Oekraïne |
14 februari 2023
Bron:  Thierry Meyssan 
Voltaire Netwerk  Paris, 14 februari 2023 ~~~

Het is een publiek geheim dat de regering van Kiyv militair verliest van het Russische leger. Deze laatste rukt zonder haast op en bouwt aan de verdediging van de regio’s die zich per referendum bij Moskou hebben aangesloten, maar achter deze onverbiddelijke realiteit gaan andere schuil. Bijvoorbeeld het feit dat Turkije, nog steeds lid van de NAVO, Rusland steunt en onderdelen voor zijn leger levert. Het Atlantisch Bondgenootschap is niet alleen aan het verliezen, het is aan het barsten.

Ook in de talen: عربي Deutsch ελληνικά English 
Español français italiano Português русский

De toekomst van Oekraïne wordt duidelijker. Er wordt gestreden tussen enerzijds de regering in Kiev, die weigert haar handtekening onder de Minsk-akkoorden na te komen, en anderzijds Rusland, dat voornemens is resolutie 2202 van de Veiligheidsraad, waarin de akkoorden worden onderschreven, uit te voeren. Aan de ene kant een staat die het internationale recht verwerpt en gesteund wordt door het Westen, en aan de andere kant een staat die de Westerse regels verwerpt en gesteund wordt door China en Turkije.

Hoe kon president Volodymyr Zelensky, gekozen om de akkoorden van Minsk uit te voeren, veranderen in een “integraal-nationalist” [1], die de kant kiest van fanatici, erfgenamen van de ergste misdadigers van de 20e eeuw? Dit is een mysterie. De meest waarschijnlijke hypothese is van financiële aard, aangezien de heer Zelensky sinds de publicatie van de Paradise Papers bekend staat om zijn off-shore rekeningen en vastgoed in Engeland en Italië. Overigens heeft Volodymyr Zelensky niet veel op met zijn “integraal-nationalisten”. Hij is een lafaard. Aan het begin van de oorlog verbleef hij enkele weken, verborgen in een bunker, waarschijnlijk buiten Kiyv. Hij kwam pas naar buiten nadat de Israëlische premier Naftali Bennett hem had verzekerd dat president Vladimir Poetin hem had beloofd de Oekraïense president niet te vermoorden [2]. Sindsdien speelt hij de opschepper via video op alle westerse politieke toppen en kunstfestivals.

Hoe raakte Turkije, een westerse NAVO-bondgenoot, betrokken bij de Russische kant? Dit is gemakkelijker te begrijpen voor wie de moordpogingen van de CIA op president Recep Tayyip Erdogan heeft gevolgd. Erdogan was in zijn jonge jaren een straatschoffie. Vervolgens raakte hij betrokken bij een islamitische militie die hem in contact bracht met zowel Afghaanse opstandelingen als Russische jihadisten in Itchkeria; pas na deze omzwervingen ging hij de politiek in, in de klassieke zin van het woord. Tijdens zijn periode van steun aan anti-Russische moslimgroepen was hij een CIA-agent. Zoals velen, toen hij aan de macht kwam, keek hij anders tegen de dingen aan. Hij maakte zich geleidelijk los van Langley en wilde zijn volk dienen. Zijn persoonlijke evolutie vond echter plaats op een moment dat zijn eigen land verschillende keren van strategie veranderde. Turkije heeft de val van het Ottomaanse Rijk nog steeds niet verwerkt. Zij heeft achtereenvolgens verschillende strategieën uitgeprobeerd. Sinds 1987 is het een kandidaat voor de Europese Unie. In 2009, met Ahmet Davutoğlu, dacht het zijn Ottomaanse invloed te herstellen. Van het een komt het ander en zodoende dacht het deze nationale doelstelling te combineren met de persoonlijke achtergrond van zijn president om het thuisland van de Moslimbroederschap te worden en het Kalifaat, dat Mustafa Kemal Atatürk in 1924 had afgeschaft, te herstellen. Maar de val van het Islamitisch Emiraat (IS) dwong hen dit project op te geven. Türkiye richtte zich vervolgens tot de Turkssprekende volkeren, twijfelde echter om de Oeigoeren op te nemen en koos uiteindelijk voor de etnisch Turkse volkeren. In ieder geval heeft het in deze zoektocht niet langer de Europeanen of de Verenigde Staten nodig, maar Rusland en China. Na zijn overwinning op Armenië richtte hij de “Organisatie van Turkse Staten” op (Kazachstan, Kirgizië, Turkije en Oezbekistan. Hongarije en Turkmenistan hebben er de status van waarnemer).

Tegenwoordig exporteren volgens de Wall Street Journal 15 Turkse bedrijven elke maand voor 18,5 miljoen dollar aan in de Verenigde Staten gekochte apparatuur naar een dozijn Russische bedrijven die onderworpen zijn aan illegale unilaterale dwangmaatregelen van de VS (door de Atlantische propaganda voorgesteld als “sancties”) [3]. De Amerikaanse staatssecretaris van Financiën voor terrorisme en financiële inlichtingen, Brian Nelson, heeft Ankara bezocht in een vergeefse poging Turkije te dwingen de westerse regels na te leven. Ankara blijft in het geheim het Russische leger steunen.

Toen de Amerikaanse gezant erop wees dat Turkije op het verkeerde spoor zat door de kant van de verslagen Russen te kiezen, legden zijn gesprekspartners hem de echte cijfers van de oorlog in Oekraïne voor, opgesteld door de Mossad en gepubliceerd door Hürseda Haber [4]. Op het terrein is de machtsbalans 1 op 8 in het voordeel van Rusland. Er zijn 18.480 doden aan Russische kant, tegen 157.000 aan Oekraïense kant. Net als in het sprookje van Andersen was de koning naakt.

Turkije blokkeert momenteel de toetreding van Zweden tot de NAVO. Daarmee blokkeert zij ook die van Finland, die bij dezelfde akte was ingediend. Als we de informatie van de Wall Street Journal aanvaarden, is dit geen toeval. Het is waar dat Ankara van deze twee landen de toezegging had gekregen dat zij de leiders van de PKK en de beweging van Fethullah Gülen zouden uitleveren; een toezegging die zij niet zijn nagekomen. Maar het kon niet anders, aangezien de PKK sinds de gevangenneming van haar leider, Abdullah Öcallan, die voorheen een bondgenoot van de Sovjets was, een instrument van de CIA is geworden en nu vecht onder het bevel van de NAVO. [5]. Fethullah Gülen leeft in de Verenigde Staten onder bescherming van de CIA.

Daarom steunt Turkije nu Rusland op dezelfde manier als China: het levert Rusland onderdelen voor zijn defensie-industrie en aarzelt niet om materieel van Amerikaanse makelij naar Rusland door te sturen. Maar terwijl Kroatië en Hongarije, andere NAVO-leden, niet aarzelen om publiekelijk te zeggen dat de steun van de NAVO aan Oekraïne onzin is, evenwel zonder deze te verlaten, doet Ankara alsof het volledig Atlantisch is.

De aardbeving die zojuist Turkije en Syrië heeft geschokt, heeft niet de kenmerken van aardbevingen die tot nu toe ergens ter wereld zijn waargenomen. Het feit dat een dozijn westerse ambassadeurs Ankara verlieten in de vijf dagen vóór de aardbeving en dat hun landen in dezelfde periode het advies gaven niet naar Turkije te reizen, lijkt erop te wijzen dat het westen van tevoren wist wat er ging gebeuren. De Verenigde staten hebben de technische middelen om aardbevingen te veroorzaken. Ze hadden in 1976 beloofd ze nooit te gebruiken. De Roemeense senator Diana Ivanovici Șoșoacă beweert dat zij de ondertekening van het “Verdrag inzake het verbod op militair of ander vijandig gebruik van technieken tot wijziging van het milieu” hebben geschonden en deze aardbeving hebben veroorzaakt [6]. President Recep Tayyip Erdoğan heeft zijn inlichtingendiensten (MİT) gevraagd een onderzoek in te stellen naar wat nu nog slechts een hypothese is. In het geval van een positief antwoord zou moeten worden toegegeven dat Washington, in het besef dat het niet langer de belangrijkste economische macht ter wereld is, noch de belangrijkste militaire macht, zijn bondgenoten vernietigt voordat het ten onder gaat.

In tegenstelling tot wat het Westen te horen krijgt, verliest Oekraïne niet alleen op het terrein, maar wordt de NAVO van binnenuit uitgedaagd door ten minste drie van haar leden.

Hoe valt onder deze omstandigheden te verklaren dat de Verenigde Staten wapens naar het slagveld blijven sturen en eisen dat hun bondgenoten massaal hetzelfde doen? Een meerderheid van deze wapens is niet modern, maar dateert uit de Koude Oorlog en is over het algemeen Sovjet. Het heeft geen zin wapens uit de jaren 2000 te verspillen in de wetenschap dat ze zullen worden vernietigd omdat Rusland modernere wapens heeft dan het Westen. Anderzijds kan het voor verschillende legers interessant zijn om de nieuwste generatie wapens te testen in een gevecht met hoge intensiteit. In dit geval stuurt het Westen slechts enkele exemplaren van deze wapens en zeker niet meer.

Weliswaar krijgen de Oekraïense “integraal-nationalistische” eenheden westerse wapens, maar de dienstplichtigen niet. De rest, waarschijnlijk tweederde, wordt in Albanië en Kosovo gehouden of naar de Sahel gestuurd. Drie maanden geleden heeft de Nigeriaanse president Muhammadu Buhari tijdens de top van de LCBC (Lake Chad Basin Commission) de komst van deze wapens in handen van Islamitische Staat gewraakt [7]. Op de geluiden van verbazing en verontwaardiging van Amerikaanse parlementsleden richtte het Pentagon een commissie op om de leveringen te controleren. Op geen enkel moment heeft zij verslag uitgebracht over haar activiteiten en de vermeende verduisteringen die zij aantrof].

Twee weken geleden bracht de inspecteur-generaal van het Pentagon een bezoek aan Oekraïne, ogenschijnlijk om licht te werpen op deze kaaptransporten. In een eerder artikel liet ik zien dat hij er vooral was om met succes de sporen van Hunter Biden’s zaken uit te wissen [8]. De Oekraïense minister van Defensie, Oleksiy Reznikov, had aangekondigd dat hij en verscheidene leden van zijn administratie met spoed zouden aftreden. Dat is nog altijd niet gebeurd.

De laatste vraag is waarom Duitsland, Frankrijk en Nederland, mede-eigenaren van de Nord Stream pijpleidingen, niet protesteren na de sabotage van de pijpleidingen op 26 september 2022? En waarom reageren ze niet op de onthullingen van Seymour Hersch over de Amerikaans-Noorse verantwoordelijkheid? [9] ? Weliswaar heeft de woordvoerder van de Alternative für Deutschland-nationalisten aangedrongen op de instelling van een onderzoekscommissie in de Bondsdag naar deze sabotage, maar de overgrote meerderheid van de politici in deze drie landen houdt zich gedeisd: hun grootste vijand is hun bondgenoot!

Daarentegen schepten ze op dat ze president Volodymyr Zelensky in Brussel hadden ontvangen. Maar hij had eerder Washington en Londen bezocht, de twee hoofdsteden die ertoe doen, voordat hij de betalers kwam toespreken.

Topfoto: President Zelensky, die als komiek de draak stak met het bedelen van Oekraïners in Brussel, kwam als president naar Brussel om te bedelen.

Voetnoten:

Gerelateerd (berichten in dit archief):