VS |
30 januari 2025

Bron: Thierry Meyssan Voltaire Netwerk, Paris 28 januari 2025 ~~~

We zien dat de komst van Donald Trump in het Witte Huis de regels van het internationale spel door elkaar schudt. Toch interpreteren we zijn acties vaak verkeerd: we kennen de gewoonten en gebruiken van zijn land niet en we projecteren onze eigen politieke debatten op hem. We raken des te meer het spoor bijster omdat we ons de afgelopen jaren min of meer hebben aangesloten bij de ideologie die in Washington in zwang is. We hebben het beschouwd als de Amerikaanse doxa, ook al was het maar een moment in zijn geschiedenis, en we zijn de verschillende stromingen vergeten.

Ook in de talen: Deutsch English 
Español français italiano русский

Met de komst van Donald Trump in het Witte Huis worden alle ideologische, geopolitieke, economische en zelfs militaire kaarten opnieuw geschud. Voor het eerst in bijna twee eeuwen is er weer een Jacksoniaan (aanhanger van Andrew Jackson) aan de macht in de Verenigde Staten. We waren deze manier van denken vergeten (behalve in Westerns ) en zijn niet meer in staat om erop te anticiperen. Weliswaar is Trump al vier jaar aan de macht, maar in die tijd werd de uitvoering van zijn beleid grotendeels verhinderd door zijn eigen Republikeinse bondgenoten, terwijl de Democratische pers ons verzekerde dat hij geestesziek of een fascist was.

Vreemd genoeg vertellen de beïnvloeders op sociale netwerken die zijn standpunt verdedigen ons alleen over zijn ideologische strijd tegen het wokisme, nooit over zijn opvatting over internationale betrekkingen en nog minder over zijn politieke ambities. Dit is des te vreemder omdat het team van Donald Trump sinds de verkiezing op 5 november een groot aantal beïnvloeders in de Europese Unie en het Verenigd Koninkrijk heeft geworven en hen flink is gaan betalen.

Er zijn verschillende manieren om naar deze tegenstrijdigheid te kijken. Of Donald Trump wil de Europeanen in het ongewisse laten over zijn ware bedoelingen, of hij gelooft dat ze maar één ding tegelijk kunnen begrijpen. Wij van onze kant zullen ons werk voortzetten door de verschillende facetten van zijn karakter te beschrijven zonder ook maar één facet te vergeten.

De strijd tegen de Woke-ideologie

Het Wokeïsme wordt over het algemeen voorgesteld als een reactie op het slavernijverleden en rassenscheiding. De Europese koloniale machten, die zich bewust waren geworden van de wreedheden die ze hadden begaan, zouden nu proberen zichzelf te rehabiliteren..

Dat is absoluut niet mijn mening. Naar mijn mening heeft het Wokisme niets te maken met deze misdaden. Als we antropologisch kijken, moeten we erkennen dat er in alle grote religies identieke fenomenen voorkomen. In het christendom werd het belichaamd door Origenes, de derde-eeuwse kerkvader die zichzelf castreerde om niet te zondigen, of meer recent door Johannes Calvijn, die er om bekend stond dat hij in de theocratische republiek Genève dezelfde methoden gebruikte als de Spaanse inquisitie.

Welnu, de Verenigde Staten zijn voortgekomen uit de puriteinse kolonie Plymouth (New England, Massachusetts om precies te zijn). Het waren puriteinen, d.w.z. calvinisten. De Heer Beschermer, Oliver Cromwell, had hen als missionarissen gestuurd, niet zozeer om de Indianen te bekeren als wel de Europeanen van de zeer katholieke koning van Spanje. In de koloniën van Cromwell dienden vrouwen gesluierd te zijn en was bidden verplicht. Homoseksuelen kregen zweepslagen, enzovoort. Deze fanatici staan bekend als de “Pilgrim Fathers” (niet te verwarren met de “Founding Fathers”, die juristen zijn). Ze worden elk jaar herdacht op de feestdag van Thanksgiving. Zij warenvanuit een wokerperspectief degenen die het idee invoerden dat politiek “ rein ” moest zijn en dat standbeelden van ketters vernietigd moesten worden.

Sinds 2014 wordt de term “woke” gebruikt om mensen aan te duiden die zich bewust zijn van de sociale gevolgen van slavernij en rassendiscriminatie, seksuele geaardheid en zelfs genderkwesties. Deze beweging streeft naar “zuiverheid”, in de religieuze betekenis van het woord, en heeft zichzelf “ voorbeeldige praktijken” opgelegd om rassendiscriminatie te bestrijden, of het nu openlijk of “systemisch” is. In feite dringt ze aan op “positieve discriminatie” ten gunste van alle minderheden.

Het is duidelijk dat slavernij een realiteit was in de Verenigde Staten en dat deze realiteit uit het verleden het huidige gedrag beïnvloedt. Maar het is twijfelachtig of het vernietigen van alles wat aan dat tijdperk herinnert de problemen van onze tijd zal oplossen, en het is nog twijfelachtiger dat het bevoordelen van zwarte kandidaten hen in staat zal stellen zich te bevrijden van de toestand van hun voorouders. Iedereen ziet instinctief dat de remedies erger zijn dan de problemen die ze beweren te bestrijden. Dat is tenminste wat de woke inwoners van Los Angeles meenden toen hun huizen door brand werden verwoest. Ze dachten na over de inefficiëntie van brandweermannen die werden aangenomen op basis van positieve discriminatie in plaats van bekwaamheid. Deze beweging verloor de afgelopen jaren aan populariteit in de Verenigde Staten, zoals blijkt uit de uitdrukking get woke, go broke! (“ word wakker, ga failliet!”).

Het wokeisme is een moderne variant van het puritanisme van de “Pilgrim Fathers”. Maar de Verenigde Staten zijn een samengesteld land waarin verschillende culturen zich hebben vermengd.

Net zoals de Republikeinse Partij geabsorbeerd door de Trumpisten Jacksoniaans is geworden, zo is ook de Democratische Partij geabsorbeerd door Obama en Biden woke geworden. Dit heeft tot veel misverstanden geleid, omdat Washington zijn traditionele gedrag als geheel had losgelaten, waarnaar het nu om ideologische redenen terugkeert.

Tijdens de campagne voor de presidentsverkiezingen hebben twee jonge beïnvloeders het wokisme uitvoerig aan de kaak gesteld. De zwarte journaliste Candace Owens (die nu het echtpaar Macron aanvalt [1] beschreef Black Lives Matters als “een groep zeurende kleuters die doen alsof ze onderdrukt worden om aandacht te krijgen”. Terwijl homo Milo Yiannopoulos (getrouwd met een andere man) naam heeft gemaakt met zijn parodieën op lesbisch feminisme en de LGTBQIA+ beweging. Deze twee beïnvloeders zorgden ervoor dat veel zwarte en homoseksuele mensen niet op de Democratische Partij stemden, zoals hun ouders, maar op Donald Trump.

In zijn inauguratietoespraak kondigde Donald Trump het einde aan van het positieve-actiebeleid (positieve discriminering) en verklaarde hij dat de federale staat voortaan nog maar twee geslachten zal erkennen. Dit is spectaculair, maar het komt op een moment dat de overgrote meerderheid van de Amerikaanse kiezers hier al van overtuigd is [2].

Amerikaans exceptionalisme

Donald Trump is een aanhanger van het “Amerikaanse exceptionalisme” [3], een doctrine volgens welke de Verenigde Staten “het licht op de heuvel” is, door God gewild om de wereld te verlichten.

Deze doctrine, die ook rechtstreeks voortkomt uit het voorbeeld van de “pelgrimvaders”, beweert dat hun reis vergelijkbaar was met die van de oude Hebreeën. Ze kwamen als een “uitverkoren volk” op de vlucht voor de Farao (de Britse monarchie die net was omvergeworpen door Lord Cromwell), doorkruisten de Rode Zee (de Atlantische Oceaan) en ontdekten een beloofd land (Noord-Amerika). Elk van de 47 presidenten van de Verenigde Staten, zonder uitzondering, heeft aanspraak gemaakt op deze mythologie. Dit is de basis voor zowel hun afwijzing van de principes van het internationaal recht als hun steun voor de staat Israël.

Vanuit het perspectief van de VS (en dit heeft niets te maken met Donald Trump) zal Washington nooit verantwoording afleggen aan wie dan ook, zeker niet aan de Verenigde Naties of haar organisaties. Ze mogen dan veel nazi-misdadigers hebben gerecycled tijdens de Koude Oorlog, ze mogen dan de Koreanen, Vietnamezen, Afghanen, Irakezen, Libiërs, Palestijnen, Syriërs, enz. hebben afgeslacht, maar geen van hun presidenten zou door een internationale rechtbank mogen worden aangeklaagd.

In een gastartikel dat in 2013 door de New York Times werd gepubliceerd, benadrukte de Russische president Vladimir Poetin dat “het uiterst gevaarlijk is om mensen aan te moedigen zichzelf als uitzonderlijk te beschouwen, ongeacht hun motivatie” [4]. Deze doctrine impliceert een verschil en een hiërarchie tussen mensen, net zoals het geval is wanneer we het theologische concept van “uitverkoren volk” toepassen op een politieke realiteit.

In zijn hele geschiedenis heeft Washington er nooit mee ingestemd om verantwoording af te leggen aan buitenlanders. We schrijven sommige van zijn recente beslissingen ten onrechte toe aan de huidige mainstream ideologieën, terwijl ze hoe dan ook genomen zouden zijn. We denken bijvoorbeeld ten onrechte dat Donald Trump zich heeft teruggetrokken uit de akkoorden van Parijs om de opwarming van de aarde aan te pakken omdat hij ze stom vindt. Uiteraard gelooft hij niet dat het IPCC een wetenschappelijke academie is. Maar hoe dan ook, de Verenigde Staten zouden nooit akkoord kunnen gaan met het ondertekenen van overeenkomsten die hen onderwerpen aan het oordeel van anderen. Obama en Biden namen uit ideologie een standpunt in tegen de traditie van hun land; Trump nam een standpunt in in overeenstemming met zijn traditie, die toevallig ook overeenkomt met zijn eigen ideologie.

De westerse versie van vrijheid

Toen de Verenigde Staten in 1776 werden gesticht, 13 jaar voor de Franse Revolutie, waren de grondleggers het oneens over hun opvatting van vrijheid en mensenrechten. In tegenstelling tot de Franse volgelingen van Voltaire beoordeelden zij deze zaken niet vanuit een individueel of collectief standpunt. Voor hen betekende vrijheid simpelweg dat je thuis kon doen wat je wilde. Daarom zijn ze bijvoorbeeld allergisch voor het principe van verplichte sociale bijdragen.

Deze manier van denken heeft ook nadelen. Hun concept van “mensenrechten” staat bijvoorbeeld volledig haaks op het Franse concept van “droits de l’homme et du citoyen” (mensen- en burgerrechten). Vanuit Angelsaksisch oogpunt (verwijzend naar de Britse traditie) is het gewoon een kwestie van jezelf beschermen tegen de raison d’Etat. Vanuit het oogpunt van de Franse revolutionairen was het daarentegen minder een kwestie van niet gemarteld worden in een politiebureau dan van deelnemen aan het opstellen van wetten [5].

Het debat over de vrijheid van meningsuiting wordt vertekend door de bovenliggende regels (leesroosters). De regering Biden vond, vanuit een woke zienswijze, dat het een verantwoordelijkheid had om het publiek te informeren over de gevaren van COVID en hen te redden van de ziekte. Daarom verbood ze elk wetenschappelijk debat en censureerde ze alle afwijkende meningen. Volgens de traditie van de “founding fathers” had de federale overheid zich niet te bemoeien met uitwisselingen op sociale netwerken. Volgens de Voltaireaanse traditie had de staat het recht, niet om iets te verbieden, maar om de rechtbanken berichten te laten verbieden die internetgebruikers misleidden en hun gezondheid schaadden (in dit geval waren het berichten over de universele verplichte aankoop van bepaalde medicijnen die aangepakt hadden moeten worden).

(Wordt vervolgd…)

Topfoto: We waren allemaal verbaasd toen president Trump direct na zijn inauguratie massaal uitvoeringsbesluiten ondertekende. De Europese pers zag hem als een alleenheerser die zijn macht liet gelden. Niet dus! Veel van deze documenten beperken de macht van de federale staat ten gunste van de deelstaten. Dit soort misinterpretaties zijn inmiddels een schering en inslag tussen de Verenigde Staten en Europa

Voetnoten

[1] “Na het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Denemarken bereidt het Trump-team een operatie voor Frankrijk voor”, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 24 januari 2025.

[2] Donald Trump probeerde niet te ontkennen dat sommige zeldzame leden van de menselijke soort noch de chromosomale kenmerken van mannen, noch die van vrouwen hebben. Hij viel het feit aan dat de federale staat de maatschappij had gedwongen om zich te organiseren alsof deze uitzonderingen de regel waren.

[3] Lees vooral ook het verslag van de conferentie die werd georganiseerd door het Carr Center for Human Rights Policy : American Exceptionalism and Human Rights, Michael Ignatieff, Princeton University Press (2005).

[4] “A Plea for Caution From Russia”, by Vladimir Putin , New York Times (United States) , Voltaire Network, 12 September 2013.

[5] Thomas Paine, de Engelsman die de aanzet gaf tot de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog, werd in 1792 gekozen tot afgevaardigde voor Pas-de-Calais in het Franse parlement. Hij weigerde voor het einde van de koning te stemmen omdat, volgens hem, de schuld voor onrechtvaardigheid in de schoenen van één enkele man schuiven een einde zou maken aan het proces van verandering van de samenleving. Hij schreef een boek over de twee tegengestelde opvattingen van mensenrechten. Het was het meest gelezen boek tijdens de Franse Revolutie.

Gerelateerd (berichten in dit archief):

mbt Venezuela (VS-agressie tijdens regering Biden):