NAVO,Oekraïne,Rusland |
6 september 2023
Bron: Andrew Korybko
substack   31 augustus 2023 ~~~

Hij accepteert de onmogelijkheid dat Rusland zijn wederzijds voordelige samenwerking met China opgeeft en erkent dat het opheffen van de sancties waarschijnlijk ook niet zal gebeuren, maar de rest van zijn voorstellen zouden de uitgangspunten kunnen vormen van een mogelijke Russisch-Amerikaanse deal voor het beëindigen van hun proxyoorlog in Oekraïne.

De NAVO-Russische proxy – oorlog in Oekraïne neigt sinds het begin van het jaar naar een patstelling nadat Moskou’s groeiende voorsprong in de “logistieke race”/”uitputtingsslag” ervoor gezorgd heeft dat het niet verslagen zal worden. Het is echter ook onwaarschijnlijk dat de NAVO zal worden verslagen, omdat ze waarschijnlijk direct zal ingrijpen – hetzij als geheel of via een missie onder leiding van Polen die het blok via artikel 5 inschakelt – om de bestandslijn te bevriezen als Rusland een doorbraak bereikt en door Oekraïne dreigt te trekken.

De spectaculaire mislukking van het tegenoffensief en het daaropvolgende venijnige verwijten tussen de VS en Oekraïne doen sterk vermoeden dat de gesprekken met Rusland over het bevriezen van het conflict tegen het einde van het jaar zullen worden hervat. Voordat het zover is, proberen deze bondgenoten in oorlogstijd als een bezetene hun respectievelijke volkeren ervan te overtuigen dat de ander verantwoordelijk is voor dit debacle, terwijl ze tegelijkertijd een aantrekkelijke visie op de toekomst na het conflict formuleren. Het eerste wordt gediend door hun venijnige beschuldigende spel, terwijl het tweede nu zal worden besproken.

De Republikeinse presidentskandidaat Vivek Ramaswamy, die nu op de derde plaats staat na het winnen van het debat van vorige week en die al eerder enorme media-aandacht trok voor zijn uitgesproken mening over gevoelige kwesties, heeft zojuist zijn “Viable Realism & Revival Doctrine” gepubliceerd in een artikel voor The American Conservative. Van belang voor dit stuk is zijn plan om een einde te maken aan de proxyoorlog tussen de NAVO en Rusland. Liberaal–globalistische beleidsmakers en hun mediabondgenoten reageerden woedend, en het is niet moeilijk om te zien waarom.

Ramaswamy beschrijft het conflict als een “oorlog zonder winst” die de westerse voorraden nodeloos heeft uitgeput ten voordele van China. Met het oog op een effectievere beheersing van de Volksrepubliek in het Aziatisch-Pacifisch gebied, stelt hij daarom voor om de VS zo snel mogelijk uit hun proxy-oorlog met Rusland te halen. Daartoe stelt hij voor om de nieuwe realiteit in Oost-Europa te erkennen, de uitbreiding van de NAVO te beëindigen, Oekraïne niet toe te laten tot het blok, sancties op te heffen en Europa de last van zijn eigen veiligheid te laten dragen.

Het expliciete doel is om “Poetin zover te krijgen dat hij Xi dumpt”, en daarom zegt hij dat de tegenprestatie is “dat Rusland uit zijn militaire alliantie met China stapt”. Ramaswamy is ervan overtuigd dat zijn plan “Rusland zal verheffen als een strategisch tegenwicht op China’s plannen in Oost-Azië” als het in de praktijk wordt gebracht, maar het probleem is dat er geen dergelijke “militaire alliantie” bestaat tussen die twee. Bovendien is het onrealistisch om te denken dat de VS “Poetin zover zal krijgen dat hij Xi dumpt”, aangezien ze goede vrienden zijn en hun landen strategische partners zijn.

Dit gezegd hebbende, heeft dit plan wel zijn verdiensten. Aan Russische kant waarborgt het de objectieve nationale veiligheidsbelangen van dat land en geeft het de kans om op de EU te vertrouwen om preventief een mogelijk onevenredige economische afhankelijkheid van China af te wenden als de sancties worden opgeheven. Op het thuisfront doet Ramaswamy’s plan een beroep op de pragmatische beleidsmakers, wier invloed toeneemt, zoals blijkt uit het succes van hun beleid ten aanzien van India afgelopen zomer, dat hier in detail is beschreven.

De timing had niet beter kunnen zijn. De VS is op zoek naar een “gezichtssparende” manier om de vredesbesprekingen te hervatten, zoals eerder werd uitgelegd, en de toenemende invloed van pragmatische beleidsmakers zou ertoe kunnen leiden dat ze de bezwaren van de liberaal-globalisten hiertegen weerleggen, hoewel hun rivalen dit nog steeds zouden kunnen proberen te saboteren. De enorme media-aandacht die Ramaswamy al heeft gegenereerd, om nog maar te zwijgen van wat hij nu krijgt als gevolg van zijn voorstel, zou het nationale discours over het eindspel van de proxyoorlog een nieuwe wending kunnen geven.

Amerikanen raken vermoeid door dit conflict, maar tot nu toe had nog niemand een aantrekkelijke visie op de toekomst na het conflict geformuleerd. Ongeacht de politieke toekomst van Ramaswamy dient zijn plan om op alle niveaus een breder gesprek op gang te brengen over het pragmatisme van het sluiten van compromissen met Rusland om de VS meer ruimte te geven om China in het Aziatisch-Pacifisch gebied effectiever in toom te houden. Dit kan op zijn beurt de hervatting van de gesprekken met Rusland vergemakkelijken, vooral als het de meer pragmatische Amerikaanse beleidsmakers aanmoedigt.

De venijnige verwijten tussen de VS en Oekraïne over het mislukken van het tegenoffensief leidt tot het onvermijdelijke gekissebis over wie verantwoordelijk is voor het verliezen van deze proxyoorlog, waarbij dit alles voorafgaat aan Amerika’s formulering van een aantrekkelijke post-conflict toekomstvisie voor zowel haar bevolking als beleidsmakers. De eerste beweging wordt steeds intensiever en haalt met de dag meer krantenkoppen, terwijl de tweede beweging zich momenteel ook ontvouwt, maar grotendeels in stilte, en het is deze beweging waar Ramaswamy’s plan aan bijdraagt.

Het accepteert de onmogelijkheid dat Rusland zijn wederzijds voordelige samenwerking met China opgeeft en erkent dat het opheffen van de sancties waarschijnlijk ook niet zal gebeuren, maar de rest van zijn voorstellen zouden de uitgangspunten kunnen vormen van een mogelijke Russisch-Amerikaanse deal voor het beëindigen van hun proxyoorlog in Oekraïne. De voormalige Sovjetrepubliek zou geen lid worden van de NAVO, noch zou dat blok zich verder uitbreiden, en het Westen zou de nieuwe realiteit in Oost-Europa de facto erkennen terwijl de EU de verantwoordelijkheid voor haar eigen veiligheid draagt.

Rusland zou in dat scenario natuurlijk ook moeten instemmen met enkele regionale compromissen, zoals de bevoorrechte post-conflict relatie van Oekraïne met de NAVO en de harde veiligheidsgaranties die de Anglo-Amerikaanse as wellicht zal bieden, maar deze zouden aanvaardbaar kunnen zijn als aan de andere belangen van Rusland wordt voldaan. Als er enige beweging in deze richting is, dan moet dit niet worden gezien als een kwaadwillige samenzwering van Rusland om de VS te helpen China in te dammen, maar moet het worden gezien voor wat het werkelijk is: Rusland dat zijn eigen belangen voorop stelt.