NAVO |
19 mei 2022
Bron: Binoy Kampmark 
counterpunch 19 mei 2022 ~~~

Onderschat nooit de potentie en de bedrieglijke boosaardigheid van de Britse politieke geest. Als reactie op de dreiging die uitging van het keizerlijke Duitsland tijdens de Eerste Wereldoorlog, maakte de Britse propagandacampagne veel gebruik van het gruwelverhaal, de verkrachtende Duitse non en de bajonettende Hun. De doeltreffendheid van de campagne was zo indrukwekkend dat zij bij een generatie twijfel zaaide over de betrouwbaarheid van verslagen over oorlogsmisdaden.

In haar pogingen om steun van de VS te winnen voor haar zaak tegen Hitler in de Tweede Wereldoorlog, werkte de trein van de Britse propaganda opnieuw met een gezamenlijk effect, waarbij isolationisten werden gedemoniseerd en voorstanders en leden van het America First Comité werden gedenigreerd. De grote hoop was dat Groot-Brittannië de Duitsers tot de laatste Amerikaan zou bestrijden. Dit leidde tot een van de grootste geheime operaties in de Britse geschiedenis, uitgevoerd onder auspiciën van een agentschap dat bekend stond als “British Security Coordination”. In de loop van de operaties kwam het BSC-onderwerp in de Amerikaanse politieke bloedbaan terecht, geholpen door de injecterende activiteiten van Walter Winchell, Drew Pearson, een radiostation (WRUL) en het Overseas News Agency (ONA).

Tijdens de Koude Oorlog waren de zwarte propagandisten weer erg in trek. In 2021 onthulde de Observer dat het Information Research Department (IRD) zijn steentje had bijgedragen aan de massamoorden op communisten en sympathisanten in Indonesië in 1965. In pamfletten die zogenaamd waren opgesteld door ziedende Indonesische patriotten, maar verzonnen waren door de duistere mijmeringen van het IRD, werd opgeroepen tot de eliminatie van de Indonesische communistische partij, de PKI. Het aantal doden dat volgde liep in de honderdduizenden.

Het IRD, dat op zijn hoogtepunt in het midden van de jaren zestig 360 medewerkers telde, had een hoofddoel: het tegengaan van Sovjet-propaganda en de gevolgen daarvan in Groot-Brittannië. Het IRD, dat in 1948 werd opgericht, vond zijn oorsprong in het begin van de Koude Oorlog, maar moest zich achter de inspanningen scharen van verschillende afdelingen van Whitehall die zich reeds met de anti-Sovjetinspanning bezighielden.

Haar programma was meer geëngageerd en ambitieuzer dan eerder gedacht. “Het is nu heel duidelijk,” verklaarde Rory Cormac, een autoriteit op het gebied van subversie en inlichtingengeschiedenis, aan de Guardian, “dat het Verenigd Koninkrijk zich met meer zwarte propaganda bezighield dan historici aannemen en dat deze inspanningen systematischer, ambitieuzer en offensiever waren. Ondanks officiële ontkenningen, [ging dit] veel verder dan alleen het ontmaskeren van Sovjet desinformatie.”

De effecten van propaganda kunnen pervers en verraderlijk zijn. Bondgenoten of bevriende naties kunnen worden gebruikt en misbruikt als het doel is de veiligheid van de propagandamaker te bevorderen. Zoals Howard Becker het laconiek formuleert in zijn beschrijving van de gevolgen van zwarte propaganda, “waarheid of onwaarheid, zoals bepaald door enige standaard, wordt niet aan de orde gesteld. Propaganda die haar doel bereikt kan volledig waar zijn, maar kan ook volledig vals zijn; alleen doelmatige rationaliteit bepaalt de keuze van de middelen.

Het IRD laat zien dat het, hoewel bescheidener van omvang dan zijn tegenhangers in de VS, de Sovjet-Unie en Oost-Europa, qua inventiviteit zijn mannetje kon staan. Het was gespecialiseerd in het creëren van nepnieuwsbronnen en valse verklaringen om raciale spanningen aan te wakkeren, instabiliteit te creëren en sociale en politieke chaos te bevorderen.

Een kenmerk van de zwarte propagandacampagne was het vervalsen van verklaringen van officiële Sovjetorganen en -entiteiten. Het door de Sovjet-Unie geleide persagentschap Novosti was een van de favorieten, gezien de publicatie van 11 valse verklaringen die tussen 1965 en 1972 zogenaamd door dit agentschap waren opgesteld.

In de nasleep van de bliksemoverwinning van Israël tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967 stelde de organisatie een aantal documenten op waarin werd beweerd dat deze waren opgesteld door ontevreden moslimorganisaties die teleurgesteld waren over hun nederlaag en op zoek waren naar antwoorden. Men hoefde niet ver te zoeken naar de boosdoener van het goddeloze communisme. “Waarom wordt de Arabische natie op dit moment geteisterd door zoveel leed en rampspoed?” vraagt een verklaring die zou zijn uitgegeven door de Liga van Gelovigen, een fictieve islamistische organisatie. “Waarom zijn de dappere krachten verslagen in de jihad door de slechte heidense zionisten?” De reden: “wij wijken af van het rechte pad, wij volgen de koers die voor ons is gekozen door de communistische atheïsten voor wie godsdienst een vorm van sociale ziekte is”.

Ander materiaal richtte zich op bestaande en invloedrijke organisaties, zoals de Moslim Broederschap. Eén pamflet van het IRD, dat door de groep zou zijn uitgegeven, hekelt de kwaliteit van de Sovjet-wapentuig. Wat de Sovjets zelf betreft, zij waren “vuile atheïsten” die weinig op hadden met Egyptenaren, louter “boeren die hun hele leven reactionair bijgeloof hebben gekoesterd”.

In Afrika werden propaganda-activiteiten ontplooid om de activiteiten van frontorganisaties van de Sovjet-Unie, zoals de Wereldfederatie van Democratische Jeugd, te belasteren. Ook nationalistische, revolutionaire figuren waren het doelwit. In een door het IRD vervalste verklaring van begin 1963 beschuldigt de WFDY de Afrikanen er ten onrechte van dat zij moreel zwak, onbeschaafd en “primitief” zijn. Het thema wordt drie jaar later herhaald in een andere vervalste verklaring en in een nepbericht van Novosti waarin melding wordt gemaakt van de slechte kwaliteit van Afrikaanse studenten die aan een internationale universiteit in Moskou zijn ingeschreven.

Deze recente onthullingen hebben iets weg van een “je zegt het maar”, maar ze herinneren ons eraan dat het nieuws, hoe officieel ook, riekt wanneer het tussen de regels (en leugens) door wordt bekeken. Cormac herinnert ons eraan dat de huidige minister van Buitenlandse Zaken van het Verenigd Koninkrijk, Liz Truss, haar eigen “overheidsinformatiecel” heeft, een verre echo van het IRD. Het loont de moeite om achter de verdiensten van het volgende nieuwsbulletin te kijken, al was het maar om gedesillusioneerd te raken.

Binoy Kampmark was Commonwealth Scholar aan het Selwyn College in Cambridge. Hij doceert aan RMIT University, Melbourne. E-mail: bkampmark@gmail.com

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *