Colombia: Een ideale Vazal-staat voor de VS op het westelijk halfrond – Openbaar Archief

2021-04-16

Bron:  Angelo Cardona 
covertactionmagazine 16 april 2021 (EN)
cubanoypunto 18 april 2021 (SP)~~~

Washington heeft aan het verwoestende conflict in Colombia, dat teruggaat tot het tijdperk van La Violencia in de Tweede Wereldoorlog, lange tijd aangewakkerd.

Colombia heeft te kampen met een van de langste gewapende conflicten ter wereld. In 2016 werd in Havana (Cuba) een vredesakkoord getekend tussen de Colombiaanse strijdkrachten en de groep opstandelingen, De Revolutionaire Strijdkrachten van Colombia (Volksleger of FARC), om een einde te maken aan de meer dan 50 jaar durende gewapende burgeroorlog.[1]

Ondanks deze historische gebeurtenis gaat het geweld in het land onophoudelijk door.[2] De New York Times meldde in een voorpagina-artikel op zaterdag 27 maart dat “afgelegen steden zoals Puerto Cachicamo nog niet de scholen, klinieken en banen hebben gezien die de regering in het [vredes]akkoord heeft beloofd. Duizenden dissidente FARC-strijders zijn teruggekeerd naar de strijd, of hebben hun wapens nooit neergelegd, en vechten met rivalen om de controle over illegale markten. Massamoorden en gedwongen verhuizingen zijn weer aan de orde van de dag.”[3]

Het artikel in de Times ging verder in detail in op hoe de Colombiaanse regering een rebellenkamp had gebombardeerd in een poging om “een hooggeplaatste dissidente FARC-leider uit te schakelen die bekend stond onder de schuilnaam Gentil Duarte.” Er bleken zich veel jongeren in het kamp te bevinden en ten minste twee kinderen onder de 16 jaar werden gedood.[4]

Het ontstaan van het Colombiaanse gewapende conflict

Als gevolg van de rivaliteit tussen de Conservatieve en Liberale partijen van Colombia, werd de Liberale leider Jorge Eliécer Gaitan op 9 april 1948 in de straten van Bogotá vermoord.

Deze gebeurtenis, bekend als El Bogotazo, luidde een 10 jaar durende periode van geweld in, die “La Violencia” werd genoemd.[5] In die jaren verloren bijna 200.000 mensen het leven.[6]

Scène van verwoesting in Bogota tijdens La Violencia. [Bron: historysomeblogspot.com]

In 1958 werd een nieuwe politieke structuur opgesteld waarbij de politieke leiders van de partijen overeenkwamen om de macht te rouleren als onderdeel van een coalitieregering die bekend stond als het Nationaal Front. Deze overeenkomst hielp om enige politieke stabiliteit in het land te brengen. [7]

Een van de minder positieve aspecten van de vorming van dit Nationaal Front was dat het het politieke systeem afsloot voor nieuwe politieke krachten en als gevolg daarvan werden veel gemeenschappen, met name boeren, buitengesloten, waardoor revolutionaire groepen en guerrilla’s ontstonden.

Jorge Eliécer Gaitan [Bron: ElTiempo.com]

Guerrilla opstand

Het ontstaan van de guerrilla in Colombia wordt onder meer toegeschreven aan de sociaal-economische uitsluiting en het gebrek aan ruimte voor vrije politieke participatie. Van de guerrilla’s die in het midden van de 20e eeuw ontstonden, zijn de Revolutionaire Strijdkrachten van Colombia (FARC-EP), evenals het Nationaal Bevrijdingsleger (ELN), het Volksbevrijdingsleger (EPL) en de 10 April Beweging (M-19) de meest prominente in Colombia.

Elk van deze groepen houdt er linkse idealen op na die zijn ontstaan als gevolg van historische omstandigheden en zij hebben specifieke werkwijzen ontwikkeld.

In de beginjaren ontstonden deze guerrilla’s als gevolg van politieke en sociaal-economische frustratie, politieke corruptie en enorme sociale ongelijkheid.

Afgelegen FARC-kamp verborgen in de jungle. [Bron: arsof-history.org]

De meest beruchte guerrillaorganisatie in het land is de FARC-EP, die in 1964 werd opgericht als een zelfverdedigingsgroep voor boeren met een marxistisch-leninistische ideologie. Manuel Marulanda Veléz, alias “tirofijo”, leidde de guerrillagroep aanvankelijk in een gebied van het district Guaitania in het departement Tolima dat bekend staat als de “Republiek Marquetalia”.

FARC-commandant Manuel Marulanda staat links. [Bron: ElPáis]

De FARC propageerde landhervormingen en een socialistische economie naar Cubaans model, die industrieën zou nationaliseren en de opbrengsten zou gebruiken om gratis onderwijs en gezondheidszorg voor de massa’s te financieren.

Vijandig gezind aan dit beleid, stuurden de regeringen van Kennedy en Johnson militaire en politie-adviseurs met ervaring in het bestrijden van de linkse Hukbalahap op de Filippijnen om de binnenlandse veiligheidsinfrastructuur van Colombia te ontwikkelen.

President Kennedy spreekt met generaal William Yarborough in Fort Bragg, North Carolina, in februari 1961, vlak voordat de Yarborough Green Beret trainingsteams in Colombia leidde. [Bron: smallwarsjournal.com]

In het begin van de jaren zestig moedigden CIA-adviseurs de lancering aan van Plan Lazo en Operatie Marquetelia, agressieve schoonmaakoperaties gericht tegen de FARC waarbij de verhouding tussen gedode guerrilla’s en veiligheidstroepen zeven-tegen-twee was.[8]

Persberichten over Operatie Marquetalia. [Bron: bing.com]

Halverwege de jaren zeventig had de CIA meer dan 7,8 miljoen dollar aan politiehulp aan Colombia verstrekt, terwijl veel Colombiaanse legerofficieren in de beruchte Amerikaanse legerschool van de Amerikanen (ook bekend als School van de Moordenaars) werden opgeleid in geavanceerde anti-oproermethodes.[9] Dit droeg bij aan grotere wreedheden op het gebied van de mensenrechten en verscherpte het conflict.

Opkomst van paramilitairen

Paramilitairen zijn extreem-rechtse groeperingen die hun oorsprong vinden in de uitvaardiging van Wet 48 van 1968, waarmee de Colombiaanse Staat de privatisering bevorderde van de gewapende strijd in de handen van burgers die beschermd werden door de belangen van de regionale elites. De meest representatieve groepering van het paramilitarisme in Colombia is de Verenigde Zelfverdediging van Colombia (AUC).

De AUC is tussen 2003 en 2006 ontbonden als gevolg van een demobilisatieproces dat werd gestimuleerd door toenmalig president Álvaro Uribe Vélez. Sommige groepen die niet bij het demobilisatieproces betrokken waren, vormden echter wat nu bekend staat als de criminele bendes (BACRIM).

Drugshandel

In de jaren ’90 werd Colombia de eerste producent van cocabladeren ter wereld. De deelname van de FARC-EP aan de drugshandel heeft te maken met het productieproces van deze drug.

De guerrilla’s financierden zichzelf uit de vergoeding voor bescherming van illegale landbouw, de belasting op laboratoria en het gebruik van clandestiene smokkelroutes.

Midden in het gewapende conflict heeft de drugshandel dus gediend als financieringsmiddel voor zowel de guerrilla’s als de zelfverdedigingstroepen.[10]

Er zij op gewezen dat de drugskartels lange tijd geallieerd zijn geweest met politiek rechts in Colombia omdat zij zich verzetten tegen de politieke agenda van de FARC, met name tegen haar bevordering van landhervormingen.

De Amerikaanse regering is op haar beurt vaak zeer selectief geweest in het aanpakken van de drugshandel, en heeft soms samengewerkt met bekende drugshandelsgroepen zoals de AUC, waarvan Carlos Castaño, de oprichter, verklaarde dat 70 procent van de inkomsten van zijn groep uit drugs kwam.

Castaño was nauw verbonden met het machtige drugshandelkartel Henao-Montoya en werd in september 2002 door het Amerikaanse ministerie van Justitie aangeklaagd en beschuldigd van het verhandelen van meer dan 17 ton cocaïne.[11]

Drugsvernietigingsoperaties. (Bron: Talkingdrugs.org)

Het Colombiaanse leger

Het Colombiaanse leger is een van de belangrijkste actoren geweest in het gewapende conflict. In het zogenaamde “False Positives”-schandaal in Colombia werden burgers vermoord door leden van het leger. De burgers werden geïdentificeerd als guerrilla’s die tijdens gevechten waren gedood, in een poging om het aantal gedode strijders op te voeren, zodat soldaten financieel beloond werden.

Het schandaal brak uit nadat de lichamen van niet-geïdentificeerde rebellenstrijders op verschillende plaatsen in Colombia waren gevonden en als vermist waren opgegeven in Soacha, een stad ten zuiden van Bogotá. De meeste buitengerechtelijke executies vonden plaats van 2002 tot 2008, onder voormalig president Uribe.

Banner die daders van de “False Positives” moorden te schande zet. [Bron: theguardian.com]

Amerikaanse militaire hulp aan Colombia is bekritiseerd door mensenrechtenactivisten voor het helpen van eenheden die buitengerechtelijke moorden pleegden in Colombia.

In 2000, toen het Amerikaanse Congres het miljarden dollar kostende hulppakket aan Colombia goedkeurde dat bekend staat als Plan Colombia, stelde het mensenrechtenvoorwaarden op die door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken als vervuld moesten worden verklaard voordat een bepaald percentage van de militaire hulp kan worden vrijgegeven.[12]

Toch gaven de Verenigde Staten van 2000 tot 2010 5,7 miljard dollar uit aan militaire bijstand aan Colombia.[13] De meeste buitengerechtelijke executies vonden plaats van 2002 tot 2008 en de VS speelden een sleutelrol in het geven van militaire training aan top legerofficieren die later de legerbrigades leidden die de moorden pleegden.[14]

Toenmalig generaal Jaime Lasprilla had het grootste aantal executies dat naar verluidt werd gepleegd door soldaten onder zijn brigadecommando, en hij kreeg aanzienlijk meer Amerikaanse training dan zijn collega’s, volgens een rapport van de Fellowship of Reconciliation en Colombia-Europe-USA.

Generaal Jaime Lasprilla, in het midden, met Generaal Juan Pablo Rodríguez. Beiden worden genoemd in een mensenrechtenrapport over het schandaal van de vals-positieven. [Bron: english.elpais.com]

Plan Colombia

Plan Colombia is een bilaterale overeenkomst tussen de Verenigde Staten en Colombia, gericht op de bestrijding van drugskartels en linkse opstandelingengroepen in het land. Het plan werd in 2000 door president Bill Clinton in wet omgezet. De officiële doelstellingen van het plan waren een einde te maken aan het Colombiaanse gewapende conflict door de financiering en opleiding van de Colombiaanse strijdkrachten te verhogen en een anti-cocaïnestrategie op te zetten om de cocateelt uit te roeien.

De bilaterale overeenkomst is volledig mislukt in haar missie. Colombia is nog steeds ‘s werelds grootste producent van cocaïne,[15] en het Plan Colombia hielp bij de besproeiing vanuit de lucht van meer dan 1,4 miljoen hectare coca in het land.[16]

Besproeiing vanuit de lucht in Colombia. [Bron: nytimes.com]

Het gebruik van het controversiële herbicide glyfosaat bij fumigaties vanuit de lucht is in twijfel getrokken door nationale en internationale mensenrechtenorganisaties – waaronder de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), die in 2015 zei dat het herbicide glyfosaat de bevolking van Colombia mogelijk in gevaar heeft gebracht omdat het “waarschijnlijk kankerverwekkend is.”[17]

Bannertekst: Plan Colombia, de Amerikanen leveren de wapens op, Colombia levert de doden. [Bron:TelesurTv.net]

Amerikaanse veiligheidshulp is in verband gebracht met toenemende mensenrechtenschendingen in Colombia.

Na het zogenaamde vals-positieven schandaal, een studie van Amnesty International en Fellowship of Reconciliation over de burgermoorden, bleek dat in 47 procent van de gevallen die in 2007 gerapporteerd werden, Colombiaanse eenheden betrokken waren die gefinancierd werden door de Verenigde Staten.[18]

Wat is dan het werkelijke doel van Plan Colombia?

Amerikaanse militaire bases in Colombia

Plan Colombia was slechts de naam die gegeven werd aan het akkoord dat de VS toeliet om haar troepen in Colombia in te zetten. Het kreeg verder toegang tot zeven militaire bases – Palanquero, Apiay, Malaga Bay, Tolemaida, Malambo, Larandia, Cartagena – in Colombia.[19]

Colombia is door zijn geografische ligging een belangrijk punt voor de wapenhandel in de regio en is rijk aan natuurlijke hulpbronnen zoals onder andere olie, goud en steenkool.

In 1998, iets meer dan een jaar voor de lancering van het Plan Colombia, vertelde Charles Wilhelm, hoofd van het Amerikaanse Southern Command, aan het Congres dat het potentieel aan olie in Colombia “het strategisch belang van het land had vergroot.”[20]

Charles Wilhelm lobbyt voor Plan Colombia voor het Congres. [Bron: c-span.org].

In 2012 ondertekenden de VS en Colombia een vrijhandelsovereenkomst – in een tijd dat Colombia het hemisferische record bleef vestigen wat betreft het aantal vermoorde vakbondsactivisten – waarvan Amerikaanse multinationals en de agro-industrie hebben geprofiteerd ten koste van Colombiaanse kleine boeren en bedrijven.

Colombianen protesteren tegen vrijhandelsovereenkomst tussen de VS en Colombia. [Bron: citizen.org]

Het werd voor de VS bijzonder belangrijk om militaire overeenkomsten met Colombia te sluiten na de terugtrekking van de VS uit militaire bases in Panama in december 1999.[21]

De militaire aanwezigheid van de VS op Colombiaans grondgebied heeft de spanningen met Venezuela doen toenemen.

In 2019 verscheen Nationaal Veiligheidsadviseur John Bolton met een blocnote met daarop de woorden: “5.000 troepen naar Colombia,” dat grenst aan Venezuela. Het Witte Huis zei dat “alle opties” op tafel liggen om in Venezuela zogenaamd de democratie te “herstellen” -Venezuela’s president, Nicholas Maduro, is in feite meerdere keren gekozen door het Venezolaanse volk.[22]

John Bolton met blocnote met daarin de woorden: “5.000 troepen naar Colombia”, wat een verkapte bedreiging leek te zijn aan het adres van de socialistische regering in Venezuela. [Bron: dw.com]

Colombiaans vredesakkoord

In 2016 werd in Havana een historisch vredesakkoord getekend tussen de Colombiaanse staat en de Revolutionaire Strijdkrachten van Colombia (FARC), waarmee een “einde” kwam aan meer dan 50 jaar gewapend conflict in Colombia.[23]

Juan Manuel Santos en Rodrigo Londoño ondertekenen historisch vredesakkoord. [Bron: theguardian.com]

Ondanks het historische vredesakkoord gaat het geweld in Colombia onophoudelijk door. “Twee guerrilla’s van de Revolutionaire Strijdkrachten van Colombia zijn gedood in gevechten met veiligheidstroepen, slechts vier dagen nadat een nieuw vredesakkoord werd ondertekend om een einde te maken aan een halve eeuw van gevechten,”[24] kopte The Guardian vier dagen na de ondertekening van het vredesakkoord.

Colombia is het gevaarlijkste land ter wereld voor activisten en mensenrechtenverdedigers, volgens Global Witness en Front-Line Defenders.[25]

Vanaf 2020 zijn er meer dan 970 mensenrechtenverdedigers en sociale leiders vermoord in Colombia volgens de NGO die de moord op sociale leiders in Colombia documenteert – INDEPAZ.[26]

Waarom worden sociale leiders vermoord?

Met zulke schokkende cijfers moeten we met pijn in het hart toegeven dat Colombia geen land in vrede is. Helaas is vrede geen goed nieuws, het is een slechte zaak voor degenen die van oorlog profiteren. Wie is verantwoordelijk voor de onaanvaardbare dood van meer dan 970 sociale leiders die de afgelopen vier jaar zijn vermoord? De nazaten van de FARC, het ELN, de “Zelfverdedigingstroepen van Colombia” (AGC), de “Golf Clan” of de zogenaamde “Black Eagles”.

Wat is de beangstigende misdaad die deze mensen (vakbondsmensen, verdedigers van de mensenrechten, afro-afro-delanders, landverdedigers, inheemse volkeren en boeren) hebben begaan zodat zij zonder enige vorm van controle worden bedreigd en vermoord? Het verzet tegen illegale mijnbouw, de strijd tegen illegale gewassen, het verdedigen van de mensenrechten en het aan de kaak stellen van corruptie zijn de “misdaden” waarvan zij door gewapende groepen worden beschuldigd.

Tekstbord: Voor de verdediging van het leven. [Bron: Agencia Anadolu].

De vredesaanpak van de regering Duque

Iván Duque Márquez, van de Partij voor het Democratisch Centrum, won op 7 augustus 2018 de presidentsverkiezingen in Colombia.[27] Zijn politieke partij was een van de belangrijkste campagnevoerders tegen het vredesakkoord van 2016.
Colombia’s nieuwe president Ivan Duque salueert naar het publiek nadat hij de presidentiële sjerp heeft ontvangen van voorzitter van de Senaat Ernesto Macias, tijdens zijn inauguratieceremonie op het Bolivarplein, in Bogota

Als eerste stap om het akkoord te wijzigen, stelde Duque in 2019 enkele wijzigingen voor aan de Special Jurisdiction for Peace (JEP – Bijzondere Rechtspraak voor de Vrede), een overgangsrechtssysteem dat in navolging van het vredesakkoord van 2016 in het leven is geroepen en via welke leden van de FARC, de Militaire Strijdkrachten van Colombia en paramilitaire groepen die betrokken zijn geweest bij het Colombiaanse gewapende conflict, worden onderzocht en berecht.[28]

De voorzitter van de JEP, Patricia Linares (links), de voorzitter van de herzieningssectie van de JEP, Jesús Ángel Bobadilla (midden) en het lid van de herzieningssectie van de JEP, Ana Caterina Heyck (rechts), tijdens een persconferentie in het gebouw van de JEP, in Bogotá, Colombia, op 15 mei 2019. Bron: Agencia Anadolu

De Amerikaanse ambassadeur Kevin Whitaker steunde openlijk Duque’s bezwaren, en probeerde naar verluidt leden van het Congres onder druk te zetten om er voor te stemmen – in een flagrant voorbeeld van Amerikaanse politieke inmenging in Colombiaanse binnenlandse aangelegenheden.[29]

Kevin Whitaker [Bron: colombiareports.com]

De zes bezwaren van president Duque tegen het JEP hadden de uitvoering van het vredesakkoord aanzienlijk kunnen verzwakken en het land mogelijk terug naar de oorlog kunnen leiden.

Duque pleit voor de afschaffing van het JEP omdat zijn politieke mentor en partijleider, Álvaro Uribe Vélez, door de gevangengenomen Colombiaanse paramilitaire leider Pablo Hernan Sierra is beschuldigd van het sponsoren van de illegale milities die verantwoordelijk zijn voor de meeste moorden in het langlopende conflict in Colombia.

Het toenemend aantal gevallen van “vals-positieven” tussen 2002 en 2008 viel samen met een stimuleringsprogramma van de regering Uribe, dat het vermoorden van strijders beloonde met vakanties, promoties en militaire opleidingen in het buitenland.[30]

In een vertrouwelijk rapport van de Amerikaanse inlichtingendienst van Defensie (DIA) werd Uribe, toen senator, naast Pablo Escobar genoemd als een van de belangrijkste Colombiaanse drugshandelaren.[31]

Vertrouwelijk rapport van de U.S. Defense Intelligence Agency (DIA) over Uribe. [Bron: nsarchive2.gwu.edu]

Uncle Sam: Een bondgenoot voor vrede?

De VS heeft de Colombiaanse veiligheidstroepen sinds de jaren ’60 voorzien van militaire training, inlichtingen en uitrusting. Die hulp heeft de VS volgens het Washington Office on Latin America (WOLA) meer dan 7 miljard dollar gekost, en Colombia is een van de belangrijkste afnemers van wapens in de regio geworden.[32]

De militaire uitgaven van Colombia waren in 2017 en 2018 de hoogste in de Latijns-Amerikaanse regio, zo blijkt uit het rapport van het Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI).[33]

Colombia speelt een sleutelrol in de militaire industrie. De landen waar het wapens koopt -voornamelijk de Verenigde Staten- zouden sterk worden getroffen als er vrede zou komen in Colombia, omdat de winsten voor de “handelaren des doods” omlaag zouden gaan.

De VS ondermijnen het vredesproces in Colombia met hun oorlog tegen drugs. Op 8 november 2020 onthulde de Colombiaanse krant El Espectador meer dan 24.000 audio-opnames van een gezamenlijke operatie van de Drug Enforcement Administration (DEA) en het kantoor van de Colombiaanse procureur-generaal om Iván Márquez, hoofd van het vredesonderhandelingsteam van de FARC in Havana, en Jesús Santrich, ook een lid van het vredesonderhandelingsteam van de FARC en een zittend lid van het Congres voor de FARC-partij, in de val te lokken.[34]

Hoofdonderhandelaar van de FARC Iván Márquez in Havana 2014.

Iván Márquez in Havana, hoofd van het vredesonderhandelingsteam van de FARC. [Bron: as.coa.org]

Undercover DEA agenten deden zich voor als leden van het Sinaloa kartel met connecties met Rafael Caro Quintero. De undercoveragenten benaderden Marlon Marín, de neef van Iván Márquez, met als doel contact te leggen met Márquez en Santrich.

De agenten slaagden er uiteindelijk in een ontmoeting te krijgen met Jésus Santrich,[35] een blinde voormalige FARC-guerrilla, onder het voorwendsel dat zij zijn dichtbundel in Mexico zouden uitgeven.

De DEA-agenten kregen hem vervolgens zover dat hij instemde met het sturen van boeken tijdens een ontmoeting die door de twee undercoveragenten heimelijk op camera was opgenomen. Samen met het bureau van de procureur-generaal hebben zij geprobeerd dit gefabriceerde bewijs te gebruiken om Santrich te laten opdraaien voor drugshandel en hem aan de VS uit te leveren door te beweren dat hij het over cocaïne had, niet over boeken.

Een uitdagende Jesus Santrich. [Bron: ft.com]

De aanvallen op Santrich naar aanleiding van de door de DEA opgenomen video, gekoppeld aan het aandringen van de Amerikaanse regering op uitlevering, leidden er uiteindelijk toe dat zowel Santrich als Márquez het Congres verlieten en terugkeerden naar de wapens onder de naam FARC-Second Marquetalia.[36]

Deze operatie toont aan dat de V.S. niet te vertrouwen zijn als vredesbondgenoot voor Colombia. Integendeel, de VS zullen ervoor zorgen dat Colombia in oorlog blijft, zodat Bogotá wapens blijft kopen, de militaire uitgaven blijft verhogen en het permanente Amerikaanse militaire personeel in de zeven grote bases van Colombia mogelijk blijft maken.

Joe Biden – een nieuwe hoop voor Colombia?

“Het ophelderen van moorden op sociale leiders in Colombia is een van de ‘hoogste prioriteiten’ voor Joe Biden,” zei de woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, Edward Price, na het bekijken van het laatste rapport van Human Rights Watch.[37]

Hoewel velen hoopvol zijn dat de regering Biden de uitvoering van het vredesakkoord in Colombia zal steunen, moet men zich realiseren wie Joe Biden is en hem beoordelen naar zijn daden in plaats van naar zijn woorden.

Biden was, zoals bleek uit een exclusieve CAM-serie over zijn achtergrond, een sleutelfiguur in de Senaat die Plan Colombia promootte, en een fervent voorstander van het handhaven van hoge niveaus van militaire bijstand aan de Colombiaanse regering.

Tijdens de campagne in 2020 noemde hij Colombia een “hoeksteen van het buitenlands beleid van de VS in Latijns-Amerika”, en vervolgens nodigde hij een vertegenwoordiger van de Venezolaanse afvallige president Juan Guaidó uit voor zijn inauguratie.

Toenmalig vicepresident Biden en zijn vrouw Jill bij een ceremonie in Bogotá ter ere van Colombiaanse soldaten. (26 mei 2013). [Bron: cancilleria.gov.co]

Dezelfde regering Biden die zo “bezorgd” leek over het doden van sociale leiders en de uitvoering van het vredesakkoord in Colombia, was degene die toestemming gaf voor het bombarderen van Syrië op donderdag 25 februari 2021, waarbij volgens het in Londen gevestigde Syrische Observatorium voor de Mensenrechten ten minste 22 mensen om het leven kwamen.[38]

Dezelfde Joe Biden stemde in oktober 2002 voor de Irak-oorlog die duizenden mensen doodde en een hel in het Midden-Oosten bracht.[39]

Als Colombia dichter bij vrede wil komen, zou het moeten vragen om de beëindiging van het Plan Colombia en de terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit zijn militaire bases. Als de Verenigde Staten en degenen die betrokken zijn bij het militair-industrieel complex hun handen van Colombia zouden aftrekken, zal er misschien ooit vrede komen.

Topfoto: Begrafenis van gedode guerrillastrijder, een van de vele slachtoffers van Colombia’s lange burgeroorlog. [Bron: trtworld.com]

Angelo Cardona

Angelo Cardona is een Colombiaanse mensenrechtenverdediger, vredes- en ontwapeningsactivist.

Hij is medeoprichter en voorzitter van de Ibero-Amerikaanse Alliantie voor Vrede, vicevoorzitter van Humanity United for Universal Demilitarization, vertegenwoordiger van Latijns-Amerika in de Raad van het met de Nobelprijs bekroonde Internationaal Vredesbureau, lid van de adviesraad van World Beyond War, en leider van Youth Against NATO.

In 2019 leverde zijn werk voor vrede en ontwapening hem de Inspirational Icon Award op tijdens de 21st Century Icon Awards in Londen, Engeland.