NAVO,Rusland,VS |
18 oktober 2022

Bron: Cirno 16 oktober 2022 ~~~

Terwijl de VS probeert Rusland in de val te lokken met een nucleaire valse aanval in Oekraïne, kan het zich binnenkort vernietigd zien door onbestrafbare nucleaire aanvallen van Rusland.

In de loop van een half jaar hebben we de Russische invasie van Oekraïne gezien, de vernietiging van het Russisch-Duitse Nord Stream-project door de Verenigde Staten en zijn bondgenoten, en recentelijk de gedeeltelijk geslaagde poging tot vernietiging van de Kertsj-brug op de Krim. Veel commentatoren en zelfs politici beginnen te concluderen dat we snel naderen wat “het begin van een nucleaire oorlog zou kunnen zijn”, en zelfs president van de Verenigde Staten Joe Biden heeft beweerd dat Rusland van plan is “tactische nucleaire, chemische of biologische wapens” te gebruiken in Oekraïne.

Het behoeft geen betoog dat deze speculaties over een eerste gebruik volkomen onzin zijn, aangezien de Russen een dergelijke bedreiging niet hebben geuit. Ze komen voort uit een fundamenteel misverstand of een geniepige verkeerde voorstelling van het Russische nucleaire programma en beleid. Bovendien verhullen de beweringen de asymmetrie tussen de nucleaire programma’s, de gebruiksgeschiedenis en het beleid van de Verenigde Staten en de Russische Federatie, waardoor de situatie praktisch wordt omgekeerd. De vreemde bijzonderheden van de vermeende dreiging onthullen ook de ware bedoeling van de Verenigde Staten tegen Rusland, zoals we samen zullen zien. Het is zeer waarschijnlijk dat deze herhaalde en alarmerende beweringen een gevaarlijke voorbode zijn van een nucleaire valse vlag tegen Rusland.

Om de volledige realiteit van de wereldsituatie te krijgen, zullen we een gedetailleerd historisch overzicht volgen van de wereld in oorlog en in vrede. Samen zullen we zien hoe de VS en Rusland na het einde van de koude oorlog twee verschillende wegen kozen, en hoe deze keuzes uitmondden in volledig asymmetrische middelen en beleid. Ten slotte zullen verschillende oorlogsscenario’s worden beschreven, waarbij de ware conclusie en de toekomst aan de lezer en aan u wordt overgelaten.

Timeline Towards Nuclear Armageddon

Het einde van de Koude Oorlog en de Nieuwe Wereldorde

In het voorlaatste decennium van de 20e eeuw, de jaren ’80, bereikte de concurrentie tussen de twee supermachten, de VS en de USSR, haar hoogtepunt. De VS lanceerde een duur wapenwedloopprogramma om het nucleaire voordeel van de USSR teniet te doen door het gebruik van anti-ballistische raketten en andere onderscheppingstechnologie, het zogenaamde Strategic Defense Initiative (SDI). Vervolgens werd nucleaire rivaliteit bedreven in de vorm van de Able Archer 83-oefening. Ten slotte lanceerde het een reeks kleine oorlogen die zijn positie in de wereld ten nadele van de Sovjet-Unie versterkten. Op haar beurt gaf de Sovjet-Unie onder leiding van Gorbatsjov al haar voordelen op door middel van een reeks verdragen, zoals het verdrag inzake intermediaire nucleaire kracht (INF), waardoor Europa voor beide partijen niet langer een punt van zorg was.

Aan het begin van de jaren negentig kwam er eindelijk een einde aan de koude oorlog. De USSR was uitgeschakeld door een combinatie van inlichtingenoperaties, slecht economisch beheer, psychologische operaties en verraad. In schril contrast daarmee stonden de VS op het hoogtepunt van hun militaire macht en hun bondgenootschappen konden niet sterker zijn. Met als casus belli de invasie van Koeweit toonden de VS hun absolute supermachtstatus met een zware voetafdruk Desert Shield en de daaropvolgende overweldigende grote luchtcampagne, Desert Storm.

Er was geen twijfel meer mogelijk, de VS was de enige supermacht ter wereld. Een half jaar na afloop van de desert storm-campagne, op 11 september 1991, verklaarde de president van de Verenigde Staten, George H W Bush, het einde van de geschiedenis. zonder grote botsingen tussen naties, maar in plaats daarvan een “groot idee” dat hij een nieuwe wereldorde (NWO) noemde en dat moest zorgen voor “vrede, vrijheid, veiligheid en de rechtsstaat”. Dit was de verwezenlijking van zijn oproep precies een jaar eerder, toen de oorlog tegen Irak nog woedde.

De VS was zeker geen engel, en toch stond het hier op het hoogtepunt van zijn macht om de wereld vrede aan te bieden… en de wereld had geen andere keuze dan dit te accepteren. In december 1991 stortte de Sovjet-Unie in en was niet meer, de Russische Federatie als opvolger achterlatend, schijnbaar verslagen. Een nieuwe wereldorde (tegenwoordig de “op regels gebaseerde orde” genoemd) was er eindelijk, of men het nu wilde of niet.

Helaas is Amerika’s belofte van vrede er nooit gekomen.

Amerika’s suprematie markeerde wat een vreedzame tijd had kunnen zijn, zij het in een wereld vol tegenstrijdigheden. De VS had zojuist de Iraakse staat op grote schaal vernietigd, door het plegen van gruwelijke oorlogsmisdaden op wat bekend stond als de highway of death. Een halve eeuw eerder was het ook het enige land dat kernwapens gebruikte tegen Japan in Hiroshima en Nagasaki. In de Koreaanse oorlog vielen de VS Noord-Korea aan met biologische wapens en voerden ze een strategische bombardementscampagne uit op de noordelijke steden van Korea, waarbij een vijfde van de bevolking omkwam.

Globalisering en oneindige rijkdom

Het einde van de koude oorlog liet veel onvoltooide zaken achter. De operatie van George Soros om de Chinese communistische regering ten val te brengen was in 1989 mislukt, de klanten van de USSR zoals Joegoslavië, Syrië, Libië en anderen waren er nog steeds, en terwijl de VS de economische grootmacht van de planeet was, werd de productie ervan internationaal verplaatst, waarvan velen begrepen dat de VS alleen hun technologische, financiële en diensteneconomie zouden overhouden.

De VS zouden echter twee belangrijke troeven behouden: het vermogen om geheime en directe operaties uit te voeren tegen landen die hun nieuwe, wereldwijde mandaat niet aanvaarden. Een van de belangrijkste slachtoffers hiervan was de Russische Federatie zelf, met een staatsgreep tegen de diepe staat binnen Rusland, die had geprobeerd de orde te herstellen na een catastrofale ineenstorting van het regeringsbeleid. Grotendeels gesteund door de VS bracht Jeltsin oligarchen binnen die de rijkdom van Rusland privatiseerden onder het mom van “economische schoktherapie”. Dit was een van de grootste successen van de VS en de schade voor Rusland is tot op het moment van schrijven nog zeer duidelijk.

In 1995 richtten de VS de Wereldhandelsorganisatie (WTO) op en gebruikten deze om veel landen in een schuldencyclus te storten via financiële instellingen als de Wereldbank en het IMF. De geroofde rijkdom zou nooit terugvloeien naar de economie, maar naar de privé-rekeningen van degenen die hun land hebben verraden.

Het idee achter globalisering was dat het Amerikaanse imperium zou optreden als tussenpersoon tussen verschillende klassen van naties: de leveranciers van grondstoffen, de consumenten van producten en de arbeiders/fabrikanten. Het compartimenteren van bestaande naties door hen hun tarieven te laten vallen, leidde tot de “integratie” van de wereldeconomie. Met andere woorden, er zou geen ruimte zijn voor verdere concurrentie en ontwikkeling buiten de bestaande rollen van naties, waardoor ontwikkelingslanden permanent in hun status zouden worden bevroren en de naties die de koude oorlog hadden verloren voor de nabije toekomst zouden worden gedegradeerd door ongunstige deals. De VS zouden dan de primaire bemiddelaar worden tussen de naties, met controle over onderzoek en ontwikkeling die zij leiden (en nog steeds leiden in sommige sectoren van de economie), evenals adviserende rollen. Waar nodig, wanneer landen het spel niet meespelen, kunnen de VS kinetische actie ondernemen in de vorm van wat bekend staat als “interventies“, voorheen bekend als oorlogen. Dit laatste woord zou verboden zijn, omdat het hele uitgangspunt van de NWO het afsluiten van de geschiedenis was – vrede!

De jaren ’90 werden zo het decennium van Amerika’s diepe overwinningsuitbuiting. Er vond een culturele explosie plaats, waarbij de merknamen van Amerikaanse bedrijven een internationaal fenomeen werden en hun televisieshows, films en muziek de ether van landen over de hele wereld domineerden. De VS lanceerde het internet wereldwijd, in vele naties, en verbond ze met elkaar in zijn geglobaliseerde model – waarbij het de stevige controle had over elke hendel en elk controlestation. Ze zouden het internet later zelfs gebruiken om regeringen ten val te brengen, die ze weg wilden hebben. Met zulke alomtegenwoordige macht, en de internationale financiële macht van de USD nog sterker dan ooit, voelde veel van de elite van de VS zich comfortabel met de strategische vooruitzichten voor hun rijk, zelfs toen de [nationale] productie in snel verval raakte door het globaliseringsbeleid dat hen juist macht gaf. Ze waren blij genoeg om de Chinezen en andere productiebases te laten zwoegen als slaven van hun rijk. Ze hoefden alleen maar deals tussen landen te financieren door controle over het internationale bankwezen en met de uitgifte van wat valuta kunnen de VS elk voorwerp of elke grondstof naar hun kusten toveren. Een bepaald land, China, speelde dit spel graag mee door zijn munt te onderwaarderen en de directe convertibiliteit op te heffen, zodat het geleidelijk de Amerikaanse industrie zou opslokken, wat het uiteindelijk deed in wat de China-schok werd genoemd.

Hoewel niet zonder moeilijkheden en tegenstrijdigheden, gaf deze internationale regeling de Verenigde Staten in wezen oneindige rijkdom. Dit was zo lang het de economische en politieke chantage van kleinere naties kon volhouden, de communicatie dominant onder controle hield en de mogelijkheid had om succesvolle interventies te lanceren als alle andere opties zouden falen. Aangezien de VS geld drukte om alles te kopen wat zij wilde, werd de ontstane inflatie rechtstreeks geëxporteerd naar andere landen die de USD of converteerbare fiatmunten in het algemeen accepteerden. In 1999, toen ook Zwitserland de goudstandaard verliet, was er in feite geen enkele niet-fiat munt meer over. Als een land eenmaal geïntegreerd was in dit fiatsysteem, werd het steeds vatbaarder voor Amerikaanse intriges, waarbij regimewisselingen zo gemakkelijk waren als een paar televisie-uitzendingen en een paar jakhalzen op de grond. Democratie werd op slinkse wijze gepusht als een wondermiddel, omdat het degene die de media en het financiële systeem controleerde, controle gaf over de regering en het volk.

Dat soort soft power kon wedijveren met die van hele permanente legers en inderdaad, de VS zette hun inlichtingen niet alleen in tegen vijanden maar ook tegen vrienden om hun dominantie te handhaven en uit te breiden. Dronken van macht, en gestimuleerd door denktanks zoals het Brookings instituut, braken de VS een belangrijke belofte aan hun oude vijand, nu de Russische Federatie, en lieten Polen toe tot de NAVO in 1997. Met al deze soft power trok het zich niets aan van mondelinge beloften die het deed toen het zwakker was.

Niet iedereen was echter gelukkig met deze regeling, en sommigen hielden liever vast aan hun socialistische verticaal geïntegreerde economie. Noord-Korea en Joegoslavië, waren zulke naties met contrasterende verschillen. In het geval van Noord-Korea werd hen een vreselijke hongersnood aangedaan, die werd gebruikt om hen te laten instemmen met nucleaire ontwapening – waarmee zij enige tijd instemden. In het geval van Joegoslavië woedde er al een burgeroorlog tussen verschillende etnische groepen en was er sprake van enig verraad door Jeltsin, die Rusland leidde. Uiteindelijk, toen het erop leek dat de Serviërs het laatste deel van Joegoslavië zouden behouden, greep de VS in onder het bredere label van de NAVO.

De NWO-media verkochten de oorlog tegen Joegoslavië met succes als een “goede oorlog” aan hun onderdanen, met afschuwelijke titels zoals die hierboven die de vertakkingen van hun media-imperium doordrongen.


Het bombardement op Belgrado dat volgde, werd in het hele Amerikaanse imperium gevierd als een “goede oorlog”, zelfs toen de VS bruggen en infrastructuur bombardeerden, talloze burgers vermoordden en zelfs de Chinese ambassade bombardeerden. Westerlingen zaten aan hun televisies gekluisterd en vierden het bombarderen van steden, dorpen en civiele infrastructuur, en kronkelden van haat tegen de Serviërs, alleen maar omdat de door de VS gecontroleerde media hen vertelde dat ze moesten haten. Voor de rest van de wereld die met afschuw toekeek, werd de ware vorm van een unipolaire, onaantastbare macht met oneindige rijkdom duidelijk. Karen Talbot beschreef de interventie in 2000:

“Groeiende militaire allianties, met de VS aan het roer, zullen nu waarschijnlijker dan ooit proberen op soortgelijke wijze in te grijpen tegen elk land dat weigert een kolonie van de nieuwe wereldorde te zijn en zijn rijkdom en arbeidskracht te laten plunderen door transnationale ondernemingen.”

Inderdaad, zelfs de Russische Federatie, corrupt en moe als zij was, voelde de noodzaak om in te grijpen en het evenwicht te herstellen in wat zij vreesde dat later een op hol geslagen situatie van regimewisseling met geweld zou kunnen worden. Russische troepen trokken naar Joegoslavië. Dit leidde tot een immens belangrijk incident, dat volgens sommigen bijna een derde wereldoorlog had ontketend: het directe contact tussen Russische en NAVO-troepen in hetzelfde gebied, waarbij de laatste op het punt stond het vuur te openen op de eerste. De actie van de NAVO was al door Rusland in de VN-Veiligheidsraad geblokkeerd en Rusland had zelf het volste recht om in te grijpen ter verdediging van zijn vriend, hoewel het te laat was om zich te verzetten tegen de doelstellingen van de VS om een regio genaamd Kosovo los te rukken.

De oorlogsdreiging koelde echter onmiddellijk af, maar het incident en de hele oorlog in Joegoslavië brachten in Rusland acties op gang die uiteindelijk leidden tot de afzetting van Jeltsin en de opkomst van Vladimir Poetin. Als voormalig KGB-agent begon Poetin de door de Verenigde Staten geïnstalleerde oligarchen de duimschroeven aan te draaien en begon hij de Russische industriële basis en militaire kracht nieuw leven in te blazen. De metamorfose bleef echter niet beperkt tot de Russische kant. Sommigen in de VS waren immers niet gelukkig met het traject dat door het NWO-model werd uitgestippeld, en zagen de zachte macht en de financiële dominantie van de VS uiteindelijk bedreigd door de harde macht van de rivalen.

Het Project voor een Nieuwe Amerikaanse Eeuw (PNAC)

Ongeveer een jaar voor de interventie in Joegoslavië maakte de deelname van Rusland aan de oorlog veel van de zorgen van een recent opgerichte Straussiaanse denktank goed, ook al was Joegoslavië niet het belangrijkste aandachtspunt. De denktank PNAC pleitte voor hernieuwd en krachtig optreden tegen Irak, als voorgerecht van veel grotere oorlogen van de VS. PNAC wilde de overwinning van de VS uitbreiden tot meer dan alleen de soft power en de hard power gaan gebruiken om ervoor te zorgen dat het primaat van de VS als de enige unipolaire macht tot het einde van de 21e eeuw zou voortduren. Dit betekende een confrontatie met wat zij beschouwden als de grootste potentiële tegenstanders van de Verenigde Staten, waarvan de Russische Federatie een van de belangrijkste was.

PNAC had echter niet het gewenste ontvankelijke gehoor in Washington DC. President Clinton bombardeerde weliswaar Joegoslavië, Irak en Soedan, maar hij was niet bereid de VS tot meer dan lichte luchtbombardementen te verplichten, omdat zijn positie als machthebber en financiële spil veilig was. Bovendien was het Amerikaanse defensiebudget sinds het midden van de jaren ’80, toen de koude oorlog was afgelopen, al anderhalf decennium aan het dalen. Ook was de productie over de hele wereld geëxporteerd, waarbij de VS waren veranderd in een zogenaamde “tertiaire industrie”. PNAC liet het hier echter niet bij zitten en gaf niet op.

In september 2000 publiceerde PNAC zijn baanbrekende document Rebuilding America’s Defenses (RAD) en pleitte voor veel hogere defensie-uitgaven[1] en had de volgende doelstellingen en gewenste mogelijkheden:

  • Het vermogen om meerdere, gelijktijdige grote oorlogen te voeren en beslissend te winnen. Deze grote oorlogen zouden ook in samenhang met dit document worden bepleit.
  • Het aanpakken van ontwikkelingen in ballistische rakettechnologieën, waarbij Noord-Korea, Irak, Iran, Libië en Syrië direct als voornaamste punten van zorg werden genoemd. Dit waren ook vermoedelijke doelen van genoemde grote oorlogen.
  • Het verlaten van het ABM-verdrag en het wegnemen van de focus op het evenwicht tussen Amerikaanse en Russische kernwapens, in plaats daarvan gericht op bescherming tegen “beperkte aanvallen”. Kleine staten met massavernietigingswapens waren ……??……..
  • Dominantie van de ruimte en de oprichting van een “Space Force”.
  • De verankering van de NAVO in Europa, niet te vervangen door een strijdmacht van de Europese Unie.
  • De absolute ongeëvenaarde dominantie van de Verenigde Staten in alle wereldzaken. Geen enkel land kon als een potentiële gelijke macht aan de VS worden toegelaten. Dit moest proactief worden nagestreefd.

PNAC begreep echter de beperkte eetlust voor wat het wilde en stelde profetisch:

“… het proces van transformatie, zelfs als het revolutionaire veranderingen teweegbrengt, zal waarschijnlijk lang duren, zonder een catastrofale en katalyserende gebeurtenis – zoals een nieuw Pearl Harbor.”

PNAC zou zijn eerste van verschillende doorbraken beleven met de tweede regering-Bush die begin 2001 de macht overnam in Washington DC, en de benoeming van twee van de oprichters, Donald Rumsfeld en Paul Wolfowitz, tot minister van Defensie van de Verenigde Staten. Het nieuwe Pearl Harbor waarvan zij voorspelden dat het nodig zou zijn om hun veranderingen door te voeren, vond datzelfde jaar plaats, op 11 september 2001, ironisch genoeg elf jaar na de NWO-toespraak van Bush senior – waarmee een einde kwam aan die fase van de wereld en de “nieuwe Amerikaanse eeuw” begon. Een enorme rechtvaardiging voor de PNAC-groep.

De terroristische aanval op NYC op 11 september 2001 zou de loop van de geschiedenis voorgoed veranderen.

De daaropvolgende chaos die het gevolg was van deze afschuwelijke en wereldveranderende gebeurtenis zal hier niet worden behandeld, aangezien er hele boeken zijn geschreven over dit onderwerp en de daaruit voortvloeiende energieoorlogen. Deze door PNAC bepleite grootschalige theateroorlogen, met uitzondering van Noord-Korea (dat waarschijnlijk nucleair bewapend was – dus een geschikt doelwit voor heimelijke, niet openlijke middelen), werden door generaal Wesley Clark genoemd voordat vele ervan werden gelanceerd. Alle genoemde landen waren het doelwit van directe oorlogen, geheime operaties of combinaties daarvan.

Enkele belangrijke gebeurtenissen die overeenkomen met de doelstellingen van PNAC werden echter door veel historici gemist. De eerste gebeurtenis was op 13 december 2001, toen Bush aankondigde dat de VS het ABM-verdrag zouden verlaten. Op die dag verklaarde de Russische president Poetin in een landelijke televisietoespraak dat het besluit niet onverwacht was, maar een ernstige vergissing zou blijken te zijn. Inderdaad, zoals spoedig zal blijken, moest zelfs de Carnegie Endowment for International Peace, die een vijandige houding tegenover Rusland aannam, en vanwege de achteruitgang van de productie in de VS als gevolg van de tegenstrijdigheden van het globalisme, toegeven dat terugtrekking uit het ABM een ernstige vergissing was, precies twintig jaar later.

De tweede gebeurtenis was slechts een paar weken later, op 31 december 2001, dat de regering Bush een herziening van de nucleaire houding voltooide, die twee opmerkelijke en belangrijke wijzigingen bevatte. De VS zouden tactische kernwapens ontwikkelen (namelijk oudere wapens aangepast om een “flexibele opbrengst” te hebben) om “massavernietigingswapens” te vernietigen die zich in diepe bunkers van derde landen hadden verschanst met behulp van aardpenetratiewapens (EPW’s). Het rapport noemt de huidige voorraad een overblijfsel van de koude oorlog, dat moet worden aangepast aan bedreigingen van kleinere landen in plaats van supermachten. Voorts zouden de VS beperkte nucleaire aanvallen uitvoeren in geval van “verrassende militaire resultaten” op het slagveld, zoals blijkt uit de vrijgegeven gedeelten van pagina 12 van de posture review:

De nucleaire strijdkrachten van de VS zullen zekerheid blijven verschaffen aan veiligheidspartners, met name bij bekende of vermoede dreigingen van nucleaire, biologische of chemische aanvallen of bij verrassende militaire ontwikkelingen.

In wezen waren de VS bereid tot een eerste aanval met kernwapens, mochten de omstandigheden op het slagveld niet volgens plan verlopen. We zullen de twee catastrofale beslissingen van de verandering in nucleaire houding en het verlaten van het ABM-verdrag nog eens in detail bekijken.

Confrontatie met Rusland

Het advies van PNAC werd ook opgevolgd en de uitbreiding van de NAVO met de Baltische staten en de Vilnius-groep in zijn geheel werd gerealiseerd. Zij zouden later als spelbreker fungeren in de betrekkingen tussen de EU en Rusland. Om de situatie verder te verslechteren, werd de weg vrijgemaakt voor een ernstige confrontatie met Rusland en zijn bondgenoten met de regimewisselingen in Georgië (2003) en Oekraïne (2004).

De Russische staat zelf zat niet bij de pakken neer en begon het oligarchennetwerk te ontmantelen dat door de Verenigde Staten als achterblijver was gevormd, met Michail Chodorkovski als middelpunt in 2003. De financiële wereld nam enorm aanstoot aan deze actie, omdat daarmee een groot deel van de privatisering van de Russische gassector ongedaan werd gemaakt. Dit energieproduct was gevaarlijk voor de Amerikaanse bron van oneindige rijkdom, omdat het nu onder controle stond van een andere staat en het op de USD gebaseerde financiële systeem kon omzeilen.

Het is tegen de achtergrond van al deze vijandige stappen dat Poetin op 10 februari 2007 tijdens de Veiligheidsconferentie van München een baanbrekende toespraak hield. In zijn toespraak vatte Poetin in wezen alles wat u hier tot nu toe hebt gelezen met opperste welsprekendheid samen en waarschuwde hij ook voor de gevolgen van Amerika’s ABM-systeem. In plaats van deze ABM-systemen naast de aangewezen vijandige landen te plaatsen, waren ze in een ring rond de grens van Rusland geplaatst. Poetin bracht ook zeer accuraat de Russische mening naar voren dat deze defensieve systemen kunnen worden omgevormd tot offensieve systemen die in een oogwenk met kernwapens uitgeruste kruisraketten kunnen lanceren, en dus een clandestiene eerste aanval van de Verenigde Staten op Rusland vormen.

Het belangrijkste is dat Poetin tijdens zijn toespraak waarschuwde dat Rusland op al deze dreigingen op een asymmetrische wijze zou reageren – in schril contrast met de strategie die de VS bij de herziening van hun nucleaire opstelling in 2001 voorstond. Zijn waarschuwingen werden niet opgevolgd of zelfs maar serieus genomen door de PNAC-ploeg, en er werd een oorlog ontketend tegen Russische minderheden in Georgië (2008). Deze mislukte en leidde tot de vernietiging van het militaire potentieel van het land en de vorming van Russische afsplitsingsregio’s Zuid-Ossetië en Abchazië. Op basis van het precedent van Kosovo erkende Rusland deze afgescheiden staten, tot grote ergernis van de NAVO.

Tot overmaat van ramp was het Amerikaanse ABM-programma een bron van voortdurende mislukkingen en gênantheden, en waren de Chinezen de VS voor met de eerste test met kinetische dodelijke anti-satellieten (ASAT) in 2007. Dit overtrof reeds de mogelijkheden van de VS en de voortdurende mislukkingen van het Aegis ABM-systeem ondermijnden snel het vertrouwen in de richting die de VS opgingen.2

Het is hier dat de strategie en de invloed van PNAC begonnen af te nemen, en de Democraten namen de controle over het DC terug, waarbij de zaken werden teruggebracht naar de soft power-strategieën waarmee de VS in de jaren ’90 domineerden. Een jaar later probeerden de VS de banden met Rusland aan te halen met een “reset” van de betrekkingen en een belofte om Rusland toe te laten tot de WTO.

De Arabische lente en een nieuwe koude oorlog.

De oorlogen die PNAC met zijn hard power-strategie niet kon voeren, hoopte het Obama-regime te overwinnen door middel van oorlogsvoering van de 4e generatie en soft power via staatsgrepen en regimewisselingen. Door de lancering van de Arabische Lente werd de staat Libië, die ermee instemde zijn kernwapens op te geven, maar probeerde een gouden dinar in te voeren, vernietigd en zijn leider Muammar Kadhafi vermoord. Ook Ruslands naaste bondgenoot, de Syrische staat, werd bijna vernietigd via operatie Timber Sycamore. Deze rampzalige oorlogen onthulden een verontrustende waarheid: de Verenigde Staten waren altijd al bondgenoten van Al Qaeda. Niettemin zagen de VS hun invloed uitbreiden tot gebieden waartoe zij nooit eerder toegang hadden gehad, waarbij de volledige vernietiging van hele beschavingen en staten een prijs was die zij graag “betaalden”.

Wat de VS echter verraste, was dat ondanks de diplomatieke, economische en zelfs militaire toenaderingen tot Rusland, deze zich nog steeds achter hun trouwe bondgenoot Syrië schaarden en dit land materiële, militaire en diplomatieke steun verleenden bij de VN. Tijdens de rampzalige oorlog in Georgië probeerde de NAVO de Russische marine in de Zwarte Zee te overmeesteren, waarna president Assad Rusland bezocht en de heropening van de basis in Tartous voorstelde om het marine-evenwicht tussen Rusland en de NAVO te herstellen. Rusland ging toen graag akkoord, en bij de gebeurtenissen van de Arabische Lente heropende het haastig niet alleen zijn klassieke Sovjetbolwerk in Tartous, maar breidde het ook uit naar de stad Latakia in Hamimeh, waarmee het in feite twee van zijn belangrijkste overzeese bases oprichtte.

President Assad en president Medvedev ontmoeten elkaar in augustus 2008 in Rusland voor de ondertekening van een akkoord over de inzet van Russische troepen in Syrië.

Voor het Obama-regime was het duidelijk dat Rusland zijn strategische visie tegen een unipolaire wereld serieus nam en Syrië aanmerkte als een gebied dat het niet mocht verliezen. Het doel was altijd al om Rusland de mogelijkheid te ontnemen zijn troepen daar te stationeren, zodat het zich helemaal zou terugtrekken uit de Middellandse Zee en zijn rol als energieleverancier zou aanvaarden, met geld van de VS dat het dan kon gebruiken om te consumeren wat het mocht. Vooruitlopend op problemen ondertekende Obama in 2012 een decreet waarin hij de Russische voorraad hoogverrijkt uranium classificeerde als een nationaal veiligheidsrisico.

De partijen zouden slagen blijven uitwisselen, waarbij de VS probeerden de toevoer naar Syrië te blokkeren via een gewelddadige revolutie in Oekraïne die in 2014 de nazi’s aan de macht bracht, wat uiteindelijk een averechts effect had met het verlies van de Krim (de belangrijkste logistieke haven naar Syrië), waarbij Rusland opnieuw de verdeling van Kosovo gebruikte als juridisch precedent, tot ergernis van de NAVO. Om voet aan de grond te houden in Oekraïne steunde Rusland separatistische groepen in de Donbass, die uiteindelijk in 2022 uitgroeiden tot Russische Oblasten. In 2014 vielen de VS illegaal Syrië binnen en probeerden het luchtruim in het noorden van het land te domineren. Als reactie daarop is Rusland in de tweede helft van 2015 officieel in de oorlog in Syrië gestapt en verstoorde het de plannen van de VS om het Syrische leger te overmeesteren door middel van geheime luchtaanvallen en door Al Qaida, ISIS en andere terreurgroepen die in het gebied actief zijn, dekking te bieden. Voor het eerst sinds de oorlog in Servië bevonden de VS en Rusland zich in hetzelfde strijdtoneel.

Tegen die tijd leek een koude oorlog tussen grootmachten werkelijkheid te worden. Eind 2016 trok Poetin zich terug uit een wapenbeheersingsverdrag op grond waarvan Rusland tientallen tonnen voor wapens geschikt plutonium had moeten vernietigen, dat mogelijk kon dienen als splijtstof voor honderden, zo niet duizenden kernkoppen. Op zijn beurt beval het Obama-regime een programma van 1 biljoen dollar aan om Amerika’s nu verouderde nucleaire triade te moderniseren, met nieuwe nucleaire onderzeeërs, silo’s en kruisraketten. Dit sloot eigenlijk aan bij de Amerikaanse nucleaire overwicht doctrine die grotendeels was verlaten. Het voorstel werd koud ontvangen, met ideologen als NAVO minister van Defensie Ashton Carter die vasthielden aan het “einde van de geschiedenis” en stelden:

“Het draaiboek van de Koude Oorlog is niet geschikt voor de 21e eeuw.

De neezeggers kregen uiteindelijk hun zin, waarbij de nieuwe vervangende op silo’s gebaseerde ICBM’s nog eens tien jaar werden uitgesteld, tot 2029, met geen nieuwe vervanging voor de verouderde Trident onderzeeboot gelanceerde ballistische raketten SLBM’s in zicht. Dit betekende dat de VS vertrouwden op technologie die in de jaren 50 en 70 was ontwikkeld als hun primaire middel om te reageren of een nucleaire aanval te initiëren. Toen Trump aan de macht kwam, was hij geschokt door de toestand van het Amerikaanse arsenaal en wilde hij een onrealistische vertienvoudiging van de omvang ervan. Trump wilde ook terug naar het testen, omdat hij zich bewust was van de onzekerheid over de doeltreffendheid van de Amerikaanse kernkoppen, die in een staat van diep verval verkeerden. Sommige onderdelen die vervangen en onderhouden moesten worden, moesten omgekeerd herontwikkeld worden, omdat niemand meer wist waar ze voor dienden.

In plaats van defensiebudgetten toe te wijzen aan strategische kernwapens, richtten de “einde van de geschiedenis”-ideologen die de VS controleerden, de Amerikaanse begrotingsuitgaven op tactische kernwapens, verklarend dat megaton nucleaire bommen een “relikwie uit de koude oorlog” waren. Een van deze bommen was de B61-Mod 12 met variabele lading (0,3-400kT), een precisie kernbom die vanuit de lucht werd gedropt. Eerder, in 2013, verklaarde de militaire bevelhebber van het strategisch arsenaal van de VS, generaal Robert Kehler:

“We streven naar wapens met een lagere opbrengst, omdat we wapens willen behouden die minder neveneffecten hebben als de president ze ooit moet gebruiken.”

Ondertussen verklaarde Madelyn Creedon, de minister van Defensie, veelzeggend:

NAVO-bondgenoten “hebben opnieuw de noodzaak bevestigd” van een tactische nucleaire aanwezigheid op het terrein zolang het bondgenootschap een nucleaire missie behoudt.

De VS hadden nog steeds duidelijk een interventiemodel voor oorlog voor ogen. Dit lage-voetafdrukmodel paste ideaal bij de snel deïndustrialiserende productiebasis van de VS die zich snel uitbreidde naar de militaire sfeer. De Russen daarentegen hadden andere ideeën.

Naar Russische nucleaire superioriteit

Rusland zag decennia lang hoe de unipolaire wereld bondgenoot na bondgenoot opslokte en hoe Amerikaanse interventies hele beschavingen over de hele wereld vernietigden of tot slaaf maakten. Met het einde van het ABM-verdrag en de schending van de afspraak over NAVO-uitbreiding zag het zich ook omringd door potentiële kernwapens en ABM-onderscheppers. De VS investeerde zwaar in oorlogsvoering van de 4e generatie, door middel van regimeverandering om bondgenoten of neutrale partijen bij Rusland weg te lokken, waarbij het budget van de CIA dat van het Russische ministerie van Defensie (MoD) overtrof.

Zoals Poetin in 2007 beloofde, begonnen Ruslands investeringen in asymmetrische capaciteiten vruchten af te werpen. In 2018 hield Poetin een baanbrekende toespraak, waarin hij hypersonische luchtraketten, nucleair aangedreven kruisraketten, een gloednieuw ICBM-platform, een hypersonisch zweefvliegtuig dat kernraketten kan vervoeren, een angstaanjagend doemscenario in de vorm van een torpedo met de naam Status-6/Poseidon en ten slotte een mysterieus antidrone- en antisatellietlasersysteem aankondigde.

De VS veinsden desinteresse en waanzinnige afwijzing van de toespraak… maar in Trump’s kringen was er bezorgdheid. De VS liep niet slechts jaren maar generaties achter op deze wapens.

In een poging om uit de situatie te geraken, verliet Trump het INF-verdrag en het Open Skies-verdrag – waardoor alleen het New START-verdrag overbleef als het resterende wapenbeheersingsverdrag tussen Rusland en de Verenigde Staten. Tot overmaat van ramp had het door de VS verlaten ABM-verdrag Rusland de vrije hand gegeven bij de ontwikkeling van een reeks serieuze anti-ballistische raketvermogens:

  • Het S-400 anti-ballistische en luchtdoelwapen, dat sinds 2007 wordt ingezet. Het bereik is 400 km, het detectiebereik 600 km en het kan elk stealth-object opsporen en neerschieten.
  • De S-500 anti-ballistische raket die hypersonische objecten kan neerhalen en die toen nog in ontwikkeling was. Het bereik is 600 km en hij kan niet alleen inkomende objecten in de ruimte neerhalen, maar ook hypersonische objecten neerschieten.
  • Het S-550 (voorheen A-235) anti-ICBM en anti-satelliet wapen, dat ook nog in ontwikkeling was. Dit was een game changing systeem dat elke satelliet kon neerhalen en de snelst accelererende door de mens gemaakte objecten ter wereld, zoals te zien is in de video hieronder.
  • Een geheim anti-satelliet lasersysteem dat naar verluidt satellieten op 1500 km in een baan om de aarde kan blind maken na een belichtingstijd van 5 seconden. Poetin beweerde terecht dat dit gebaseerd zou zijn op nieuwe natuurkundige principes. Dit weerspiegelt het oorspronkelijke idee achter SDI, dat eind jaren 70 door LaRouche werd bepleit.

Het is belangrijk om in gedachten te houden dat Rusland niet alleen de VS had verslagen met ABM, het had ook een reeks nucleaire aanvalswapens ontwikkeld die door geen enkel geloofwaardig ABM-systeem konden worden tegengehouden. Tot overmaat van ramp werd PNAC’s droom van ruimtedominantie verstoord door de S-550, een Mach 25 raket die elk ruimteobject kan neerhalen. Dit wapen alleen al brengt Rusland absolute dominantie en controle over de nabije ruimte, inclusief de inzet van systemen voor bombardementen in een gefractioneerde baan en plausibele ruimtewapens en zelfs ICBM’s. Het laserwapen, mocht het werken, suggereert ook dat Rusland zijn fysisch model van het atoom verder heeft ontwikkeld dan het westerse en in staat is een ruimteoorlog te voeren onder de limiet van een totale oorlog. Mocht die limiet echter overschreden worden, dan zou Rusland, als het deze geavanceerde wapens in voldoende aantallen bouwt, zowel een eerste als een tweede aanval kunnen uitvoeren.

Ondanks de onthullingen zijn de VS niet van koers veranderd en zijn ze doorgegaan met hun “einde van de geschiedenis”-waanzin. Ze deden zelfs geen poging tot verzoening met Rusland, in het licht van het duidelijke voordeel dat de Russen hebben als de twee partijen een wapenwedloop beginnen. In plaats van zich aan te passen aan de nieuwe omgeving met een tegenstander die nucleaire superioriteit en uiteindelijk nucleaire primaat bereikt, kondigden de VS in 2020 op een zeer onthullende manier hun nieuwe wapen aan. De VS onthulden de W76-2 5kT SLBM-gebaseerde Mk4-compatibele kernbom, een onderzees gelanceerd wapen met een opbrengst van 5kT, terwijl andere bronnen een waarde van 7-8kT melden. Dit is veel minder dan de 100kT kernkop die hij zou vervangen (de W76-1) in een Trident lanceervoertuig.

De nieuwe tactische SLBM-kernkop was onmiddellijk controversieel; sommigen beweerden dat het bestaan ervan de drempel voor het eerste gebruik zou verlagen en beschreven het als een vermogen om “elke onjuiste perceptie van een te benutten ‘gat’ in de regionale afschrikkingscapaciteit van de VS tegen te gaan”. Het idee was toen dat Rusland zou vertrouwen op een de-escalatieaanval als middel om de overwinning in een gebied af te dwingen en dat de VS een geloofwaardig systeem voor snelle reactie nodig hadden om onmiddellijk met een eigen nucleaire aanval te kunnen reageren. De Federation of American Scientists verklaarde:

“Prompt response” betekent dat strategische Trident onderzeeërs in een W76-2 scenario zouden worden gebruikt als tactische kernwapens, mogelijk in een first use scenario of onmiddellijk nadat Rusland escaleerde, en zo de eigen “escalate-to-deescalate” capaciteit van de Verenigde Staten zouden vormen. De Verenigde Staten hebben geweigerd het eerste gebruik van kernwapens uit te sluiten.

In feite was de hele premisse dat de Russische strategie “escaleren om te escaleren” zou zijn fictief en verzonnen in de geest van denktankers, zoals Kristin Ven Bruusgaard van Chatham House stelt:

Een overdreven focus op beperkt, afdwingend nucleair gebruik heeft ertoe geleid dat analisten te veel nadruk leggen op één beperkt scenario van nucleaire kracht als het enige probleem dat de Russische strategie stelt.

Kristin volgt met een uiterst belangrijk en zeer juist punt dat tot vervelens toe door Russische functionarissen is herhaald:

Russische functionarissen blijven volhouden dat Rusland alleen zou overwegen kernwapens te gebruiken wanneer het bestaan van de staat wordt bedreigd – dat wil zeggen, wanneer Russisch grondgebied wordt aangevallen.

Het is echter de verdienste van de VS dat zij, op een vergelijkbare asymmetrische manier als Rusland, hun positie als communicatiegrootmacht hebben veiliggesteld door de oprichting van de Starlink-satellietconstellatie, wat verhindert dat een regering binnen haar bereik de communicatie met een reguliere of ongeregelde militaire macht afsnijdt. Dit bevestigde de absolute macht van de VS, zolang deze satellieten in een baan om de aarde blijven.

In 2021 kreeg de VS te maken met een ongewone instabiliteit, nadat Biden de macht overnam na betwiste verkiezingen. Een van de eerste diplomatieke acties die hij ondernam, was contact opnemen met Poetin en het New START-verdrag verlengen, het laatste in een reeks belangrijke verdragen die de wapenproductie en -opslag tot het jaar 2025 regelen. Biden was zich duidelijk en acuut bewust van het onvermijdelijke bereiken van Ruslands nucleaire overwicht, dat elke poging om de Russische staat van binnenuit of van buitenaf te vernietigen zou breken. Schizofreen genoeg echter provoceerde Biden Rusland door de Oekraïense aanvallen op Donbass te steunen in een poging enige nucleaire invloed op Rusland te krijgen, vanwege de nabijheid van Oekraïne (met name Charkov) tot de Russische hoofdstad. Het idee was dat tactische nucleaire raketten die hier werden geplaatst een groot deel van de bestaande Russische nucleaire superioriteit teniet konden doen. De Russen gingen echter niet bij de pakken neerzitten, want tegen die tijd hadden ze er genoeg van.

Op 23 februari 2022 lanceerde Rusland zijn eerste interventie sinds 2008 en viel Oekraïne binnen. De “geschiedenis” waarvan zovelen beweerden dat die voorbij was, keerde terug.

De nieuwe wapenwedloop en het nucleaire Armageddon.

Terwijl in Oekraïne een hete oorlog woedde, uitgelokt en waar de NAVO zelfs aan deelnam, schortte Rusland in augustus van dit jaar het laatste stukje nucleaire wapenbeheersing op en stapte uit het New START-verdrag. Daardoor bleef onze planeet verstoken van een verdrag dat de kernkoppen van elke supermacht beperkt of een mechanisme voor toezicht daarop mogelijk maakt. Om de zaak nog urgenter te maken, werd het machtigste wapen van de VS en de bron van oneindige rijkdom, de US-Dollar, ernstig bedreigd. In de afgelopen 2 jaar heeft de VS 40% extra dollars in de geldvoorraad gestopt, waardoor de economieën wereldwijd ineenstortten en het vertrouwen in het systeem van de VS werd geschokt. Veel landen zoals Saoedi-Arabië wilden een uitweg, en gebruikten hun relatie met Rusland om grenzen te stellen aan de zachte macht die de Verenigde Staten kunnen uitoefenen om hun beleidsdoelstellingen af te dwingen. Als reactie op een poging om een “plafond” te stellen aan de olieprijzen, en in het vertrouwen dat Rusland zich zou verzetten tegen de militaire machinaties van de VS, heeft de OPEC+ zich verenigd en de productie met twee miljoen vaten verminderd. Veel landen, zoals Indonesië, merkten het verlies aan vertrouwen en begonnen aan hun weg naar de uitgang..


Al MayadeenEngels @MayadeenEngels

Indonesië wil de #dollar dumpen om de #Indonesische financiële markten minder afhankelijk te maken van de munt temidden van de opkomst van een multipolaire wereld.

USD

Bank Indonesia roept op tegen betalingen in US Dollars
6:23 AM ∙ Oct 15, 2022

De VS was op zijn zachtst gezegd ontstemd. Om hun nu wankele munt overeind te houden te midden van alle sancties, slecht economisch beleid en financiële neergang, waren ze gedwongen olie uit hun strategische reserves te verkopen om de USD op te krikken en de convertibiliteit met deze strategische voorraad te handhaven en de olieprijzen te drukken. Bij het huidige verbruikstempo is er nog maar een jaar voorraad over, en mocht de Russische levering van olie aan Europa worden stopgezet, dan zouden de resterende reserves worden teruggebracht tot slechts zes maanden als de VS dat zouden compenseren. Het is onwaarschijnlijk dat de VS zouden toestaan dat hun reserves tot het uiterste worden aangesproken, omdat dit zelfs hun vermogen tot het uitoefenen van harde macht zou kunnen aantasten. Onnodig te zeggen dat de tijd dringt voor het NWO-model. Voor de Verenigde Staten is iets als een nucleaire woestijnstorm tegen Rusland nodig om de klok terug te draaien en de twijfel in hun systeem te verminderen.

Amerikaanse strategische reserves van ruwe olie

In wat alleen maar een totale oorlogsverklaring tegen Rusland kan worden genoemd, heeft een officiële denktank van de Amerikaanse regering, de Helsinki Commissie, een plan gepubliceerd om Rusland te “dekoloniseren”, in wezen een poging om het succes van het opdelen van de USSR te herhalen, maar dan Rusland als geheel. Zijn hulpbronnen moeten worden verbruikt en omgezet om de convertibiliteit van de USD te voeden, waardoor het NWO-imperium nog een decennium te leven krijgt. De minister van Defensie van Oekraïne, die duidelijk dicht bij de Verenigde Staten staat, ging zelfs een stap verder en eiste een nucleaire eerste aanval tegen Rusland, met de bewering dat dit het land zou weerhouden Oekraïne met kernbommen aan te vallen, mochten zijn rode lijnen worden overschreden. De belangrijkste denktank van de NAVO, de Atlantische Raad, volgde een even onzinnige benadering en eiste een nucleaire aanval op Rusland als een scenario dat de moeite waard is om na te streven. Het kwam uiteindelijk tot een hoogtepunt toen president Biden beweerde dat we op weg waren naar een “Nucleair Armageddon“.

Op de achtergrond van deze alarmerende retoriek – waarvan veel slechts het topje van een grotere ijsberg van diplomatiek verkeer is – riep de president van Rusland op tot mobilisatie. Inclusief de mobilisatie van Ruslands industriële capaciteit. De Russen hebben met succes alle wapensystemen gecreëerd die zij nodig hebben om een grootschalige nucleaire oorlog te voeren met als doel te winnen door een tweede slag van de VS onmogelijk te maken.

Het is echter belangrijk om het scherpe contrast op te merken van het eerste gebruik van kernwapens door Rusland in vergelijking met de VS. De Russen hadden twee belangrijke drempels waarop ze kernwapens zouden inzetten. In de laatste richtlijn over nucleaire afschrikking waren de belangrijkste drempels:

  • Paragraaf 4: Ernstige dreigingen tegen de Russische soevereiniteit en territoriale integriteit.
  • Paragraaf 19: Onmiddellijk eerste gebruik indien er een kinetische aanval plaatsvindt op de Russische nucleaire strijdkrachten, commandovoering en controle of enig object dat het bestaan van de staat bedreigt.

De Russen hadden en hebben nog steeds een duidelijk hoge drempel voor het eerste gebruik. Maar dit brengt een massaal gebruik met zich mee, want tegen de tijd dat de oorlog zo’n nijpende situatie bereikt, zou een nucleaire uitwisseling een gegarandeerde onvermijdelijkheid zijn.

De VS zijn echter niet tevreden met dergelijke garanties en kunnen het nucleaire overwicht van Rusland niet tolereren, omdat dit de VS het vooruitzicht geeft van een onbestrafbare nucleaire aanval. In een wanhopige reactie op het strategische voordeel dat Rusland snel aan het verwerven was, hebben de VS geprobeerd hun productie op te voeren om hun achterstand in te halen, maar zijn daar grotendeels niet in geslaagd door het globalistische beleid waaraan zij hun macht te danken hebben. Onder de ideologie van de NWO was de geschiedenis voorbij en hadden de VS gewonnen – zij hadden geen behoefte aan productie of onderhoud van hun dure nucleaire arsenaal. In plaats daarvan zouden de middelen worden besteed aan de diensteneconomie en de uitbreiding van het rijk. Met zo’n verzwakte status zal de nieuwe wapenwedloop een veel korter leven beschoren zijn dan die van de koude oorlog. Met rust gelaten, zullen de Russen, samen met hun nieuwe bondgenoten, eerst nucleaire suprematie bereiken, en uiteindelijk regelrechte conventionele militaire superioriteit.

Daarom hebben de VS hun militaire wapens gestuurd, hun munitieopslagplaatsen leeggehaald, “pas gepensioneerde” soldaten gestuurd, Oekraïne voorzien van inlichtingen, bewaking, doelbewaking en verkenning (ISTAR), het Starlink-communicatienetwerk aan Oekraïne geleverd voor ononderbroken bevelvoering en controle, grote allianties tegen Rusland gevormd in de vorm van de NAVO en zijn ze nu begonnen te dreigen Rusland met kernwapens te treffen, waarbij ze beweren dat Rusland zelf van plan is dat als eerste te doen. Dit is natuurlijk volledig in tegenspraak met het beleid van beide naties, waarbij de VS kernwapens gebruiken op het moment dat zij “verrast” worden door de resultaten op het slagveld en Rusland alleen kernwapens gebruikt als het zelf in zijn bestaan wordt bedreigd.

Het is dus betreurenswaardig dat acties in de vorm van terroristische aanvallen op jonge vrouwelijke filosofen, vernietiging van de internationale pijplijninfrastructuur, vernietiging van kritieke transportinfrastructuur, sancties en isolatie, alsmede een Russofobe haatcampagne erop gericht zijn de wereld in slaap te sussen door te proberen Rusland van binnenuit en overal te vernietigen. Toch heeft Rusland niet gereageerd met kernwapens. Zelfs nadat het in het openbaar door NAVO-huurlingen en Oekraïense soldaten uit Kharkov is verdreven, heeft Rusland zijn kruit droog gehouden. Deze aanvallen strekken zich uit tot in Rusland zelf, en Rusland beschouwt momenteel geen van deze aanvallen als een bedreiging voor zijn bestaan. Het is dus absurd om zelfs maar te denken aan het idee dat Rusland op elke ontwikkeling op het slagveld in Oekraïne zal reageren met het gebruik van tactische kernwapens. Rusland is immers, zoals we inmiddels hebben begrepen, veel sterker dan het lijkt voor de westerse nieuwsconsument waarop deze propaganda over “Rusland dat tactische kernbommen gebruikt” is gericht. De meest redelijke analisten zijn het hier natuurlijk mee eens en kijken juist uit naar voorbereidingen voor een ander soort nucleaire aanval.

Als deze terreurdaad van het regime in Kiev niet inspireert tot een nucleaire aanval, zal niets in Oekraïne dat doen.

Ondertussen is de VS zelf, na de excessen van drie decennia binnenlandse vrede te hebben meegemaakt, verdeeld en in het nauw gedreven. De globalistische ideologen blokkeerden vele pogingen van Trump om te herindustrialiseren, bespotten hem omdat hij de strategische staalindustrie probeerde te redden, en gingen vervolgens met de eer strijken toen zijn hervormingen begonnen te werken. Toen het congres tientallen miljarden dollars in de Amerikaanse chipindustrie probeerde te pompen, werd het geld grotendeels gestolen door de chipbedrijven die een dreigende economische apocalyps tegemoet zien. Zelfs terwijl de Europese industrieën worden gesloten en hun staal- en aluminiumfabrieken bevriezen en waarschijnlijk nooit meer zullen openen, worden de VS geconfronteerd met interne tegenstand in hun pogingen tot herindustrialisatie, waarbij een hoofd van een invloedrijke denktank beweerde dat het terugbrengen van de industrie slechts een “fetisj” was die “blanke mannen buiten de steden in de machtige posities zou houden die ze hebben”. Het is dus waarschijnlijk dat de VS niet in staat zal zijn de productie op tijd terug te brengen om de dreiging van de Russische nucleaire suprematie en de Chinese conventionele dominantie het hoofd te bieden.

Twitter avatar voor @matthewstoller
Matt Stoller @matthewstoller
Nog een verbazingwekkend fragment van het Cato Institute event vandaag, deze van de invloedrijke Adam Posen, hoofd van het Peterson Institute. Hij zegt dat een focus op binnenlandse productie gewoon een “fetisj is om blanke mannen met een lage opleiding op de machtige posities te houden die ze hebben.”
9:08 PM ∙ Okt 6, 2022
5,807Likes2,650Retweets

Met al haar interne tegenstrijdigheid die naar de oppervlakte kookt, bevindt de VS zich in een uiterst kwetsbare positie en probeert zij haar falende nieuwe wereldorde met geweld op te leggen in het licht van een oplevend China en Rusland. Nog maar enkele dagen geleden hebben de VS China de economische oorlog verklaard, een stap die niet alleen China maar ook henzelf zou schaden. In Oekraïne heeft het, zoals wij hebben geschetst, de wereld aan de rand van een kernoorlog gebracht. Het is duidelijk dat de gekozen weg voor het Biden-regime een poging is om een nucleaire zelfmoordaanslag op de hele planeet te plegen. Als de Verenigde Staten, zelfs met al hun tegenstrijdigheden, hun controle niet kunnen handhaven, dreigen zij iedereen mee te nemen – als een gestoorde terrorist met een ontsteker in zijn handen die eisen stelt in een druk theater, en is de drempel voor de VS het permanente verlies van hun nieuwe wereldorde-imperium. Alleen herstel door volledige overgave is voldoende om de seniele imperialisten in Washington DC tevreden te stellen.

Gelukkig hebben we de drempel van beide landen nog niet overschreden. De VS maken zich op voor een strategische nucleaire oefening, Steadfast Noon, een slechte remake van Able Archer 83. Ondertussen bouwen de Russen hun troepen op in Wit-Rusland en rond Oekraïne. Terwijl beide partijen hun alertheid verhogen, kunnen er fouten worden gemaakt en ongelukken gebeuren. Om de zaken nog hachelijker te maken, weigeren beide partijen met elkaar te praten.

Het ergste is dat de VS, met volledige controle over het internet en de leugenmedia, hun onzinnige verhaal over een Russische tactische nucleaire aanval doordrukken en als we pech hebben een self-fulfilling prophecy creëren. Dit zal niet gebeuren op de manier die de VS voor ogen hebben, namelijk dat Rusland kernwapens gebruikt voor verrassende militaire resultaten in Oekraïne. In plaats daarvan zal Rusland de kern raken van de bedreiging van zijn bestaan, namelijk de Verenigde Staten zelf. Ironisch genoeg heeft dezelfde Matthew Kroenig, die het nucleaire verhaal tegen Rusland begon, correct de bedoeling achter het nieuwe strategische kernwapenprogramma van Rusland begrepen:

[…] deze nieuwe nucleaire systemen kunnen ontworpen zijn om een onthoofdingsaanval uit te voeren op Washington DC en/of andere besluitvormingscentra. Manoeuvreerbare raketten of drones van nucleaire onderzeeërs kunnen de Amerikaanse leiders en commando- en controledoelen in de Amerikaanse hoofdstad treffen met weinig of geen waarschuwing. Een dergelijk vermogen kan waardevol zijn in geval van een volledige oorlog met de NAVO.

Alleen door de zeer hoge drempel die de Russische kant heeft opgeworpen voor deze eerste en zelfs laatste nucleaire optie te beoordelen, kunnen we de volgende stappen van Rusland correct afleiden en zijn hoge tolerantie ten aanzien van het vermetele terrorisme dat tegen het land wordt gepleegd correct interpreteren. Het gaat immers niet om een kleine tactische nucleaire aanval op een bijgebouw midden in een moeras in Oekraïne, maar om de totale nucleaire vernietiging van de liberale westerse wereld en haar stervende, door kanker aangetaste nieuwe wereldorde-imperium.

Kijk hier morgen voor het resterende…..

[DEEL II : Samenvatting , 4 scenarios, Conclusie]