Middenoosten |
14 december 2024
Bron: Andrew Korybko 
substack 13 dec 2024 ~~~

Een samenloop van belangen verklaart haar acties, maar diezelfde acties hebben ook enkele onbedoelde gevolgen.

Israël voerde een van de grootste aanvalsoperaties in haar geschiedenis uit na het lanceren van bijna 500 aanvallen in het Syrië van na de Assad, dat net is overgenomen door een groep “rebellen” onder leiding van het door terroristen aangeduide en door Turkije gesteunde Hayat Tahrir al-Sham (HTS), voorheen bekend als Al Qaeda in Syrië. Het doel is om een “steriele verdedigingszone” te creëren, met welk doel de IDF de bufferzone van de Golanhoogte heeft doorbroken en is opgerukt langs de Syrisch-Libanese grens, om uiteindelijk op slechts enkele kilometers van Damascus uit te komen.

De operatie gaat door en het is mogelijk dat Israël verder zal oprukken, dieper Syrië in en/of misschien Libanon flankeren om Hezbollah opnieuw te overvallen van achter de verdedigingslinies die het heeft opgebouwd. Het kan ook niet worden uitgesloten dat Israël zijn geannexeerde deel van de Golanhoogten uitbreidt met het Syrische deel en zelfs gebieden daarbuiten. Daarnaast zou Israël de nabijgelegen Druzen kunnen bewapenen om een cliënt-staat in het zuiden van Syrië te creëren, zelfs als deze nooit de onafhankelijkheid uitroept. Dit alles bevordert het “Groot-Israël”-plan.

De permanente vertegenwoordiger van Rusland bij de VN, Vasily Nebenzia, veroordeelde “de voortdurende agressie van Israël tegen Syrië”, hoewel het argument kan worden aangevoerd dat Israëls “demilitarisering” van het Syrische post-Assad-tijdperk voorkomt dat strategisch Sovjet- en Russisch wapentuig naar Turkije en verder naar Oekraïne wordt gestuurd. De “rebellen” en terroristen kunnen ze sowieso niet bedienen zonder uitgebreide training, dus als ze niet vernietigd waren, hadden ze ze misschien wel doorgegeven aan hun Westerse beschermheren als betaling voor hun steun.

Het verlies van deze uitrusting en de mogelijkheid dat voormalige leden van het Syrische Arabische Leger (SAA) die getraind waren om deze te bedienen, toestemming krijgen om zich bij de nieuwe strijdkrachten aan te sluiten als onderdeel van de voortdurende inspanningen om de natie weer op te bouwen, creëert een interessante militair-technische kans voor Rusland. TASS berichtte over wat Ibragim Ibragimov, een onderzoeker aan het Instituut voor Wereldeconomie en Internationale Betrekkingen van de Russische Academie van Wetenschappen, eerder deze week aan Vedomosti vertelde.

Volgens hem “sluit ik niet uit dat er binnenkort een nieuwe vorm van militair-technische samenwerking zal ontstaan en dat Russische militaire instructeurs een rol zullen spelen bij het opzetten van een nieuw Syrisch leger.” Het zou deze mogelijke kans kunnen zijn die de verklaring vormt voor de terughoudende reactie van publiek gefinancierde Russische media op de Syrische regimewisseling die hier werd geanalyseerd. De verklaring is dat Rusland deze goederen misschien wil vervangen, iets wat de nieuwe heersende macht nodig heeft, dus is het voor beide partijen gunstig om voorlopig hartelijk te blijven.

Daarom zou het kunnen blijken dat Israëls “demilitarisering” van het Syrië na Assad onbedoeld dient om de militaire aanwezigheid van Rusland te bestendigen, hoewel er zich nog steeds andere ongerelateerde ontwikkelingen zouden kunnen voordoen om de gefaseerde maar waardige terugtrekking te garanderen, zoals sommige waarnemers verwachten dat onvermijdelijk zou kunnen zijn. Het is ook interessant om je af te vragen waarom Israël tot nu heeft gewacht om alle strategische wapens van Syrië te vernietigen en dat niet eerder heeft gedaan. Het antwoord lijkt te zijn dat Israël zich niet zo bedreigd voelde door Assad als door HTS.

Ondanks de officiële decennialange staat van oorlog tussen hun landen, werd Assad beschouwd als meer voorspelbaar, en later na de interventie van Rusland, meer beheersbaar. Het was immers maar bij één uitzonderlijke gelegenheid begin 2018 dat de SAA een Israëlisch vliegtuig neerschoot, bij elke andere gelegenheid bleven Israëlische aanvallen tegen de IRGC en Hezbollah daar onbestraft. Dit komt doordat Assad rationeler was dan de HTS-extremisten, omdat hij niet bereid was om de vernietiging van Syrië te riskeren alleen omwille van Iran en Hezbollah.

Zijn opvolgers zijn echter ideologisch gedreven en omarmen een verknipt concept van “martelaarschap”, dus het kan niet met zekerheid worden uitgesloten dat ze op een dag niet zullen proberen om het strategische Sovjet- en Russische wapentuig dat ze geërfd hebben te leren gebruiken om een verwoestende aanval tegen Israël te lanceren. Welke vervangende uitrusting de nieuwe heersende macht ook krijgt, van Rusland of van wie dan ook, zal waarschijnlijk om deze reden eerst door Israël moeten worden goedgekeurd, anders zal het worden vernietigd.

In dezelfde geest kan dus ook worden geconcludeerd dat de VS het niet als een bedreiging voor hun belangen beschouwden dat de Taliban tijdens de herovering van Afghanistan voor ongeveer 24 miljard dollar aan Amerikaans materieel in beslag namen. Een van de redenen daarvoor zou kunnen zijn dat ze dachten dat de Taliban aangemoedigd zouden worden om uit te breiden naar Centraal-Azië. In elk geval is het contrast tussen de reactie van Israël op de verovering van Syrië door de HTS en de reactie van de VS op die van de Taliban in Afghanistan schrijnend.

Als je alle voorgaande observaties bij elkaar optelt, wordt Israëls “shock and awe” campagne in Syrië gedreven door: 1) een veel grotere dreigingsperceptie van HTS dan van Assad; 2) de wens om militair-strategische doelen in Libanon en Syrië te bevorderen; en 3) mogelijk territoriaal revisionisme per het plan “Groot Israël”. De onbedoelde gevolgen zijn dat: 1) Biden’s Afghaanse fiasco er nog erger uitziet dan voorheen; 2) Syrisch zwaar materieel Oekraïne niet zal bereiken; en 3) Rusland zijn militaire aanwezigheid in Syrië zou kunnen behouden.

Gerelateerd (berichten in subarchief ‘middenoosten‘):

Eedere artikelen over Syrie: