Venezuela |
2021-04-13
Bron: Carlos Arellán 
redradiove 13 april 2021 (SP) 
orinocotribune 13 april 2021 (EN) ~~~

Slechts 19 jaar geleden, op 13 april 2002, was Venezuela het toneel van een gebeurtenis zonder precedent in de geschiedenis: de terugkeer in de regering van een president na een gruwelijk experiment in conservatieve restauratie dat er niet in slaagde meer dan 48 uur de macht te behouden.

De coupplegers, die dachten dat hun gezag was verordonneerd en gehoorzaamheid verdiende, stelden verbitterd vast dat na drie jaar in de oppositie hun vermogen om te bevelen aangetast was, en zij hadden het landschap van een nieuw land dat na 1998 was ontstaan, verkeerd ingeschat.

Op 13 april 2002 kwam de reactie van het volk tegen de staatsgreep van de democratie op gang. De armen, zij die het minst hebben, begrepen dat zij zonder Chávez veel te verliezen hadden, en daarom gingen zij met duizenden de straat op.

De ongekende stilte van de media

Het was niet te zien op de televisie, maar in de atmosfeer kon men voelen dat er iets belangrijks aan de hand was. Naarmate de pogingen om de werkelijkheid van die dag te verbergen groter werden, begreep het land dat de basis werd gelegd voor een ongekende gebeurtenis.

Het land waarover op dat moment het meest werd gesproken, kreeg te maken met een daverend stilzwijgen, met op onwaarschijnlijke tijdstippen tekenfilmpjes op TV. De particuliere media maakten buitelingen om het land uit te leggen dat dat wat zij de dag voordien in het paleis van Miraflores hadden gezien – met Carmona Estanga die het einde van de staat per decreet aankondigde – geen tirannie maar een democratie was, en dat wat Chávez volgens hen zou gaan doen, maar nooit heeft gedaan, een dictatuur was.

In de straten begonnen de mensen zich te concentreren op een van-mond-tot-mond mobilisatie. Het volk eiste de terugkeer van Chávez en verwierp de legitimiteit van de staatsgreep. Na drie jaar van volksregering was de meerderheid niet bereid om opnieuw geregeerd te worden door de weinigen van voorheen.

Om de druk van de straat te verlichten, legden de generaals van de staatsgreep verklaringen af waarin zij de reactionaire regering verzochten de schandelijke zaak van 12 april te verklaren. Dit verzoek was niet het resultaat van de wijsheid van ambtenaren met een democratische inslag, maar het resultaat van de druk van de patriottische militairen, die samen met het volk begonnen op te staan tegen de staatsgreep.

De informatiebarrière doorbreken

Geconfronteerd met de interne communicatieblokkade, spraken Chávez’ ministers, zijn zonen en andere politici via de internationale media met het land. Zij bevestigden dat de president niet was afgetreden, dat wat er gebeurde een staatsgreep was en dat wat er die dag op straat gebeurde de vorming van een volksopstand was.

Miraflores werd omsingeld door het volk en zij verdreven de coupplegers. Die beelden waren te zien nadat de constitutionele orde was hersteld. Maar hoewel het publiek die uittocht van de machtgrepers niet heeft gezien, begreep het dat zoiets was gebeurd toen CNN telefonisch met de “interim-president” sprak, die antwoordde vanuit een kantoor in Fuerte Tiuna, en niet vanuit het presidentieel paleis.

In de namiddag van de 13e werd de staatsgreep verijdeld. Het uitgeschakelde signaal van Televisión de Venezolana, het belangrijkste staatstelevisiestation van Venezuela, werd hersteld, en het volk omsingelde de particuliere mediakanalen met de eis dat zij de waarheid zouden vertellen. De dappere verslaggevers die eerder in het centrum van Caracas hun leven waagden in een regen van kogels, zochten nu hun toevlucht in hun gebouwen en zeiden dat zij geen verslag hadden uitgebracht uit angst voor hun leven; niet met de opzettelijke bedoeling om de waarheid te verbergen.

Degenen die vervolgd werden, begonnen op de televisie te spreken, en degenen die daar hadden moeten zijn, waren weer in Miraflores. Het was een spectaculaire ommekeer van de staatsgreep die uiteindelijk werd bekroond met de scène van een glorieuze terugkeer, die van een Chávez die opgewonden en verrast was door de doeltreffendheid van zo’n snelle reactie op een machtige vijand wiens droom van macht in zijn handen ongedaan werd gemaakt.

De lessen van een historische dag

Venezuela, het land van de heldendichten, was getuige van een ongekende episode die het zelf heeft uitgevonden: de tegencoup. Ondanks de gerechtvaardigde verwachting dat hij zou terug keren met een air van wraak, verklaarde Chávez de vrede en riep op tot bezinning.

De verwarring van een gemiste kans om gerechtigheid te brengen, en de voortzetting van een onverbiddelijke traditie van straffeloosheid die de samenzweerders van de toekomst voedt, bleven in de lucht hangen.

Maar bovenal bleven een aantal beproefde lessen overeind: dat rechtse democratie een zwendel van tirannie is, dat de particuliere media ondernemingen zijn met duidelijke politieke doeleinden, en dat de volksmacht en het leger met een nationalistisch geweten tijdig een historische misdaad hebben voorkomen die ons van onze soevereiniteit zou hebben beroofd.

Topfoto: Venezolaanse Chavistas staan voor het paleis van Miraflores en eisen de terugkeer van president Chávez. Archieffoto.

Noot, Redactie Handsoffvenezuela-Nederland: Een van leidende figuren bij deze verijdelde staatsgreep, en ondertekenaar van de grondswetwijziging op die dag, was Leopoldo Lopez Gils. Deze ikoon van de aristocratische elite is de vader van Lopoldo Lopez jr, die in de jaren daarna leiding zou geven aan een aantal staatsgrepen.

Beide zijn veroordeeld maar de justite ontvlucht. De vader kreeg binnen een maand het Spaanse burgeschap en werd 3 jaar daarna actief Europarlementarier in het EPP-blok, namens de Spaanse concervatief-christelijke PPD. Vrijwel alle resolutiese, moties en acties van de EU tegen Venezuela, Nicaragua en Cuba komen uit zijn pen. De zoon woont eveneens in Madrid, in een kolossaal pand, en is vaak in Colombia waar hij met narco-criminelen, paramilitairen, de Duque-regering en VS-commandos gewapende interventies tegen Venezuela voorbereidt.

Sinds 2000 is de moeder van Leopoldo López, María Antonieta Mendoza de López, Vice President Corporate Affairs van de bedrijvengroep “Organización CISNEROS”, die een groot aantal invloedrijke spaanstalige media bezit. Via die media-kanalen kan deze aristocratische elite haar hetze en leugens over sociale bewegingen in Latijns America en de Caribic verspreiden.

Verwante berichten in dit openbaar archief: