geopolitiek,Globaal,VS |
18 september 2023
Bron: Matthew Ehret 
canadianpatriot.org 15 september 2023 ~~~

Dit is een uitgebreide versie van een artikel dat mede is geschreven door Dr. Edward Lozansky en voor het eerst is gepubliceerd in The American Thinker.

Matthew Ehret

Het is nog niet zo lang geleden dat elke vooruitdenkende politicus begreep dat de op regels gebaseerde liberale orde ’the only game in town’ was.

Aanhangers van deze nieuwe orde vierden de ineenstorting van de Sovjet-Unie en de uiteindelijke dominantie van de wereld door de winnaars van het Grote Spel. Eén van de belangrijkste grote strategen van dit Grote Spel was de voormalige Nationale Veiligheidsadviseur en medeoprichter van de Trilaterale Commissie, Zbigniew Brzezinski, die in 1997 in zijn ‘Grand Chessboard: American Primacy and Its Geostrategic Imperatives’ schreef:

“Hoe de Verenigde Staten de belangrijkste geostrategische spelers op het Euraziatische schaakbord manipuleren en zich aan hen aanpassen en hoe ze de belangrijkste geopolitieke keerpunten in Eurazië beheren, zal van cruciaal belang zijn voor het voortbestaan en de stabiliteit van Amerika’s wereldwijde superioriteit.”

Iedereen die zich verzette tegen dit nieuwe normaal werd beschouwd als aanhangers van een verouderd tijdperk en onwetend over de onvermijdelijke Darwinistische krachten van natuurlijke selectie die de mensheid naar het langverwachte ‘einde van de geschiedenis’ stuwden, zoals beschreven door de neo-con academicus Francis Fukuyama. Maar degenen die zich aan deze zaak wijdden werden grote beloningen beloofd.

Weinigen sprongen zo snel op deze ‘Einde van de Geschiedenis’-wagen als Delaware Senator Joe Biden.

Biden’s adoratie van de Nieuwe Wereld Orde

Biden maakte zijn lidmaatschap van de Einde-van-de-Geschiedenis-club bekend in zijn Wallstreet Journal-artikel uit 1992 ‘How I Learned to Love the New World Order’, waarin de onlangs afgewezen presidentskandidaat zijn toewijding aan een iets liberalere versie van Dick Cheney’s visie van een Amerikaanse globocop die de wereld unilateraal bestuurt, uiteenzette.

Biden liep extreem vooruit op het unipolaire pad toen hij in 1995 een omnibuswet tegen terrorisme opstelde als reactie op de eerste aanslag op het World Trade Center en de bomaanslag in Oklahoma City een jaar later. Biden’s antiterrorismewet was schaamteloos in zijn oproep om grondwettelijke bescherming te schenden door toe te staan dat geheim bewijs werd gebruikt bij vervolging, door afluisteren van burgers goed te keuren, door toe te staan dat het Amerikaanse leger werd ingezet bij civiele wetshandhaving en door de grondwettelijke rechtsgang en bescherming uit te hollen.

Ondanks het feit dat het wetsvoorstel van Biden uit 1995 werd verworpen in het Congres, pochte hij in 2002 dat de Patriot Act van John Ashcroft was gemodelleerd naar zijn eigen wet door te zeggen: “Ik heb een terrorismewet opgesteld na de bomaanslag in Oklahoma City. En het wetsvoorstel van John Ashcroft was mijn wetsvoorstel”.

Wat de uitbreiding van de NAVO betreft, was Biden al even vooruitziend in zijn aanspraak als leidende vertegenwoordiger van het Einde van de Geschiedenis door te stemmen voor de opname van Polen, Tsjechië en Hongarije in de NAVO en door in 1998 tegen zijn collega’s in het Congres te zeggen: “We hebben niet alleen belang bij de landen ten westen van de rivier de Oder, maar ook bij het lot van de 200 miljoen mensen die in de landen tussen de Oostzee en de Zwarte Zee wonen.” Te weinigen realiseerden zich wat Biden en team ‘Einde van de Geschiedenis’ duidelijk beseften in die begindagen van de Nieuwe Wereld Orde: De NAVO was bedoeld om zich te ontwikkelen tot een wereldwijde militaire macht met een jurisdictie die zich veel verder uitstrekte dan de grenzen van de “Noord-Atlantische Oceaan”.

Biden benadrukte zijn duidelijke inzicht dat er nooit meer een machtsblok zou opduiken om de door de VS geleide hegemonie te bedreigen en bespotte de Russische leiders tijdens een persconferentie in 1997. Hier beschreef Biden zijn ontmoeting met bezorgde Russen die boos waren dat hij voorstander was van uitbreiding van de NAVO, terwijl slechts een paar jaar eerder de Sovjet-Unie was ontbonden op basis van de belofte dat de NAVO “geen centimeter westwaarts” zou uitbreiden. Biden vertelde de verslaggevers op de persconferentie dat de Russen “deze NAVO-uitbreiding niet willen, ze weten dat het niet in hun belang is” en vatte de opmerkingen samen van de leider van de Russische Communistische Partij, Gennady Zyuganov, die hem vertelde dat “als je dat doet, we ons misschien tot China moeten wenden. En ik kon het niet laten… om te zeggen [tegen voormalig voorzitter van de Communistische Partij en parlementslid Gennady Zyuganov] ‘veel geluk in je laatste jaar’… en als dat niet werkt, probeer dan Iran.”

Deze kwam niet goed uit, gezien het feit dat Iran nu een volwaardig lid wordt van de BRICS en op 4 juli 2023 volwaardig lid wordt van de Shanghai Samenwerkingsorganisatie.

Dit was dezelfde Joe Biden die zitting had in de Commissie Buitenlandse Betrekkingen van de Senaat terwijl hij pleitte voor de omverwerping van Saddam Hoessein en in 1998 speelde hij een rol in het neerhalen van wapeninspecteur Scott Ritter die had verklaard dat Saddam Hoessein zijn belofte om alle massavernietigingswapens te elimineren in 1991 was nagekomen. Biden berispte Ritter met de woorden:

“Jij en ik weten allebei, en wij allemaal hier weten het echt, en het is iets wat we onder ogen moeten zien, dat de enige manier, de enige manier waarop we van Saddam Hussein afkomen, is dat we het uiteindelijk alleen moeten doen – alleen moeten doen – en er zullen jongens zoals jij in legeruniform voor nodig zijn om weer te voet door de woestijn te gaan en deze klootzak – Saddam neer te halen”.

Dit kwam ook niet goed uit als je bedenkt dat in de maanden na de tweede oorlog in Irak het bewijs naar boven kwam dat Saddam Hoessein eerlijk was in het elimineren van alle massavernietigingswapens, waarop Biden beweerde dat hij altijd tegen de oorlog in Irak was geweest… een leugen waar hij tot op de dag van vandaag aan vasthoudt.

De wereld waar Joe Biden in 1992 trouw aan zwoer is een wereld die er nooit zou kunnen komen.

Wat unipolaristen niet begrijpen over de werkelijkheid

De vooronderstelling dat de geschiedenis tot een einde zou kunnen komen is volledig gebaseerd op de veronderstelling dat de menselijke natuur programmeerbaar is zoals een computer en puur bepaald wordt door evolutionaire krachten die alleen die menselijke dieren belonen wiens kracht de zwakken kan onderwerpen in een wereld van afnemende opbrengst.
Zodra er voldoende macht is geconsolideerd in de handen van een paar alfa’s, geloven unipolaristen dat er geen verzet meer mogelijk is tegen het onvermijdelijke wereldrijk. Het enige wat de mensheid te wachten staat is te worden geassimileerd, en de bereidheid om een onderdeel van dit systeem te worden zal bepalen of je leven zal worden ingedeeld bij de paar elitaire ‘haves’ aan de top van de piramide, of de massa slaafse ‘have-nots’ aan de onderkant.

Sommigen geloofden dat het kwaad dat na de Tweede Wereldoorlog in naam van het kapitalisme werd aangericht gewoon noodzakelijke middelen waren om rechtvaardige doelen te bereiken.

De betrokkenheid van de CIA bij zowel buitenlandse als binnenlandse moorden, regimewisselingsoperaties, staatsgrepen en eenzijdige oorlogen in Korea, Vietnam, Laos, Cambodja en daarbuiten waren verschrikkelijk, maar sommigen hadden betoogd dat dit kwaad nodig was om te voorkomen dat een nog groter kwaad (het communisme) de Koude Oorlog zou winnen. Nu het communisme verslagen was, was een rechtvaardige wereld van samenwerking, democratie en kapitalisme mogelijk.

Maar gebeurde dit ook?

Helemaal niet.

Sinds 1991 breidden de Amerikaanse operaties voor regimeverandering zich uit met zowel harde aanvallen op Bosnië, Afghanistan, Irak, Libië en Syrië als zachte operaties voor regimeverandering in de vorm van kleurenrevoluties in het Midden-Oosten, Noord-Afrika, Azië en Oost-Europa. In totaal hebben de VS 251 militaire interventies uitgevoerd sinds het einde van de Koude Oorlog (en 469 sinds 1776) volgens de officiële statistieken van het Congres.

De bewapening van financiën in de vorm van sancties, economische speculatie en woekerleningen gekoppeld aan bestraffende voorwaarden eindigde niet nadat de VS de Koude Oorlog had gewonnen, maar nam alleen maar toe met de Wereldbank, het IMF en de nieuw gevormde Wereldhandelsorganisatie die bleven dienen als handhavingsmechanismen voor neokolonialisme in plaats van als daadwerkelijke instrumenten voor nationale ontwikkeling, zoals de bedoeling was tijdens de laatste dagen van WO II.

Er werd geen grootschalige infrastructuur gebouwd in arme ontvangende landen en enkel obsessieve eisen voor “fiscale soberheid” via bezuinigingen, privatisering, structurele aanpassingen en cash-cropping werden afgedwongen in de ontwikkelingssector.

Naast militaire interventies en economische oorlogvoering was er nog een ander facet van het liberale imperialisme in de vorm van ‘zacht imperialisme’ door middel van kleurenrevoluties. Organisaties die samenwerkten met de Amerikaanse inlichtingendiensten, zoals de “Open Society Foundations” van George Soros en de National Endowment for Democracy (NED), financierden de omverwerping van regeringen die zich niet hielden aan de End of History-formule voor vazalstaten, georganiseerd door technocratische elites die afhankelijk zijn van financiële machten die ver afstaan van de burgers van die landen.

De dingen gebeurden met een vernietigende kracht die weinigen zich konden voorstellen of weerstaan tussen 1992 en 2012.

Gebouwen stortten in wanneer ze moesten instorten en de NAVO breidde zich zonder veel weerstand uit naar het oosten.

Er begonnen zich barsten te vormen rond de randen van de Nieuwe Wereldorde Visie. Poetins veiligheidstoespraak in München in 2007 liet een andere geest zien dan de Poetin van 2004 die nog steeds de bereidheid uitstraalde om lid te worden van de NAVO. De merkbare botsing tussen veel van die door het Westen aangestuurde Russische oligarchen uit de jaren ’90 en Russische nationalisten die vochten voor de hernationalisatie van strategische bedrijven en dat daarbij veel oligarchen in de gevangenis belandden, was een andere barst.

Het Chinees-Indiase team dat de beloofde ‘wettelijk bindende koolstofreductiequota’ van COP14 in 2009 de grond in boorde, was weer een ander voorbeeld.

Obama’s Azië Draaiboek: Een militaire stap te ver

In 2012 werd een nieuwe militaire doctrine van de VS gelanceerd in de vorm van Obama’s ‘Asia Pivot’.

Deze nieuwe strategische doctrine bracht China in het vizier van de Amerikaanse militaristen.

China keek gespannen toe hoe het militair-industriële complex van de VS zich enorm uitbreidde in haar achtertuin, met meer dan 100 miljoen Amerikaanse troepen die hun posities in de Stille Oceaan versterkten met een THAAD-rakettenschild dat in Zuid-Korea werd gebouwd, oorlogszuchtige militaire oefeningen onder leiding van de VS met China’s buren en een duidelijke intentie om de NAVO uit te breiden naar de Stille Oceaan.

De bezorgdheid van Rusland over het streven van Amerika naar wereldwijde nucleaire hegemonie onder ‘Full Spectrum Dominance’, zoals geschetst door de Russische president Vladimir Poetin in zijn toespraak tot de Veiligheidsconferentie van München in 2007, werd nu ook door China gedeeld.

En als ware het om de 1998-editie van Joe Biden te beschimpen, werden China, Rusland en Iran meer dan ooit verenigd in hun behoefte om zichzelf te beschermen tegen de neoliberale ordeverstoorders.

Met dit trio van naties die zeer uiteenlopende mensen, religies en beschavingen vertegenwoordigen, kwam de stelling van Samuel P Huntington in zijn ‘Botsing der Beschavingen’ ernstig onder druk te staan. Ondanks de invloed van Huntington’s thesis, had de oude grootmeester van het schaakspel, Zbigniew Brzezinski, misschien gelijk toen hij zijn discipelen waarschuwde dat “het gevaarlijkste scenario een grote coalitie van China, Rusland en misschien Iran zou zijn, een ‘anti-hegemoniale’ coalitie die niet door ideologie maar door complementaire grieven verenigd is.“

De coalitie van deze naties in een verenigd Euraziatisch blok deed sommigen nadenken over de mogelijkheid dat verschillende beschavingen daadwerkelijk zouden kunnen samenwerken voor gemeenschappelijke doelen. Misschien was dit proces van samenwerking wel natuurlijker en meer in harmonie met de Natuurwet dan de Hobbesiaanse theorie dat allerlei beschavingen voorbestemd waren om te vechten in een wereld van ieder-tegen-elkaar totdat een supranationale Leviathan van bovenaf ‘orde’ kon opleggen.

Hoe dan ook, deze strategische visie bepaalde alle daaropvolgende grote strategieën die rond de heropleving van de handelsroutes van de oude Zijderoute in 2013 werden ontwikkeld, met een focus op het concept van “gemeenschappelijke doelen van de mensheid” en “win-win samenwerking”.

De multipolaire alliantie wordt volwassen

In 2013 onthulde de nieuwe president van China het Belt and Road Initiative (ook wel: Nieuwe Zijderoute), dat beloofde om van China’s grootschalige ontwikkelingsmodel een wereldwijde instelling te maken die openstaat voor alle naties.

President Xi Jinping schetste zijn voorstel voor een wereldwijd ontwikkelingsinitiatief in tegenstelling tot het Hobbesiaanse wereldbeeld en verklaarde in 2021: “We moeten solidariteit versterken en wederzijds respect en win-win-samenwerking bevorderen bij het onderhouden van internationale betrekkingen. Een wereld van vrede en ontwikkeling moet beschavingen van verschillende vormen omarmen en moet ruimte bieden aan verschillende wegen naar modernisering… We moeten dialoog en inclusiviteit nastreven in plaats van confrontatie en uitsluiting. We moeten een nieuw soort internationale betrekkingen opbouwen op basis van wederzijds respect, gelijkheid, rechtvaardigheid en win-win-samenwerking.“

Met de Nieuwe Zijderoute werd een nieuw agentschap opgericht met nieuwe financieringsmechanismen zoals de Asia Infrastructure Investment Banks (AIIB), de BRICS-ontwikkelingsbank en de vele Chinese staatsbanken die begonnen met het aanbieden van productiegerichte leningen voor naties die zich willen ontwikkelen. Tussen 2013 en 2023 ondertekenden meer dan 140 landen het Belt and Road Initiative en werden nieuwe handelscorridors gecreëerd.

Er werden nieuwe vrijhandelszones opgericht waarbij de Euraziatische Economische Unie onder leiding van Rusland in 2015 werd gekoppeld aan China’s BRI, en China schreef geschiedenis met de afronding van het Regional Comprehensive Economic Partnership tussen alle ASEAN-leden in 2020, waarmee het grootste handelsblok in de wereldgeschiedenis een feit werd. De continentale vrijhandelszone van de Afrikaanse Unie werd mogelijk gemaakt door dit proces en binnen korte tijd begonnen spoorwegcorridors, energiedeals en industriële ontwikkelingszones te groeien onder de nieuwe multipolaire alliantie in een nooit eerder gezien tempo.

Door deze ontwikkelingsdynamiek kwamen nieuwe modellen voor bankieren, investeren en zelfs het concept van ‘economische waarde’ uit de sfeer van speculatie, oorlogswoeker, ontginning van grondstoffen/rendementen in de richting van authentieke productiviteit. Plots zag een groeispurt in de reële economie van de landen die samenwerkten met het Belt and Road Initiative voordelen voor zowel industriëlen, ondernemers, investeerders, de staat als het gewone volk.

Meer dan een miljard mensen werden door dit proces in korte tijd uit de armoede gehaald en de levensverwachting nam toe, samen met de toegang tot energie en het bbp per hoofd van de bevolking, zozeer dat de BRICS+-landen in 2022 voor het eerst beter presteerden dan de G7, goed voor 31,5% van het mondiale bbp (tegenover 30% voor de G7).

In Zuidwest-Azië en de Golfstaten ontstonden lucratieve projecten voor de Nieuwe Zijderoute, die een basis vormden voor de wederopbouw na decennia van voor eeuwig durende oorlogen onder westerse leiding. Vredesakkoorden tussen verhitte vijanden brachten een oplossing voor conflicten tussen Jemen vs Saudi-Arabië, Iran vs Turkije, Saudi-Arabië vs Iran en daarbuiten.

Het succes van deze multipolaire alliantie begon de beweringen uit de Koude Oorlog te ondermijnen dat je OF socialistisch moest zijn en uitsluitend waarde moest hechten aan de staat OF kapitalistisch moest zijn en alleen waarde moest hechten aan individuele vrijheid.

De Nieuwe Zijderoute gaf bovendien megaprojecten zoals de Internationale Noord-Zuid Transportcorridor nieuw leven. Dit 7200 km lange multimodale project verbond het Russische Noordpoolgebied (steeds meer een zijtak van China’s Arctische Zijderoute) via Centraal-Azië, het Midden-Oosten en zelfs tot in India via Iran.

Ondanks het feit dat Rusland niet over China’s vermogen beschikte om nationaal bankieren toe te passen als gevolg van de verwoesting van de Perestroika in de jaren ’90, was Moskou in staat om een uiterst levensvatbare militaire inlichtingencapaciteit te ontwikkelen die werd ingezet om de operatie voor de regimeverandering te blokkeren die bedoeld was om met Bashar al Assad in Syrië te doen wat de NAVO eerder met Kadhafi had gedaan.

Met Rusland, China en Iran als steunpilaren van deze nieuwe alternatieve veiligheidsarchitectuur werden de hegemonen van Washington en Londen geconfronteerd met het feit dat ze geen goden waren.

Naties die vroeger gemakkelijk vernietigd zouden zijn, waren op de een of andere manier bestand tegen de armada’s van operatoren voor regimewisselingen die zo goed hadden gewerkt in eerdere gevallen van Georgië, Oekraïne, Libanon of de Arabische Lente. Venezuela’s Maduro bleef aan de macht ondanks volledige ondersteuning van Obama-kloon Juan Guaido, Kazachstan bleef intact ondanks door het Westen gefinancierde democratische rellen en Ethiopië overleefde een door het buitenland geleide burgeroorlog. Hong Kong slaagde niet in zijn onafhankelijkheidsstrijd ondanks CIA-agenten en NED frontgroepen die rellen uitlokten onder het mom van “democratie”. Thailand bleef ook intact ondanks de enorme CIA-financiering van rebellerende groepen die loyaal zijn aan de door het Westen geleide neoliberale wereldorde.

De BRICS-landen hebben hun invloed uitgebreid met Saoedi-Arabië, Iran, Ethiopië, Egypte, Argentinië en de VAE, die op 1 januari 2024 volwaardige leden worden, en meer dan 40 andere landen hebben hun intenties om zich bij dit multipolaire blok aan te sluiten kenbaar gemaakt. De Shanghai Samenwerkingsorganisatie (zelf het resultaat van het strategisch denken van de voormalige Russische premier Jevgeni Primakov en zijn Chinese tegenhangers in 1996) is uitgegroeid van een verwaarloosbare coalitie van 5 verzwakte staten tot een robuuste veiligheidscoalitie met 10 staten en nog eens 10 landen die op korte termijn aanvragen hebben ingediend om lid te worden.

Als de mensheid niet zou bestaan uit organische, hackbare machines, maar uit echte burgers met onvervreemdbare rechten en geniale vermogens die in staat zijn om ontwrichtende ontdekkingen te doen op het gebied van wetenschap en kunst, dan was het Einde van de Geschiedenis misschien altijd al een illusie.

Als dit zo blijkt te zijn, dan was Biden nooit een deelnemer aan het einde van de geschiedenis… maar slechts een zielige throwback van een verouderd verleden die weigert de realiteit te erkennen.