bron: Joe Lauria consortiumnews 30 juni 2023
Zonder historische context, weggemoffeld door de traditionele media, is het onmogelijk om Oekraïne te begrijpen. Historici zullen ooit het verhaal vertellen. Maar de gevestigde orde pakt journalisten aan, zoals CN, die het nu proberen te vertellen.
Volgens een karikaturale versie begon het conflict in februari 2022 toen Vladimir Poetin op een ochtend wakker werd en besloot Oekraïne binnen te vallen.
Er was geen andere oorzaak, volgens deze versie, dan niet-uitgelokte, Russische agressie tegen een onschuldig land.
Noot vooraf: Gebruik deze korte, historische uitleg om te delen met mensen die nog steeds deze grappige pagina’s inkijken om uit te zoeken wat er aan de hand is in Oekraïne.
Het mainstream verslag is als het openslaan van een roman in het midden van het boek om een willekeurig hoofdstuk te lezen alsof het het begin van het verhaal is.
Over dertig jaar zullen historici schrijven over de context van de oorlog in Oekraïne: de staatsgreep, de aanval op Donbass, de uitbreiding van de NAVO, de afwijzing van Russische verdragsvoorstellen – zonder dat deze historici Poetin-marionetten worden genoemd. Het zal net zo zijn als wanneer historici schrijven over het Verdrag van Versailles als oorzaak van het nazisme en de Tweede Wereldoorlog, maar niet worden uitgemaakt voor nazi-sympathisanten.
Het bieden van context is taboe zolang de oorlog in Oekraïne voortduurt, net zoals dat tijdens WOII het geval zou zijn geweest. Journalisten moeten het programma van oorlogspropaganda volgen zolang de oorlog voortduurt. Lang na de oorlog zijn historici vrij om de feiten uit te pluizen.
Journalisten hebben duidelijk niet dezelfde vrijheden als historici.
DE TIJDLIJN VAN OEKRAÏNE
Tweede Wereldoorlog – Oekraïense nationale fascisten onder leiding van Stepan Bandera, aanvankelijk geallieerd met de Duitse nazi’s, vermoorden meer dan honderdduizenden Joden en Polen.
1950 tot 1990 – C.I.A. haalde Oekraïense fascisten naar de VS en werkte met hen samen om de Sovjet-Unie in Oekraïne te ondermijnen. De Oekraïense fascistenleider Mykola Lebed werd naar New York gebracht waar hij minstens tot in de jaren 1960 met de C.I.A. samenwerkte en nog steeds nuttig was voor de C.I.A. tot 1991, het jaar van de onafhankelijkheid van Oekraïne. Het bewijs staat in een rapport van de Amerikaanse regering vanaf pagina 82.
November 1990: Een jaar na de val van de Berlijnse Muur wordt het Handvest van Parijs voor een Nieuw Europa (ook bekend als het Handvest van Parijs) aangenomen door de VS, Europa en de Sovjet-Unie. Het handvest is gebaseerd op de Akkoorden van Helsinki en is bijgewerkt in het Handvest voor Europese Veiligheid van 1999. Deze documenten vormen de basis van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa. Het OVSE-handvest zegt dat geen enkel land of blok zijn eigen veiligheid kan verdedigen ten koste van een ander land.
25 dec. 1991: De Sovjet-Unie stort in. Wall Street en Washington komen in het daaropvolgende decennium om het land te beroven van voormalige staatseigendommen, zichzelf te verrijken, oligarchen te helpen ontstaan en de Russische, Oekraïense en andere voormalige Sovjetvolkeren te verarmen.
1990s: De VS verzaakt hun belofte aan de laatste Sovjetleider Gorbatsjov om de NAVO niet uit te breiden naar Oost-Europa in ruil voor een verenigd Duitsland. George Kennan, de belangrijkste Amerikaanse regeringsdeskundige op het gebied van de V.S.S.R., is tegen uitbreiding. Senator Joe Biden, die de uitbreiding van de NAVO steunt, voorspelt dat Rusland er vijandig op zal reageren.
1997: Zbigniew Brzezinski, voormalig Amerikaans nationaal veiligheidsadviseur, schrijft in 1997 in zijn boek “The Grand Chessboard: American Primacy and Its Geostrategic Imperatives”:
“Oekraïne, een nieuwe en belangrijke positie op het Euraziatische schaakbord, is een geopolitieke spil omdat alleen al het bestaan ervan als onafhankelijk land helpt Rusland te transformeren. Zonder Oekraïne is Rusland geen Euraziatisch rijk meer. Rusland zonder Oekraïne kan nog steeds streven naar een imperiale status, maar het zou dan een overwegend Aziatische imperiale staat worden.”
Oudejaarsavond 1999: Na acht jaar dominantie van de VS en Wall Street wordt Vladimir Poetin president van Rusland. Bill Clinton verwerpt hem in 2000 als hij vraagt om lid te worden van de NAVO.
Poetin begint de deur te sluiten voor Westerse indringers, herstelt de Russische soevereiniteit en maakt Washington en Wall Street uiteindelijk woedend. Dit proces vindt niet plaats in Oekraïne, dat onderworpen blijft aan westerse uitbuiting en verarming van het Oekraïense volk.
2004-5: Oranje Revolutie in Oekraine. De verkiezingsuitslag wordt ongeldig verklaard, waardoor Viktor Joesjtsjenko in een tweede ronde het presidentschap krijgt in plaats van Viktor Janoekovitsj. Joesjtsjenko verheft fascistenleider Bandera tot “held van Oekraïne”.
10 februari 2007: Poetin houdt zijn toespraak op de Veiligheidsconferentie in München waarin hij het agressieve unilateralisme van de VS veroordeelt, inclusief de illegale invasie van Irak in 2003 en de uitbreiding van de NAVO naar het oosten.
Hij zei: “We hebben het recht om te vragen: tegen wie is deze [NAVO] uitbreiding bedoeld? En wat is er gebeurd met de garanties die onze westerse partners gaven na de ontbinding van het Warschaupact? Waar zijn die verklaringen vandaag? Niemand herinnert zich ze nog.”
Poetin spreekt drie jaar nadat de Baltische staten, voormalige Sovjetrepublieken die aan Rusland grenzen, zich aansloten bij het westerse bondgenootschap.
Het Westen vernedert Poetin en Rusland door zijn legitieme zorgen te negeren. Een jaar na zijn toespraak zegt de NAVO dat Oekraïne en Georgië lid zullen worden. Vier andere voormalige Warschaupactstaten sluiten zich in 2009 aan.
3 april 2008: Op een NAVO-conferentie in Boekarest wordt in een verklaring van de top “het Euro-Atlantische streven van Oekraïne en Georgië naar lidmaatschap van de NAVO verwelkomd. We zijn vandaag overeengekomen dat deze landen lid zullen worden van de NAVO”. Rusland maakt fel bezwaar.
William Burns, de toenmalige ambassadeur van de VS in Rusland en tegenwoordig directeur van de C.I.A., waarschuwt in een telegram naar Washington, onthuld door WikiLeaks, dat:
“Minister van Buitenlandse Zaken Lavrov en andere hoge functionarissen hebben hun sterke oppositie herhaald en benadrukt dat Rusland verdere uitbreiding naar het oosten als een potentiële militaire bedreiging ziet. Uitbreiding van de NAVO, in het bijzonder met Oekraïne, blijft ‘een emotionele en neuralgische’ kwestie voor Rusland, maar strategische beleidsoverwegingen vormen ook de basis voor sterke oppositie tegen NAVO-lidmaatschap voor Oekraïne en Georgië. In Oekraïne wordt onder meer gevreesd dat de kwestie het land in tweeën zou kunnen splijten, wat zou kunnen leiden tot geweld of zelfs, volgens sommigen, een burgeroorlog, waardoor Rusland zou moeten beslissen of het moet ingrijpen. … Lavrov benadrukte dat Rusland de voortdurende uitbreiding van de NAVO naar het oosten, in het bijzonder naar Oekraïne en Georgië, als een potentiële militaire bedreiging moet zien.”
Vier maanden later breekt er een crisis uit in Georgië die leidt tot een korte oorlog met Rusland, die de Europese Unie wijt aan de provocatie van Georgië.
November 2009: Rusland streeft naar een nieuwe veiligheidsregeling in Europa. Moskou geeft een ontwerp vrij van een voorstel voor een nieuwe Europese veiligheidsstructuur die volgens het Kremlin verouderde instellingen zoals de NAVO en de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) moet vervangen.
De tekst, die op 29 november op de website van het Kremlin is geplaatst, komt meer dan een jaar nadat president Dmitri Medvedev de kwestie voor het eerst formeel ter sprake bracht. In zijn toespraak in Berlijn in juni 2008 zei Medvedev dat het nieuwe pact nodig was om de afspraken uit het tijdperk van de Koude Oorlog bij te werken.
“Ik ben ervan overtuigd dat de problemen van Europa pas kunnen worden opgelost als er eenheid is, een organisch geheel van al zijn integrale delen, inclusief Rusland,” zei Medvedev.
2010: Viktor Janoekovitsj wordt verkozen tot president van Oekraïne in vrije en eerlijke verkiezingen, meldt de OVSE.
2013: Janoekovitsj kiest voor een economisch pakket van Rusland in plaats van een associatieovereenkomst met de EU. Dit vormt een bedreiging voor de westerse uitbuiters in Oekraïne en de Oekraïense politieke leiders en oligarchen.
Februari 2014: Janoekovitsj wordt omvergeworpen in een gewelddadige, door de VS gesteunde staatsgreep (voorafgegaan door het Nuland-Pyatt gesprek), waarbij Oekraïense fascistische groeperingen, zoals de Rechtse Sector, een hoofdrol spelen. Oekraïense fascisten paraderen door steden in fakkeloptochten met portretten van Bandera.
16 maart 2014: In een afwijzing van de staatsgreep en de ongrondwettelijke installatie van een anti-Russische regering in Kiev stemmen de Krimbewoners met 97 procent voor aansluiting bij Rusland in een referendum met een opkomst van 89 procent. De particuliere militaire organisatie Wagner wordt opgericht om de Krim te steunen.
Er worden vrijwel geen schoten gelost en niemand gedood in wat westerse media ten onrechte afschilderen als een “Russische invasie van de Krim”.
2 mei 2014: Tientallen etnisch Russische demonstranten worden levend verbrand in een gebouw in Odessa door neonazistische schurken. Vijf dagen later verklaren Luhansk en Donetsk zich onafhankelijk en stemmen ze voor een vertrek uit Oekraïne.
12 april 2014: Coupregering in Kiev begint oorlog tegen separatisten in Donbass die tegen de coup en voor democratie zijn. Het openlijk neonazistische Azov Bataljon speelt een sleutelrol in de gevechten voor Kiev. Wagner-troepen komen de milities in Donbass ondersteunen. VS bestempelt dit opnieuw als een Russische “invasie” van Oekraïne. “Je gedraagt je in de 21e eeuw gewoon niet op een 19e eeuwse manier door een ander land binnen te vallen onder een volledig verzonnen voorwendsel,” zegt de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry, die als senator voor de Amerikaanse invasie van Irak in 2003 stemde onder een volledig verzonnen voorwendsel.
5 september 2014: Eerste Minsk-akkoord wordt ondertekend in Minsk, Wit-Rusland door Rusland, Oekraïne, de OVSE en de leiders van de afgescheiden Donbass-republieken, met bemiddeling van Duitsland en Frankrijk in een Normandisch formaat. Het conflict wordt niet opgelost.
12 februari 2015: Minsk II wordt ondertekend in Wit-Rusland, dat een einde maakt aan de gevechten en de republieken autonomie verleent terwijl ze deel blijven uitmaken van Oekraïne. Het akkoord wordt op 15 februari unaniem goedgekeurd door de VN-Veiligheidsraad. In december 2022 geeft de voormalige Duitse bondskanselier Angela Merkel toe dat het Westen nooit van plan was om aan te dringen op de uitvoering van Minsk en het in wezen gebruikte als een list om de NAVO tijd te geven om de Oekraïense strijdkrachten te bewapenen en te trainen.
2016: De hoax bekend als Russiagate houdt de Democratische Partij en haar gelieerde media in de Verenigde Staten in zijn greep, waarin ten onrechte wordt beweerd dat Rusland zich heeft gemengd in de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 om Donald Trump verkozen te krijgen. Het nepschandaal dient om Rusland in de VS verder te demoniseren en de spanningen tussen de nucleair bewapende mogendheden op te voeren, waardoor het publiek wordt voorbereid op een oorlog tegen Rusland.
12 mei 2016: De VS activeert een raketsysteem in Roemenië, wat Rusland woedend maakt. De VS beweert dat het puur defensief is, maar Moskou zegt dat het systeem ook offensief kan worden gebruikt en de tijd om een aanval op de Russische hoofdstad uit te voeren zou verkorten tot 10 à 12 minuten.
6 juni 2016: Symbolisch op de verjaardag van de invasie in Normandië, start de NAVO agressieve oefeningen tegen Rusland. De NAVO begint oorlogsoefeningen met 31.000 manschappen in de buurt van de Russische grenzen, de grootste oefening in Oost-Europa sinds het einde van de Koude Oorlog. Voor het eerst in 75 jaar lopen Duitse troepen dwars door Polen in de voetsporen van de Nazi invasie van de Sovjet-Unie.
De Duitse minister van Buitenlandse Zaken Frank Walter-Steinmeier maakt hier bezwaar tegen. “Wat we nu niet moeten doen, is de situatie verder op scherp zetten door middel van sabelgekletter en oorlogszucht,” vertelt Steinmeier verbluffend aan de krant Bild am Sontag. “Wie gelooft dat een symbolische tankparade aan de oostgrens van het bondgenootschap veiligheid zal brengen, vergist zich.”
In plaats daarvan roept Steinmeier op tot een dialoog met Moskou. “We doen er goed aan om geen voorwendsels te creëren om een oude confrontatie te hernieuwen,” zegt hij, eraan toevoegend dat het “fataal zou zijn om alleen naar militaire oplossingen en een afschrikkingsbeleid te zoeken.”
December 2021: Rusland biedt de Verenigde Staten en de NAVO ontwerpverdragsvoorstellen aan waarin een nieuwe veiligheidsarchitectuur in Europa wordt voorgesteld, waarmee de mislukte Russische poging daartoe uit 2009 nieuw leven wordt ingeblazen. De verdragen stellen de verwijdering van het Roemeense raketsysteem en de terugtrekking van NAVO-troepen uit Oost-Europa voor. Rusland zegt dat er een “technisch-militaire” reactie komt als er niet serieus over de verdragen wordt onderhandeld. De VS en de NAVO verwerpen ze in wezen zonder meer.
Februari 2022: Rusland begint zijn militaire interventie in Donbass in de nog steeds voortdurende Oekraïense burgeroorlog nadat het eerst de onafhankelijkheid van Luhansk en Donetsk heeft erkend.
Vóór de interventie laten kaarten van de OVSE een aanzienlijke toename zien van beschietingen vanuit Oekraïne in de separatistische republieken, waar sinds 2014 meer dan 10.000 mensen zijn gedood.
Oekraïense troepen in de Donbass-regio, maart 2015. (Speciale Waarnemingsmissie van de OVSE voor Oekraïne, CC BY 2.0, Wikimedia Commons)
Maart-april 2022: Rusland en Oekraïne bereiken overeenstemming over een kader dat een einde maakt aan de oorlog, waarbij Oekraïne onder meer belooft geen lid te worden van de NAVO. De VS en het VK maken bezwaar. Premier Boris Johnson vliegt naar Kiev om de Oekraïense president Volodymyr Zelensky te vertellen dat hij moet stoppen met onderhandelen met Rusland. De oorlog gaat door en Rusland neemt een groot deel van de Donbass in.
26 maart 2022: Biden geeft in een toespraak in Warschau toe dat de VS via hun proxyoorlog tegen Rusland proberen de regering-Poetin omver te werpen.
September 2022: De republieken Donbass stemmen voor aansluiting bij de Russische Federatie, net als twee andere regio’s: Kherson en Zaporizhzhia.
Mei 2023: Oekraïne begint een tegenoffensief om te proberen het door Rusland gecontroleerde gebied terug te veroveren. Zoals eerder dit jaar uitgelekte documenten laten zien, concludeert de Amerikaanse inlichtingendienst dat het offensief zal mislukken voordat het begint.
Juni 2023: Een 36 uur durende opstand van de Wagner-groep mislukt als de leider Yevegny Prigoshzin een deal sluit om in ballingschap te gaan in Wit-Rusland. Het privéleger van Wagner, dat werd gefinancierd en bewapend door het Russische ministerie van Defensie, wordt opgenomen in het Russische leger.
De tijdlijn laat duidelijk de agressieve westerse bedoelingen met Rusland zien en hoe de tragedie voorkomen had kunnen worden als de NAVO Oekraïne niet zou toelaten; als de akkoorden van Minsk waren uitgevoerd; en als de VS en de NAVO over een nieuwe veiligheidsregeling in Europa zouden onderhandelen, rekening houdend met de Russische veiligheidskwesties.
Topfoto: 18 mei 2015: Overblijfselen van een oosters-orthodoxe kerk na een beschieting bij de internationale luchthaven van Donetsk. Oost-Oekraïne. (Mstyslav Chernov. CC BY-SA 4.0, Wikimedia Commons)
Joe Lauria is hoofdredacteur van Consortium News en voormalig VN-correspondent voor The Wall Street Journal, Boston Globe en tal van andere kranten, waaronder The Montreal Gazette en The Star of Johannesburg. Hij was een onderzoeksjournalist voor de Sunday Times of London, een financieel verslaggever voor Bloomberg News en begon zijn professionele werk als 19-jarige verslaggever voor The New York Times. Hij is te bereiken op joelauria@consortiumnews.com en te volgen op Twitter @unjoe