Oekraïne,Rusland,VK,VS |
8 februari 2023
Bron: Chay Bowes
CovertactionMagazine 5 februari 2023 ~~~

Waarom onderhandelen over een diplomatieke regeling en zich houden aan het Minsk-akkoord als er zoveel geld in oorlog zit?

Tijdens een recent interview met het Duitse tijdschrift Der Spiegel onthulde voormalig bondskanselier en Europees politiek zwaargewicht Angela Merkel dat de Minsk-akkoorden, een uitgebreid diplomatiek verdrag uit 2015, overeengekomen door de EU, de Verenigde Staten, Rusland en Kiev om een einde te maken aan de burgeroorlog in Oost-Oekraïne, in wezen door de Oekraïners werd ondermijnd in een poging tijd te kopen om hun militaire capaciteiten uit te breiden.

Het feit dat de akkoorden, die algemeen werden beschouwd als een echt werkbare oplossing voor het conflict, geen prioriteit kregen van de VS om te worden uitgevoerd, spreekt boekdelen bij de beoordeling van de oprechtheid van het Amerikaanse standpunt. Vlak voor Merkels verbluffende onthullingen werd ook de voormalige Oekraïense president Petro Porosjenko heimelijk opgenomen terwijl hij toegaf dat het proces door Oekraïne werd misbruikt en gebruikt om een oorlog met Rusland voor te bereiden.

Angela Merkel en Petro Porosjenko in Kiev in november 2018. [Bron: thepeninsulaqatar.com]

Gezien het hoge niveau van interface tussen de NAVO en Oekraïne tijdens deze periode, is het moeilijk voor te stellen dat deze manipulatie van het vredesproces niet werd uitgevoerd met de volledige kennis, en waarschijnlijke hulp, van de NAVO en de VS. Het is nu overduidelijk, althans voor alle objectieve waarnemers, dat de VS nooit serieus van plan waren om het huidige conflict in Oekraïne te voorkomen. Integendeel, elke vluchtige beoordeling van hun vroegere en huidige heimelijke en openlijke betrokkenheid in de regio wijst erop dat zij al tientallen jaren bezig zijn Rusland via Oekraïne te destabiliseren.

Feiten zoals hun aanmoediging en materiële steun bij de opbouw van een enorm leger van 250.000 man, dat door de NAVO is getraind en uitgerust en dat tegenover de Russische grens staat, illustreren de realiteit van het Amerikaanse project in Oekraïne, ongeacht hun diplomatieke verklaringen.

Ondanks tientallen jaren van Russische waarschuwingen voor NAVO-uitbreiding en ondanks de oprechte pogingen van sommige Europese landen, gingen de NAVO en haar Amerikaanse leiders door op de weg naar wat een onvermijdelijke oorlog zou worden. Kan een van de vele verklaringen van de VS en de NAVO dat zij “alle diplomatieke inspanningen hebben uitgeput” om dit conflict te voorkomen serieus worden genomen? De feiten suggereren van niet.

[Bron: businessinsider.com]

Nu de tweede fase van het conflict in Oekraïne afstevent op zijn eerste bloedige verjaardag, de eerste was de post-Maidan burgeroorlog die uitbrak in 2014, zijn de grimmige realiteiten van dit conflict, zowel economisch als menselijk, nu onuitwisbaar ingebrand in het wereldwijde bewustzijn, niet alleen van de Oekraïense en Russische bevolking, maar ook van de pro-oorlog politieke aristocratie in de VS en hun cliënt EU/NAVO bondgenoten.

De afgelopen weken zijn er, ongewoon genoeg, geluiden van vrede opgedoken uit de eeuwig havikistische “absolute overwinning”-brigade in Washington. Het valt niet te ontkennen dat deze oorlogshaviken een onevenredig grote invloed uitoefenen op de regering van Zelenski; veel andersdenkende analisten suggereren dat zij het zijn die in wezen de machtsmiddelen in zijn paleis in Kiev bedienen.

Alvorens deze dubieuze vredesvliegerij als echt te aanvaarden, zouden waarnemers er goed aan doen de lange, vastberaden en cynische opmars naar dit onvermijdelijke conflict te onderzoeken, een botsing die al lang is voorspeld door geleerden als Mearsheimer en Chomsky, die voortdurend hebben gewezen op de centrale rol die de Verenigde Staten en hun gevolmachtigden in de EU hebben gespeeld bij de moedwillige vervaardiging van de onvermijdelijkheid ervan. Conflicten tussen grote mogendheden ontstaan meestal niet van de ene dag op de andere, en omdat het hier gaat om een spel waarbij veel op het spel staat en het evenwicht van de wereldmacht kan verschuiven, gebeurt er niets wat niet bedoeld is om te gebeuren. Wat het conflict in Oekraïne betreft, zal het machtsblok dat als winnaar uit de bus komt, mogelijk een nieuwe wereldorde domineren; met andere woorden “dit spel gaat om alle knikkers”.

Dit conflict heeft zich ontwikkeld tot een uniek conflict, waarbij de bewapening van de sociale media, de cultuur en de herziening van de geschiedenis zelf tweede fronten zijn geworden, die centraal staan in het anti-Russische, pro-Atlantische verhaal dat centraal staat in de pro-oorlogslogica van de EU/NAVO. Het is van cruciaal belang dat het westerse publiek, dat 24 uur per dag gebombardeerd wordt door een propaganda Leviathan van ongekende proporties en middelen, de feitelijke werkelijkheid onderzoekt van hoe het “schavot” waarop dit conflict nu brandt, doelbewust werd opgebouwd, niet in een kwestie van maanden of jaren, maar in een kwestie van decennia.

[Bron: greenvillepost.com]

Natuurlijk wordt het hebben van een andere mening dan de voorgeschreven westerse visie afgeschilderd als gevaarlijk en subversief. Elke andere mening dan het mainstream verhaal, dat beweert dat een maniakaal imperialistisch Rusland delen van eerder veroverd gebied wil heroveren, wordt gezien als Russische propaganda. Deze autoritaire en gevaarlijke bedrijfspositie heeft ertoe geleid dat mensen zoals uw auteur worden bestempeld als pro-Poetin voorstanders, en betaalde propagandisten voor een autoritaire, genocidale en haatdragende staat.

Natuurlijk is het tegenovergestelde waar. Uw auteur en vele anderen zoals ik zijn in wezen anti-oorlogsvoorstanders, die serieus proberen de door winst gedreven neoliberale hegemonie aan te vechten die Europa blindelings naar de rand van een derde wereldoorlog heeft geleid.

De realiteit dat ik, en vele anderen, deze anti-imperialistische standpunten al lang aanhangen, wordt samen met alle objectiviteit, onafhankelijkheid en evenwichtigheid terzijde geschoven. Het valt nu niet meer te ontkennen dat de pan-Atlantische eeuwigdurende oorlogscultus “all in” is gegaan tegen Oekraïne. Het nazisme, de grove corruptie en de schendingen van de mensenrechten worden door de vingers gezien, terwijl de Amerikaanse en Europese bevolking gretig het recht wordt ontnomen om van mening te verschillen, het recht om het oneens te zijn en het recht om de beweegredenen voor dit vreselijke conflict aan te vechten.

De realiteit die consequent verborgen blijft, is dat de enige winnaar, als er al een is, het militair-industrieel complex is dat op groteske wijze profiteert van de menselijke ellende die vandaag de dag in de greppels en loopgraven van Oekraïne heerst.

Het is aan de Verenigde Staten om de oprechtheid van de Amerikaanse diplomatie in twijfel te trekken, aangezien alle aanvankelijke hoop op vrede in het oosten, dat in 2014 in een brute burgeroorlog was uitgebarsten, de bodem werd ingeslagen door de aanhoudende mislukkingen van de Amerikaanse bondgenoot Petro Porosjenko om te werken aan centrale onderdelen van de Minsk deal, met name de federalisering van Donbas binnen Oekraïne en het behoud van rechten voor miljoenen etnische Russen in het oosten van Oekraïne die de pro-EU Maidan coup hadden afgewezen.

[Bron: onehumanwrites.wordpress.com]

Vandaag lijkt een steeds breekbaarder wordende NAVO/EU-alliantie onder leiding van Washington vastbesloten haar voortdurende mislukkingen op het gebied van buitenlands beleid te vergroten door Rusland als een “terroristische staat” te bestempelen. Het lijkt erop dat de ironie – dat onlangs vrijgegeven Amerikaanse gegevens bevestigen dat Amerika alleen al in de afgelopen 20 jaar meer dan 900.000 mensen in tientallen landen heeft gedood – het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken kennelijk ontgaat.

Deze escalatie toont aan dat elke schijn van wederzijds respect tussen Amerikaanse en Russische diplomaten tijdens de Koude Oorlog nu helaas een romantische herinnering is. Er zij aan herinnerd dat deze officiële en onofficiële diplomatieke kanalen de VS niet alleen van een nucleair Armageddon hebben afgehouden, maar ook pragmatisme aan beide zijden hebben bevorderd en zelfs aangemoedigd, waarbij het idee dat een overeenkomst mogelijk was en moest worden gesloten gelukkig de overhand had. Vandaag de dag zijn de diplomatieke betrekkingen tussen Rusland en de Verenigde Staten echter op het laagste punt sinds hun oprichting in 1933, en dat is slecht nieuws voor bijna iedereen.

Bij het onderzoeken van de achtergrond van het conflict van vandaag is het belangrijk te kijken naar het abjecte falen van de westerse diplomatie, eerst om het post-coup burgerconflict van 2014 in Oost-Oekraïne te de-escaleren, en meer recent om de impasse te bezweren die culmineerde in de Russische militaire interventie in februari. Hoe kon een dergelijk potentieel catastrofaal conflict tussen een steeds meer ingesloten Rusland en een havikistische NAVO/Oekraïne zover komen? Werden de vele stemmen van geopolitiek realisme en terughoudendheid niet gehoord?

Zo niet, misschien de aanhoudende en steeds resoluter wordende waarschuwingen over “rode lijnen die worden overschreden” door een bezorgd Moskou? Nee? Hadden de VS/NAVO dan niet op zijn minst de democratische wensen van 73% van het Oekraïense volk moeten respecteren? Zij hebben immers Zelensky aan de macht gebracht op zijn belofte om “de oorlog te beëindigen”? Het lijkt erop dat geen van deze cruciale realiteiten is doorgedrongen tot de steeds verder uitbreidende “vrijheidsmachine” die de NAVO is. Het interessantste is dat het mandaat van het Oekraïense volk voor vrede in het oosten gemakshalve werd genegeerd.

Toen Moskou in de laatste maanden van 2021 zijn troepen inzette aan de Oekraïense grens, werd dit door velen (inclusief uw auteur) gezien als een uitgebreide demonstratie van de ernst waarmee de Russen de situatie zagen; het bleek natuurlijk het tegenovergestelde.

Toen het Russische leger in de vroege uren van 24 februari de Oekraïense grens overstak, betekende dat niet alleen het einde van tientallen jaren van Russische waarschuwingen voor de uitbreiding van de NAVO naar het oosten, maar wellicht ook het einde van een wereldorde die gedomineerd wordt door de VS en haar dollar. Bij een objectieve evaluatie van de wereldwijde impact van deze crisis en de potentiële buit voor de overwinnaar, wordt het steeds waarschijnlijker dat de op het laatste moment breed uitgemeten pogingen tot vrede niet meer waren dan PR-uitstapjes, om in de toekomst te kunnen ontkennen.

Wanneer is het Amerikaanse “project” in Oekraïne begonnen?

Wanneer westerse vertellers de nu schijnbaar verplichte uitdrukking “niet-uitgelokte invasie van Oekraïne” invoegen wanneer zij over de crisis schrijven, is het nuttig erop te wijzen dat het onmiskenbaar, maar niet algemeen bekend is dat de Verenigde Staten al sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog bezig zijn Oekraïne aan de invloed van Rusland te onttrekken.

Ondanks de complexe demografische en geopolitieke realiteit van de regio, en ondanks de diepe en oude sociale, taalkundige en historische banden tussen Rusland en Oekraïne, heeft Uncle Sam al heel lang een oogje op Kiev. Al in 1949 was de relatief jonge Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek een prioritair doelwit voor aanvankelijk de OSS en vervolgens de pas opgerichte CIA, die de complexe etnische en historische verschillen in de regio wilden uitbuiten om de Sovjets te ondermijnen.

De langetermijnstrategie van de VS bestond uit openlijke en geheime acties om verschillende Oekraïense nationalistische en paramilitaire organisaties te beïnvloeden en te financieren. Zoals bij ontelbare andere door de CIA geleide regimewisselingsoperaties deed de moraliteit of politieke overtuiging van hun partners er niet toe, en daartoe behoorden ook de openlijk met de Nazi’s samenwerkende ultranationalistische OUN en UPA onder leiding van erkende massamoordenaars als Stepan Bandera, een man die nu in Zelensky’s Oekraïne wijd en zijd wordt vergoddelijkt door recentelijk ingestelde nationale feestdagen en talloze standbeelden.

Oekraïense nationalist houdt pamflet vast van pro-Nazi Stepan Bandera, een held in Zelensky’s Oekraïne. [Bron: profil.at]

Een onderzoek naar de recente activiteiten van door de CIA gecreëerde organisaties zoals de “National Endowment for Democracy”, “Freedom House”, het “National Democratic Institute”, het “International Republican Institute” en de “Eurasia Foundation” bevestigt de diepgewortelde hardnekkigheid van de door de Amerikaanse inlichtingendienst gesteunde subversie in Oekraïne. Deze organisaties beschrijven hun “missie” graag als “het helpen opbouwen van de Oekraïense burgermaatschappij”, maar in werkelijkheid is hun miljoenen kostende taak onderdeel van een bredere Amerikaanse strategie om “onvriendelijke” regeringen te verwijderen volgens het CIA draaiboek voor regimewisselingen.

De succesvolle, door de VS gesteunde staatsgreep tegen de wettig gekozen regering van Viktor Janoekovitsj in 2014 was het hoogtepunt van die decennialange inspanningen om in Kiev een pro-westerse, anti-Russische, pro-EU-regering te installeren en te propageren, zoals dat in veel post-Sovjetrepublieken zoals Wit-Rusland was gelukt. Het was nu overduidelijk dat de VS, in plaats van de democratie te respecteren die zij selectief steunt, de voorkeur geeft aan een “à la carte” benadering van de democratie en vrijheid die zij beweert te vertegenwoordigen: Als het pro-VS is, verdedig het; als het dat niet is, vernietig het.

“Maidan” een niet te missen kans

De omvang van de Amerikaanse inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van Oekraïne is werkelijk verbazingwekkend. Het is ook opzettelijk over het hoofd gezien door de mainstream media en hun cliënt-analisten bij het evalueren van de schijnbare mislukking van diplomatieke pogingen om het huidige conflict in Oekraïne af te wenden.

In plaats van het democratische mandaat van de gebrekkige regering Janoekovitsj te aanvaarden, steunden de VS en hun EU-bondgenoten openlijk de staatsgreep van Maidan. De VS en hun Europese bondgenoten gingen zelfs zo ver dat zij schaamteloos suggereerden dat, als Janoekovitsj een “ander gezicht” zou trekken en de overeenkomst om economisch dichter bij de EU te komen zou accepteren, hij aan de macht zou mogen blijven.

Anti-Janoekovitsj protesten die culmineerden in een februari 2014 coup en leidden tot het huidige conflict. [Bron: pinterest.com]

Het was onvermijdelijk dat de gebruikelijke verdachten in de rij gingen staan om de ontluikende “Euromaidan”-beweging te steunen. Toen de eeuwig havikachtige en lompe Republikeinse senator John McCain in Kiev aankwam om “zijn steun te betuigen” ging hij openlijk wijn drinken en dineren met onfrisse hoofdrolspelers in de Euromaidan-beweging. Onder de nieuwe vrienden van McCain bevond zich de bekende racist en ultrafascist Oleg Tyagnibok, leider van de extreem-rechtse Svoboda-partij.

McCain vond het zelfs een goed idee om schaamteloos met Tyagnibok op een podium op het Maidanplein te gaan staan en aan duizenden demonstranten te verkondigen dat ” the free world is with you, America is with you, I am with you”.

Senator John McCain zwaait naar pro-Europese demonstranten tijdens een massabijeenkomst op het Onafhankelijkheidsplein in Kiev in december 2013. Oleg Tyagnibok is te zien achter zijn linkerschouder. Senator Chris Murphy (D-CT) staat rechts van hem. [Bron: nbcnews.com].

Ongelooflijk genoeg hield de Amerikaanse senator deze toespraak terwijl de democratisch gekozen regering van Janoekovitsj en de miljoenen Oekraïners die hem legitiem hun stem hadden gegeven, ontzet toekeken. In de Donbas keken miljoenen etnische Russen bevreesd toe hoe de VS de vinger op de zere plek legde die uiteindelijk zou eindigen in een brute burgeroorlog.

De theatrale “vrijheidslievende oorlogsheld” vertoning van McCain werd door het Kremlin als brutaal gezien, en ook door sommige minder havikistische EU-waarnemers, maar het was een toonbeeld van diplomatieke terughoudendheid in vergelijking met het gedrag van Victoria Nuland, de Assistant Secretary of State for European and Eurasian Affairs en hogepriesteres van het Amerikaanse neoliberale hegemoniale buitenlandse beleid.

Naarmate de politieke crisis in Oekraïne zich verdiepte, werden Nuland en haar ondergeschikten steeds agressiever in het begunstigen van de anti-Janoekovitsj demonstranten. Nuland verkondigde in een toespraak voor de U.S.-Ukraine Foundation in december 2013 dat ze drie keer naar Oekraïne was gegaan in de periode na het begin van de Maidan-demonstraties. Op 5 december deelde ze koekjes uit aan de aanwezigen en bevestigde ze haar steun voor hun zaak.

Victoria Nuland deelt koekjes uit op het Maidanplein. [Bron: rt.com].

Het minutieuze niveau van de inmenging van de regering-Obama in de interne aangelegenheden van Oekraïne was inderdaad ongelooflijk. Dit werd bevestigd in een cruciaal telefoongesprek dat werd onderschept door de Russische veiligheidsdienst FSB en dat vervolgens op grote schaal werd verspreid onder buitenlandse nieuwsdiensten. Tijdens het gesprek bespreken Nuland en de Amerikaanse ambassadeur in Oekraïne Geoff Pyatt tot in detail de leiderschapskeuzes die hun voorkeur genieten in een regering na Janoekovitsj. De VS kozen voor Arseniy Yatsenyuk, die inderdaad premier werd toen de democratisch gekozen Janoekovitsj uit zijn ambt werd verjaagd.

De door de VS geïnstalleerde marionet Arseniy Yatsenyuk, die de steun had van slechts een klein deel van de Oekraïense bevolking. [Bron: abc.net.au]

Tijdens het verbijsterende gesprek zegt Nuland enthousiast dat “Yats de man” is die het beste werk zou doen. De huidige burgemeester van Kiev, Vitali Klitschko, komt ook aan bod in het bizarre gesprek, maar wordt door Nuland uit de running gehouden.

Een ander interessant element van Nulands samenzweringsgesprek met Pyatt is haar suggestie dat vice-president Joe Biden naar Kiev moet worden gestuurd om “het over de streep te trekken”. Dit illustreert opnieuw de kennis en steun op hoog niveau binnen de regering Obama voor deze potentieel illegale agitatie tegen een democratisch gekozen en soevereine regering.

Het is van cruciaal belang erop te wijzen dat Nuland en Pyatt, twee hoge Amerikaanse regeringsfunctionarissen, betrokken waren bij dergelijke gedetailleerde plannen om een legitieme regering omver te werpen op een moment dat Janoekovitsj nog steeds de rechtmatig gekozen president van Oekraïne was. Dit is het onweerlegbare bewijs, als bewijs nodig was, dat het land dat de wereldgemeenschap voortdurend de les leest over de onaantastbaarheid van soevereiniteit en democratie, beide opnieuw met voeten trad. Het gebruik van de term “diplomatie” is bijna beschamend ongepast om het heimelijke gekonkel van Pyatt en Nuland aan een regime te beschrijven.

Het is ook belangrijk om te onthouden dat al het bovenstaande plaatsvond met de volledige steun en medeweten van degenen op de hoogste niveaus van de Amerikaanse regering en het Witte Huis, waaronder toenmalig vice-president Joe Biden, nu natuurlijk president, financier en bewonderaar van Volodymyr Zelensky.

Het gedrag van Amerika is niet alleen inmenging, maar ook micromanagement van een antidemocratische staatsgreep, ongeacht je politieke mening over de duidelijk gebrekkige regering van Viktor Janoekovitsj. Dat feit is onontkoombaar.

Gezien de breed gedocumenteerde manipulaties en infiltraties van 2014, allemaal gesanctioneerd op de hoogste niveaus van de Amerikaanse staat, zouden degenen die enige twijfel hebben over de huidige invloed van de Amerikaanse regering op het Zelenski-regime in Oekraïne, hun mening ernstig moeten heroverwegen. Terwijl een zeer genereuze waarnemer zou kunnen suggereren dat de VS, ondanks de hierboven geschetste mate van inmenging, tijdens Maidan tenminste ogenschijnlijk aan de touwtjes trokken, zit zij vandaag ontegenzeggelijk aan de binnenkant en stuurt zij het Oekraïense schip zowel militair als economisch. Het conflict mag dan begonnen zijn met steun van de NAVO aan Oekraïne, vandaag is de trieste realiteit dat Oekraïne de NAVO steunt in een proxy-oorlog tegen zijn nucleair bewapende buurland.

Het is het overwegen waard of de “diplomatie” die de Verenigde Staten vóór de huidige crisis tot een van hun centrale invloedspijlers voor vrede in Oekraïne hebben verklaard, dezelfde “diplomatie” is die zij vóór de staatsgreep van Maidan toepasten? Geen enkele objectieve analyse van deze periode kan, met enige ernst, de Verenigde Staten vrijpleiten van een centrale rol in het destabiliseren en omverwerpen van de legitieme regering van een soevereine staat en een democratie.

Kan het verhaal dat op grote schaal door westerse machtsmakelaars wordt verkondigd – dat het Rusland was en niet het Westen dat de diplomatieke inspanningen om een oorlog in 2022 af te wenden belemmerde – als oprecht worden beschouwd? Gezien de machiavellistische machinaties van de Amerikaanse geheime dienst vóór, tijdens en na de staatsgreep van Maidan, is het moeilijk te geloven dat zij oprecht waren tijdens de onderhandelingen op het laatste moment om dit conflict af te wenden. De trieste realiteit van dit vreselijke en schijnbaar onvermijdelijke conflict in Oekraïne is dat het de honger van havikistische voorstanders in de VS, en in mindere mate in Europa, van een eeuwigdurende oorlog niet heeft gestild.

Ursula von der Leyen, de archetypische bureaucraat en koningin van Europa’s woke Eurostocratie, is de belichaming geworden van de totale overwinningscultus die een “vaste werkelijkheid ” over Rusland verkondigt. Von der Leyen leurt stelselmatig met een feitelijk zwak en theatraal verhaal over een vermeend Russisch verlangen om Europa te veroveren, zijn volkeren tot slaaf te maken en degenen die weigeren door de knieën te gaan te verdampen.

Ursula von der Leyen – een aarts-Russofoob en havik van de havik. [Bron: georgiatoday.ge]

Von der Leyen is een karikatuur geworden van achterlijk Euro-racisme, door haar ogen te sluiten voor grove Russofobie, geweld en de herziening van de Europese geschiedenis, met name wat betreft de realiteit van het onschatbare Sovjet-offer in de strijd om het nazisme te verslaan. Ook wordt opnieuw geprobeerd de centrale rol van Rusland in het mondiale economische en culturele ecosysteem te verkleinen. De EU, en vooral haar kleinere lidstaten, hebben met veel enthousiasme onze rechten om af te wijken van hun verhaal over Rusland op de brandstapel gegooid, door tv-zenders te verbieden, journalisten te sanctioneren en steeds autoritairder te worden in hun falende econo-culturele oorlog tegen Rusland.

Ik stel voor dat iedereen die waarde hecht aan een evenwichtig debat, vrijheid van meningsuiting en het recht om het oneens te zijn, zich afvraagt wie het fundament heeft gelegd waarop deze oorlog nu woedt? Welk militair-industrieel complex heeft baat bij de voortzetting ervan? En hoe kan een diplomatiek proces dat gepaard gaat met de oprichting van een de facto NAVO-leger in Oekraïne als oprecht worden beschouwd?

Ongeacht het bovenstaande blijft het potentieel voor catastrofale escalatie gevaarlijk hoog, maar dat geldt ook voor de winsten van grote Amerikaanse defensieaannemers en energiebedrijven. Gezien de dystopische realiteit waarin we ons bevinden, waar de waarheid een “à la carte” product is, en de gangbare toegewezen verhalen verwant worden aan pseudo-religieuze verplichtingen, lijkt een militaire oplossing van dit conflict helaas steeds waarschijnlijker.

In deze ontluikende uitputtingsslag zouden alle objectieve waarnemers en degenen die geïnteresseerd zijn in een ongebonden analyse van de afloop van dit conflict zich één simpele vraag moeten stellen: Welke partij kan het zich in werkelijkheid veroorloven dit conflict in Oekraïne te verliezen, Amerika of Rusland? Hoewel het antwoord natuurlijk aan de ondoordachte haviken van de EU en het State Department voorbijgaat, is het naar mijn bescheiden mening overduidelijk.

Topfoto: Bron: laptrinhx.com.

Chay Bowes is een campagnevoerder voor onafhankelijke journalistiek, ondernemer en schrijver uit Ierland. Hij is geïnteresseerd in geopolitiek en geschiedenis en heeft een master in strategische studies. Chay is te bereiken op chay.bowes@gmail.com.