geopolitiek,illegale sancties |
4 februari 2023
Bron: Andrew Korybko
korybko.substack.com 1 februari 2023 ~~~

Noch de New York Times, noch de westerse experts die schrijfster Ana Swanson aanhaalt, noch het IMF kunnen er geloofwaardig van worden beschuldigd “Rusland-vriendelijk” te zijn, laat staan zogenaamde “Russische propagandisten” of zelfs “Russische agenten”, wat dus de constatering bevestigt dat deze dimensie van de anti-Russische informatieoorlogscampagne van de Golden Billion beslissend is verschoven.

Het “officiële verhaal” rond het Oekraïense conflict is de afgelopen weken omgeslagen van het voorbarig vieren van Kievs vermeende “onvermijdelijke” overwinning naar het nu serieus waarschuwen voor het waarschijnlijke verlies ervan. Het was daarom achteraf te verwachten dat ook andere dimensies van de informatieoorlogscampagne die door het door de VS geleide Westen tegen Rusland wordt gevoerd, zouden veranderen. Als bewijs daarvan heeft de New York Times (NYT) zojuist toegegeven dat de anti-Russische sancties van het Westen een mislukking zijn.

In het artikel van Ana Swanson over hoe “Rusland de westerse sancties omzeilt, met hulp van vrienden“, haalt ze westerse deskundigen aan die concluderen dat “de invoer van Rusland misschien al hersteld is tot het niveau van voor de oorlog, of dat dit snel zal gebeuren, afhankelijk van hun modellen.” Nog overtuigender is haar verwijzing naar de meest recente beoordeling van het IMF van maandag, die “nu verwacht dat de Russische economie dit jaar met 0,3 procent zal groeien, een sterke verbetering ten opzichte van zijn eerdere raming van een krimp van 2,3 procent.”

Noch de NYT, noch de westerse deskundigen die Swanson aanhaalt, noch het IMF kunnen er geloofwaardig van worden beschuldigd “Rusland-vriendelijk” te zijn, laat staan zogenaamde “Russische propagandisten” of zelfs “Russische agenten”, wat dus de constatering bevestigt dat ook deze dimensie van de infowar van de Gouden Biljoen beslissend is verschoven. Feit is dat de anti-Russische sancties van het Westen niet hebben geleid tot de ineenstorting van de economie van de beoogde multipolaire grootmacht, die indrukwekkend veerkrachtig blijft.

Het tijdstip waarop dit verhaal veranderde is ook belangrijk omdat het een bevestiging is van het meer algemeen bekende nieuwe verhaal dat tegenwoordig ernstig waarschuwt voor het waarschijnlijke verlies van Kiev in de proxy-oorlog van de NAVO tegen Rusland. Immers, indien de sancties het doel zouden bereiken dat ze geacht werden te bereiken en waarvan de door de VS geleide westerse mainstream media (MSM) tot nu toe logen dat ze dat hadden, dan volgt daaruit natuurlijk dat Kiev “onvermijdelijk” zou winnen, precies zoals zij tot half januari beweerden dat zou gebeuren.

Met dit in gedachten is de meest effectieve manier om de gemiddelde Westerling te “herprogrammeren” na hem de afgelopen 11 maanden te hebben gehersenspoeld in de verwachting van Kievs vermeende “onvermijdelijke” overwinning, ook om de aanvullende verhalen die die valse conclusie kunstmatig hebben gefabriceerd, resoluut te veranderen. Daartoe werd het bevel gegeven om het publiek bewust te maken van het falen van de anti-Russische sancties van de Gouden Miljoen, vandaar het laatste artikel van de NYT en de specifieke timing daarvan.

Wat in dat artikel onvermeld blijft, is de “politiek incorrecte” maar niettemin duidelijk impliciete opmerking dat het gezamenlijk door BRICS en SCO geleide Mondiale Zuiden, waarvan Rusland deel uitmaakt, de eisen van de Golden Billion om die multipolaire grootmacht te “isoleren” heeft getrotseerd. Geen enkele MSM-kanaal zal het ooit toegeven, althans nog niet, maar hun de facto Nieuwe Koude Oorlogsblok heeft beperkte invloed buiten de onlangs door de VS herstelde “invloedssfeer” in Europa, waarvan de landen de enige zijn die onder deze sancties lijden.

Dit laatste artikel van de NYT zou echter onbedoeld veel leden van hun publiek daarvan bewust kunnen maken, en zij zouden zich er daarom in toenemende mate tegen kunnen verzetten dat hun regeringen onder Amerikaanse druk hun betrokkenheid bij de proxy-oorlog van de NAVO tegen Rusland opvoeren. De Kroatische president Zoran Milanovic heeft zich onlangs aangesloten bij de Hongaarse premier Viktor Orban in zijn veroordeling van deze campagne en in het bredere besef hoe contraproductief deze is geweest voor de objectieve belangen van Europa.

Als de Europeanen zich realiseren dat zij de enigen zijn die lijden onder de anti-Russische sancties die hun Amerikaanse overheerser hen heeft opgelegd en dat hun opofferingen de speciale operatie van die beoogde multipolaire grootmacht niet nadelig hebben beïnvloed, kan er massale onrust ontstaan. Het is onwaarschijnlijk dat dit hun door de VS gecontroleerde leiders zal beïnvloeden om van koers te veranderen, daarbij bedenkend dat de Duitse minister van Buitenlandse Zaken eind vorig jaar zwoer dit nooit te zullen doen, maar in plaats daarvan een gewelddadig politieoptreden zou kunnen ontketenen.

De reden achter deze pessimistische voorspelling is dat een omkering of op zijn minst een versoepeling van het huidige rigide anti-Russische sanctieregime een ongekend onafhankelijke stap zou zijn van elke Europese staat die dat doet. Aangezien dat zelfs niet gebeurde in de acht jaar voorafgaand aan de succesvolle herbevestiging door de VS van hun unipolaire hegemonie in heel 2022, is de kans dat dat nu gebeurt onder die veel moeilijkere omstandigheden praktisch nihil.

Duitsland, de ondergeschikte van de VS voor het “beheer” van Europese zaken als onderdeel van zijn nieuwe zogenaamde “lastenverdeling”-strategie, heeft meer dan genoeg economische, institutionele en politieke invloed om elk van die lagere Amerikaanse vazallen die uit de toon vallen te straffen. Het is daarom onrealistisch om te verwachten dat een enkel EU-lid eenzijdig de anti-Russische sancties van het blok, waarmee zijn eigen regering eerder heeft ingestemd, zal negeren.

Gezien deze realiteit zullen de leiders die aan de macht willen blijven of in ieder geval niet het risico willen lopen dat de door de Duitsers aangestuurde hybride oorlog tegen hun economieën wordt gevoerd, niet graag op zo’n dramatische manier een schijn van hun grotendeels verloren soevereiniteit herstellen. Hun meest pragmatische handelwijze is om niet deel te nemen aan het militaire aspect van deze proxy-oorlog door te weigeren wapens naar Kiev te sturen, precies zoals het opkomende Centraal-Europese pragmatische blok van Oostenrijk, Kroatië en Hongarije heeft gedaan.

Het is dus onwaarschijnlijk dat de bevolking van die landen tegen de sancties zal protesteren, zelfs nadat ze op de hoogte is gebracht van de feiten in het laatste stuk van de NYT en natuurlijk tot de conclusie komt dat de anti-Russische sancties alleen hun eigen economie hebben geschaad en niet die van de beoogde grootmacht. De bevolking van Frankrijk, Duitsland en Italië zou echter heel goed anders kunnen reageren, vooral gezien hun traditie van het organiseren van massale protesten.

In zo’n scenario wordt verwacht dat hun regeringen een gewelddadig politieoptreden zullen bevelen onder welk voorwendsel dan ook, of dat nu is door de demonstranten valselijk te beschuldigen van het gebruik van geweld of door ze allemaal te beschuldigen van zogenaamde “Russische agenten”. Ongeacht hoe het gebeurt, het resultaat zal hetzelfde zijn: West-Europese landen zullen dieper afglijden naar een liberaal-totalitaire dictatuur, die op haar beurt zal bijdragen aan een verdere radicalisering van hun bevolking naar onzekere doelen.

Om terug te komen op het stuk van de NYT: het is een opmerkelijke omkering van het “officiële verhaal” door eerlijk toe te geven dat de anti-Russische sancties van het Westen een mislukking zijn. Dit valt samen met de beslissende verschuiving van het grotere verhaal dat de Amerikaanse en Poolse leiders de afgelopen maand hebben aangehangen, waarbij zij nu serieus waarschuwen voor het waarschijnlijke verlies van Kiev in de proxy-oorlog van de NAVO tegen Rusland. Het valt nog te bezien welke andere verhalen eveneens zullen veranderen, maar het is te voorspellen dat er onvermijdelijk meer van dergelijke verhalen zullen komen.

Andrew Korybko is een amerikaans politiek analist, met veel aandacht voor de grote geopolitieke ontwikkellingen. Hij woont momenteel in Moskou.

Gerelaterd (berichten in dit archief):