Venezuela |
2020-08-06
Bron: Jorge Arreaza Montserrat 
COHA 6 augustus 2020 ~~~

Uit Caracas, Venezuela

Verkiezingen hebben altijd een interessant effect op het overheidsbeleid, met name als de persoon die verantwoordelijk is voor het ontwerpen en uitvoeren van een bepaald beleid voor herverkiezing gaat. In de politiek is het logisch dat een zittende kandidaat besluit om succesvol beleid en prestaties te laten zien en tegelijkertijd mislukkingen of tekortkomingen tot een minimum te beperken. Het is echter irrationeel dat een kandidaat aandringt op het presenteren, handhaven en verdiepen van een beleid dat een mislukking is gebleken, en dat de kandidaat zelf slechts halfhartig steunt. Dit is het geval met het huidige mislukte beleid van de Trumpregering ten aanzien van Venezuela, dat ondanks zijn mislukking wordt versterkt, terwijl een passender aanpak, de dialoog, terzijde wordt geschoven.

Op 23 januari 2019, zoals John Bolton in zijn controversiële memoires aangeeft, hebben Trumpadviseurs erop aangedrongen dat de Amerikaanse regering een duistere jonge politicus, Juan Guaidó, die Voluntad Popular (Popular Will) vertegenwoordigde, de partij van Leopoldo López, de belangrijkste bondgenoot van Washington die de gewelddadige protesten van 2014 en 2017 heeft geleid, als “interim-president” zou erkennen. In plaats van een regime-change (machtwisseling) te veroorzaken, leidde deze actie tot het besluit van Venezuela om de diplomatieke betrekkingen met de Verenigde Staten te verbreken. De erkenning van Guaidó heeft de Amerikaanse regering, evenals veel van haar onderdanige bondgenoten, op een mislukt pad gebracht na het mislukken van hun beleid van regimeverandering. Bovendien heeft het ook de bevolking van Venezuela door een wrede blokkade in een situatie gebracht,die hun levensstandaard heeft uitgehold en hun welzijn ernstig in gevaar heeft gebracht.

In de loop van 2019 stelde de Trumpregering zich voor dat de hele wereld in een collectieve staat van ontkenning zou duiken, de constitutionele regering van president Nicolás Maduro niet langer zou erkennen en in plaats daarvan Guaidó zou erkennen, die in de praktijk niet eens controle uitoefent op enige instelling in Caracas. Een maand na zijn zelfverklaring probeerde Guaidó, met steun en propaganda van de VS, de binnenkomst van vermeende humanitaire hulp in het land af te dwingen, terwijl hij hoopte dat de strijdkrachten tegelijkertijd president Maduro zouden verraden. Dat is niet gelukt. Op 30 april hebben Guaidó en López, met de steun van hun Amerikaanse partners en militaire overlopers, een mislukte couppoging geleid, waarbij ze rekenden op de steun van overheidsfunctionarissen die nooit gekomen is. Dit zette Bolton ertoe aan wanhopige tweets te sturen en Elliott Abrams om te klagen dat zijn telefoongesprekken niet werden beantwoord. Ze faalden opnieuw.

Vandaag de dag erkent meer dan tweederde van de lidstaten van de Verenigde Naties nog steeds de legitieme regering van Venezuela en het is Trump zelf die zich bedenkt over zijn grillige keuze. Het jaar 2020 kwam echter met een onvoorziene uitdaging: de COVID-19 pandemie. Trump’s herverkiezingsaanbieding rekende niet op de schrijnende gevolgen die deze pandemie zou hebben voor een van de sterke punten van zijn campagne, de economie. Nog minder, had hij zich kunnen voorstellen welke tol deze pandemie zou eisen voor de hele bevolking: tot nu toe zijn er officieel meer dan 150.000 doden toegeschreven aan COVID-19 en een crisis met meer dan 45 miljoen nieuwe werklozen overspoelt de Verenigde Staten. Sinds de moord op George Floyd, een Afrikaans-Amerikaanse man, door toedoen van de politie, hebben overal in het land massale protesten plaatsgevonden. Maar het zijn veel meer dan protesten tegen institutionele discriminatie; het zijn protesten tegen een systeem dat de meerderheid van zijn arme burgers in de steek heeft gelaten.

Trump had een gouden kans om leiderschap te tonen, de tekortkomingen van het systeem toe te geven en een ongekend proces op gang te brengen dat de prioriteiten van de natie zou heroriënteren, zou bezuinigen op de agressieve militarisering van de politie en van het buitenlands beleid en zich zou richten op een robuust beleid van hulpverlening aan de arbeiders en de versterking van het gezondheidszorgsysteem. In plaats daarvan heeft Trump zich in een labyrint begraven waar de wanhoop om de herverkiezing te winnen zijn denken vertroebelt en in plaats van zich te richten op een gezonde binnenlandse politiek, heeft hij ervoor gekozen om de schuld op buitenlandse vijanden te leggen en de aandacht af te leiden van zijn catastrofale misstappen.

Eerst legde hij de schuld bij China en nam hij zijn toevlucht tot een racistisch, Koude Oorlog-achtig verhaal, alsof dit iets zou bijdragen om de lijdende Amerikaanse bevolking te helpen. Eind maart, toen het dodental toenam, kondigde Trump aan dat hij zijn “maximale druk” op Venezuela opvoerde. In minder dan een week tijd presenteerde een man die de invasie van Panama in 1989 hielp rechtvaardigen en nu aan het hoofd stond van het Ministerie van Justitie, aanklachten tegen president Maduro en andere topleiders van de Bolivariaanse Revolutie voor “narcoterrorisme”, waarbij hij net als in het Wilde Westen een premie van 15 miljoen dollar op het hoofd van president Maduro plaatste. Toen stelde Trump’s State Department, via de stem van Elliott Abrams (wiens betrokkenheid bij het Iran-Contra schandaal en het bloedbad in El Mozote, El Salvador, berucht is) een “democratisch overgangskader” voor, gebaseerd op het principe van het delegitimiseren van de democratische verkiezing van president Maduro in 2018 en bood een onderhandeling aan waarbij het {gedwongen) ontslag van van president Maduro niet onderhandelbaar was. Ten slotte gaf Trump opdracht tot de grootste inzet van het Amerikaanse leger in de Caraïbische Zee sinds de Panama-invasie onder het voorwendsel van de strijd tegen de drugshandel vanuit Venezuela, terwijl uit de gegevens van het ministerie van Defensie blijkt dat de belangrijkste route voor drugs naar de VS via de Stille Oceaan loopt, waaraan Venezuela geen kust heeft.

“Trump zou er beter aan doen als hij zijn eerste instinct om met president Maduro te praten zou volgen. Een respectvolle dialoog met Venezuela is wat echt in het belang is van de V.S.” Jorge Arreaza, minister van Buitenlandse Zaken van Venezuela…

In mei probeerde een groep huurlingen een inval te doen op de Venezolaanse kusten. Twee van hen waren voormalige Groene Baretten die bekenden in dienst te zijn geweest van een Amerikaans beveiligingsbedrijf met de naam SilverCorp. De CEO van dit bedrijf presenteerde een contract met de handtekening van Guaidó en zijn helpers om acties uit te voeren in Venezuela met als doel president Maduro uit zijn ambt te zetten en andere revolutionaire leiders aan te vallen. Ook dit is mislukt en is gevolgd door pogingen om de handelspartners van Venezuela te intimideren en effectief tegen te houden om de broodnodige voorraden te brengen, waaronder benzine, die in een tijd van pandemie essentieel zijn voor het verplaatsen van medische voorraden, personeel en voedsel door het hele land.

Venezuela heeft zich krachtig verzet tegen al deze aanvallen. De internationale solidariteit van landen als Cuba, China, Rusland, Iran en Turkije is van cruciaal belang geweest. Sterke maatregelen en een georganiseerde en gemeenschapsbewuste bevolking hebben ervoor gezorgd dat Venezuela nog steeds een van de landen is met het laagste dodental en actieve COVID-19 gevallen in de regio. Terwijl Washington repressie oplegt aan steden als Portland, dat te lijden heeft gehad onder de inzet van federale politieagenten, zullen de Venezolanen in december opnieuw naar de stembus gaan in de hoop een vernieuwd parlement te kunnen kiezen dat de politieke krachten in het land beter weerspiegelt en waarvan het leiderschap niet bretrokken is bij het bevorderen van sancties en blokkades tegen zijn eigen land, zoals Guaidó.

In de vertekende kijk op de werkelijkheid die Trump en zijn adviseurs hebben van de huidige conjunctuur, is men ervan overtuigd dat een harde lijn, een beleid van regimechange tegen Venezuela zou leiden tot electoraal succes in Florida en dus in het hele land. Het is goed mogelijk dat een deel van de basis van Trump een staatsgreep in Venezuela wil zien, maar een mislukking na een mislukking had inmiddels moeten aangeven dat Venezuela zich niet in die richting beweegt. Het blijven proberen onhandige oplossingen te vinden, zal alleen maar de frustraties uit het verleden herhalen. Een goed beleid ten aanzien van Venezuela moet in overeenstemming zijn met de aspiraties van het Venezolaanse volk en met de werkelijke belangen van het volk van de VS. Trump zou het beter doen als hij zijn aanvankelijke instinct om met president Maduro te praten zou volgen. Werkelijk in het belang is van de Amerikaanse kiezers is een Een respectvolle dialoog met Venezuela. In plaats van het geld van de Amerikaanse belastingbetaler te besteden aan mislukte avonturen en verzonnen drugskartels, zou het beter besteed kunnen worden aan de aanpak van de pandemie en andere behoeften van de VS, Een gezond beleid is bevorderlijker voor de herverkiezing. ‘Regimechange’ zal alleen maar tot meer mislukking leiden .

Jorge Arreaza is de minister van Buitenlandse Zaken van de Bolivariaanse Republiek Venezuela.
Dit is een exclusief opiniestuk voor de Council on Hemispheric Affairs (COHA).

Topfoto: Protest tegen de interventie van de VS in Venezuela, voor het Witte Huis, Washington DC. Krediet: Elvert Barnes https://elvertbarnes.com/16March2019)

Verwante artikelen in dit Nederlandstalige archief: