Gaza,geopolitiek,Verzet |
February 6, 2024
Bron: Thierry Meyssan 
Voltaire Netwerk. Paris 6 februari 2024 ~~~

Elk moment vragen mensen zich af of het bloedbad in Gaza zal ontaarden in een wereldoorlog. Dat zou het geval kunnen zijn, maar dat is nu niet zo. Alle hoofdrolspelers in de Levant handelen terughoudend en vermijden het onherstelbare, terwijl de joodse supremacisten in de coalitie van Benjamin Netanyahu hun pionnen onverbiddelijk naar voren schuiven.

Ook in de talen: Deutsch ελληνικά Español 
français italiano Português русский

Na vier maanden oorlog in Gaza tegen het Palestijnse volk en tegen de Hamas-stroming die deel uitmaakt van het Palestijnse verzet, maar nooit tegen de stroming die gehoorzaamt aan de Moslimbroederschap, hebben de verschillende spelers hun standpunten duidelijk gemaakt.

Terwijl de coalitie van Benjamin Netanyahu beweert dat ze Hamas in het algemeen bestrijdt, is ze bezig om de bevolking van Gaza tot vluchten te dwingen. De ontberingen, martelingen en slachtpartijen zijn geen doel op zich, maar slechts middelen om de annexatie van dit land te bereiken.

Ansar Allah, de machtige politieke partij in Jemen, heeft het initiatief genomen om Israëlische schepen in de Rode Zee of schepen die Israël aandoen aan te vallen, en te eisen dat er een einde komt aan het bloedbad in Gaza. Geleidelijk vielen ze ook schepen aan die verbonden waren met staten die het bloedbad steunen. De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties herinnerde eraan dat het internationaal recht aanvallen op burgerschepen verbiedt, maar erkende dat het probleem niet zal worden opgelost zolang het bloedbad voortduurt.

De Verenigde Staten, die tegen de afslachting van Palestijnse burgers zijn, hebben zich solidair getoond met de Joodse Israëlische bevolking in hun blinde wraak op hen. Ze blijven de IDF voorzien van granaten en roepen tegelijkertijd Tel Aviv op om de nodige humanitaire hulp het land binnen te laten. Langs dezelfde politieke lijnen namen ze de leiding over het probleem van het Jemenitische verzet door de operatie “Beschermer van de Welvaart” te lanceren. Ze haalden hun westerse partners erbij en negeerden daarmee het gezag van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, die nooit toestemming heeft gegeven voor een militaire interventie in Jemen. De Franse militairen trokken zich echter na twee dagen terug uit de alliantie, op grond van hun gewetensbezwaren tegen het toedekken van het bloedbad in Gaza. De westerse bombardementen slaagden er overigens niet in om de militaire centra van Ansar Allah te raken.

Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten, die net een lange oorlog in Jemen hebben uitgevochten, hebben afgezien van toetreding tot de “Beschermer van de Welvaart” en hebben in plaats daarvan een vredesakkoord getekend met Ansar Allah. Ze hebben allemaal het in 2002 geformuleerde standpunt van de Arabische Liga overgenomen: erkenning en normalisatie met Israël zodra er een Palestijnse staat is opgericht.

Egypte, dat in een domino-effect 45% van zijn inkomsten uit het Suezkanaal heeft verloren, heeft zich niet tegen Ansar Allah gekeerd. Integendeel, Caïro nam contact op met Ansar Allah en verwelkomde publiekelijk haar inspanningen voor het Palestijnse volk. Het riep zijn gesprekspartners hoogstens op om de Rode Zee niet volledig te blokkeren. Chinese en Russische schepen blijven vrij circuleren en Ansar Allah heeft aangekondigd dat het zijn doelen zal beperken.

Iran, dat zijn verschillende partners in de As van Verzet had opgeroepen om de situatie niet te laten escaleren, stapte plotseling uit zijn terughoudendheid. Teheran bombardeerde sites die verbonden zijn met Israël of de Verenigde Staten in drie verschillende staten: Syrië, illegaal bezet door de Verenigde Staten; Irak, waar haar aanwezigheid legaal is maar sommige van haar activiteiten niet; en Pakistan, waar de VS een afscheidingsbeweging in Balochistan steunen.

Het Witte Huis heeft gereageerd dat deze aanvallen niet ongestraft zullen blijven, maar heeft geen onmiddellijke actie ondernomen. Als het antwoord licht is, zullen alle hoofdrolspelers concluderen dat Washington niet meer is dan een “papieren tijger”; als het krachtig is, riskeert het een derde wereldoorlog in gang te zetten.

Syrië applaudisseerde. Irak protesteerde en bewees lippendienst aan het feit dat er nooit een Mossad-basis is geweest in zijn autonome regio Koerdistan. Vervolgens riep het de Westerse troepen op om zich terug te trekken uit het land. Pakistan, waarvan Washington had gehoopt dat de nieuwe regering bereid zou zijn om oorlog te voeren met Iran, heeft zich onder invloed van zijn leger achter Teheran geschaard in zijn strijd tegen pro-Amerikaanse separatisten.

Het was tegen deze achtergrond dat het Internationaal Gerechtshof (ICJ) zijn voorlopige uitspraak deed in de zaak tussen Zuid-Afrika en Israël, dat het beschuldigt van het toestaan van genocide onder de verantwoordelijkheid van enkele van zijn leiders. Het Hof, voorgezeten door een voormalige ambtenaar van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, kwam met een overweldigende meerderheid van 15 rechters tegen 2 tot een beslissing die in alle opzichten overeenkwam met het standpunt van de Verenigde Staten: het erkende dat er een vermoeden van genocide bestond en beval Israël ervoor te zorgen dat de vereiste humanitaire hulp Gaza binnen mocht, maar het ging zorgvuldig niet verder. Er werd niets gezegd over de eisen tot genoegdoening van de slachtoffers of over de veroordeling door Israël van individuen die zich schuldig hebben gemaakt aan genocide. Bovenal werd er niet gezegd dat “de Israëlische staat onmiddellijk zijn militaire operaties in en tegen Gaza moet opschorten”.

Israël deed alsof het akkoord ging met dit bevel, opende de grensovergang bij Rafah en kondigde maatregelen aan om internationale humanitaire hulp door te laten. Tegelijkertijd beschuldigde het echter de organisatie van de Verenigde Naties die verantwoordelijk is voor de distributie van deze hulp (UNRWA) ervan een aanhangsel te zijn van de “terroristen”. Het stuurde Washington bewijzen van de deelname van 12 UNRWA-medewerkers aan de operatie van 7 oktober. Zonder aarzelen schortten de Verenigde Staten hun hulp op en overtuigden een dozijn andere staten om dit voorbeeld te volgen. De UNRWA, die plotseling geen middelen meer heeft, kan niet langer hulp naar Gaza transporteren en distribueren.

Washington, dat tot nu toe pleitte voor humanitaire hulp aan burgers, heeft zijn positie verhard door mee te werken aan de vernietiging van het agentschap van de Verenigde Naties. Het streeft echter nog steeds zijn droom na van een “tweestatenoplossing”. Door de UNRWA te willen ontbinden, ontneemt het Westen de stateloze Palestijnen de paspoorten die alleen de Verenigde Naties kunnen uitgeven. In feite verhinderen ze ook de “vrijwillige” ballingschap van deze gebombardeerde en uitgehongerde bevolking op wier ontvangst de Europese Unie zich al voorbereidde.

Aangemoedigd door deze steun nam de coalitie van Benjamin Netanyahu deel aan een feestelijk evenement georganiseerd door het radiostation Kol Barama in het Jerusalem International Convention Centre. De titel was: “Conferentie voor de overwinning van Israël – nederzettingen brengen veiligheid: terugkeer naar de Gazastrook en Noord-Samaria”. De sprekers, waaronder Itamar Ben-Gvir, minister van Nationale Veiligheid en voorzitter van de partij Joodse Kracht (Otzma Yehudit), zeiden dat er nooit vrede zal komen met de Arabieren en dat alleen de kolonisatie van heel Palestina de Joden veiligheid kan brengen. Premier Benjamin Netanyahu, die aanwezig was bij het evenement, was het hiermee eens.

Deze oorlogszuchtige opmerkingen schokten de oppositie van de coalitie, zowel buiten de oorlogsregering (zoals Yaïr Lapid) als erbinnen (zoals Yaakov Margi of generaal Benny Ganz). Bovenal ergerden ze Washington, dat op twee manieren reageerde op deze klap in het gezicht. Eerst vroeg het zijn partners om geen Joodse supremacisten te ontvangen (zoals Amichai Chikli, minister van Diaspora Zaken, die in Berlijn werd verwacht) en vervolgens kondigde het sancties af tegen sommigen van hen. Deze maatregelen zijn belangrijker dan ze lijken, omdat ze onmiddellijk alle internationale fondsenwerving en bankoverschrijvingen verbieden. Ze waren bedoeld om de Joodse Supremacisten snel te verzwakken en op hun beurt de anderen te bevoordelen.

Het werd al snel bekend dat Washington eerst had overwogen om de ministers Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich op te nemen op de lijst van gesanctioneerden, maar daar toen van afzag. De laatste reageerde slechts met de opmerking dat de beschuldiging van Joe Biden dat kolonisten op de Westelijke Jordaanoever gewelddadig waren “een antisemitische leugen is die verspreid wordt door de vijanden van Israël”.

Uiteindelijk gebruikte het Pentagon een aanval op een militaire buitenpost in Jordanië, waarbij drie Amerikaanse soldaten omkwamen, als voorwendsel om op vijfentachtig verschillende plaatsen in Syrië en Irak burgers en strijders die banden hebben met Iran te bombarderen. Syrië meldde 23 doden en zei dat het zich voorbereidde om de Amerikaanse bezetters te verjagen, terwijl Irak, waar nog steeds 1500 GI’s wonen, een schending van zijn soevereiniteit aan de kaak stelde. Het doden van militieleden is voor Washington een manier om een aanval op Iran te vermijden.

gerelateerd (berichten in dit archief):