de agressie van de Verenigde Staten en hun bondgenoten, noemt Jofre Leal de solidariteit van regeringen in de regio en bewegingen als het Forum van Sao Paulo. Deze solidariteit legt de nadruk op de verdediging van fundamentele concepten van het internationaal recht, zoals niet-inmenging en zelfbeschikking. Maar we moeten verduidelijken dat Nicaragua niet zomaar een voorwerp van solidariteit van het Forum van Sao Paulo is, maar in feite een hoofdrolspeler is in dit continentale coördinatieorgaan van Latijns-Amerikaans links. Samen met Brazilië is Nicaragua het land dat de bijeenkomsten van het Forum het vaakst heeft georganiseerd en als de Covid-19-pandemie er niet was geweest, zou de bijeenkomst van dit jaar al voor de vierde keer in Managua zijn gehouden.

Jofre Leal verklaart dat de hysterische obsessie van de Amerikaanse regering tegen Nicaragua wijst op het falen van het imperiale beleid in de regio, maar nadat hij de woorden van president Ortega heeft aangehaald waarin hij de voortdurende bemoeienis van de Amerikaanse ambassadeur in Nicaragua veroordeelt, besluit hij met te stellen dat:

“De regering en het volk van Nicaragua kunnen zelfstandig de vreedzame oplossing vinden voor hun moeilijkheden die zijn gerezen in het belang van het garanderen van een duurzame sociaal-economische ontwikkeling van de samenleving, met inachtneming van de grondwettelijke normen en beginselen, met eerbiediging van de mensenrechten en de burgerlijke vrijheden, maar ook met een totale strijd tegen de dreiging van een staatsgreep. Daartoe moet de regering Ortega ook de sociale hervormingen verdiepen die het mogelijk maken aan de sociale behoeften te voldoen en dit impliceert dat een weg moet worden gevolgd waarbij wordt vermeden een model in stand te houden waarvan de tekortkomingen door andere landen in Ons Amerika zijn aangetoond”.

Het is goed dat Jofre Leal genoeg om Nicaragua en zijn bevolking geeft om president Ortega goedbedoelde adviezen te geven. Hij gaat echter voorbij aan de enorme inspanningen die de Nicaraguaanse regering zich heeft getroost om een nationale dialoog op gang te brengen, inspanningen die tot op heden worden voortgezet zonder dat de politieke oppositie van het land een serieuze reactie heeft gegeven. In plaats daarvan roept de oppositie van Nicaragua op tot economische agressie tegen hun eigen natie door de imperialistische mogendheden en vraagt zij om de interventie van Luis Almagro, secretaris-generaal van de OAS. Aan de andere kant onderhouden sommige sectoren van het particuliere bedrijfsleven, die zich nooit met de coupplegers hebben geallieerd, uitstekende betrekkingen met de regering. Het is dus niet door gebrek aan bereidheid tot dialoog dat de Sandinistische regering er niet in is geslaagd een nieuwe consensus te bereiken na het mislukken van de consensus van vóór 2018.

Het is ook moeilijk te begrijpen wat Jofre Leal bedoelt als hij suggereert dat Nicaragua “een weg moet bewandelen, die niet alleen bestaat uit het in stand houden van een model waarvan andere landen in ons Amerika de tekortkomingen hebben aangetoond”. In verband hiermee zou men kunnen zeggen dat Zuid-Amerikaanse intellectuelen een zeer oppervlakkig idee hebben van wat er hier in Nicaragua gebeurt. In feite is het vanzelfsprekend dat als men de fantasieën van schrijvers als Tomas Andino Mencia als referentie neemt, men niet het flauwste idee heeft dat hier in Nicaragua de regering en het volk een werkelijk revolutionair model aan het ontwikkelen zijn.

Een van de redenen waarom kameraden elders moeite hebben dit revolutionaire model van het Sandinistische Nicaragua in zijn ware dimensies te zien, is dat voor de Sandinistische revolutie in Nicaragua de ontwikkeling van de produktieve economie een centrale taak is. Helaas hebben de linkse partijen in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied in het algemeen, en in de rest van de wereld, moeite om zich voor te stellen wat dat betekent. In het ergste geval zijn zij geneigd niet verder te kijken dan loutere inkomensherverdeling of, in het beste geval, zijn zij geneigd een versie van staatskapitalisme te steunen.

Maar socialisme is meer dan dat, het betekent directe controle van de producenten over de produktiemiddelen. Dat is wat we aan het opbouwen zijn in Nicaragua, waar associatieve, coöperatieve en familiebedrijven vandaag de dag verantwoordelijk zijn voor een doorslaggevend deel van de economie. De vroegere heersende oligarchie van het land bestaat nog steeds, maar zij controleren niet langer de strategische hoogtepunten van de samenleving en hoe hard zij het ook proberen, zij kunnen de economische en politieke macht die het Nicaraguaanse volk zich nu eigen heeft gemaakt, niet vernietigen.

Het artikel van Pablo Jofre Leal toont aan dat er kameraden zijn met de beste bedoelingen die ons willen steunen, omdat het inderdaad waar is dat wij onder imperialistische aanval zijn. Voor het Sandinistisch Front is de aanval van het imperium op de een of andere manier altijd een permanente realiteit geweest, het is niet pas nu begonnen en we moeten erop wijzen dat soms zelfs onze vrienden niet begrijpen wat onze werkelijke situatie is.

Wij zijn niet alleen maar slachtoffers. Binnen de precaire Midden-Amerikaanse en Caribische realiteit beschikken wij wel degelijk over de middelen om ons te verdedigen en hebben wij een schat aan ervaring opgedaan. Men zou kunnen aanvoeren dat de Sandinistische Revolutie en het FSLN op dit moment sterker zijn dan ooit tevoren in de afgelopen 17 jaar. Ondanks de verwoesting die de economie heeft geleden als gevolg van de “zachte staatsgreep” van april 2018, gevolgd door de enorme gevolgen van de pandemie en de twee sterkste orkanen van de afgelopen 20 jaar.

Hoe is het mogelijk dat dit niveau van veerkracht is bereikt? Heel eenvoudig, omdat Nicaragua wordt geleid door een Sandinistische Revolutie. Neoliberalisme heeft geen plaats in Nicaragua, want als dat zo was:

  • Er zou geen openbaar onderwijs of gezondheidszorg zijn, die nu niet alleen gratis is, maar van een kwaliteit die voorheen ondenkbaar was in het land.
  • Er zou geen sprake zijn van zwaar gesubsidieerde basisdiensten van goede kwaliteit (elektriciteit, water en vervoer) voor de meerderheid van de mensen met een laag inkomen.
  • Er zou geen voortdurende verbetering zijn van de infrastructuur van een land dat, ondanks het feit dat het een van de armste van Latijns-Amerika is, tot de landen met de beste wegen van de regio behoort.
  • De voedselproductie zou niet op een zodanig peil zijn dat het land voor bijna 90% zelfvoorzienend is wat de nationale consumptie betreft
  • Nicaragua zou het planten van genetisch gemanipuleerde gewassen niet verbieden.
  • Het land zou geen wereldleider zijn op het gebied van gendergelijkheid, met een meerderheid van vrouwen in regeringsfuncties en een van de landen met het hoogste aantal vrouwen in het parlement.
  • Nicaragua zou niet tot de landen behoren die vrouwen op alle niveaus economisch het meest hebben versterkt.
  • Kleine en middelgrote landeigenaren zouden niet 80% van de grond van het land in handen hebben.
  • Nicaragua zou evenmin een land zijn waarvan de kleine en middelgrote producenten het bolwerk vormen dat de economische ontwikkeling van het land verdedigt en mogelijk maakt.

Een onderliggend probleem dat veel mensen ervan weerhoudt het Nicaraguaanse “mirakel” te begrijpen, is dat zij geloven dat de revolutie van 1979 in 1990 is afgelopen. Dit is niet waar. Wat er van 1979 tot heden in Nicaragua is gebeurd, maakt deel uit van één enkel proces, een proces dat de uiterst ongunstige omstandigheden na de door de Verenigde Staten opgelegde oorlog te boven moest komen en tevens weerstand moest bieden aan 16 jaar voortdurende aanvallen van neoliberale regeringen op de verworvenheden van de eerste periode van revolutionair bestuur van het Sandinistisch Nationaal Bevrijdingsfront. De lessen van de jaren tachtig werden verwerkt en wat vandaag wordt gedaan vloeit voort uit die lessen, nu niet in de context van een oorlog maar van een regionale economie die nog steeds wordt gewurgd door de #moordende hand van het Westerse kapitalisme.

Het Sandinistisch Front, met aan het hoofd Comandante Daniel Ortega, begreep zeer goed dat de ontwikkeling van de reële economie de fundamentele taak van de hedendaagse revolutionairen moet zijn en is. In een wereld waarin het door de Westerse financiële monopolies gecontroleerde kapitaal niet wil### produceren, is het noodzakelijk dat de arbeiders economische subjecten worden, die hun produktiecapaciteit voorrang geven en ontwikkelen. Om deze emancipatie van de produktiecapaciteit van het Nicaraguaanse volk te bereiken, voert de Sandinistische regering een werkelijke democratisering door van alle aspecten van het nationale leven.

De regering van President Ortega heeft een economie gestimuleerd met een infrastructuurbeleid, met een gezondheidszorgsysteem, met een onderwijssysteem, allemaal op een geïntegreerde manier werkend ten gunste van kleine en middelgrote producenten, zowel op het platteland als in de stad, ten gunste van vrouwen, ten gunste van inheemse en Afro-root bevolkingsgroepen, ten gunste van de jeugd. De Latijns-Amerikaanse en Caraïbische opinie ziet deze realiteit niet omdat zij, vaak onbewust, de neiging heeft kritiekloos de leugens te aanvaarden die op industriële ###schaal worden geproduceerd door een Nicaraguaanse oppositie die wordt geleid en gefinancierd door haar Noord-Amerikaanse en Europese eigenaars. Wie zich werkelijk serieus wil uitspreken over de Nicaraguaanse realiteit, kan het beste een bezoek brengen aan het land en het met eigen ogen aanschouwen.