Syrie |
februari 9, 2025

Bron: Mike Miccioli geopoliticaleconomy 9 februari 2025 ~~~

De Amerikaans-Israëlische agressie tegen Syrië maakt deel uit van een langere strategie om de As van Verzet te vernietigen en de beweging voor Palestijnse bevrijding te verslaan.

Oppositiekrachten gesteund door NAVO-lid Turkije lanceerden een offensief in Syrië, in coördinatie met Israël en de Verenigde Staten, op 27 november 2024.

Binnen 11 dagen werd de regering van de Arabische Republiek Syrië omvergeworpen door Hayat Tahrir al-Sham (HTS), een groep onder leiding van Abu Mohammad al-Julani, die nu zijn geboortenaam Ahmed al-Sharaa gebruikt.

Sharaa, die werd benoemd tot de ongekozen “president” van Syrië, was eerder leider van Al-Nusra Front, de Syrische tak van Al-Qaeda. Hij was ook een gezant van Abu Bakr al-Baghdadi, de stichter van ISIS.

De Syrische oppositie was verre van een volksinspanning en zat vol met buitenlandse strijders van over de hele wereld, waarbij sommige strijders ervaring wilden opdoen om vervolgens door te stromen naar andere missies.

De Syrische oppositie ontving grote hoeveelheden wapens, fondsen en training van buitenaf, waaronder de VS, Israël, Saoedi-Arabië, Qatar, de VAE, Turkije en zelfs Oekraïne.

Het geheime programma van de CIA om de Syrische oppositie te bewapenen, Operatie Timber Sycamore, is misschien wel de duurste poging om een regime te veranderen sinds Operatie Cyclone, het programma om anticommunistische strijdkrachten in Afghanistan te bewapenen, dat leidde tot de opkomst van Osama bin Laden.

Naast wapenleveranties aan oppositiegroepen heeft Israël ook een reputatie in het verzorgen van gewonde strijders van het Al-Nusra Front en het coördineren van aanvallen met hen.

De decennialange Amerikaans-Israëlische oorlog tegen Syrië

De oorlogsinspanningen van de Verenigde Staten tegen Syrië gaan terug tot het einde van de Tweede Wereldoorlog en het begin van de Koude Oorlog. De CIA, ontevreden over de relatie van Syrië met de Sovjet-Unie, begon met geheime operaties in de jaren 1940.

Nadat de VS de couppogingen in de jaren 1950 hadden voortgezet, werden ze nog ontevredener toen in 1963 de Syrisch-Arabische Socialistische Ba’ath-partij aan de macht kwam, dreigend door de groeiende economische onafhankelijkheid van Syrië en het aanhalen van de banden met de Sovjet-Unie.

Daarnaast was ook de steun van Syrië aan nationale bevrijdingsbewegingen, waaronder de Palestijnse zaak, een doorn in het oog van de Amerikaanse imperialisten.

Na 9/11 was Syrië één van de zeven landen die in Washington’s vizier kwamen als onderdeel van de “War on Terror”.

Zoals Generaal Wesley Clark onthulde, planden de VS om zeven regeringen omver te werpen en grepen ze de kans vanaf 2001: Irak, Syrië, Libanon, Libië, Somalië, Soedan en Iran.

Syrië maakte de VS nog woedender toen het toestond dat vrijwillige strijders zich aansloten bij het Iraakse verzet tegen de VS en een sterk standpunt innamen tegen de invasie van 2003.

Natuurlijk zagen de VS Syrië als een doelwit op weg naar Teheran, hun ultieme vijand in het Midden-Oosten.

James Rubin, voormalig assistent-staatssecretaris onder Bill Clinton, zette deze zaak uiteen in een e-mail aan minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton, met als commentaar:

De beste manier om Israël te helpen op te treden tegen de groeiende nucleaire capaciteit van Iran is om het volk van Syrië te helpen het regime van Bashar Assad omver te werpen. …

Het is de strategische relatie tussen Iran en het regime van Bashar Assad in Syrië die het Iran mogelijk maakt om de veiligheid van Israël te ondermijnen. … Het einde van het regime van Assad zou een einde maken aan deze gevaarlijke alliantie. …

Dan zouden Israël en de Verenigde Staten een gemeenschappelijke visie kunnen ontwikkelen over wanneer het Iraanse programma zo gevaarlijk is dat militaire actie gerechtvaardigd zou kunnen zijn.

Deze grieven vormden de basis voor de vuile oorlog die de VS tegen Syrië begon in 2011.

Steun van Syrië voor Palestina

Syrië heeft gevochten in oorlogen tegen Israël in 1948, 1967 en 1973 en heeft de betrekkingen met het zionistische regime nooit genormaliseerd.

Israël heeft altijd een bevriende regering in Syrië gewild, met fanatici die uiteindelijk nog meer van Syrië willen innemen om een “Groot Israël” te vestigen.

Meer recentelijk is Israëls vijandigheid tegenover Syrië aangewakkerd door Syrië’s steun aan Hezbollah in Libanon. Syrië is al sinds de oprichting van Hezbollah een sterke bondgenoot en heeft een belangrijke rol gespeeld sinds de oprichting van Hezbollah in 1982.

De steun van Syrië speelde een belangrijke rol bij de overwinning van Hezbollah op Israël in de oorlog van 2006, en het land diende als een cruciale aanvoerlijn van Iran naar Hezbollah voor wapens die gebruikt werden in het noordelijke front tegen Israël na de Al Aqsa Flood operatie.

Bovendien bood Syrië vanaf de jaren 1960 onderdak aan Palestijnse Fedayeen trainingskampen; het diende lange tijd als hoofdkwartier voor Palestijnse verzetsgroeperingen, zoals de PFLP; en opende kantoren voor Hamas en PIJ tijdens de Tweede Intifada.

De steun van Syrië aan het Palestijnse en Libanese verzet heeft het land lange tijd tot een Israëlisch doelwit gemaakt.

Sinds het einde van het offensief en de machtsovername van de HTS heeft Israël Syrië onophoudelijk gebombardeerd. De luchtmacht voerde in twee dagen 480 aanvallen uit.

Met het bombarderen van alle militaire voorraden, uitrusting, voertuigen en infrastructuur heeft Israël geprobeerd om de soevereiniteit van Syrië en zijn vermogen om zichzelf te verdedigen te vernietigen.

Tegelijkertijd hebben de Israëlische bezettingstroepen hun bezetting van Syrië verder uitgebreid naar de Golanhoogte en aangekondigd dat ze hun kolonistenbevolking in de bezette regio zullen verdubbelen.

Het is belangrijk om te erkennen dat de toenemende Israëlische agressie tegen Syrië niet slechts een opportunistische poging is om de recente ontwikkelingen uit te buiten, maar eerder onderdeel is van een langere strategie om de As van Verzet te verzwakken of te vernietigen.

Tijdens het offensief onder leiding van de HTS bedankten oppositiestrijders Israël voor het mogelijk maken van de aanval door Hezbollah te verzwakken, waarbij ze zeiden dat ze van Israël houden en graag goede betrekkingen met het zionistische regime willen.

De feitelijke leider van Syrië, Sharaa/Julani, verklaarde dat de HTS geen conflict met Israël wil. Er doken berichten op dat zijn regering Palestijnse verzetsgroepen uit Syrië heeft gezet.

Ondertussen vierde Netanyahu de regimewisseling, waarbij de Israëlische minister van Defensie, Israël Katz, beweerde dat het “een zware slag is voor de kwaadaardige Iraanse as, die zich ten doel heeft gesteld om de vernietiging van de staat Israël te bewerkstelligen”.

De noodzaak van anti-imperialisme

In de toekomst moet de studentenbeweging voor Palestina zichzelf bevestigen als een anti-imperialistische beweging.

De val van de Syrische regering zou niet mogelijk zijn geweest zonder de inmenging van de VS – niet alleen de bewapening en training van oppositiekrachten, maar ook de moorddadige sancties en diefstal van natuurlijke hulpbronnen, bedoeld om de staat lam te leggen en de economie te de-ontwikkelen.

De VS hebben geen enkele intentie getoond om een einde te maken aan hun bezetting van het noordoosten van Syrië, waar ze momenteel de olie van het land stelen.

De nieuwe Syrische regering heeft verklaard dat ze zich meer zal richten op een vrijemarkteconomie.

Desondanks waren er vrijwel geen protesten in de VS tegen het door de NAVO gesteunde 11-daagse offensief in Syrië, en op het moment van schrijven is er slechts één demonstratie geweest ter ondersteuning van de As van Verzet, te midden van de Israëlische bombardementen en landdiefstal in Syrië.

Nu Israël zijn agressie wil voortzetten en Iran rechtstreeks als doelwit wil kiezen, en terwijl de VS en Groot-Brittannië Jemen bombarderen, moeten we ons verzetten tegen de westerse pogingen om hun agressie in een liberaal mensenrechtencontext te verpakken.

Als activisten in de centrale imperiale macht is het onze plicht om ons te verzetten tegen alle Amerikaanse en zionistische pogingen om de internationale solidariteit met Palestina de kop in te drukken, of dat nu gebeurt door middel van sancties, staatsgrepen, kleurenrevoluties, terreurbombardementen of pacificatie.

Westerse imperialisten zijn geen bevrijdingsmacht.

Erkennen dat het zionisme dient als een arm van het Amerikaanse imperialisme betekent het afwijzen waar het ook maar zijn lelijke kop opsteekt, van Palestina, Syrië en Iran, tot Cuba, Venezuela en Nicaragua, tot Rusland en China, en verder.

Topfoto: Syrië’s ongekozen door het Westen gesteunde “president” Ahmed al-Sharaa (alias Abu Mohammad al-Julani) werd verwelkomd in Saoedi-Arabië.

Mike Miccioli is promovendus aan de Universiteit van Chicago. Hij is lid van Students for Justice in Palestine en was actief in Assange Defense Boston.

Gerelateerd (berichten in subarchief ‘middenoosten’):

Eerdere artikelen over Syrie: