Latijns Amerika |
10 januari 2025
Bron: Stephanie Weatherbee Brito, Vivian Fernandes 
peoplesdispatch 9 januari 2025

Nicolás Maduro, die op 28 juli werd herkozen tot president van Venezuela, zal op 10 januari worden beëdigd terwijl de rechtse oppositie een nieuwe poging tot ontwrichting lanceert.

10 januari is een cruciale dag voor Venezuela: de inauguratie van Nicolás Maduro als president, nadat hij op 28 juli met 52% van de stemmen werd herkozen. Deze daad markeert niet alleen de continuïteit van de Bolivariaanse Revolutie, maar weerspiegelt ook de toewijding van het Venezolaanse volk aan de opbouw van een socialistisch model en aan het verzet tegen de agressie van het Amerikaanse imperialisme en de oligarchische elites.

De Venezolaanse reactionaire sectoren, gesteund door de VS en zijn bondgenoten, hebben bij verschillende gelegenheden geprobeerd het land te destabiliseren en nu opnieuw, nadat de verslagen kandidaat Edmundo González zichzelf tot winnaar heeft uitgeroepen en heeft verklaard dat hij op de 10e president zal worden. De oppositie roept ook op tot gewelddadigheden in de straten en roept zelfs sectoren van de strijdkrachten op om in opstand te komen (wat prompt werd afgewezen).

Zoals ze de afgelopen 25 jaar hebben gedaan, sinds de triomf van commandant Hugo Chávez, proberen de rechtervleugel en ultrarechts, vandaag de dag geleid door González en voormalig congreslid en vertegenwoordiger van de lokale oligarchie María Corina Machado, geweld en chaos aan te wakkeren en een draaiboek te ontvouwen voor pogingen tot buitenlandse (lees Amerikaanse) interventie.

Het moedige Venezolaanse volk en zijn instellingen hebben zich echter krachtig verzet en hun soevereiniteit en democratie verdedigd. Venezuela staat ook niet alleen, over de hele wereld steunen sociale organisaties, volksbewegingen, politieke partijen en vakbonden de Bolivariaanse Revolutie en zijn ze solidair. Op de komende 10e is het opnieuw essentieel dat we wereldwijd onze solidariteit en bewondering voor het Venezolaanse volk tonen door middel van berichten op sociale netwerken en publieke verklaringen van onze organisaties en bewegingen.

Aanvallen van ultrarechts en het Amerikaanse imperialisme

Het Venezolaanse ‘verzet’ vindt plaats in een context van voortdurende agressie door de Verenigde Staten en hun bondgenoten. De meer dan 950 illegale sancties die tegen het land zijn ingesteld hebben het nationaal inkomen drastisch verlaagd, wat een verwoestende impact heeft op belangrijke gebieden zoals gezondheidszorg, onderwijs en openbare diensten. Deze maatregelen zijn erop gericht om de Bolivariaanse Revolutie te verzwakken, wanhoop te zaaien onder de bevolking en een regimewisseling aan te moedigen die gunstig is voor de imperialistische belangen.

Wat er nu gebeurt in Venezuela is niet de eerste keer. Laten we de episode van de verkiezingen in 2013 niet vergeten, toen Henrique Capriles verkiezingsfraude beweerde, de resultaten probeerde te delegitimeren en opriep tot wijdverspreide gewelddaden, bekend als “guarimbas”. Opmerkelijk was ook de zelfuitroeping van Juan Guaidó tot president van de republiek in 2019, toen hij het voorzitterschap van de Nationale Assemblee op zich nam (op dat moment was de Assemblee in minachting van de rechtbank en niet functioneel) volgens de dictaten van de VS. Hierna maakten de VS van de gelegenheid gebruik om nog meer sancties toe te passen die het land een miljard dollar schade berokkenden en zagen we een beschamende situatie voor de landen en leiders die de marionet Guaidó en zijn “fantasieregering” erkenden.

Naast de economische agressie is er de directe steun van het Amerikaanse imperialisme aan oligarchische en ultrarechtse sectoren binnen Venezuela. Deze groepen hebben niet alleen desinformatiecampagnes gepromoot om Chavismo te criminaliseren, maar hebben ook hun toevlucht genomen tot fysiek geweld, inclusief couppogingen en daden van economische sabotage. Desondanks vertoont de Venezolaanse economie tekenen van herstel, met een verwachte groei van 6,2% in 2024 volgens ECLAC, dankzij het beleid van zelfvoorziening en productdiversificatie dat door de regering wordt gepromoot.

Venezuela en zijn plaats in de strijd voor het socialisme

Sinds het begin van de Bolivariaanse Revolutie is Venezuela een referentie voor volksbewegingen in Latijns-Amerika en de rest van de wereld. Het door Hugo Chávez geïnitieerde project daagde niet alleen de structuren van de wereldwijde economische en politieke overheersing uit, maar bood ook een alternatief pad gebaseerd op soevereiniteit, sociale rechtvaardigheid en volks- en protagonistische democratie. In een internationale context die gedomineerd wordt door roofkapitalisme, heeft Venezuela laten zien dat het mogelijk is om een ander model op te bouwen, gericht op het welzijn van het volk, regionale verbondenheid en samenwerking tussen naties.

Het Plan van het Homeland (regeringsprogramma opgebouwd door volksvergaderingen in het hele land), geïnitieerd door Chávez en momenteel geleid door Maduro, versterkt deze idealen door het territoriale socialisme te verankeren in de gemeenten. Deze aanpak probeert niet alleen de economie te reorganiseren rond principes van zelfbeheer en sociaal eigendom, maar versterkt ook de participatie van het volk in de planning en uitvoering van het overheidsbeleid. De gemeenten, als de kern van de volksmacht, zijn de motor voor de opbouw van een soevereine economie gebaseerd op solidariteit, wat bewijst dat het Venezolaanse socialisme blijft innoveren in zijn transformatieproces.

Steun van het volk voor Nicolás Maduro en de Bolivariaanse Revolutie

Een van de fundamentele pijlers van de Bolivariaanse Revolutie is de massale steun van het volk en de georganiseerde sociale beweging. In de afgelopen 25 jaar heeft Venezuela 30 verkiezingen gehouden, waarbij Chavismo in de meeste gevallen als winnaar uit de bus kwam, maar ook een aantal nederlagen heeft geleden. Bij de laatste verkiezing, de presidentsverkiezing van 28 juli 2024, bekrachtigden meer dan 6,4 miljoen Venezolanen hun steun aan Maduro bij de verkiezingen, ondanks de pogingen van de oppositie om het verkiezingsproces te delegitimeren.

Sindsdien is het volk blijven mobiliseren om het revolutionaire project te verdedigen. In talloze marsen en bijeenkomsten hebben de Venezolanen duidelijk gemaakt dat Chavismo nog steeds een levende en actieve politieke kracht is. Deze mobilisaties zijn niet alleen een reactie op agressie van buitenaf, maar ook een herbevestiging van de collectieve toewijding aan de Bolivariaanse Revolutie.

In dit stadium heeft Maduro zich nadrukkelijk uitgesproken voor ingrijpende veranderingen in het openbaar bestuur en in de strijd tegen corruptie. Hij heeft prioriteit gegeven aan de versterking van de gemeenten en heeft een economisch model gepromoot dat gericht is op zelfvoorziening en soevereiniteit. Deze inspanningen beginnen vruchten af te werpen: de economie vertoont tekenen van herstel en er is een groeiend vertrouwen in het vermogen van het volk om zijn lot in eigen handen te nemen.

Op 10 januari zullen de straten van Venezuela gevuld zijn met mannen en vrouwen die zich inzetten voor de verdediging van hun soevereiniteit en de continuïteit van de Bolivariaanse Revolutie. Kortom, wat er op het spel staat in Venezuela is veel meer dan een presidentschap: het is de toekomst van een revolutionair project dat een baken van waardigheid, sociale rechtvaardigheid en hoop blijft voor de volkeren van de wereld.

foto: Nicolás Maduro begroet duizenden aanhangers buiten het paleis MIraflores op 28 juli. Foto: Zoe Alexandra

Gerelateerd (berichten in dit archief):