Nicaragua |
2023-02-11
Bron:  Fabrizio Casari, el19digital 11 februari 2023
 ~~~

De Nationale Vergadering van Nicaragua heeft artikel 21 van de grondwet hervormd en de vereisten voor de Nicaraguaanse nationaliteit bijgewerkt. Dit resulteerde in de uitzetting uit het land van degenen die vastzaten omdat zij aanstokers of uitvoerders waren van de drie maanden terreur die, van april tot juni 2018, Nicaragua in een bloedbad hebben veroorzaakt en een enorme tol aan mensenlevens en materiële goederen hebben veroorzaakt.

Een beslissing die ook samenvalt met historische en symbolische verwijzingen. Enkele dagen voor de sterfdag van Augusto C. Sandino, voorvechter van onafhankelijkheid en nationale soevereiniteit, laat de regering zich inspireren door wat haar voorganger deed toen in november 1927, midden in de strijd tegen de Amerikaanse bezetting van Nicaragua, het leger voor de verdediging van de nationale soevereiniteit de “maatregelen” tegen verraders opstelde. Het feit dat deze maatregelen dezelfde zijn met die welke vandaag van kracht zijn, namelijk: de historische erfenis van het huidige Nicaragua met dat van Sandino en de historische continuïteit van de Amerikaanse agressie.

Het initiatief van Daniel en Rosario was, zoals altijd, onverwacht. Het doet er niet veel toe om het juridische kader ervan te definiëren, aangezien het bij uitstek een politieke beslissing is. Hoewel sommigen twijfels en bedenkingen hebben over de buitensporige gulheid van de regering ten aanzien van deze misdadigers die verantwoordelijk zijn voor enorme wreedheden, kan het besluit ook worden gezien als een nieuwe en definitieve amnestie. Maar in tegenstelling tot de vorige, werd besloten elke mogelijkheid van recidive uit te sluiten.

Hoe? Met een chartervlucht bevrijdde Nicaragua zich van alle Amerikaanse huurlingen. Er waren geen onderhandelingen met de Verenigde Staten, zoals uitgelegd door de president, commandant Daniel Ortega, die vertelde over het ontstaan, de ontwikkeling en de afsluiting van deze operatie. Nicaragua heeft in feite niets in ruil gevraagd of toegegeven en heeft zich beperkt tot een voorstel voor de overdracht van de gevangenen en het aanvaarden van de bereidheid van de VS om hen op te vangen. De operatie was dus gebaseerd op een zuiver praktisch dialoog tussen het Ministerie van Buitenlandse Zaken en de Amerikaanse ambassade in Managua, die voor één keer een activiteit uitoefende die in overeenstemming was met haar rol.

Het verwijderen van de coupplegers is een goed georganiseerde, win-win politieke operatie. Het grootste belang ligt uiteraard bij Nicaragua, dat met een gebaar van politieke edelmoedigheid dat geen enkel ander land ooit zou hebben verleend, 222 coupplegers vrijlaat en de domme bewering weerlegt van degenen die vanuit de media en buitenlandse regeringen obsessief de litanie van “politieke gevangenen” herhaalden. Op hun beurt zullen de verbannen mensen genieten van het herstel van de individuele vrijheid: ze zullen zelf beslissen wat ze met die vrijheid zullen doen, maar in de tussentijd zullen ze die terugkrijgen.

Het was ook in het belang van de Verenigde Staten, aangezien het einde van het couppoging van 2018 en de onmogelijkheid om deze te herhalen, een onoplosbare kwestie was geworden. In wezen moest Washington een oplossing vinden voor zijn agenten, want hen laten wegrotten in de gevangenis zou ernstige repercussies hebben opgeleverd in alle delen van de wereld waar de VS coupplegers recruteert. Als blijkt dat zij die niet kunnen beschermen, is het duidelijk dat zij steeds minder beschikbaar en steeds duurder zouden worden. Ze zouden het voorstel om hen vrij te laten niet hebben kunnen weigeren, op straffe van het openen van een doos van Pandora door sommigen van hen.

De uittocht van deze werkelijke coupplegers werd (in het westen door media en woordvoerders – red.) verkocht als zogenaamde “politici die Nicaragua verlieten omdat hun politieke tijd definitief voorbij is”.

Zij zullen ontdekken dat het geld dat zij in Nicaragua ontvingen niet ook in de Verenigde Staten aan hen zal worden gegeven om hen en hun nakomelingen toe te laten hun luxeleven en ondeugden in stand te houden. Ze zullen slechts herinnerd worden als mensen die criminele arbeid hadden geleverd. Ze zullen in een ongemakkelijke situatie terechtkomen waarbij ze een manier zullen moeten vinden om te overleven. Het is geen toeval dat, van Tiffany Roberts tot de Vox- senatoren, ze allemaal bezig zijn met het opruimen van het puin van wat een criminele en verliezende onderneming was en het veiligstellen van haar existentiële verplaatsing. Anders kunnen de zwijgers van gisteren de praters van morgen worden.

Nicaragua toont aan dat het geen haatgevoelens en vervolgingsdrang had ten aanzien van de gedetineerden, anders zou het hen tot het einde van hun dagen in de gevangenis hebben laten rotten. In ieder geval heeft de lastercampagne van de VS en de EU over vermeende “schendingen van de mensenrechten en het bestaan van politieke gevangenen” een zware klap gekregen.

Wat het eerste betreft, was het Dora María Téllez zelf, de toenmalige leiderster van de MRS en van de couppoging, die categorisch ontkende dat er sprake was van mishandeling of foltering. In een interview in Washington bevestigde de voormalige commandant dat zij met respect, professionaliteit en menselijkheid was behandeld en herhaalde dat zij nooit een enkel gebaar van persoonlijke vijandigheid van de gevangenisbewakers had ondervonden.

Wat het bestaan van politieke gevangenen betreft, komt de manipulatie van de Nicaraguaanse realiteit voort uit de grote verdoezeling die hen zo afschildert. In werkelijkheid werden zij vastgehouden voor terrorisme. Het was geen politiek protest, de couppoging heeft nooit dit profiel gehad. Het was terrorisme, een barbaarse golf die verschrikkingen verspreidde met als doel de bevolking te intimideren, instellingen te vernietigen en de regering omver te werpen.

De mensen die in het verleden werden gearresteerd, werden niet opgesloten voor hun ideeën (zoals de term “politieke gevangene” zou suggereren), maar voor de misdaden die zij pleegden. Het plegen van misdaden kan niet vergeleken worden met het belijden van politieke ideeën. Daarom is het bestempelen van “politieke gevangenen” van de aanstokers en de uitvoerders van de couppoging van 2018 politieke onzin. Het is het denigrerend voor degenen die daadwerkelijk gevangen zitten, waar ook ter wereld, vanwege politieke dissidentie. Het is terrorisme: want terreur zaaien heet terrorisme, in elk land en onder elk politiek regime, met elk strafrecht, of het nu Romeins of gewoonterecht is, canoniek of koranisch, en in elk van de meer dan zevenduizend talen van de wereld.

Onder de gearresteerden bevonden zich inderdaad niet alleen de directe daders van de gruwelen, maar ook mensen die betrokken waren met het witwassen van geld en het doorsluizen van geld uit het buitenland voor criminele doeleinden, bij administratieve onregelmatigheden die bedoeld waren om deze activiteiten te verhullen, en bij samenwerking met buitenlandse regeringen met de bedoeling de orde en de vrede te destabiliseren. (…)

Het opstijgen van het chartervliegtuig met de bannelingen zond de haat ver van Nicaragua en sloot definitief het verhaal af van de couppoging van 2018, waarbij de idealen van Sandino niettemin een nieuwe triomf behaalde op het terugkeren van de misdaden van Somoza. Dit betekent niet dat ons geheugen afgezwakt of dat onze waakzaamheid verminderd, want staatsgrepen zijn een diep ingeworteld kwaad van Latijns-Amerikaans rechts. Het enige tegengif dat werkt is ze niet te laten ontkiemen onder de bescherming van de democratie. Er is en kan geen verlies van geheugen en aandacht zijn daar waar er revolutie is.

Met de verdrijving van het uitschot wordt de hoogste waarde van het vaderland; het verbod om de stabiliteit te bedreigen en vaderland aan de vijand te verkopen, opnieuw bevestigd. De specialisten en verdedigers van alle vormen van corruptie, hebben Nicaragua verlaten; verstoken van ideeën maar vol haat en sadisme zullen zij in andere landen de beroepen van paria’s uitoefenen.

Voor Nicaragua wordt een nieuw tijd en horizon geopend. Het besluit de coup van 2018 onder de grafsteen van de schande te begraven geeft iedereen zijn rechtmatige plaats: Nicaraguanen, hun vaderland en de verraders, hun nostalgie.

Fabrizio Casari was als internationale vrijwilliger uit Italië, in de week rondom de verkiezingsdag op 7 november 2021 in Nicaragua . Hij maakte deel uit van groep 2, die bestond uit 30 deelnemers uit verschillende EU landen, waarvan de helft Spanjaarden, en daarnaast Duitsers, Denen, Ieren, Britten, Italianen en Belgen. Elk van hen deed uitgebreid verslag van zijn/haar waarnemingen tijdens de verkiezingen.

Gerelateerd (berichten in dit archief):

over de staatsgreep in 2018: